Is deze fase nu al aangebroken?! Sinds een paar dagen is zn nieuwe stopwoordje: NEE! Over heel VEEL dingen de discussie aangaan: bij alles is het nee. Aankleden? NEE!! ( en wegrennen). Verschonen: NEE! ( en maar draaien op de commode...zucht) Eten? NEE!! ( en bij negeren toch gaan eten, gewoon even zn grens aangeven denk ik!) Hoe hou ik de sfeer goed? Ik merk aan mezelf dat ik niet eeuwig zin heb om alles met een spelletje of een grapje af te doen (werkt wel).En toch vaak hem gewoon bij "kop en kont"pak om mijn ding te doen. Aangezien dit vast het begin is: hoe gaan jullie hier mee om? Wat ik nu doe is toch luchtig houden en het met een grapje toch voor elkaar krijgen. En afwegen wat belangrijk is om door te duwen of toch hem daarin zn zin te geven.
Hier hoor ik ook regelmatig 'nee', terwijl ze verder nog weinig praat... Van mij mag ze geregeld 'nee' zeggen, want ik zie het als dat ze haar eigen grenzen aan geeft/leert geven en dat vind ik een goed iets. Natuurlijk kan het niet altijd, en dat moet ze ook leren. Dus soms is het inderdaad bij 'kop en kont' pakken en doen wat ik wil, soms is het met een spelletje of grapje iets toch doen en soms is haar 'nee' gewoon bepalend en gebeurt het dus niet of soms uiteindelijk toch wel als ze beslist dat ze het toch wel wil. Ik probeer vaak de weg van de minste weerstand te kiezen. Bij dingen die niet moeten is dat 'nee' accepteren, bij dingen die wel moeten is dat vaak iets doen dmv een grapje/spelletje en soms is het gewoon doen (bv. als ze in de autostoel moet, als ze er eenmaal in zit is haar strijd over het algemeen vrij snel over, dus heb ik zo iets van 'dan kun je er maar het best zo snel mogelijk in zitten'). Maar misschien heb ik makkelijk praten, want ik heb niet het idee dat ik een extreem moeilijk kind heb...soms doet ze wel eens lastig, maar verder is ze niet moeilijk...dat maakt al dat 'genee' toch draaglijker.
Hé Druif, hier is dat ook al zo. Nu gaat het weer iets beter. Wat hier helpt is om van te voren aangeven wat er gaat gebeuren. Dan is het nog "NEE", maar al minder. Een hoop negeren, werkt vaak ook goed. Als het niet anders kan bij kop en kont pakken. Ik weeg echt af wat ik belangrijk vind. Met veel humor kom ik een eind en zoniet ga ik tot 10(000) tellen. O ja en niet zoveel vragen stellen, maar gewoon zeggen wat er gaat gebeuren. Ergens moet ik er ook wel om lachen dat het zo'n eigenwas mannetje is (vaak na een situatie). Probeer het luchtig te houden door ook vragen te stellen waar hij geen nee op kan zeggen, vind ik zelf altijd wel grappig.
Mijn dochter is ook van feb. 2009, kijk maar eens in dit topic : http://www.zwangerschapspagina.nl/baby-dreumes/238521-nee-verloopt-jullie.html
Haaaa, thanks voor de tips! Stiekem ben ik ook trots hoor op mn eigengereide manneke Maar vanavond kon ik m toch echt even achter het behang plakken! Het begint al met eten. Samen tafeldekken ging goed, dan zitten en alleen maar nee zeggen. Niks proeven en dan voel ik de irritatie al opborrelen.... Ik heb er geen punt van gemaakt: wil je niet eten? Dan niet! Toen het toetje ( dat wil ik er dan echt in hebben anders gaat ie met een lege maag naar bed), maar dramatisch nee schudden, gillen en met de lepel keihard in de yoghurt slaan waardoor alles O-ve-ral zit GGRRR!!! Ok dan niet. Dan de yoghurt maar in een drinkbeker, maar weer: NEEEEE!!! Nou, dan heb ik m echt hangen hoor en ben ik echt niet meer zo geduldig! Hoe doen jullie dat? Ik zal het andere topic eens lezen....
Hier ook al een hele tijd nee nee nee (hijs van april 2009). Zijn broer wordt er elke keer hardstikke boos om. V tegen G: morgen gaan we naar de sint. G: Nee niet V: Jawel de sint komt morgen. G: nee niet sint. V wordt boos... vermoeiend