Ben ik nou de enige moeder die last heeft vanm onzekerheid en bevestiging nodig heeft van een andere moeder zo op zijn tijd. ik heb een voorbeeldig zoontje, moeilijke start gehad, snel opgeknapt ikzelf is een ander verhaal. bekkeninstabiliteit heviger na bevalling, keizersnee, postnatale depressie. nu revalidatie en het gaat iets beter. maar mijn zoontje deed vanaf het begin walgen van de speen van de fles. borstvoeding kon ik niet geven (mocht niet diabetes tijdens zwangerschap) dat heeft me heel veel zorgen gegeven mijn man ook natuurlijk. krijgt hij wel genoeg binnen, groeit die wel goed, hij is wat kleiner. eigenlijk nooit echt problemen met hem gehad maar ik merkte wel dat ik in veel dingen graag een bevestiging wilde. terwijl ik juist wel durfde te proberen, hij moest eerder beginnen met fruithap op advies van kinderarts. dit ging goed hoor maar toch weer onzeker, en nu ook weer meneer wil geen opvolgmelk meer krijg er met moeite een half bordje pap in in de ochtend en 100cc fles en meer absoluut niet, nu lust hij heel graag yoghurt en karnemelk en ook laat ik hem iedere dag wat gewone melk proeven enkele slokjes, maar het maakt me zo onzeker, hij eet eigenlijk grotendeels al met ons mee hij lust alles vindt alles lekker en krijgt gelukkig ook geen last. ik weet dat ik er ooklangzaam aan naartoe kan gaan werken dus doe het dan ook maar merk dat ik me toch onzeker blijf voelen. eigenlijk voiel ik me vaak onzeker doe ik het wel goed, moet het niet anders nou noem maar op. terwijl ik eigenlijk helemaal geen reden toe heb. hebben meer mensen dit of ben ik echt zo vreemd?
Iedereen is wel eens onzeker toch? En dan heb je even iemand anders nodig die zegt: Nee hoor, je doet het prima! Aan je verhaal te horen, doe je het iig ook prima!
Helemaal niet vreemd! Ik merk ook dat ik soms denk, ben ik de enige die onzeker is? Maar er zijn er meer. Bij heel veel dingen denk ik, doe ik het wel goed? Hoe zou ik haar kunnen helpen? Maar goed, het helpt vaak niks, tobben en zorgen maken, dus ik probeer het zo min mogelijk te doen en zo min mogelijk me zorgen te maken...
oeh nou ik ben vreselijk onzeker... zou eigenlijk even een weekje iemand in huis willen hebben die even kon zeggen wat ik anders moet doen en wat er wel goed gaat
Je bent echt niet de enige. Volgens mij is het groepje dat zichzelf de perfecte moeder vind erg klein... ze zijn er wel hoor, maar of ze het écht zijn Ik heb het de laatste tijd weer erg. Komt ook omdat onze meid veel wakker wordt, dan pijn heeft en ik vaak met mijn rug tegen de muur sta. Dus wat je zegt is echt heel herkenbaar.
Na ongeveer een jaar tevergeefs gezocht te hebben naar het luikje van mijn zoon waar zijn gebruiksaanwijzing in zat, heb ik het maar opgegeven. Tuurlijk ben ik ook regelmatig onzeker! Het is je eerste, het mensje is compleet afhankelijk van je en je wil je kindje het allerbeste bieden. Het feit dat je onzeker bent, zorgt er voor dat je juist de goede keuzes maakt. Je stelt jezelf vragen en zoekt waarschijnlijk ook regelmatig informatie bij anderen (bijvoorbeeld hierzo, op t cb, bij andere mama's, wherever...) en dan maak je een afgewogen keuze. Meer kun je als mama echt niet doen, behalve dan heel veel van je kindje houden! Maar dat zit wel goed volgens mij
Ik denk dat iedereen wel eens onzeker is. Ik hang regelmatig aan de telefoon met mijn moeder, schoonmoeder of vriendinnen hoe ik dit nou weer aan moet pakken. Waarom gebeurt dit, waarom doet hij dat. In het begin was het heel erg. Mijn zoontje was ruim tien pond bij de geboorte en 55 cm. Het woord reus werd zovaak gezegd, dat ik af en toe echt zoiets had van: maar zo vreselijk lomp groot is hij toch niet?? Dat heb ik echt héél vaak gevraagd. En voor mij was hij ook niet groot. Hij was voor mij gewoon een klein baby'tje. En dan de BV. Krijgt hij wel genoeg, waarom huilt hij nog steeds? Heeft hij nou al weer honger? Had hij al niet zelf moeten kunnen gaan zitten? Een hele goede vriendin van mij heeft twee meiden. 1 van 4 en 1 van 2. Die was altijd zo zeker van haar zaak, dacht ik. Haha. Nu ik dus ook een kleintje heb komen ook haar onzekere verhalen naar boven. Soms weet je het gewoon echt niet, sta je met je handen in het haar. Daar werd ik al een stuk zekerder van. Ik geef eerlijk toe. Ik doe maar wat. Echt, puur wat in mij opkomt. En wil niet opscheppen hoor, maar tot nog toe gaat dat best goed eigenlijk.... En dan mag je best onzeker zijn af en toe, toch??
iedereen is denk ik wel onzeker of ze het goed doen met hun kleintje. tot een maand of 2 geleden kon ik soms wel misselijk worden van onzekerheid, terwijl onze meid groter en zwaarder is dan gemiddeld, dus daar hoefde ik me niet echt zorgen om te maken. Nu is ze een jaar en begin ik te merken dat ik wat zekerder van mijnn zaak word. Dus wie weet komt het binnenkort bij jou ook en anders is er altijd zp om al je onzekerheden te posten!
Gelukkig maar dat er eigenlijk gewoon veel meer izjn die er last van hebben , ik merk zelf dat nu die wat ouder wordt het minder wordt. maar bij vlagen is het helemaa foute boel.
och ik ben heel vaak onzeker, heb heel veel bevestiging nodig, je wilt gewoon de beste moeder zijn van een kindje waarvan je wilt dat ze altijd lekker in haar velletje zit... heel herkenbaar