Onze dochter zit al maanden in een vervelende fase en ik begin het een beetje beu te worden. Ik kan niet eens even 5 minuten iets in de keuken doen, die hier gewoon open is, dus ze ziet en hoort me dan. Maar dan is het huilen en krijsen totdat ik haar weer oppak. Daar begint het probleem natuurlijk, ik pak haar telkens op. Is vooral zo gekomen omdat mijn vriend 's nachts werkt en overdag slaapt, staat om 22 uur op. Dus ik wil niet dat hij telkens wakker wordt van het gekrijs. Daarbij dacht ik altijd: ze heeft behoefte aan mij, dus dat geef ik haar. Maar mijn vriend en ik hebben gisteren wel gepraat en denken beiden dat het nu wel een beetje aangeleerd gedrag is. Wat ook niet meehelpt is dat ze graag loopt, en het al los kan, maar toch wil ze altijd aan de hand, dus daar ben ik de hele tijd zowat mee bezig. Daarbij ontvlucht ik ook vaak het huis, zodat zij afgeleid is en het stil is voor mijn vriend, maar dat lijkt me toch ook niet de bedoeling. Maar ja, nu is het dus constant miepen en huilen om d'r zin te krijgen en ik wil ervan af. Ik weet dat ik dus even door moet zetten, en begin er straks mee tijdens het koken. Vriend heeft zich al ingesteld op minder slaap de komende tijd Maar zie er wel tegenop. herkenbaar en duurt het dan lang voordat ze snapt dat zeuren geen zin heeft?
Hier speelde dat ook wel tussen de 11-15 maanden ofzo. Normaal waren ze nooit zo aanhankelijk (alledrie niet), maar in die periode speelde verlatingsangst echt enorm op. Heel frustrerend met momenten, maar wij gaven er wel aan toe. Niet altijd direct (kan niet met oudere kindjes erbij of als je op de wc zit, kookt etc), maar boden dan wel een alternatief voor bijv het willen tillen: in de kinderstoel er bij zitten in de keuken bijv.
Inderdaad in de kinderstoel in de keuken, meestal even filmpje kijken op de iPad. Ik zou wel toegeven aan de wens om bij jou te zijn, maar wel op een manier die voor jou ook te doen is. Gaat vanzelf weer over
Zal echt een fase zijn hebben we hier ook gehad ookal stond ik 1 meter van hem vandaan. Dat aan de hand lopen was hier vanaf 12 maanden t/m 15 maanden en werdt er ook een beetje "moe" van. Ik heb altijd toegegeven en in ene was het voorbij. Desnoods zoals hier boven staat in de kinderstoel erbij nemen gaat vanzelf weer over ooit
O, dan ben ik dus toch niet gek om er in mee te gaan. Net tijdens koken even laten gaan, maar ze houdt t gerust 10 minuten of langer vol. Vond het ook wel weer sneu. In kinderstoel met k3 filmpjes op en de deuren open toen ik echt even naar de wc moest ging wel gelukkig. Maar waren jullie niet bang dat je kind dan verwend werd? En vonden jullie het niet vervelend dat je dan dus, buiten het slapen om, aan je kind 'vastgeplakt' zat?
Ik zet ze altijd heel pedagogisch verantwoord voor de tv tijdens het koken. Zoon krijg dan z'n speen. Op dat soort momenten maak ik het mezelf lekker makkelijk, I don't care.. Onze zoon loopt ook los en huilt ook vaak als ik wegloop. Ik zeg dan altijd dat ik zo terug kom, en laat vaak nog wat geluid horen vanuit de ruimte waar ik ben. En soms brult ie even en gaat dan na een paar minuten spelen. Soms moet hij gewoon even wachten. Dan ben ik een soort oostindisch doof voor het gejengel en gemiep.
Hier moet ze soms ook even wachten. Maar ja, ik heb maar 1 kind, dus als ik bij haar ben, hoef ik me alleen maar met haar bezig te houden. Op eens een wasje erin ofzo. We hebben een schoonmaakster En mij gaat het dus niet alleen om het koken, maar het gaat de hele dag zo door. Ze gaat dus niet na een paar minuten zelf spelen.
Mijne kan me niet eens omdraaien of meneer krijst en bang dat ik weg ga Hij is nu bijna 13 maanden Wilt hele dag bij me zijn ik heb nog 3 kids Koken doe ik als hij slaapt Me oudste had Dit ook heel erg De andere weer niet Het is een fase ik geef er ook aan toe Als ik erbij bent vermaakt die zich wel
Het is ook vervelend om de hele dag geen stap te kunnen zetten zonder dat je kind aan je broek hangt! Helaas steekt die verlatingsangst af en toe de kop op. Je moet niet bang zijn voor verwennen, dat is echt iets anders dan toegeven aan deze angst. Je kunt er het beste in meegaan, dan heb je er zo kort mogelijk last van, het duurt anders allemaal alleen maar langer.
Dit had mijn zoon ook (en soms nog hoor). Ik ben vanaf het begin heel consequent geweest, vooral tijdens het koken. Ik zeg altijd heel duidelijk; nee, mama is nu even aan het koken! In het begin was dat krijsen en brullen. Als hij me nu in de keuken ziet zegt ie 9 vd 10 keer; kookuh. En loopt ie zelf weg. Het heeft even geduurd. Maar consequent was hier het sleutelwoord. En idd in de kinderstoel bij je zitten deed/doe ik ook wel eens. Soms met iets kleins te knabbelen. Doosje rozijntjes ofzo.
Bedankt! Ik maak het mezelf makkelijk als het echt even niet anders kan. En verder hoop ik dat het snel voorbij is!
Hier is die fase ook al eventjes aan de gang. Continu aan mijn benen hangen om opgepakt te willen worden.. En enkel willen spelen als ik bij haar zit. Ik vind het heel vermoeiend! Met dit mooie weer probeer ik vaak weg te gaan.. Wandelen, naar de grootouders, fietsen... Dan is ze minder hangerig
Ja, doe ik ook Rainbow. Mijn schoonmoeder woont 100 meter van ons vandaan en ga bijna dagelijks wel even buurten, haha. Dafne is gelukkig graag buiten, dus elke dag erop uit.