Hoi meiden, Wij hebben een zoontje van bijn 8maanden oud en ben helemaal gek op ons mannetje!!! En dat er ooit nog een 2de zal komen komt er qua gevoel nog niet helemaal in...Dat ik net zoveel kan houden van een 2de kindje als dat ik doe van Vince dat kan ik nu nog niet beseffen!! Maar mijn vraag aan jullie is, wat was voor jullie de doorslag om er weer voor te gaan? Hier heb ik aan de ene kant, het duurt nog wel heel erg lang voor ik daar klaar voor ben (denk ik), maar aan de andere kant lijkt het me ook wel weer leuk als Vince een broertje of zusje krijgt en ze dicht op elkaar zitten dat ze wat aan elkaar hebben... Aan de andere kant denk ik weer, als het meer leeftijdsverschil tussen zit en Vince dus wat zelfstandiger is kan je misschien de aandacht beter verdelen en qua kosten (luiers/flessenvoeding) is het ook wat voordeliger.... Lastig lastig... Wat laat je nu beslissen, je gevoel of je verstand???
Hoi hoi Het gevoel ken ik. Toen onze dochter geboren was heb ik ook heel lang het gevoel gehad dat ik met niet kon voorstellen van een 2e net zo ontzettend veel te houden als van deze. Helemaal in de BV periode, kon ik me niet voorstellen een 2e kindje an de borst te bhebben, wilde gewoon alleen mijn dochter. Na 9 maanden ben ik met BV gestopt, toen daalde de hormonen wat, toen ze een jaar werd en mijn zus een 2e kindje kreeg begon het weer te kriebelen en sindsdien kriebeld het steeds meer, vaker en heftiger.. Nu heb ik echt weer het gevoel JA, ik wil weer een tweede kindje en ben ik er van overtuigd dat ik daar net zo veel van zal houden als van onze dochter. Daarnaast willen wij (als we het voor het zeggen hebben natuurlijk) zo'n 2,5 jaar tussen de 1e en 2e, omdat het oins makelijk lijkt als dochterlief wat zelfstandiger is en dingen wat meer begrijpt etc etc. Dus, over een paar maandjes gaan we weer eens voorzichtig proberen... Maar, moet zeggen, kan nu al niet meer wachten...
Ik voel wel een beetje hetzelfde, zou het liefste nu alweer zwanger zijn maar mijn gevoel zegt dat dat wel heel druk gaat worden, en totaal niet handig als ze nog niet kan lopen. Dus ik wacht heel verstandig tot ze 2/3/4 is en dan wil ik best nog een keer zwanger worden,
Duidelijk gevoel! Het gaat vanzelf weer kriebelen op een gegeven moment. En zo niet: dan niet toch? Het hoeft niet. Er zijn ook veel kindjes die geen broertje of zusje hebben. Ik zou niet alvast beginnen... Het gaat er toch om wat jij (en je man) voelt. Je merkt het wel als je er weer klaar voor bent.
Volg je gevoel! Je kan het toch niet allemaal bedenken van te voren! Hier zei mijn gevoel ook lange tijd "nee, ik ben er nog niet aan toe", maar opeens veranderde dat! Succes
Ik heb ook een tijdlang gehad dat ik dacht dat ik van een 2e nooit zoveel zou kunnen houden als de eerste.... Ik vond het heel oneerlijk tegenover Tycho dat ik voor hem niet zoveel tijd meer zou hebben dan nu en voor nummer 2 dat ik hem/haar een gevoel zou geven dat hij/zij minder liefde zou krijgen dan Tycho. En toen raakte ik onverwachts in verwachting van nummer 2... Toen ik een bloeding kreeg bij 6,5 week zwangerschap (we wisten net 3dagen dat alles goed was dmv een echo) werd ik ontzettend verdrietig en was ik bang dat het mis gegaan was! Toen was bovenstaande gevoel ineens verdwenen en was dan ook ontzettend blij dat met het kindje alles goed was en nu kan ik niet wachten tot hij/zij er is. xxx
Dank jullie wel voor de reacties!! Ik denk ook wel dat er ooit een gevoel zal komen hoor, ooit een 2de wondertje is zeer gewenst! Alleen de vraag is wanneer... Denk ook dat je in eerste instantie alles tegenover elkaar zet en opeens zijn alle andere punten niet meer belangrijk!! En ben je er klaar voor! Alleen ik denk dat het misschien nog wel even kan duren, vraag me af of er meiden zijn die voor een 2de zijn gegaan omdat ze het dachten dat het leuker zou zijn voor de 1e en dat het gevoel pas kwam op het moment dat je zwanger was!!!
Hier gewacht tot de kriebels hun werk deden. Maar we wilden er graag 2,5-3 jaar leeftijdsverschil tussen dus we zouden als ze 2 is weer voor een 2e gaan. We wisten zeker dat we in elk geval een 2e wilden. Na 1 jaar begonnen de kriebels langzaam hun werk te doen en rond 1,5 waren die aardig op hun hoogtepunt. Uiteindelijk besloten om maar te zien hoe het zou lopen. Bij de oudste duurde het 8 maand. Nu was het in 1x raak haha. Dus waren een beetje overdonderd maar er super blij mee! Er zit straks 2 jaar en 5 maand tussen. Groot voordeel vind ik dat ze loopt, zelf de trap op kan, met wat hulp er ook af en s middags nog heerlijk een poos slaapt.
Tsja, hier kriebelde het meteen al weer en we wisten voor de 1e al dat we graag 2 kindjes wilden met weinig leeftijdsverschil. Wel sneller in verwachting dan verwacht (bij de 1e duurde het een jaar, bij de 2e in 1 keer raak), dus over 3 weken uitgerekend en dochterlief is nog geen 15 maanden en loopt nog niet! Maar het gaat eigenlijk wel prima! Gek genoeg begon ik juist tijdens de zwangerschap te twijfelen. Onze dochter is zo lief en leuk en makkelijk! Is er wel genoeg ruimte in mijn hart voor nog een kindje? Wat als ik baby leuker en liever vind? Of wat als de baby veel huilt, en ik haar helemaal niet zo leuk vind als onze 1e dochter? Maar ik hoor van alle ouders die meer dan 1 kindje hebben dat je echt van beide kindjes net zoveel houdt. Dus daar vertrouwen we maar op. Wat betreft dat leeftijdsverschil. Niks is een garantie. Misschien is het juist leuker met meer tijd ertussen? Weinig verschil lijkt mij heel leuk, maar misschien botsen de kids juist heel erg? Mijn zus en ik schelen 13 maanden, en toen we klein waren, was het heel gezellig, maar ik had het later net zo leuk met m'n jongere zusjes die 3 en 6 jaar jonger zijn. En nu we allemaal in de 20 zijn, heb ik nog de meeste lol met mijn zusje die 6 jaar jonger is. Met mijn oudere zus heb ik heel weinig...
HIer kwam mijn gevoel dat het tijd werd voor een 2e toen Finn ongeveer 1,5 was. Maar mn verstand zei toen nog dat het te vroeg was. Hele tijd hebben we toen zn 2e verjaardag als startpuint in gedachten gehouden, en dus zijn we toen ongever overstag gegaan.
Toen gevoel met verstand op 1 lijn kwam. Bij mij moet het allebei kloppen. Als ik alleen naar mijn gevoel had geluisterd had ik er nu al 5 gehad
Dank jullie wel!!! Denk dat het idd op een gegeven moment wel duidelijk is dat we er weer aan toe zijn!!! Nu genieten we nog vollop van ons mannetje... Wat een geluk is dat toch!! Hou zo ontzettend veel van hem, dat kan je van te voren toch niet beseffen.... En idd hoor van iedereen die meer kinderen heeft dat er nog wel meer ruimte is voor een 2de (of 3de/4de ) in je hart!!!
Wij hebben nooit met kriebels gewerkt en niks gepland. Kinderen kwamen toen zij wilden komen. Ik ben wel blij dat er 3,5 jaar tussen zit. De oudste was zindelijk, kon zichzelf aankleden en vermaken en kon me af en toe helpen door dingen aan te geven enzo.
Hier riepen we eerst na ong 2 jaar voor de 2e te gaan. Toen onze oudste eenmaal was geboren waren we er al gauw over uit dat we er voor zouden gaan als hij 1 was. Uiteindelijk na 6 maanden gestopt met de pil, voornamelijk omdat ik er heel slecht op reageerde, maar ook met het idee 'als het komt is het welkom'. 1,5 maand daarna was ik zwanger. Onze oudste was dus 16,5 maand toen z'n broertje werd geboren. Het is vooral het afgelopen jaar flink bikkelen geweest, vooral omdat broertje niet een hele gemakkelijke baby was (veel huilen) maar nu na een jaar is het heerlijk genieten van onze dreumes en peuter. Helemaal als ik ze samen zie spelen had ik het niet anders gewild.