Altijd heb ik met 100% zekerheid gezegd: voor mij zijn 2 kindjes genoeg. Maar nu het met de 2e nóg sneller lijkt te gaan weet ik het niet meer.. De redenen waarom ik twijfel slaan negens op. Mijn gezond verstand zegt ook gewoon bij mijn besluit te blijven. ML heeft altijd 3 gewild, maar is daar nu niet echt over na aan het denken zegt ie. En ik des te meer. Nooit meer zwanger zijn, misschien deze keer wel een jongen.. Gaat die twijfel ooit weg? Of heb je dat gevoel na een 3e of 4e ook nog? Ik wil het ergens ook gewoon afsluiten, er niet meer over piekeren maar het duidelijk hebben. Zei afgelopen week npg tegen mijn zus, het is net als je trouwjurk niet weg kunnen doen ookal weet je dat je m nooit meer aan gaat doen.
Heel herkenbaar.... Loop met hetzelfde gevoel rond en dat heb ik na nummer 3 en 4 ook gehad. Bij ons zou het bij 3 kindjes blijven en doordat we geen betrouwbare anti conceptie methode gebruikte is onze 4de er gekomen. Ik had na haar dat gevoel weer en met een maand of 9 afscheid genomen voor mijn gevoel van alles en het was goed zo (moet zeggen dat we toen ook in een heftige periode zaten met haar en zei een huilbaby was). Toen kwam ons cadeautje door de pil heen en ik had hier echt moeite mee, maar ben nu heel blij met ons mannetje. Ik had ook niet verwacht dat dat gevoel er weer zou komen. Maar ik weet dat het goed is zo, mijn hart zal altijd blijven verlangen naar kindjes, ook al zou er een zesde komen, maar mijn verstand zegt dat het goed is, onze auto is vol, ons huis is vol en een vader voor mijn kindjes is ook belangrijk, want die zegt een zesde echt niet meer aan te kunnen. Mijn moeder heeft weleens gezegd het is een rouwproces wat je door moet gaan, maar eens krijg je het gevoel het is goed zo en daar hoop ik ook op. Maar nogmaals hier kriebelt het ook nog steeds, maar hier stoppen wij.
Voor mij was het na ons derde kindje echt goed. Heimwee naar een klein babytje aan de borst en in mijn armen zal blijven. Gewoon omdat het ongelooflijk bijzonder is om zwanger te zijn en een kindje te krijgen. Ook wensen voor de toekomst spelen een rol. Heel graag willen we in de toekomst pleegkinderen in huis. Daarvoor houden we graag ruimte vrij. Maar als je twijfelt zou ik er wel wat mee gaan doen. Je mag toch twijfelen en terug komen op je woorden die je toen met 100% zekerheid hebt uitgesproken. Dat kan. Ga bij jezelf onderzoeken of het een serieus verlangen is. Als je het iedere keer weg drukt met rationele redenen (dat kan hoor, als het echt zwaarwegend is), dan kom je er nooit achter of het een wens van je is. (Ik ben bevooroordeeld maar, drie kinderen vind ik ge-wel-dig genieten ).
Herkenbaar....hier 3 prachtige kids, dus wat wil een mens nog meer, zou je zeggen. Maar het gevoel, dat er in mijn hart nog ruimte is voor nog een kindertje, dat blijft. Nog een babytje aan de borst, het lijkt me geweldig! Ik geloof niet dat het weg gaat. En het inderdaad echt een rouwproces is Zoon gaat volgend jaar naar school, leuk natuurlijk, maar ik ben nu al bang voor de stilte in huis. In mijn vriendinnen groep zie ik 2 type vrouwen: de groep die na de jongste zegt: ik ben klaar, nee bedankt het is mooi zo! En de andere groep, die zich ook zo als mijzelf voelt..
Dat is het m juist.. Het is niet echt een serieus verlangen. Ik denk dat ik er spijt van ga krijgen juist om de reden waarom ik er altijd 2 genoeg vond. Als onze 2e een jongen geweest zou zijn dan zou het denk ik ook anders zijn. Het is gevoel tegen verstand bijna. Daarom denk ik dat als ml en ik hier een duidelijke keuze in gaan maken ik er sneller vrede mee zal hebben. We hebben 2 geweldige en vooral vrolijke meiden waarmee alles alleen maar top gaat. Bevallingen en zwangerschappen ook van een leiden dakje gegaan. Dus dan denk je er ook wat makkelijker over misschien. Pff..
Heel herkenbaar gevoel. Twee mooie gezonde kindjes. Heerlijke zwangerschappen en fijne bevallingen. Moet er nog steeds niet aan denken dat nooit meer mee te maken. De standaard om mij heen is twee kindjes. Drie kindjes is misschien ook wel onpraktischer, toch heb ik een verlangen naar een derde kindje..... Zoals ik er nu over denk is dat het dan ook. Wil graag nog een keer zwanger zijn, nog een keer bevallen. Moeilijke keuze.....
Met 2 kinderen had ik wel vaak het verlangen naar een derde kindje. Voor mijn man was dat hoofdstuk helemaal afgesloten en spraken er ook niet over omdat de kinderen ouder werden. December 2011 bleek ik dus ongepland zwanger te zijn. Mijn man was op zijn zachts gezegd nog amused maar ik wist direct al dat ik dit leventje niet zou laten verdwijnen. Mijn man ging overstag en respecteerde mijn keuze en augustus 2012 werd onze dochter geboren en nu voel ik me helemaal compleet. Ons gezin is ook helemaal compleet met zijn vijven en ik ben ervan overtuigd dat het zo heeft moeten zijn.
Hier de eerste 3 kort na elkaar gekregen. En na een drukke periode zou je jongste eindelijk naar,groep 1 gaan en toen begon het weer te kriebelen en we wsren het er wel over eens dat wee een vierde wilden en ik meteen afspraaak gemaakt spiraal eruit maand erna zwanger dat had ik niet verwacht maar nu geniet ik extra omdat ik weet dat het hierma klaar zal zijn ookal zal dat verlangen zeker blijven Maar ze worden groot em dat kost ook tijd em aandacht r
Hier stel ik mezelf dezelfde vraag. Echter heb ik 2 boys... Ik wilde wel altijd 3 kinderen, mijn man 2... Echter waren de eerste maanden met mijn ukkies echt geen pretje vooral aangezien het beide zeer onrustige baby's waren, niet echt huilbaby's maar desalniettemin erg heftig. Vandaar dat ik echt dacht geen 3de meer te willen. Maar nu het al enige tijd weer erg goed gaat kriebelt het toch weer. Ik vraag me dan ook af of dat zo is omdat het inderdaad 2 jongens zijn en of het gevoel anders zou zijn indien de 2de een meid zou zijn geweest (hoewel het hebben van een voorkeur natuurlijk redelijk taboe is). Maar ook sterke twijfel (dat had ik bij de 2de absoluut niet) omdat 3 niet echt praktisch is + weer extra geld kost, en of ik dan niet teleurgesteld zou zijn indien het weer een jongen wordt. En of de babytijd niet weer zo verschikkelijk wordt etc. etc. Maar aan de andere kant is zo'n klein hummeltje toch wel weer leuk, en doet het me zeer om nu al te zeggen dat ik dat niet nog eens mee ga maken. En wellicht kan ik dan wel echt genieten van de eerste maanden. tja... Ik zou wel willen weten of sommige het gezin ook echt als compleet ervaren.
Yossie, nu we drie kinderen hebben is mijn gezin gevoelsmatig compleet. Toen ons zoontje geboren werd had ik ook sterk het gevoel: Met jullie ga ik leven als moeder, het was echt goed! Bij twee kinderen was dit absoluut niet zo. Het was nog een proces om met mijn man uit te komen. Hij vond twee wel genoeg. Als hij dat zij was dat zo pijnlijk voor mij. Dan voelde ik alsof ik verdriet had om een kindje wat er niet is. Uiteindelijk, na regelmatig praten is hij overstag gegaan. En nu echt compleet met elkaar.
Hier ook twijfels; wij hebben een zoon en een dochter dus geslacht maakt in mijn ogen weinig verschil. Ik heb altijd graag 3 kinderen gewild, nu heb ik die ook ondanks dat mijn 2e zoontje is overleden tijdens de zwangerschap maar desondanks 3 levende kinderen lijkt mij geweldig. Na de zwangerschap & bevalling van mijn dochtertje was ii er echt helemaal klaar mee en logisch natuurlijk. Het was n zware zwangerschap & bevalling na het meemaken van ons overleden zoontje. Toch beginnen nu weer de gedachten & twijfels over een 4e kindje. De vraag is alleen ; gaat dit verlangen weer weg of blijft het? En is t na nog n kindje dan klaar met dat verlangen of weer niet?
Mijn man is het probleem niet als ik het graag wil is die zo overstag . Dat wordt toch een 3de dan op termijn.... alleen lijkt me het ook nog een beetje onpraktisch. En ben ik toch bang dat ik dan nog een uk wil vooral als de 3 de ook een jongen zou worden....
Ik had na mijn tweede ook nog wel wat twijfel. In principe vond ik twee echt wel genoeg, maar het voelde nog niet helemaal af.. Toch vond ik het erg druk, dus we bleven lang twijfelen of we wel of niet nog een derde aankonden. En toen kwam hij vanzelf.... een geluk bij ongeluk(je). Ik denk dat we nu nog hadden zitten twijfelen anders. Ik ben heel blij met hem, hij is echt de kers op onze taart, maar ik weet nu wel heel zeker dat er geen vierde bij komt. Ik zat toevallig net te bedenken dat ik de laatste tijd ook steeds de rubrieken zwanger en bevalling op deze site oversla, omdat het me ook niet meer zo interesseert. Blijkbaar ben ik die fase nu wel voorbij, haha. Aanvulling: ik lees net de laatste reactie. Ik heb dus inderdaad 3 jongens, maar toch is het gevoel van compleet zijn er bij mij wel hoor. Ik was er ook wel bang voor dat ik toch nog een poging voor een meisje zou willen als de derde weer een jongen was, maar dat is niet zo. Het is nu gewoon goed zoals het is met 3 jongens in huis.
Genoeg die dus ook twijfelen.. Wat doen jullie ermee? Praten met je partner of hoop je gewoon dat het ooit weggaat? Ik pieker er al een tijdje over en wil eigenlijk wel duidelijkheid, afsluiting. Dus ik vrees dat 'het babygesprek' eerder gaat komen dan gedacht.
Ik ben bang dat het hier ook nooit echt weg gaat. Voor nu weet ik zeker dat dit de laatste keer is.. Maarja, dat zei ik na de tweede ook. Je weet het nooit.. Ben benieuwd of ik het straks na de geboorte van de derde helemaal kan afsluiten.
Bij mij is de twijfel weg. Wij hadden graag 3 kindjes gewild om op te voeden maar we hebben er nu 2 (en eentje in de 'hemel'). Het verloop van de laatste 2 was zodanig heftig dat na 15 maanden twijfelen we hebben besloten dat we er klaar mee zijn. En dat is echt niet zo vanzelfsprekend als het lijkt (want veel mensen denken dat na ons verhaal je wel gek moet zijn om er nog een te willen) maar in het begin wilde ik echt heel graag nog een baby. Of eigenlijk; ik wilde een zwangerschap en een kraamtijd zoals het moet. Kon ik echt al afscheid nemen van trapjes in mijn buik? De spanning? De babytijd? Ik heb er enorm van genoten en ondanks onze zoon 2 maanden te vroeg was en je zou denken "lekker lang baby" ging hij net zo snel als zijn zus waarvan hij eerst nog lang in het ziekenhuis heeft gelegen . Eenmaal goed en wel thuis na zijn laatste opname mocht hij al met hapjes beginnen. Daar was ik helemaal nog niet aan toe en wilde nog even van mijn baby genieten. Maar uiteindelijk zijn we 15 maanden verder en hoe meer tijd er verstreek hoe meer ik die volgende baby aan het uitstellen was. Een paar weken terug hebben we de knoop doorgehakt. Er was namelijk iets gebeurd wat ik had gedacht dat nooit zou gebeuren: - Geen kriebels als ik op babybezoek ging - Niet meer denken "eerst ik zwanger, nu ben ik aan de beurt, dan mag de rest van de wereld weer" - Hetzelfde gevoel als met onze bruiloft. In het begin was ik van "Oooooh ik wil nóg een keer", maar een half jaar terug trouwde een vriendin en dacht ik dat ik het voor haar heel leuk vond maar dat ik het niet meer hoef. Dát gevoel heb ik met baby's nu ook. Iemand anders mag nu. Dus om op je vraag terug te komen; de twijfels gaan toch weg! En ik dacht nog wel dat het voor de rest van mijn leven zou blijven kriebelen. We vertelden het aan familie en die wisten van onze wens van 3. Ze waren zelfs opgelucht. Enerzijds voelt het soms ook verdrietig omdat het iets was wat we wilden en wat niet meer zal gebeuren, zeker als ik kijk dat familie zelfs opgelucht is doet dat een klein beetje pijn maar als ik denk waarom het niet meer gaat gebeuren voelt het helemaal goed en snap ik ook dat familie opgelucht is (bij de laatste keer was ikzelf ook zodanig ziek dat het levensbedreigend was). Ik heb er vrede mee; We hebben eigenlijk ook drie kindjes.
Hier ook een vorm van twijfel. we hebben 3 schatten van kinderen. Maar ik hou heel erg van de babytyd (3x al makkelijke babyperiodes gehad en nu nog steeds). Als ik tegen manlief zou zeggen: zullen we nog 1 spruitje erbij doen... dan zegt hij volmondig JAAA. Dus ik hou even wijs mijn mondje. ikzelf zou het ook graag willen, maar dan denk ik aan de toekomstige dingen. We willen (ik eigenlijk) een hondenkennel opzetten waar we nu middenin zitten. We zijn aan het kijken voor een grote uitbouw met garage. Dit kost veel energie. Nu kunnen we bijv 3 kinderen, de honden en alle tassen meenemen in de bus om zo een weekend naar hondenshows te gaan. Met een 4de erbij wordt het zoeken naar een nieuw voertuig. Ook krijgen we binnenkort een pup erbij. Dus eigenlijk hebben we onze handen vol. voor financien en plaats in huis is geen twijfel, maar meer om wat we allemaal nog willen doen en of een 4de spruit erbij allemaal nog te doen is. In gedachte had ik 3 kinderen en 3 honden. We hebben 3 kinderen en 2 honden (over een tijdje 3). Dus we hebben wat we voor ogen hadden... maar toch... hmmm.... we zullen zien waar het schip strand.