Mijn dochter is nu bijna 21 maanden en de laatste tijd erg veranderd. Ze heeft nu regelmatig driftbuien. Maar kan ook echt heel hard en overstuur gaan huilen. Vanavond was het weer zover. Het begon tijdens het eten: huilen huilen huilen en bij mama op schoot willen. En toen ze naar bed moest precies hetzelfde. En tijdens het eten begint het dan opeens. Bijvoorbeeld: ze zit een beetje te kliederen met haar toetje en begint dan opeens hartverscheurend te huilen en wil naar mama. Ik vind het zo moeilijk om te bepalen of er nu echt iets aan de hand is (ze heeft de laatste tijd namelijk nogal veel angsten) of dat ze me gewoon aan het bewerken is om haar zin te krijgen. Ze huilt zo hard en wordt zo overstuur dat ze een half uur daarna nog zit na te hikken. Vandaag haalde ik haar op van het kdv en daar had ze het dus super naar haar zin gehad en ze komt thuis en het is alleen nog maar 'nee' op alles en heel hard huilen. We hebben thuis net de badkamer verbouwd, wat nogal wat onrust bij haar veroorzaakt en ik ben over ruim 2 weken uitgerekend van de tweede. Zijn er moeders die dit gedrag herkennen? Ik ben zo aan het twijfelen. Is het nu gewoon haar leeftijd + alle ontwikkelingen thuis + de vermoeidheid van een dagje kdv en moet ik haar dus gewoon zo snel mogelijk naar bed doen of zou er echt iets kunnen zijn?
Ik denk dat het bij de leeftijd hoort, de ontwikkelingen en alle indrukken. Ze ontdekken nu meer hun eigen ik, willen veel, kunnen nog niet duidelijk genoeg communiceren. Dit geeft natuurlijk de nodige frustraties bij ze. Daarnaast zal ze de komst van de baby ook goed merken. Dat merk ik bij mijn zoontje ook. Hij weet / voelt dat er wat gaat veranderen. Wilt ineens dat iemand naast hem ligt met inslapen, wilt veel getild worden, tijdje last gehad van nachtangsten en ook wat driftbuien. En zo'n dagje kdv is uiteraard vermoeiend en veel indrukken. Mijn zoontje is na zo'n dag altijd wat hangeriger, huilerig etc.
Ik herken het deels wel. Julia is de laatste dagen ook opeens ontzettend huilerig als ze moe is. Alles is verkeerd, ik kan niks goed doen, als iets niet mag barst ze direct volledig in tranen uit... Ik ben echt wel een beetje geschrokken van hoe ze nu opeens is! Maar aan de andere kant merk ik dat het vaak zo is als ze moe is. Ik geef haar niet haar zin, maar troost haar bijvoorbeeld extra, probeer haar af te leiden en confrontatie waar nodig wat te vermijden (bv lekker even tv kijken) en zo snel mogelijk op bed leggen. Het is vaak na 12 uur 's ochtends en 's avonds rond 7 uur. Dat zijn in principe ook tijden dat ze zo ongeveer naar bed kan, dus dat is niet zo'n probleem. Maar ik merk ook dat ze sneller kwaad is, of haar zin wil hebben op andere momenten. Ze begint opeens te zeuren (terwijl ik mezelf best een strenge, gedisciplineerde moeder vind), blijft maar doordrammen ergens over, en ik leg het vaak toch even kort uit en ze vraagt het daarna gewoon weer en weer en weer. Pffff. Ik probeer daar wel streng op te zijn. Ik wil niet zo'n zeurend kind en ze krijgt toch haar zin niet. Ik hou niet zo van negeren. Het mag wel, of het mag niet. Ook huilen, daar kan ze prima mee stoppen als ze het alleen doet om te zeuren. Ho maar dan. En dat doet ze ook. Dus een beetje van beiden: streng en duidelijk blijven, en daarna toch inspelen op haar behoefte (beetje meer aandacht, iets eerder naar bed). Julia komt heel moeilijk in slaap de laatste dagen, dus ze zal ook over het algemeen wel wat moe zijn..
Dank je wel voor jullie reacties. Het zal inderdaad wel de leeftijd zijn. Ik vind het alleen erg zwaar nu ik bijna 38 weken zwanger ben. Ik probeer consequent te zijn en haar niet haar zin te geven, maar ze kan zo hartverscheurend huilen, daar heb ik het echt moeilijk mee.
heel herkenbaar. nog even een leuke flinke sprong voor de 2 jaar.gaat vanzelf weer over. en dan heb je even adempauze tot de ik ben 2 en ik zeg nee toestand begint.
Ik ben sinds dit weekend ook mijn schattige, meegaande dreumes kwijt . Heel veel huilen en dat echt heel hoog en schril. Het moet allemaal op haar manier. Het is heel veel "Nee". Haar humeur slaat de hele dag door om als een blad aan een boom. Dan weer heel vrolijk, dan weer heel verdrietig. Probeer zoveel mogelijk uit te leggen en duidelijk te zijn. Ze zoekt heel duidelijk op wat eigenlijk niet mag. Ik ga er maar vanuit dat het een fase is en dat ik mijn schattige, meegaande dochter weer snel terugvind
Hier ook al 4 weken een boos, gefrustreerd, drammend, jengelig kind. Alles is nee, alles moet precies naar zijn zin gaan (wat dus niet gebeurd en gehuil oplevert). Ik heb zelf het idee dat het een sprong is inderdaad. En hoe makkelijk het ook zou zijn om hem zijn zin te geven, want dat geeft aanzienlijk meer rust, ik doe het niet. Hij heeft die grenzen nodig. Dan huilt hij maar als het niet naar zijn zin gaat.
Ja, inderdaad. Ik wil haar ook niet haar zin geven, maar ze huilt dan zo hard en overstuur dat ze er gewoon van moet kokhalzen en bijna overgeven. Als ze zo overstuur is twijfel ik gewoon of ze echt ergens bang voor is of dat ze gewoon alleen bij mama wil zijn en zo haar zin probeert te krijgen. En te moe is natuurlijk.
Hier ook zo'n mannetje dat zo driftig en overstuur wordt dat hij gaat kokhalzen. Ik troost hem wel en zeg ook dat hij boos mag zijn, maar dat mamma eerst de afwas moet doen en daarna gaan we spelen (bijvoorbeeld). Hier gaan de ergste driftbuien trouwens om naar buiten gaan (dus echt op pad gaan). Hij heeft er één as we speak . Hier heeft het ook te maken met moe zijn, want hij is sneller moe dan normaal. Dus over een kwartiertje gaat hij lekker naar bed en na zijn dutje is hij meestal wel weer redelijk vrolijk en lief. En is het neej neej neej aanzienlijk minder extreem. Sterkte hoor! Ik vind dit zelf een erg moeilijke en vermoeiende fase.