Ik snap mezelf al een tijd niet meer. 2 jaar geleden, na een hormonale depressie zwangerschap, bevallen. Daarna zielsgelukkig met m'n meisje. Na 4 maanden weer zwanger en bevallen van m'n fantastische knul. De tijd na de bevalling als superzwaar ervaren. 9 maanden ploeteren, stressen, huilen en wanhopig zijn. Nu mijn mannetje lekker op de rit is, en er meer geniet-tijd is, komt de kinderwens ook weer om de hoek. M'n man, ouders, familie, collega's, vriendinnen enz wijzen naar hun voorhoofd als ik t over een eventueel derde kindje heb. En ikzelf weet ook dat het niet slim is. Mijn leven is nog steeds erg druk en ik ben ook nog niet helemaal mezelf. Maar tòch wil ik weer zwanger zijn, een kindje baren en daarna genieten van die koter. Zo tegenstrijdig! Hoe komt dat toch? En ben ik de enige?
Misschien ben je 'iets' aan het vullen door het zwanger zijn, baby krijgen enzo.. Stukje aandacht ook misschien?
Nee hoor! Hier ook zo een. Heb altijd geweten dat ik moeder wilde worden (als dat mocht lukken natuurlijk ) na een miskraam snel weer zwanger geworden van een mega lief meisje. Ik vond zwanger zijn mooi, raar en soms ook zwaar. De bevalling is mij alles mee gevallen, ondanks dat het uiteindelijk toch een ks is geworden. De eerste weken vond ik echt niet leuk. Het 24/7 zorgen, zeker nadat ml weer is gaan werken, viel mij zwaar tegen. Ik heb geen roze wolk gezien en kon niet wachten tot ik weer kon gaan werken. Met een week of 9 à 10 begon ik te genieten. Meisje werd steeds meer een persoontje en begon te lachen. Ondanks dat ik echt geniet van haar vind ik het nog steeds "zwaar". Je leven staat echt op z'n kop en door m'n ADHD heb ik moeite met wennen aan nieuwe ritmes . Toch heb ik af en toe weer de kriebels en zou ik heel graag weer zwanger willen zijn. Maar die weken/maanden erna. Het zorgen met nog een kind al rond hobbelen, het ontzwangeren (dacht, kind eruit, lijf en emoties weer terug en onder controle... ), dat staat mij erg tegenal weet ik wel wat je er voor terug krijgt. Gelukkig mag ik nog niet van wege de ks en past het ook niet in ons huisje. Heb besloten er niet over te piekeren tot dat ons huis is verkocht Maar kan me voorstellen dat je omgeving denk wat??? Wil je dit nog een keer en dat het bij jou eenmaal kriebelt! Succes met beslissen!
Nee hoor ik herken het ook wel een beetje. Hier is snel na de bevalling weer kriebels, terwijl mijn verstand zegt dat ik echt liever 2 jaar tussen mijn kindjes wil. Ik ben vaak moe en heb het idee altijd tijd tekort te komen. Ik ben nog jong, heb alle tijd en geen enkele reden om te haasten. Maar mijn hormonen zeggen soms iets anders, ik snap daar zelf ook niks van haha
Heel herkenbaar! Ik vind zwanger zijn ook zo geweldig... Voelde me stukken beter dan niet-zwanger (ondanks de misselijkheid). Ik roep altijd dat ik voor altijd zwanger wil zijn
Hormonen zijn rare dingen. Ze maken je week, veranderen je in een monster en je zetten je verstand buitenspel. Ik heb drie kinderen, ben momenteel zelf weer een beetje aan het opkrabbelen, ging richting overspannen. Niet door de kinderen, maar door omstandigheden. En toch ook hier stiekem de wens voor een vierde. Misschien wordt de wens ook wel sterker juist doordat je je depri voelt. Een zwangerschap geeft je toch over het algemeen een blij gevoel, het krijgen van een kindje is prachtig. Misschien is het wel gewoon een verlangen naar de ' roes' en niet zozeer echt de wens voor nog een kleintje.