Zijn er hier ouders die hun kind niet lieten huilen waarbij het tóch goed gekomen is ? Even nieuwsgierig of alle onheilsvoorspellingen over niet laten huilen kloppen of niet..
Wat bedoel je met.. goed gekomen? Mijn moeder heeft mij weleens laten huilen en met mij gaat het prima Maar ik vind persoonlijk laten huilen bij jonge baby's niet normaal. Mijn dochter heb ik slaaptraining gegeven toen ze een maand of 6 was en dus weleens laten huilen, en ze slaapt sindsdien als een roos. Maar ik denk dat je als moeder vooral je eigen gevoel moet volgen en alle eventuele medische oorzaken van het huilen moet uitsluiten.
Ik heb m'n dochtertje tot d'r eerste jaar nooit laten huilen. Volgens mij is het toch echt goed gekomen. Ik laat d'r nu nog steeds niet huilen eigenlijk.
Goed gekomen was met een knipoog bedoeld. Ik ben geen voor of tegenstander van laten huilen dus ik neig naar niet laten huilen als opvoeden tot dusver (wel als ik even met wat anders bezig ben en het een paar minuten duurt). Mocht ik nou niet gaan beginnen ermee (ze slaapt nu een poosje slecht maar overdag is ze verder vrolijk en in de nacht wieg ik haar in slaap) krijg ik dan op de kanhe duur spijt? Zijn er mensen die hun kindje niet lieten huilen en achteraf dachten, misschien had ik het beter wel kunnen doen? Of andersom, mensen die lieten huilen die achteraf zeggen waarom eigenlijk?
Wij lieten haar in principe niet huilen. De laatste tijd soms wel. Ze heeft dat soms schijnbaar nodig om in slaap te komen. Want als je er dan heen gaat, gaat ze nog meer te keer. En als je dr laat liggen slaapt ze na 2/3 minuutjes. En we horen aan dr huilen of het erg is of niet.
Hier ook nooit (alleen) laten huilen , samen slapen enz enz en nu (14 maanden) slaapt ze gewoon alleen in, in dr eigen bedje. Ik liet dochter soms wel huilen, had ze soms nodig om in slaap te vallen maar ik heb haar nog nooit alleen laten huilen! Altijd bij haar gebleven, vast gehouden etc en nu nog.
Wij laten onze kinderen niet huilen. Met ons zoontje is het volgens mij helemaal "goed gekomen", ik verwacht met onze dochter ook! Ik ben er geen voorstander van om een baby te laten huilen, ze krijgen teveel stress ervan en ze kunnen je niet op een andere manier vertellen wat er aan de hand is. We leggen onze kinderen zo veel mogelijk wakker in bed, zodat ze leren om zelf in slaap te vallen. In slaap wiegen hebben we alleen gedaan toen ze nog echt een baby waren, niet meer met 5 maanden eerlijk gezegd. Ons zoontje huilde weleens als hij naar bed moest, maar dan liepen we er steeds heen en troosten hem zoveel mogelijk in bed. Ik heb heel wat uurtjes op de overloop gezeten, steeds er weer heen en steeds troosten totdat hij in slaap viel. Als hij aan het jengelen was, liet ik hem lekker jengelen. Dit doe ik nu ook bij ons dochtertje. Zoontje slaapt nu erg goed, als hij huilt in bed, is er echt wat aan de hand en gaan we altijd kijken!
Huilen als in verdrietig huilen of krijsen, nee. Huilen als in een beetje jammeren, ja. Dat heeft ze nodig en met 2/3 minuten slaapt ze dan. Schijnt dat baby's zo ook indrukken en prikkels verwerken. Ze jammert wat, dan is ze even stil, jammert wat korter, is wat langer stil en geeft nog een jammertje en dan slaapt ze.
Tot nu toe nog nooit laten huilen. Dochter is nu 9 maanden. Zodra ze begon te huilen gingen we haar troosten. Soms hielp het om haar even een aai over dr bol te geven, soms er uithalen en even lekker wiegen. Maar inmiddels huilt ze nooit meer in bed. Maar wij hebben ook een heel makkelijk kind wat dat betreft.
mijn kinderen zijn inmiddels 5,5 jaar en ik sta nog steeds binnen 2 tellen naast hun bed als ze huilen. Dat deden we vanaf het begin, nooit laten huilen. Alleen de tijd dat ik nodig had om de trap op te rennen. En ja, wij hebben geweldige slapers. Geen angsten, geen drama's rond bedtijd. Tijdens beruchte periodes mochten en mogen ze altijd bij ons in bed, of wij gingen naast hun bedje zitten totdat de angst/pijn/ongemak over was. Daarna gingen ze weer vol vertrouwen in eigen bed verder slapen. Ik heb ze wel geleerd om zelf in hun bedje in slaap te vallen, zonder wiegen. Ik hield ze wel vast als het nodig was, maar wel stil. Wat dat betreft was ik wel bang dat ze aan het wiegen zouden wennen, en dat was wel een probleem geweest met een drieling. 3 baby's tegelijk troosten met mijn aanwezigheid kon ik wel, maar wiegen werd moeilijk. Maar achteraf denk ik dat die angst ook wel ongegrond was. We hebben ze wel altijd getroost, en toch konden en kunnen ze prima zelf in slaap vallen.
Elk kind is anders en niet laten huilen kan er ook voor zorgen dat je je kind geen rust gunt. Hier is t vaak 5 min huilen 5 min krijsen en bam in slaap. Troost ik dr in bed? Kan ze de slaap niet vatten Pak ik dr? Wordt ze wakker Knuffels of lampjes? Kan ze niet slapen Hier zou niet laten huilen zorgen voor een verschrikkelijk over vermoeid kind
Ach, je hebt voorstanders en tegenstanders en mensen die er tussen in hangen. Wat ik wel merk is dat het laten huilen van je kroost steeds minder in een goed daglicht staat. Zo was het jaren geleden zo'n beetje de norm. En in deze tijd is het overblijfsel daarvan 'gecontroleerd laten huilen' en 'de 5-minutenmethode'. Ik ben blij te lezen dat mensen steeds meer durven te kiezen voor onvoorwaardelijke troost en nabijheid. In mijn ogen de basis voor elk opgroeiend kind. En ja, het kwam bij ons ook goed. En dan komt er weer een fase.. en daarna komt het ook weer goed.
Fijn om al die verhalen te lezen! Het wiegen is geen gewoonte trouwens hoor. Ze is altijd een makkelijke slaper geweest, gewoon op bed leggen en dan draaide ze zich om en ging ze zonder protest slapen. Nu lijkt ze opeens veel te ontwikkelen en ontdekken en komt ze moeilijk tot rust. Dan vind ik met haar knuffelen en wiegen wel fijn ontprikkelen. Ze zou het vast ook door laten huilen prikkels kunnen verwerken. Vandaar de interesse voor ervaringen ook.
Goed toch dat je hebt gevonden wat werkt voor je kindje? En wat maakt het uit of iets een gewoonte is of niet? Behoeftes veranderen vanzelf. En dan moet je weer opnieuw zoeken wat werkt. Tijdens sprongetjes of na een drukke dag lukt het zoonlief soms ook wat moeilijker. Ik ga dan terug, haal hem uit bed, knuffel hem dan in mijn armen op zijn kamer (in het donker op een stoel) en zing zachtjes een paar liedjes. Steeds zachter zingen, fluisteren en dan wacht ik tot hij bijna zijn oogjes dicht gaat doen. Dan kan ik hem moeiteloos in bed leggen. Kost een kwartier tijd, maar ik kan er zo van genieten.. Gisteravond riep hij "Da" toen ik hem de eerste keer in bed legde. En toen ik beneden op de babyfoon keek sliep hij al. Elke dag is weer een verrassing
hier is zoontje net 2 en wij laten hem nog steeds niet huilen. Hij valt ook nog steeds niet alleen in zn bedje in slaap, maar wij blijven naast hem liggen (hebben een cosleeper) tot hij slaapt. Tot een paar maand geleden viel hij trouwens aan de borst in slaap. Dus niet laten huilen, maar valt ook nog niet alleen in slaap. Wij hebben er geen problemen mee, en hij zal vanzelf wel naar zijn eigen bed gaan als we ook beter met hem kunnen overleggen/praten. En daarbij, hij is ook nog geen 15, hij is nog maar 2
hier niet laten huilen, en een tijd wel gewiegd(4 maanden ofzo, ik heb wat lamme armen gehad) En daarna was het poef! ineens over, en ging hij zonder moeite zelf slapen, in zijn eigen bed Ik ben ervan overtuigd dat het fases zijn en dat het heus wel weer over gaat
Ik heb mijn kinderen niet echt laten huilen, alleen een beetje jammeren voor het in slaapvallen of heel even laten wachten als anders de andere van de trap af zou vallen of zo Bij de derde doen we het weer precies zo, ik kan geen nadelige effecten bekennen. Even leek het er op bij mijn zoontje, die heel slecht sliep en veel huilde. Ik kreeg dan ook het advies om hem te laten huilen. Eerst wilde ik dat helemaal niet, maar op een gegeven moment (na maanden slaaptekort begon ik toch aan mezelf te twijfelen) heb ik 1 echte poging gedaan en hem 45 min laten huilen. Toen ben ik hem gaan halen, ik voelde me zo slecht de volgende dag nog. We zijn er kort daarna achter gekomen dat hij een koemelk allergie heeft en dat hij daarom steeds zo huilde (pijn, jeuk) ik ben blij dat ik hem niet meer dan (helaas) die ene keer heb laten huilen, arm mannetje voelde zich al rot genoeg. Toen hij eenmaal op dieet was ging het heel vlug stukken beter. In mijn ervaring vragen kinderen om extra aandacht als ze dat nodig hebben, als ze zich beter voelen wordt het weer minder, het blijft niet veel omdat je ze 'verwend' hebt. Mijn kinderen zijn juist heel 'vrij en makkelijk' terwijl ik vast alles fout doe volgens de Gina Ford boekjes
Nooit. Ze leren hierdoor ook dat slapen veilig is en dat hun bed is om lekker in te slapen. Als er nu iets speelt, weet ik dat het serieus is en geen aandacht trekken, dat is namelijk niet nodig. Ze weten dat er op ze wordt ingegaan en dat angst en andere zaken reden zijn om getroost te worden. Ik heb gewiegd, ernaast gezeten, gedragen en bij me in bed laten slapen, het verschilde per periode en per kind wat de juiste aanpak was. In rustige tijden slapen ze graag in hun eigen bed. Ik neem mijn kinderen en hun emoties altijd serieus, dat leidt ertoe dat er eigenlijk nooit moeilijke situaties zijn, ze hoeven niet te strijden om aandacht en troost.