hallo meiden, mijn zoontje van 11 maanden begint nu tekenen van wat ik denk verlatingsangst te vertonen. Hij pakt me stevig vast als ik hem in de box of in bed wil leggen, nu zelfs al zodra ik de slaapkamer binnen kom. Zodra ik m neerleg is het krijsen. En als ie me niet meer kan zien, terwijl ik nog wel in dezelfde kamer ben als hij is. Ook als ik naar mn werk ga en mijn vriend is thuis, is het tranen met tuiten zodra ik mn jas aantrek. Dit speelt nu sinds een week en ik ben dit helemaal niet gewend. Al sinds zn geboorte is het geen knuffelaar en duwt ie eerder mij van zich af dan dat ie lekker bij me komt liggen (geloof me dit heb ik wel gemist hoor) Ook bij het kinderdagverblijf had ie geen oog meer voor mij zodra hij daar was. (Hij was altijd wel weer blij als ik m op kwam halen hoor). Maar het idee van: mijn kind heeft het nodig om dicht bij mij te zijn, dat heb ik nooit echt gehad. Behalve nu dus. Begrijp me niet verkeerd, stiekem vind ik dit heerlijk, eindelijk kusjes en knuffels en het gevoel dat hij MIJ nodig heeft. Maar ik weet ook niet hoe ik er het beste mee om kan gaan. Want ik wil geen drama maken van het naar bed gaan of weggaan, maar hem wel het gevoel geven dat ik er voor hem ben en dat ik weer terug kom. Komt dit vaker voor op deze leeftijd dat dit ineens gebeurt? Hebben jullie tips voor mij?
Hoi, Bij mij is het ook nu sinds afgelopen week. ( zoontje is vlg week 11 maand) Als ik weg ga ik raakt hij in paniek en ook op het kdv gaat het helemaal mis. Hopelijk is deze fase snel over. Zelf heb ik dus helaas ook geen tips voor je
Oefenen met kleine, korte 'scheidingen': even weg gaan en heel snel weer terugkomen, (bijv. even de gang op, even naar de wc, even boven wat halen/doen, dat soort dingen). Niet stiekem weggaan, maar juist duidelijk zijn dat je weggaat en weer terugkomt. Als je kind met deze kleine stapjes om kan gaan, ga je het wat langer maken.'t Is niet echt een snelle oplossing, maar je helpt je kind zo wel door deze fase heen...
op het kdv is altijd het advies: ga maar gewoon.. als je weg bent is het over wellicht gaat dat thuis ook op en wij hebben een soort van "verlatingsangsttraining" gedaan met anne toen ze nog heel klein was en dat hield in feite gewoon in dat je steeeeeds een heel klein stapje verder weggaat en op een gegeven moment door de deur.. maar wel open en dan na een tijdje.. door de deur en dan de deur dicht maar... zo erg lijkt het me niet bij jullie eerlijk gezegd en anne was toen echt pas 3 maanden oud ook.. toch een andere leeftijdscategorie natuurlijk
Hier ook eentje die er nu 'pas' last van krijgt. Ik ga op het kdv snel weg (na een kus geven en dag zeggen natuurlijk) en als ik een half uur later bel, krijg ik altijd te horen dat het huilen snel over was. Maar ook als papa 's ochtends naar zijn werk gaat en hij geeft een kus en doet de deur dicht, is het ook even huilen. Kiekeboe spelletjes helpen hier goed. Ik wacht dan even een half minuutje voordat ik weer tevoorschijn kom.
Nou ik ben blij dat het dus vaker voorkomt bij deze leeftijd. Ik ga natuurlijk ook wel weg op het kdv en zeker als papa thuis is, want ja die is toch ook leuk? Maar ik vind het zo zielig als ie zo huilt als ie in bed wordt gelegd. Maar misschien komt dat omdat ie dat nog nooit gedaan heeft en ik dat niet gewend ben. En bedankt voor de tips allemaal. Duidelijk zeggen wat je gaat doen, dat is een goeie. Dat ga ik doen. En ik zal het kiekeboespelletje op afstand eens uitproberen. Normaal doe ik dat alleen met mn handen voor mn gezicht haha.
Die van mij heeft het ook. Zodra ik wegloop is het mis, of als ik haar in de box leg. Ik doe gewoon mijn ding. Als ik uit zicht ben is het meestal weer goed.
Dano heeft het een beetje gehad maar inderdaad ook rond de 11 maanden. Het schijnt te komen dat ze niet begrijpen dat iemand die ze niet zien er wel nog is. kiekeboe spelletjes helpen hier goed tegen. Ook jezelf laten horen als je de kamer uit gaat bijvoorbeeld. ik praatte altijd voluit tegen hem als ik naar de gang ging ofzo.
Mmmm heel erg herkenbaar hoor! Nu ben ik best wel bezig met oei ik groei, "de sprongetjes" nu heb ik zelf het vermoeden dat het ook met de 11 maanden sprong te maken heeft. Ik heb ook wel diverse keren gelezen dat deze sprong toch best wel een pittuge is hoor! Ik merk het gewoon ook uit andere dingen, bij luier verschonen begint ze hard te huilen en te trappen met haar beetjes. Achter me aankruipen wanneer ik maar even naar de keuken loop. Niets is goed eigenlijk... Nu heb ik het vermoeden dat ze er weer aardig doorheen is mmmm hoop wel dat er nu een fijnere periode aanbreekt, je voelt je zo onwijz onzeker doe ik het allemaal wel goed Is dit voor jullie ook herkenbaar? doeg doeg
Kan verlatingsangst zijn, maar kan ook de zeeeeer beruchte 11 maanden sprong zijn....De ergste sprong van allemaal Ik ben normaal niet zo'n sprongetjes mens, maar om deze kon ik echt niet heen. Wat een DRAMA! Jengelen, huilen, niet alleen willen zijn, niet willen slapen, niet willen eten, kortom, gewoon NIETS willen, maar tegelijkertijd ALLES willen. Dàt is typerend voor de 11 maanden sprong en kan rustig een paar weken duren....
het komt hier nu ook ineens weer in alle hevigheid terug.... En die van mij is 15 maanden gecorrigeerd 13.... Hoe dat nu kan?
Djenno heeft met 6 maanden om precies te zijn 1 week eenkennigheid gehad en sindsdien niet meer..... tot vanmorgen..... Krijsen en tranen met tuiten toen ik de deur uit ging, volgens mijn vriendin die oppaste heeft hij wel een half uur gehuild! Vanmiddag klampte hij zich helemaal vast aan mijn man en wilde hij niet overgepakt worden door mij, ook weer tranen met tuiten... Waarschijnlijk krijgt hij het nu dus... we wachten wel weer af hihi
Can heeft tot nog toe nog niet echt last van verlatingsangst gehad... hij gaat naar de creche, maar nog geen huilscenes meegemaakt als je weggaat. Alleen als je hem in bed legt vind hij soms niet echt leuk als je wegloopt, dan huilt hij weleens een beetje, maar ook niet heel veel/vaak.