Als mn dreumesje van bijna een anderhalf jaar heel erg boos wordt, dan laat ze zich soms vanuit stand hard vallen op haar bolletje. Mijn standaard reactie bij boze dreumessen is liefdevol een aai over het bolletje geven, de boosheid benoemen (bijv "ik snap dat je boos bent, maar je mag je zus haar haarband niet van haarhoofd trekken"), maar het verder negeren. Dit werkte bij mn oudste als een tierelier. Vanaf een maand of 20 hebben we zelden nog woede uitbarstigen gehad. Mn jonste dochter is echter een stuk gewiekster en heeft door dat ik haar niet kan negeren als ze zichzelf pijn doet. Ze laat zichzelf dan dus steeds vallen, waardoor ik haar moet gaan "vangen", anders knalt ze echt hard op haar hoofdje. Eén keer heb ik geprobeerd wat er gebeurt als ik het echt negeer, maar ze liet zich toen rustig drie keer achter elkaar op haar hoofdje vallen. Uiteindelijk kon ik het niet aanzien en heb ik toch maar ingegrepen . Ik wil immers niet dat ze zichzelf hersenletsel bezorgd. Dit betekent nu natuurlijk wel, dat mijn standaard woede-aanpak bij haar niet werkt. Hoe zouden jullie hiermee omgaan?
Toch denk ik dat je best dezelfde aanpak kunt gebruiken. Je vangt haat op, benoemt de boosheid en wat zij doet, legt uit waarom ze dat beter niet kan doen en klaar... Ik zou het ook niet anders doen. Boos worden helpt niet, dat is zij al. Straf geven ook niet, dat begrijpt ze nog niet eens. Wellicht is er nog iets meer nodig om haar uit die boosheid te halen, maar ik geloof er niet in dat een dreumes dit bewust doet om aandacht te krijgen. Het kan wel een aangeleerde uiting van haar boosheid zijn maar niet bij voorbaat om aandacht te trekken.
Ik zou het ook een beetje op dezelfde manier doen denk ik. Zou er zo min mogelijk aandacht aan besteden en op een rustige toon elke keer zeggen dat ze zichzelf geen pijn hoeft te doen, dat dat pijn doet en dat pijn natuurlijk niet leuk is. En haar dan juist aandacht geven als ze leuk aan het spelen is.
Misschien heeft je dochter behoefte aan jouw nabijheid als ze een driftbui heeft. Dat Is bij die van mij wel: als ik bij haar wegloop wordt het erger. Wat het beste helpt bij haar Is als ik ernaast ga zitten zonder iets tegen haar te zeggen en dan wacht tot ze weer rustig wordt. Soms pakt ze echt mijn hand terwijl ze staat te krijsen, heel aandoenlijk eigenlijk, ze weet zelf ook niet wat ze aanmoet met die heftige emoties. Als ze rustiger wordt vraag ik of ze een knuffel wil en dan Is het weer goed. Blijf bij haarin de buurt en steun haar op die manier, zonder dat je verder aandacht geeft. Klinkt een beetje soft, ik weet het, maar misschien voelt ze dan niet meer de behoefte om zich ter aarde te storten.
@Ikkie97: ik zou haar ook nooit straf geven hoor. Straf geven voor een jaartje of 3 ben ik niet zo'n voorstander van. Zelf mn oudste krijgt zelden straf. Ik denk alleen wél dat ze het bewust doet en met het doel aandacht te krijgen. Ze heeft gewoon door trial en error doorgekregen dat dit een manier is om mijn aandacht vast te houden, terwijl ze die anders zou verliezen tijdens haar woede-aanval. Ik zie ook heel duidelijk dat ze steeds even vanuit een hoekje kijkt of ik wel kijk. Het is een echte showboat . Maar misschien moet ik inderdaad toch op dezelfde voet doorgaan en haar dan maar met zo min mogelijk aandacht "vangen" en zachtjes neerleggen. Wel jammer, want dit is natuurlijk veel arbeidsintensiever dan gewoon negeren- wat zo heerlijk goed werkte bij grote zus. Maar goed, ieder kind is anders natuurlijk. @Zohra: het rare is dat op de momenten dat ze boos is ze zich gedraagt alsof ze een beetje ambivalent attached is (wat ze gelukkig helemaal niet is!). Ze wil dan wel dat ik haar achteraan ga en me met haar bezig houd, maar ze wil niet vastgepakt of geknuffeld worden. Dan vecht ze zich echt los, terwijl ze normaal juist een enorme knuffelkont is. Ze is een hele felle tante en ik denk dat ze zelf gewoon een beetje overrompelt wordt door haar woede en niet zo goed weet wat ze met het gevoel moet. Ik hoop maar dat dat zichzelf pijn doen een hele korte fase is, want ik wordt er wel wat zenuwachtig van.
Kan wel zijn dat ze er op een gegeven moment weer mee ophoudt natuurlijk als ze merkt dat het geen effect heeft en doorkrijgt dat het voor haarzelf nou ook niet de meest gunstige methode is Dan kun je weer gewoon over op het negeren.
Mijn nichtje deed dat ook. Zij trok expres haar haar uit haar hoofd. Dan keek ze mijn zus recht in het gezicht, ging met haar hand naar haar hoofd en *pluk*. Zonder haar gezicht te vertrekken. Op een gegeven moment had ze aan die kant van haar hoofd een enorme kale plek! Als je wil, wil ik wel aan mijn zus vragen hoe zij daar mee om ging.
Mijn zoon laat zich ook op de grond vallen(niet hard) en gaat dan met zijn voorhoofd op de grond bonken. In het begin legden we hem op het vloerkleed neer als hij dit ging doen, maar nu laten we hem gewoon gaan. Hij heeft nu wel ondervonden dat een vloer best zeer kan doen, dus nu gooit hij zijn handen voor hem op de grond en gaat op zijn handen bonken. Wij negeren het altijd maar. Zal vanzelf wel stoppen. Driftige aapjes zijn het! 😂
Heb ook zo'n driftkikker. Hij heeft zichzelf al heel wat hevige bloedneuzen bezorgd (laat zich plat op het gezicht vallen). De scène van de stervende zwaan speelt hij dan. Ook kan hij behoorlijk met z'n hoofd gaan bonken of zich op een andere manier ter aarde laten storten. Ik negeer het en loop weg. Al geef ik toe dat ik bij zo'n erge bloedneus wel even eerste hulp verleen. In mijn opinie is het namelijk geen driftbui. Een driftbui blijft een kind in hangen. Is z'n eigen controle kwijt. Deze acties zijn echter compleet in scène gezet en als er op zo'n moment een koekje wordt aangeboden is het gedag verdwenen als sneeuw voor de zon. Vandaar dat ik dus op geen enkele manier toe wil geven aan dit soort 'onzin'.
Lastig zeg. Maar het is inderdaad meer show dan en geen "echte" driftbui, of in ieder geval gedeeltelijk, bij echte drift zitten ze er helemaal in en gaan niet kijken of jij wel kijkt. In dat geval zou ik haar als ze zich laat vallen oppakken en in de kinderstoel of buggy zetten (iets met een tuigje in elk geval), niet als straf maar omdat je niet toestaat dat ze zichzelf pijn doet. Dit kun je ook uitleggen als ze weer rustig is. Ze gaat dan waarschijnlijk wel helemaal over de rooie maar dat kan niet anders. Je kunt een beetje in de buurt blijven maar er verder geen aandacht aan schenken. En hopelijk bedenkt ze dan een andere uitlaatklep voor haar frustratie!
Dl heeft dat ook gedaan. Ik heb altijd serieus geschrokken gereageerd. (Wilde ook niet doen alsof het normaal was, want dan ging ze steeds verder.) Nu is het over. Na het eerste echte ongeluk kon ik wel vragen of ze weer naar het ziekenhuis wilde, dat hielp ook wel...
Negeren is misschien het makkelijkst, maar in mijn ogen geen lange termijnoplossing. Boosheid is een heftige emotie. Ik geloof dat elk gedrag een reden heeft en het kan heel waardevol zijn om soms te proberen te begrijpen waar het vandaan komt. Wat voor volwassenen 'onzin' kan zijn, kan voor een kind juìst wel een trigger zijn. (Prikkels, spanningen voor nieuwe dingen, veranderingen enz.) Ik wil mijn zoon graag leren boosheid te blijven uitten. Ik wil hem ook leren hoe hij deze emoties kan relatiiveren. Naar mijn idee is dat heel belangrijk voor hoe je als mens in het leven staat. Want wat gebeurd er met een volwassene die zijn boosheid niet uit? Ik kan hem dat niet leren door hem te negeren of om mezelf af te zonderen. Sterker, ik denk dat als je dat wel doet het een gemiste kans is. Scherp, ik weet het. Maar dit is mijn mening. No offense.
@Janna: Ik ben wel benieuwd of je zus een magische strategie had die hielp! Dank je. @Merah: haha, dat van dat koekje is inderdaad 100% waar! Dan zou ze alles gelijk weer onder controle hebben en zou ze weer lief lachen- ik weet het zéker. @Samarinde: Ik snap je punt wel. Er is alleen in mijn ogen een heel groot verschil tussen compleet negeren en liefdevol negeren (laatste beschreef ik in OP). Liefdevol negeren van ongewenst gedrag wordt juist vaak aangeraden door ontwikkelingspsychologen . Je benoemt en erkent de emotie dan, maar negeert het bijbehorende gedrag om het te doen uitdoven. Op latere leeftijd kun je ook gewenst gedrag ervoor aanleren, wanneer je kindje hier niet vanzelf mee komt (meetsla gaat het wel vanzelf, naarmate het kind zijn/haar emoties leert reguleren). @Uuz: als ik geschrokken reageer dan is dat voor haar volgens mij olie op het vuur. Mijn reacties, daar is het haar juist om te doen. Ze kijkt ook steeds naar mijn gezicht om te zien of en hoe ik reageer. Hoe meer ze aan mij ziet, hoe langer ze doorgaat met vallen. Ik merk overigens nu wel duidelijk dat liefdevol negeren het beste werkt. Ik vind het alleen zo eng. Eergister had ze weer zo'n momentje op haar eigen kamer. Daat ligt vloerbedekking en doet ze zichzelf minder pijn, dus ik heb haar maar laten gaan en alleen aangeboden om haar te knuffelen (doe ik altijd, maar wil ze vaak niet meteen). Na 5 keer vallen ging ze in op de knuffels en was het over. De volgende keer dat ze weer een aanval heeft in de huiskamer doe ik haar denk ik maar gewoon haar dikste wintermuts op, haha. Dan kan ze zichzelf tenminste niet echt pijn doen .
Er is inderdaad een verschil tussen negeren en liefdevol negeren, zoals jij het omschrijft. Maar die situatie die jij hier schetst lijkt juist meer op mijn manier. Rustig blijven, in de buurt blijven, af en toe vragen of je kan helpen. En afstand nemen als kind dat juist graag wil. Dit lijkt niet op negeren. Bij het woord liefdevol negeren denk ik nog steeds aan negatief gedrag negeren, positief gedrag belonen. Of zie ik dat verkeerd. Ook lees ik dat je je weg erin wel vindt. Maar het lijkt me verdomde lastig als je je moppie zichzelf pijn ziet doen. Ik vind dat allesverzengende verdriet tijdens een woedeaanval al zo erg.
Ik negeer dat gedrag en ga wat anders doen. Wel in dezelfde ruimte. Schenk er absoluut geen aandacht aan. Ze stopt vaak best snel dan en dan gaan we het samen goedmaken (sorry zeggen als ze haar zus pijn heeft gedaan of even knuffelen.)