DL is bijna anderhalf jaar, en tot nu toe was het qua opvoeding een makkie: de protesten die er zijn, kan ik thuisbrengen en dus kan ik er op inspelen. Ze krijgt nog steeds borstvoeding op verzoek, doet haar middagslaapje (samen) wanneer ze moe is, slaapt 's nachts ook met ons samen etc. Het lijkt tot nu toe makkelijk.... Wanneer begon bij jou het echte opvoeden? Wat zijn de signalen?
Dat ben ik wel met je een, al is het onder de noemer van socialiseren. Alleen tot nu toe is het meer meegaan en begeleiden. Niet het straffen en corrigeren. Ze doet wel eens stoute dingen, en ze weet dat ook (brokjes van de poes in het water gooien), maar ik vind dat onderzoekende het belangrijkste. Dus kan ik er wel om lachen. En dus zie ik dat niet als 'echt' opvoeden.
Ik snap wel wat je bedoelt. Bij onze oudste begon dat met 16-17 maanden ongeveer, toen begon ook echt wel de peuterpuberteit in te treden en het gedrag "om te kijken wat papa en mama dan gaan doen". Maar nog steeds is het meer een kwestie van negerenven afleiden, dan van straffen en corrigeren. Hij was en is altijd een erg pittig kind geweest, waarmee we zo ongeveer elke "zware" fase wel hebben gehad (hoofdbonken, bijten, heel laat pas doorslapen, driftbuien, gooien, slaan enz.). Dr jongste is nu 5 maanden, dus kan er nog niet heel veel over zeggen, behalve dat ik verbaasd ben hoe makkelijk een baby kan zijn. Ik kan me bij hem echt niet voor stellen dat hij zich regelmatig ter aarde gaat storten zoals zn broer Ik denk dat bij hem het "opvoeden" dan ook een stuk later nodig gaat zijn, en een stuk minder intensief.
Met mijn oudste begint het nu ongeveer, sinds een paar maanden geloof ik. Bij twee jaar dus. Ik kan hem nu echt uitleggen wat wel en niet mag web waarom en regelmatig luistert hij, maar geregeld ook niet natuurlijk en dan geef ik 'straf'. Hij botst bijvoorbeeld vaak met zijn loopelmo tegen meubels en dan waarschuw ik twee keer dat ik het ding af pak als hij nog eens botst. Gelukkig heb ik het nog nooit uit hoeven voeren want dat lijkt me vreselijk. Dat sneue koppie..
Nyn, mijn oudste was ook zon rustige, lieve baby. En ook die storten ter aarde hahaha! Ik vind wel dat er met hem goed te redeneren valt en dat hij vrij snel luistert. Uitzonderingen zijn momenten dat hij erg moe is maar dat vind ik begrijpelijk. Mijn jongste word ik nu al bang van hihi, dat is er zo één als jouw oudste!
Mijn dochter is ook een lieve vrolijke baby (wel druk). En die gaat nu al dramatisch op de grond liggen huilen zodra je het woordje nee zegt haha. Ik denk dat het hier nu al begint. Ze begint echt bewust stouter te doen. Haren trekken. Dr zelf slaan ? Alles doen wat niet mag. Gelukkig gebeurt dat nog niet vaak en mag ze best veel van ons. Maar pfoehhh als ik zeg dat iets niet mag nou nou nou
Mijn oudste was ook altijd erg makkelijk maar sinds ze de 2e verjaardag is gepasseerd gaat het wel een stukje moeilijker allemaal. En zeker sinds een half jaar is het hier echt regelmatig dat ik denk 'waar is mijn lieve peutertje gebleven...?' ze kan echt een heks zijn. Had ik niet verwacht! De jongste is een stuk ruiger en ondernemender dan de oudste en die luistert nog voor geen meter, terwijl de oudste op die leeftijd al behoorlijk te sturen was. Dus dat zal ook nog leuk worden straks
Hier begon het 'echte opvoeden' ongeveer rond 13 maanden. Ik merkte dat ze het woordje 'nee' prima begreep en daarnaar kon handelen. Ook hier een pittig kind, dus we moesten ook echt streng zijn. Bij haar moeten we erg consequent zijn, omdat ze daar het best op reageert. Pas nu ze 3 is, kunnen we haar goed uitleggen dat iets eenmalig is en hebben we er een volgende keer geen krijspartij van. Mijn zoon is een heel andere baby, dus we hopen dat hij een makkelijker kind zal blijven, haha.
Toen de beruchte peuterpuberteit begon, zo rond de 20 maanden hier. En nu is hij net 2 geworden en is het nog wel iets lastiger. Hij kan zo dwars zijn... Duidelijk 'ik ben twee en ik zeg nee'
Tja, opvoeden is, volgens mij, meer dan 'straffen en corrigeren'. Begeleiden, bemoedigen etc horen daar ook bij. Dus wat dat betreft ben je prima bezig De uitdagende fases komen vanzelf wel, en dan moet je af en toe de neiging onderdrukken om ze achter het belang te plakkken
Hier toch wel de laatste 2 maanden nu ze steeds meer haar eigen willetje heeft en nee heeft ontdekt. Ze is ons nu ook steeds meer aan het uitdagen......
Bij ons begon het 'echte' opvoeden ongeveer toen zoonlief ging kruipen en zich ging optrekken aan de meubels. Toen kwamen er allerlei dingen binnen bereik waarvan we hem moesten leren dat hij er niet mocht aankomen. En als ik mijn vader moet geloven, duurt de periode van het 'echte' opvoeden ongeveer 3 jaar. Niet dat je daarna niks meer te doen hebt hoor. Maar hij beweert altijd dat kinderen in die periode moeten leren dat er soms dingen zijn die niet mogen en dat er dingen zijn die moeten. Als kinderen dat in hun jongere jaren niet leren, is het op latere leeftijd erg moeilijk om ze nog te leren dat er grenzen zijn. En ik denk dat dit wel waar is.
Ik vroeg me dat op die leeftijd ook af en weet nog dat het vlak daarna wel begon. Vooral naar aanleiding van niet luisteren. Dan moet je als ouder toch bedenken wat je daaraan wilt doen en hoe. Onze oudste is bijna 2,5 en nog steeds makkelijk hoor. Soms wel wat dwars of keihard huilen als ze iets niet mag... , maar ja, hoort erbij. Ze moet wel blijven ontdekken natuurlijk.
hier pas vanaf 3 jaar dat alleen even uitleggen niet meer helpt. Tot 3 jaar behoorlijk meegaande kinderen die heerlijk samen spelen, goed eten, goed slapen en over het algemeen goed luisteren. nu kost het een stuk meer energie omdat vrijwel alles wat wij zeggen beantwoord wordt met 'ja, maar...' de eerste echte driftbuien (omdat ze geen tv mochten tijdens het eten, wat bij oma wel mocht), heb ik rond 3 jaar gezien.
Hier rond 2 jaar en vanaf 2,5 is mevrouw soms echt een draakje. De jongste is als baby makkelijker, ben benieuwd hoe dat straks gaat.
Ik merk dat ik nu echt moet gaan beginnen. Hoewel het eigenlijk een vrij rustig manneke is, zit er toch echt pit in! Heerlijk koppig, eigenwijs en bazig! Waar hij voorheen nog goed luisterde en nog vaak deed wat mama vroeg etc. begint hij nu te boeven incl. het uitdagen van papa en mama met bijbehorende krijs en drift buien waar je u tegen zegt. En "ikke ben nog lang geen twee, maar ik zeg lekker toch al NEE" is ook echt al begonnen, grrrr. Hij begint op tijd, maar ik vermoed (en hoop heel erg) momenteel een fase, waardoor dit nu extra heftig is. Maar pffff wat is dat lastig consequent zijn!
Ik vind dat dat heel langzaam een klein beetje begint met een maand of 10. En tussen 1,5 en 2 helemaal. Dan kun je heel langzaam dingen gaan uitleggen. Hier staat de oudste wel eens op de gang en dat heeft nu ook echt nut (vanaf een jaar of twee). Maar goed, de oudste van mij is nog maar krap 2,5 jaar oud..! Maar opvoeden vanaf dag 1..?? Nee dat noem ik geen opvoeden, maar voeden..! En vooral veel warmte, liefde en geborgenheid geven. Niet dat dat ooit over moet gaan hoor..! Daarbij denk ik dat het wel erg ligt aan het kind zelf. Is hij makkelijk, luistert en leert hij snel, begrijpt hij dingen makkelijk en ga zo maar door!. Lekker je gevoel en je kindje volgens dus!