Hoi meiden, ik ben vooral op zoek naar wat handvaten en herkenning, v.w.b. het gedrag van mijn dreumes van bijna 21 maanden. Sorry, lang verhaal! Wat achtergrond info: Wij hebben een zoontje mogen krijgen na een lang en intensief ICSI traject (ruim 4,5 jaar). Wij waren al wat ouder (midden 30) toen we elkaar leerde kennen en toen we eindelijk blijvend zwanger mochten raken was ik inmiddels al 41. Al onze vrienden en kennissen hebben oudere kinderen (tieners, maar ook al volwassen kinderen). We hebben 1 vriendin die BAM moeder is met een zoontje van dezelfde leeftijd. Ook in beide families zijn de kinderen allemaal al 15+, op 1 nichtje na van bijna 8. Ons zoontje is een lief, bijna altijd vrolijk en energiek jongetje. Huilt weinig, heeft pit, weet wat hij wel en niet wilt, maar is tegelijkertijd ook een enorme knuffelkont. Speelt ontzettend graag buiten, houdt van de speeltuin (schommelen, glijbaan en wip zijn favoriet), maar kan zich binnen ook enorm goed vermaken. Speelt momenteel graag met ToetToet auto's, Mega Blocks, boekjes lezen en puzzelen vind hij ook erg leuk. Ballorig/ Monkey Town vind hij fantastisch en kan hij uren spelen. Hij is wel een "ik kijk de kat uit de boom" kind en zeker in het begin wat verlegen. Als er iemand bij ons thuis komt, of we gaan ergens naartoe dan moet hij eerst even 10 minuten acclimatiseren. Even de omgeving in hem opnemen, even rondkijken wat of wie er allemaal is. Meestal is hij met 5-10 minuten ontdooit en gaat dan lekker spelen, lopen, kruipen, etc. Hij vind het overigens niet zo fijn als hij door iedereen opgepakt wordt. Papa of mama is prima, maar vreemden houdt hij niet zo van. Als oma oppast is hij wel knuffelig met oma en vindt ook alles prima wat oma met hem doet. Ik merk overigens wel dat hij weinig contact maakt met andere kinderen. Die bekijkt hij vanaf een afstandje, maar hij gaat er niet naartoe. Onze zoon is wel een kindje dat eerst iets “eng” vindt om het nadat hij het een paar keer heeft gedaan het vervolgens helemaal fantastisch te vinden. Als voorbeeld, eerst was schommelen eng. Dat begon de 1e keer met huilen, de 3e keer miepen, etc, etc en na 10x vind hij het helemaal fantastisch en kan het niet hard en hoog genoeg gaan. Hij moet dus altijd wel even wennen aan iets. Slapen doet hij thuis erg goed. Slaapt van 20:00-07:00 uur en overdag nog 1 slaapje van 12:30-15:00/15:30. Eten doet hij ook erg goed. Lust en eet echt alles (heeft wel voorkeur) en zowel 's middags als 's avonds eet hij zelf (handen, vork of lepel). Hij krijgt vanaf dat hij geboren is borstvoeding en drinkt momenteel nog 2x per dag. Als hij 's avonds naar bed gaat en als hij 's ochtends wakker wordt. De rest van de dag drinkt hij water, lauwe thee en bij de lunch een bekertje melk. Verder loopt hij sinds hij 18/19 maanden is, brabbelt er de hele dag op los, zegt losse woordjes en lacht ontzettend veel. Bovengenoemde is hoe hij thuis is, dus echt een ontzettend leuk en gezellig kind. Omdat wij dus niet veel mensen met kleine kinderen in ons leven hebben, gaat onze zoon 2x per week naar het kdv (de overige dagen zijn mijn man of ikzelf thuis). Hij gaat hier naartoe sinds hij 7 maanden is (eerder was er geen plek). Het is een groep met 12 kindjes en 3 leidsters en beide dagen heeft hij dezelfde leidsters. Tot zijn 1e jaar ging het super goed op het kdv, daarna begon hij "kuren" te krijgen. Vanaf 13 maanden is het huilen bij het wegbrengen. Behalve de 2e dag, dan is zijn lievelingsjuf er al als hij komt en hoeft hij niet te huilen. Hij was altijd de beste slaper op het kdv, tot 2 weken geleden. Hij is 4 weken geleden over gegaan op 1 slaapje ipv 2 en de 1e 2 weken ging dat perfect. Nu heeft hij al 2 weken (dus 4 dagen) de gehele dag niet geslapen. Hij gaat niet huilen, maar gaat liggen/zitten spelen in bed en slaapt niet. Hij wordt overigens niet vervelend, is de hele dag gewoon vrolijk. Zolang hij lekker buiten kan/mag spelen hoor je hem niet, vind hij fantastisch. Maar met binnenspelen is het sinds een week of 2 ook drama. Hij duwt alle speelgoed weg, wil niks en gaat zitten kijken op de grond. Meedoen met kleuren of pannenkoekjes versieren, hij wil het allemaal niet. Eten precies eender. Ieder kindje zit te eten en onze zoon zit rond te kijken en wil niet eten. Soms wel als je hem voert, maar soms ook gewoon niet. Ook zijn fruit in de ochtend en groente in de middag wil hij dan totaal niet. Er lijkt dus sinds 2 weken iets verandert. Als ik zijn leidster er naar vraag weet zij niet wat er verandert is en waarom zijn gedrag ineens helemaal anders is. Afgelopen woensdag ging ik hem ophalen en hadden ze buiten een badje met water. Alle kindjes liepen in hun luier en ook onze zoon. Bijna alle kindjes waren met en bij het water aan het spelen en mijn zoon zat op een afstandje te kijken, dat terwijl hij thuis water, zand, etc helemaal fantastisch vindt. Hij mengt zich niet tussen de andere kindjes. Zijn leidster vertelde dat er een pedagogisch medewerker een tijdje op de groep was en onze zoon geobserveerd had. Deze had aangegeven dat ze zag dat onze zoon snel zijn interesse verliest, afgeleid wordt, vooral heel veel rondkijkt en iedereen in de gaten houdt en zichzelf daarbij vergeet (daarom niet eten, drinken, spelen, etc.). Verder vond ze hem stil (in praten) en een observeerder. Ik schrok hier wel een beetje van, want in bovenstaande herken ik mijn zoon helemaal niet, thuis is hij geheel anders (zie het verhaal hierboven over hoe het thuis gaat). Hij speelt thuis juist heel lang met een en hetzelfde speelgoed, is helemaal niet snel afgeleid en houdt ons echt niet de hele tijd in de gaten. Na een nachtje slapen en laten bezinken merk ik toch dat het me een beetje dwars zit en ik heb dus zijn mentor een berichtje gestuurd dat ik graag eens met die pedagogisch medewerker een gesprek wil. Zou graag eens weten wat zij nou precies ziet, of we daar iets aan/ mee kunnen doen, etc. Nu dacht ik vanmorgen, leuk ik ga eens lekker naar dreumes zwemmen. Zo gezegd zo gedaan, hop op de fiets en naar het zwembad. In het kleedhokje vond hij het al spannend merkte ik (hij begon een beetje te miepen). Goed netjes mee aan de hand lopend naar het zwembad. Allemaal speeltjes in het water en 3 andere moeders met kindjes. Alle kindjes waren lekker aan het spelen en mijn zoontje ging op een afstand zitten kijken. Toen ik hem optilde en mee wilde nemen naar het water was het eerst even huilen en meteen de andere kant opkijken dan waar de andere kindjes waren. In het water wilde hij zich ook alleen maar als een aapje aan me vast houden. Hij wilde ook niet op zijn buikje of rug door het water. Hij had geen praatjes en zat alleen maar om zich heen te kijken. Ik vond dit raar gedrag, want alle andere keren dat we gingen zwemmen was meneer niet uit het water te krijgen. De zwemjuf heeft geadviseerd om 2x per week een uurtje met hem te komen zwemmen om hem watervrij te laten worden. Ik ga dat uiteraard doen, maar vindt het zo raar, want hij was hartstikke watervrij. Maar nu dus ineens een soort bang. Het gedrag wat hij dus op het kdv lijkt te vertonen zie ik nu zelf ook in sommige situaties. Verlegen, bijna bang voor andere mensen/kinderen, bang voor het "onbekende"...? En het lijkt dus sinds een week of 2 alleen maar erger te worden, dat ik me er oprecht wat zorgen over ga maken. Moeten we meer en vaker plekken opzoeken met veel mensen en kinderen? Moet ik hem vaker bij een oppas laten of vaker weggaan en een oppas laten komen? Ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet, maar heb wel het gevoel dat ik mijn kind moet helpen. Herkent iemand zich hierin, of in ieder geval zijn/haar kind hierin? Of is er iemand die dit leest en zelf leidster is of juf en hier wat handvaten voor zou hebben? Hoe kan ik mijn kind mogelijk helpen? Of is dit ook weer een fase waar we doorheen moeten?
Laat ik eerst zeggen dat ik van alledrie mijn kinderen herken dat er een fase is (of altijd) dat ze anders zijn thuis dan op school of opvang. (overigens mijn jongste is nu bijna 2) Zo hebben eigenlijk mijn middelste en nu jongste altijd ineens een lange fase gehad van huilen bij wegbrengen en ophalen bij zowel opvang als zelfs opa en oma. Ook hebben mijn oudste en nu jongste beide de fase van niet slapen op de opvang maar om zich heen kijken en feesten. De jongste slaapt nu al 2-3 weken amper bij de opvang en is alleen maar aan het feesten (tip: ze leggen haar nu apart) Ook heeft onze middelste een fase gehad dat hij niets van de opvang moest hebben. Hij wilde niet spelen, alleen observeren en hij wilde ook niet eten, niet meedoen. Hij werd ook echt boos als je hem er toch in meenam. Hij heeft dit na de opvang nog een keer een periode bij de kleuters gehad. Als ik nu naar mijn jongste kijk gaat alles ook daar weer in fases. Waar ze eerst heel zelfstandig en out going was - is nu alles mama en vast klampen aan mij. Vandaar ook het erge huilen in de ochtend denk ik. Ze schijnt nu ook door de dag heen te vragen waar ik ben. Onze oudste is heel stil en rustig en die heeft dus een periode gehad dat hij enorm bang was voor andere kinderen. Hij vond het wel leuk en interessant om te bekijken maar hij wilde echt niet meedoen en ook liever niet in de buurt zijn. We hebben toen ook echt gezocht van wat kan er nou gebeurd zijn (we dachten misschien gebeten of ergens van geschrokken een keer?) De oorzaak hebben we toen niet gevonden maar op een gegeven moment ging het voorbij. Dus als ik zo met jouw verhaal in mijn gedachten langs mijn kinderen ga denk ik dat veel los gedrag prima een fase/moment etc kan zijn. Ze veranderen zo snel en veel als ze zo klein zijn - net als hun leefwereld. Tegelijkertijd ken jij wel je kind het beste en als er echt op alle fronten zo’n opvallende gedragsverandering te zien is begrijp ik ook dat je je zorgen maakt. De vraag is inderdaad of het tijdelijk is (fase) bij de leeftijd of dat er inderdaad iets is gebeurd.Goed dus dat je in elk geval in gesprek gaat met de opvang. En wellicht heeft het consultatiebureau ook nog tips? (Hier denken ze daar best goed in mee) Persoonlijk zou ik niet kiezen voor vermijden van de situaties en inderdaad juist wel gaan zwemmen en naar de speeltuin gaan . En gewoon naar de opvang laten gaan - die twee dingen lijken me wel voldoende. Extra oppas lijkt me niet nodig. Ik zou proberen te laten zien dat het ook leuk is en dan zoals bij zwemmen wel in de veilige omgeving van jezelf. Maar dit is een advies vanuit de gedachte dat het een fase is. Als het geen fase is en er is iets anders gebeurd of een andere verklaring voor veranderend gedrag zou ik er waarschijnlijk ook anders mee omgaan. Hopelijk zijn er ook nog tips van bijv pedagogisch medewerkers.
Ik ben gastouder en ik herken dit gedrag wel van kindjes hier. Ik zou inderdaad met haar in gesprek gaan om te kijken wat zij allemaal te vertellen heeft. Wat ik lees (en dat is natuurlijk puur afgaande op jouw verhaal, ik heb hem niet zelf gezien) is dat er niet zo zeer iets met zn ontwikkeling is, want bepaalde zaken deed hij voorheen prima maar is daar mee "gestopt". Vooral het rondkijken valt mij op, en het voorzichtiger worden, of zo interpreteer ik het. Het lijkt alsof hij meer aan het nadenken is dan doen. Dus meer "gevaar" zien, gevaar is niet per se het goede woord, maar lastig te omschrijven. Een dreumes is per definitie de leeftijd van niet denken maar gewoon doen: hoezo een hoge bank, gewoon head first eraf. Maar er zijn wat uitzonderingen. Dreumesen (bijna peuters) die dat wel zien, die meer observeren dan actie ondernemen. En dat is zeker niet fout! Het is ook logisch dat hij thuis minder observeert, dat is een bekende veilige plek met zijn ouders, de mensen die hij het meest vertrouwt. Waar ik in je verhaal niks over lees is een stuk cognitieve ontwikkeling, zonder dat ik je zoontje ken vermoed ik dat hij best pienter is. Kan hij dingen tegen jullie goed benoemen of herkennen door aan te wijzen? Lichaamsdelen, dieren bijvoorbeeld. Puzzel je wel eens met hem of sorteerspelletjes. Als je dat nog niet doet (wat ik snap hoor) dan zou ik dat eens proberen. Best kans dat hij dat allemaal zo door heeft. Dat past bij kindjes die dit gedrag vertonen.
Dankjewel voor je uitgebreide antwoord! Zoals ik het lees heb ik (gelukkig) niet alleen een kind die soms wat kuren heeft, oftewel gewoon fases. Die meiden van de opvang maken me soms aan het twijfelen, ze vertellen of zeggen zoiets dan maar bijna op een manier dat het zo ontzettend raar is dat ik dus ga denken dat er iets “mis” is met mijn kind. Ik vind het huilen bij het wegbrengen wel lastig. Hij is dan echt even verdrietig, al weet ik dat hij een minuut later alweer lekker speelt of een boekje leest. Maar tot 13 maanden lachend wegbrengen en nu zo huilen is toch wel een verschil. Zoals jij je dochtertje van bijna 2 beschrijft doet mijn zoontje nu ook (21 maanden). Herkenbaar momenteel wat je aangeeft over je middelste. Op de opvang zeggen ze ook dat hij niet wil spelen en als ze hem toch willen betrekken hij een soort boos wordt. Zelfde met eten, dan duwt hij zijn bord of je hand weg. Dit herken ik overigens weleens van thuis (maar dit komt echt sporadisch voor). Heeft jouw zoontje dit lang gehad op de opvang? Mijn zoontje doet dit nu dus een week of 2 begrijp ik. Hetzelfde dus als het niet willen slapen. Zoals ik jou verhaal lees en de diversen dingetjes bij je kinderen zou ik toch denken een fase. Enige wat me steeds aan het twijfelen brengt is de manier hoe ze ons iets brengen waardoor het lijkt alsof zijn gedrag zo uniek is en ze het nog nooit hebben gezien. Ik heb in iedergeval een gesprek gevraagd en wil dit dan ook aangeven. Het geeft vooral mij toch een vervelend gevoel. En misschien hebben zij niet eens het idee dat ze het op deze manier brengen. Consultatiebureau had ik vorige week contact mee over het eten en slapen. Die zeiden meteen dat ik me geen zorgen moest maken, het is de leeftijd en bijna ieder kind heeft zo’n periode. Gewoon iets geven wat hij wel wilt en qua slapen het anders iets later nog eens proberen. Alleen blijkt dus dat hij het niet thuis doet maar alleen op de opvang. Zat nog te denken anders te vragen om hem toch weer 2x op bed te leggen, wellicht is dat fijner voor hem daar. Maar dat neem ik mee in het gesprek. Weet je wat het gekke is, vanmorgen hadden we een afspraak bij de kozijnen boer en hij stond te showen, met hard lopen, autootjes rijden, etc. Dan is hij weer helemaal niet verlegen, zo raar. We gaan vanaf nu 1x per week zwemmen met hem en 1x per week naar dreumes gym. En dan 2x per week hele dag opvang. Zwemmen gaan we steeds op een andere locatie doen (3 zwembaden in de buurt dus een beetje rouleren) zodat hij ook ziet dat het overal gewoon veilig is. Hopelijk snel ent hij er dan aan en is hij wat meer op zijn gemak.
Dank voor het reageren. Omdat jij zelf gastouder bent, vind ik jouw mening altijd prettig om te lezen Ik heb inmiddels een gesprek aangevraagd met die pedagogisch medewerker die “even” geobserveerd heeft. Ben wel benieuwd wat zij te vertellen heeft. Daarbij heb ik aangeven ook nog even met zijn mentor te willen praten. De leidsters, waaronder ook zijn mentor zijn allen enorm leuk, lief en geduldig maar toch geven ze vooral mij (mijn man heeft dat minder) iedere keer het gevoel dat mijn kind uniek is in en wat hij doet (niet willen eten of een keer niet willen slapen), dat dat heel bijzonder is en niet normaal. Terwijl als ik het relativeer en om me heen hoor, ik deze verhalen zo vaak hoor. Wellicht hebben zij helemaal geen benul van het feit dat ze mij dit gevoel geven, dus goed om uit te spreken denk ik. Klopt precies wat jij zegt. Persoonlijk denk ik ook niet dat zijn ontwikkeling niet goed is. Ja hij is wat later (18-19 maanden) gaan lopen, al lees ik dat dat redelijk gemiddeld is. Daarentegen stond en zat hij al met 6 maanden en stapte hij met 11 maanden al rond de tafel, bank, etc. Wat mij opvalt is dat hij wat voorzichtiger is in alles. Een kat uit de boom kijker. Al ziet hij in andere dingen geheel geen gevaar en doet dat dan zonder er bij na te denken (al is dit alles pas rond 13 maanden begonnen). Tot 13 maanden wilde hij bij iedereen op schoot en kon iedereen (inclusief vreemden) hem zo oppakken. Dat veranderde na 13 maanden. Ik denk niet dat het er iets mee te maken heeft maar rond die periode kreeg hij een vaccinatie, de 1e waar hij echt even 2 dagen ziek van was, werd hij eenkennig en werd hij “bang” voor vreemden en voorzichtig met bekenden. Oftewel zowel bekenden (bijvoorbeeld oma als mijn beste vriendin) konden hem niet meer oppakken. Overigens is dat nu bij bijna 21 maanden nog steeds zo. Als hij bekenden en/of vreemde ziet, wil hij eerst 5-10 minuten bij mijn man of mij zitten, hij kijkt dan rond, observeert en wil dan op de grond en gaat spelen. Loopt/kruipt dan ook gewoon naar de bekenden of vreemden. De leidsters op de opvang kunnen overigens alles met hem en dat vind hij ook allemaal prima. Maar het is ook weer dubbel. Van de week dus in het zwembad. 3 mama’s met hun kindjes in het zwembad. Mijn zoontje blijft staan bij het rooster, dus op een meter afstand. Een moeder lacht naar hem, hij lacht terug en gaat verder zitten kijken maar gaat echt niet dichterbij. Als ik hem oppak en hem ermee naartoe neem duwt hij zichzelf bijna uit mijn armen. Vanmorgen naar de kozijnenboer. Wilde meteen op de grond en ging aan het showen. Snel lopen, lachen, gek doen, met zijn autootjes aan komen lopen, etc. Betreffende verkoper nog nooit gezien en nog nooit in die showroom geweest. Ik snap dat verschil in gedrag dan niet..? Het is inderdaad een pienter ventje. Doe hem 1-2 keer iets voor en hij weet of kent het. Echt praten doet hij nog niet, ja hij zegt iets, maar niet verstaanbaar (sommige woorden wel maar meeste nog niet). Hij wijst wel alles aan, als hij iets wilt hebben, als hij een vliegtuig ziet, of een auto of de trein. Als wij zeggen X pak je auto eens, dan gaat hij hem pakken en komt hij hem brengen. Of als ik zeg pak je fietsje maar komt hij er mee aan geduwd. Of als we zeggen X kom je lekker eten, dan loopt hij naar zijn kinderstoel en pakt zijn slab. We zijn recent begonnen met lichaamsdelen benoemen en aanwijzen, neus, mond, etc. Ene keer snapt hij het wel andere keer nog niet. Maar goed dit doen we toevalligerwijs pas sinds deze week. Puzzelen doet hij heel graag. Week of 4-5 geleden pakte ik zo’n houten puzzel uit de kast met 6 stukjes. Ik legde de stukje ernaast en hij legde direct 4 van de 6 stukjes goed neer. Daarna legde ik de gehusselde stukjes op zijn kop. Hij wist ze precies weer terug te leggen. Nu doen we zelfs 2 en soms 3 puzzels door elkaar. Ik ben verbaasd hoe goed hij dat snapt. Ook boekjes lezen vind hij leuk. Als ik zeg waar is de bal gaat hij naar de bladzijde en wijst de bal aan en zegt bal. Als we de bladzijde omslaan en hij ziet een bijenkorf maakt hij een zoemend geluid en zo zijn er nog wat van dat soort voorbeelden. Jij geeft aan van dat puzzelen dat het best kan zijn dat hij dat zo door heeft omdat dat past bij kindjes die dit gedrag vertonen. Wat houdt dit dan in, dit gedrag..? Is dit gewoon zijn karakter, of dan toch een fase..?
Wat ik bedoelde is dat pientere slimme kindjes vaak te veel gevaren of beren op de weg zien. Zij zijn wat voorzichtiger. Omdat ze kunnen bedenken dat er iets mis kan gaan. Of dat iets "eng" is. Dat is een deel karakter, soms groeien ze daar overheen. Soms is dat voor hen een leerpunt als ze wat ouder worden.
Ik herken dit heel erg, mijn kinderen hadden allebei wel zo’n fase zo rond die leeftijd. Ik interpreteerde het een beetje als van dreumes naar echte peuter gaan, ze ontdekken bv meer dat zij zelf invloed hebben op dingen om hen heen, dat ze nee kunnen zeggen, maar ook dat als bv een ander iets doet, dat spannend kan zijn (of juist leuk, of het maakt je boos, etc). Die overgang naar een veel zelfbewuster kindje met eigen wil is best een grote stap, en kan ook onzeker maken. Hier was het voor allebei ontzettend fijn toen ze meer en meer verbaal konden uiten, ook daar maken ze rond die leeftijd enorme stappen in. Thuis is hier overigens altijd anders geweest dan niet-thuis, maar ik ben thuis ook anders dan bv op het werk. Het lijkt me goed om gewoon te blijven observeren, en dat ze bijvoorbeeld op de opvang soms even wat extra hun best doen hem ergens bij te betrekken als iedereen bv met water spettert en hij vooral toekijkt - maar verder zou ik me er geen zorgen over maken nu. Hier veranderde er bv vanaf 2,5 ook weer zo ontzettend veel, waren toen weer totaal op een ander punt in hun ontwikkeling. En weer een half jaar later, met 3 jaar, was het ook weer zó anders!
Helemaal mee eens. Die sociaal emotionele ontwikkeling veranderd echt per paar maanden. Ik zou het ook niet te zwaar oppakken. Ik hoor er ook niks 'afwijkends of zorgelijks in'.
Klinkt heel normaal en gezond. Ze worden zich steeds meer bewust van zichzelf. Mijn oudste was heel sociaal en voor niemand bang en dat veranderde ook rond die leeftijd. Hij is toen best een tijdje wat angstiger en verlegen geweest en dat veranderde weer toen hij naar school ging. En ook hij had wel momenten dat ie opeens niet verlegen was en juist contact zocht. Verscheelde per fase ook wel een beetje. Zou er niets achter zoeken.
Dank dames voor jullie berichten en "geruststelling". Ik ga uit van een fase, leerproces, verandering van dreumes naar peuter, etc. Ik zie verder ook geen vreemd gedrag oid en het feit dat vele van jullie dit herkennen zegt genoeg denk ik. Ben nog wel benieuwd naar het gesprek met die pm, met name wat haar observatie geweest is.
Volgens mij is het ook een fase. In eens hebben ze een ander besef. Waar het eerst gebruikelijk was en maar gewoon deden gaan ze nadenken. Het niet spelen is het wel materiaal wat hij thuis ook doet of te makkelijk? Hier moest hij puzzels maken van 4 stukjes terwijl hij thuis veel meer deed en daar dus niks meer deed. Toen dachten ze juist dat hij het niet snapte.
Het lijkt mij gewoon een fase, niet onzeker worden van opmerkingen van peuterleidsters hoor! Even een heel andere gedachte: heb je zijn ogen recent nog laten controleren? Angstiger of voorzichtiger worden kan ook komen door slecht zicht van dichtbij (hoge + sterkte). Dat komt vaker plotseling voor bij kleine kinderen.
Bij mijn oudste kreeg ik toen ze rond de 2 jaar was ook ineens te horen dat ze helemaal niet met andere kinderen speelde, ze zich nergens mee bemoeide etc etc. Ik was stomverbaasd, want zag thuis juist een mega sociaal kind die constant andere kinderen opzocht. Heeft me ook wel even dwarsgezeten en ben toen ook gaan nadenken wat het zou kunnen zijn. Heb haar toen aangemeld bij de peuterspeelzaal en daar bleek ze gewoon precies zoals thuis te zijn. Wat bleek nu, op het kdv had ze geen kindjes waar ze echt mee kon spelen in haar groep. Ze waren net wat jonger en ze speelt liever met oudere kindjes. Ze loopt best voor en heeft gewoon niet zoveel met die kleintjes. Was dus helemaal niks mis met haar, ze had gewoon niet zoveel aansluiting met de groep. Laatst ging ze op een andere dag naar het kdv, op die dag zijn er ook een paar vriendinnetjes van haar. Leidsters waren stomverbaasd om het verschil te zien. Toen was ze dus wel haar uitbundige, sociale, drukke zelf. Ze heeft het echt naar haar zin hoor op het kdv op de andere dag, maar ze doet gewoon haar eigen ding. Gaat er graag naartoe en is dol op de leidsters, dus geen enkel probleem. Maar je staat wel even heel raar te kijken als je een omschrijving van je kind krijgt die lijnrecht tegenover je eigen beeld staat.
Nou toevallig had ik het over puzzelen dat hij dat al kon en ook graag deed en toen vertelde ze dat ze dat eigenlijk nooit met de kinderen deden. Heb soms inderdaad ook het idee dat hij te weinig "uitgedaagd" wordt daar. Zal ik ook meteen meenemen met het gesprek.
Wel een goeie, maar nee niet recent. In maart zijn deze gecontroleerd bij het CB en toen was alle goed. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat dat nu nog steeds is. Neem het mee bij het volgende bezoek (over 2 maanden).
Heb ik soms ook het idee van, dat er weinig aansluiting is. Hij is inmiddels een van de oudste op de groep (gaat in januari ook over naar de 2-4 jaar groep). Heeft op beide dagen dat hij daar is vooral jongere kindjes (baby's en rond de 1 jaar) en heel veel meisjes.... Maar ik denk soms ook dat hij liever met wat oudere kindjes is. Wat iemand anders ook opperde is het speelgoed wat ze aanbieden, of hem dat wel uitdaagd en dat denk ik ook niet. Valt mij sowieso op dat ze nooit heel veel bijzonders doen, terwijl mijn vriendin haar zoontje welke een half jaar jonger is, op het zelfde kdv zit alleen dan een ander dorp en te pas en onpas leuke knutsels mee naar huis krijgt en leuke foto's dat ze leuke dingen doen. Dat mis ik dan wel weer een beetje.
Bij ons haalde ze in die periode dat zoontje 1 vd oudste was bij de 0-2 jaar groep, soms een speelgoed bak vde de 2-4 j groep. Voor even wat extra uitdaging en variatie. Dat zou misschien een snelle en eenvoudige oplosing zijn om hem toch eens wat anders aan te bieden.
Dat laatste vermoed ik dus ook. Ik zou hem best eens willen "lenen" voor hier in de opvang. Vind ik heel interessant allemaal, kijken wat ik in hem loskrijg Maar ja haha zo werkt het niet.