Ben ik weer... Voor de duidelijkheid, ik heb een super meisje: lief, ondeugend, slim en knap! Maar even to the point. Mijn meisje kan wel een heel pittig dametje zijn. Ok, met kruipen gaan kruipen waar je niet mag, ok: ontdekken: snap ik. Nee blijft een leuk woordje Maar ze lijkt steeds minder geduld te hebben, als ze haar 'zin' niet krijgt is het krijsen/slaan/druk, etc..... Ze is net 1: kan het helpen om haar nu al een time out te geven? Wat ik nu doe is duidelijk nee zeggen en niet meteen haar zin geven. Daarna zet ik haar even op de grond. Nu betrap ik me erop dat ik voor het gemak haar eerder pak en ik weet dat dat niet de manier zal zijn. Het drammen begint soms al na de ochtendboterham...... Dan denk je na haar slaapje dat ze lekker uitgerust is maar dan speelt ze maar kort, wil meteen bij mij hangen en daarna weer weg. Ik heb het boek oei ik groei en las al iets over de 13 maanden sprong.... Zou dat kunnen?? Pfffff, soms is opvoeden best lastig.
Bij zoonlief zijn het inderdaad fases. Soms is hij een paar dagen ontzettend drammerig en vervolgens is ie weer een tijdje lief. Hij heeft een tijdje een periode gehad dat ie constant aan het drammen was, ik geloof met 14 maanden. Hoe meer ik toegeef, des te erger het wordt overigens. Ik probeer dus gevoelige dingen als TV kijken of een koekje alleen toe te geven als hij er niet om vraagt.
Julie is ook zo'n hittepetitje.... Ze moet nog 1 worden, maar lijkt af en toe al een echte peuter. Dat belooft nog wat haha ! Bv als ze in haar tripp trapp bij ons aan tafel zit en wij zitten nog te eten, dan mag ze er gezellig bij zitten, maar we gaan wel gewoon eten. Dat zint madame dan niet, ze wil dan opgetild worden of spelen. Als ze niet direct haar zinnetje krijgt, gaat ze tegenwoordig met twee armpjes heftig wapperen en bijpassende boze geluidjes maken (zou ik eigenlijk moeten filmen, ziet er heel koddig uit). Of zich achterover gooien in de kinderstoel . Wij proberen dit gedrag te negeren en bv gewoon ons gesprek aan tafel voort te zetten (nou ja een beetje dan, we moeten stiekum wel glimlachen om die kleine gifkikker). Geen positieve en ook geen negatieve bekrachtiging geven op Julies gedrag. Dan houdt ze er meestal wel mee op.
OH, wij hebben er hier ook zo eentje van bijna 1 jaar. Weet precies in haar hoofd wat ze wil, maar het lijf wil nog niet en geloof me; dat zijn vermoeiende dagen. Dan zit ik 's avonds op de bank te bedenken dat het handig is om even naar het toilet te gaan enzo. AAARGG. Een time-out geven, ik denk nog niet hoor. Zou ik nog even mee wachten. Negeren is het beste. Ik probeer Esmae ook vaak af te leiden met positieve dingen, dat lukt ook niet altijd hoor, maar heel vaak ook wel en dat is meegenomen. Jouw uk heeft gewoon een pittig en sterk karakter en dat heeft ze vast niet van een vreemde! (die gedachte maakt het soms ook wel iets dragelijker zeg maar ) En als je het echt zat bent.. is er dan misschien een optie dat ze een of twee uurtjes naar de oppas kan? Die heeft dan net wel weer de energie om van alles te doen. Dat aan tafel herken ik ook. Het is stil en gezellig, tot papa en mama even met elkaar willen babbelen. Na een drukke dag vind ik dat tafelmoment wel even fijn en zie ik liever niet al die drukte. Als Esmae haar eten op heeft en wacht op haar toetje, dan mag ze wel even met iets spelen in haar stoel. Niet heel consequent, maar wel even rustig en positief. Vooral omdat ze aan het einde van de dag erg moe is en nog pittiger wordt zeg maar
Haha heb je het over mijn dochtertje? Ze is nu 15 maanden en het blijft wel zo hoor. Maar ik merk wel dat het helpt dat we altijd consequent zijn in wat ze mag en wat ze niet mag. Vanaf ong. 11 mnd begonnen met duidelijk NEE zeggen, haar weghalen bij dingen die ze niet mag en we bieden haar ook wel een alternatief aan. Aandacht afleiden dus, anders blijven ze doen wat niet mag. En juist toen ik ong. een week geleden wanhopig werd en dacht dat ik altijd voor de kat z'n staart NEE zou blijven zeggen, luisterde ze ineens! Niet continu maar als ze nu in de gang loopt en bezig is de fotolijstjes te slopen hoef ik alleen nog maar vanuit de woonkamer NEE te roepen en dat houdt ze op. Meestal, tenminste Dus, ik kan je alleen maar aanraden consequent te zijn, ze pikken het uiteindelijk vanzelf een keertje op! En het gillen en boos zijn blijft hoor, vooral als ze vindt dat haar groot onrecht wordt aangedaan
Klopt helemaal! Vroeg mee beginnen om nee te zeggen, wij zeggen dan ook waarom ze iets niet mag (dat is van mama bijv.) en na twee keer nee zeggen ergens anders neerzetten. Uiteindelijk snapt ze het en doet ze het minder. Nu gaat mijn meisje ook staan dreinen: eerst kijken of papa of mama in de buurt is en oplet en dan... Nnnnaaaa Ik zorg vanaf de eerste keer dat ze dat deed dat ik oogcontact heb met haar en dan rustig zeggen nee, mag niet dreinen. En dan weer doorgaan met waar ik mee bezig was. Werkt meestal heel goed.
Dames, Ik heb sommige zinnen met een grote glimlach zitten lezen: mooi omschreven! Inderdaad: conseguent zijn, doen wij gelukkig ook. En dat pittige karakter? Tja, mijn vriend is de rust zelve en ik ben wel erg enthousiast....mmmm... het is ook wel leuk hoor een pittig ding, maar soms....
Ben wel blij te lezen dat er nog meer moeders zijn met "pittige" kinders... Ik heb vriendinnen met van die heeeeele rustige zen-achtige kindjes... poe, dan steekt Julie best wel af met haar -ik noem het maar- sterke wil haha! Juul luistert er best goed naar als wij "nee" of "uh-uh" zeggen. Dan houdt ze wel op met wat ze niet mag, want ze weet verdraaid goed dat ze dan illegaal bezig is. Sinds vandaag heeft ze weer wat nieuws, ik lachte me suf, zo koddig: als wij nu "nee" zeggen, gaat zij nee zitten schudden met dat kleine blonde hoofdje, en je daarbij heel ernstig aankijken met een twinkel in die grote blauwe ogen. Nou, dan smelt ik wel hoor ! Ik vind het regelmatig best moeilijk om heel consequent te zijn voor Julie. Niet in de zin van dat ze bepaalde dingen niet mag, daar zijn we heel duidelijk en strikt in en ze mag dan ook best even boos zijn of huilen als ze iets niet mag, hoort erbij. Maar ik vind het wel moeilijk als ze mij heel de tijd zo enorm aan het claimen is. Juul is echt een mama-monster, het liefst moet ik heel de tijd bij haar zitten en komt ze me steeds knuffelen. Zo niet, dan is het gillen en hyperventileren. Ik pak haar dan best gauw op... ik wil niet dat ze in paniek is. Soms moet ze ook wel even wachten (bv als ik aan het stofzuigen ben, dat maak ik wel eerst af). Maar nu ze bijna 1 is, moet ze misschien ook wel leren dat mama wel eens wat anders moet doen... ik vind het best lastig!
Oh nou en of hoor! Misschien in tegenstelling tot anderen, maar ik ben erg blij met het consultatiebureau, waar ik altijd terecht kan als ik in een moeilijke periode zit met Esmae. Door ze te bellen krijg ik wat meer een helder zicht op wat er gaande is. Nu moet ik mezelf toch weer corrigeren door niet op elk geluid van Esmae in te gaan, iets wat ik als vanzelf deed. Nu is ze de hele week al ziekjes, dus dat is wat lastiger, maar oh, wat weet ze inmiddels goed haar aandacht te vragen en wat trapt mama daar lekker in