Die opmerking hoor ik in ieder geval vaak zat Maar hoe ga je er nu goed mee om? Als ze pijn heeft, bang is o.i.d troost ik haar gewoon maar vaak miept ze om niks. (In mijn ogen dan) - Doe ik de tv uit, begint ze te huilen dat zij dat wou doen. - Ligt de hond in het hoekje van de bank waar ze graag zit, dan begint ze te huilen dat zij daar wil zitten. Vooral met kleine dingen die I anders wil of zelf wil doen begint ze dan snel te huilen. Gaat dus nergens over Nou maan ik haar even tot kalmte en zeg dat ik haar pas kan verstaan als ze even stopt met huilen. Met het voorbeeld van de hond kom ik erbij en leg uit dat ze de hond ook even kan vragen of zij daar mag zitten en of de hond op het kleedje wil Meestal doet ze het ook wel en stopt al snel met huilen maar is dit nou de goede manier? Het huilen op zich wordt namelijk niet veel minder.
ik denk dat dit wel de goede manier is, ze krijgt het vanzelf door op die manier als je het rustig blijft uitleggen dat ze ook gewoon kan zeggen wat ze wil ipv te huilen. ik zou het ook op jouw manier doen denk ik.
ik kan alleen maar zeggen: Herkenbaar moet wel lachen ook om het voorbeeld van de hond en hoe je het oplost . Wij doen dat ook hoor, bij andere kinderen of bij haar kleine zusje.. maar aan de hond 'vragen' Ik merk het hier vooral als ze moe is hoor. En soms heb je gewoon van die dagen, dat je er dol van wordt. Maar gelukkig is het hier niet niet altijd zo. Ik denk dat het hier een fase is. En je aanpak vind ik hartstikke goed. Nu nog even geduld tot ze het oppikt.
Ook heel erg herkenbaar hier hahaha Mijn kleine meid wordt echt werkelijk onuitstaanbaar als ze moe wordt vooral. En dan toont ze dus het zelfde gedrag wat jij beschrijft! Er is dan werkelijk geen land mee te bezeilen! Want wat het dame'tje op dat moment dan wil is niet uit dr hoofd te praten of ze gaat idd nep huilen, piepen of wordt heel erg boos. Moet er soms wel eens om lachen maar het is niet altijd leuk Hopelijk waait deze fase snel over! Liefs Brigitte
Als je de tv uit zet, zeg je dan ik zet nu de tv uit? Hier zeg ik altijd nog 5 min en dan gaat de tv uit en dat herhaal ik dan nog een keer nog 2 min en dan gaat hij uit. Ik zet ook vaak de eierwekker en dan zet ze meestal zelf de tv uit als hij af gaat. En zo gebruik ik het wekkertje voor heel veel. Voor ze gaat opruimen, tandenpoetsen, eten, slapen enz. Als je voor je gevoel het allemaal al goed uit legt, zou ik het zoveel mogelijk proberen te negeren. 1x zeggen dat je het vervelend voor haar vind, en dat je haar wel hebt gehoord. Dat het dan klaar is en dat je pas weer met haar gaat praten als ze stopt met huilen. Succes
Ik denk dat je wel goed bezig bent hoor en dat van dat het "typisch" een meisje is vind ik onzin. Jongens kunnen net zo goed miepen om niks. Dus lekker genieten van je meid en er zijn meer kids die zo doen als zij, komt goed joh.
Is idd. onzin dat dit typisch voor een meisje zou zijn. Ons zoontje kan net zo mieperig doen. En ons dochtertje lacht de hele dag door (maar die is nog erg klein).
A het is niet typisch voor een meisje. Mijn dochter is een bikkel, huilt bijna nooit. Als ik haar echt hoor huilen, dan is er meestal ook iets (tand door de lip, bult op haar hoofd, hard gevallen). Een enkel keertje wordt er iets afgepakt en kan ze even mopperen, maar dan hoor je duidelijk het verschil. B probeer haar juist te versterken in haar zelfvertrouwen en niet het huilen te benoemen als verkeerd gedrag. Ik ben zelf vroeger zo'n kind geweest, wat altijd huilde, nooit op m'n gemak. Mij werd altijd gezegd: 'Niet zo janken! Stop met huilen!' In plaats van dat ik werd geholpen om mij beter te voelen en sterker in mijn schoenen te staan. Ik zou je dochter dus ondersteunen en versterken in haar zelfvertrouwen. Wat je ook kunt oefenen is een andere manier van iets vragen of laten zien, dus oefenen met vragen of iets mag ('Mag ik de tv de volgende keer uit doen?' of 'Mag ik de hond op z'n kleedje sturen?'), zoiets. Dat ze leert dat ze het huilen niet per sé nodig heeft om te laten weten wat ze wil. Mijn dochter heeft wel eens een zeurmoment dat ze blijft jammeren, en dan mag ze altijd even op de gang. Niet als straf, juist niet, maar meer om even op een eigen plekje uit te huilen. Huilen is niet erg, huilen mag, maar niet altijd in mijn oor (als er geen reden meer voor is).
Niet typisch voor een meisje hoor! Die oudste 2 hadden bij deze leeftijd precies het zelfde! Hier ligt het er aan hoe redelijk haar dwingelandjes gedrag is en hoe belangrijk het voor mij is dat t niet gebeurt (of door mij gebeurt) Ze moet nu leren dat als ze wat wil ze dat dmv praten kan bereiken. Maar dat niet alles dan kan en mag ook al zegt ze op dr aller schattigst alsjeblieft Als bvb Floor bij mij op schoot zit en zij vind dit niet goed (Ze is totaal niet jaloers hoor...neeuu...) Dan kan ze miepen, piepen en boos worden zoveel als ze wil maar nu zit Floor even bij mama (normaal heeft ze zelf geen tijd om bij mama te zitten maar oh wee als er n ander gaat zitten ) Als zij het rietje (zoals van morgen) perse zelf in dr drinken had willen doen en die domme mama deed hem zomaar ineens zelf er in. Nou dan kies ik de weg van de minste weerstand en haal hem er uit, lik hem af en geef hem haar. Lekker boeiend wie dat rietje er in doet, toch? En als zij dat wel boeiend vind nou dan doet zij dat maar. Maar ze moet het me wel ZEGGEN. Ik ga niet staan raden waarom ze loopt te jengelen, springen of slaan. Sowieso als ze begint te meppen (is uit frustratie...dat snap ik maar t mag nog steeds niet) dan is het meteen afgelopen uit en negeer ik haar volkomen tot ze weer normaal doet. En dat begint ze nu echt wel duidelijk door te krijgen! Heb wel eerst papa hier in moeten opvoeden voor ik Wendy kon opvoeden (zijn eerste kindje en nog niet veel kaas gegeten van hoe je met dit soort aapjes omspringt ) Maar soms is het enorm lastig! Vooral als er ook nog 2 tieners mee gaan bemoeien hoe we Wendy op moeten voeden (euh pardon kijk eerst naar jezelf wijsneus!) Net als vanmorgen wederom een botsing met de middelste omdat Wendy slaat (heeft hij dr eerst zelf druk gemaakt...pfff) Gelukkig slaat hij niet terug (moet hij niet wagen ook) maar hij is nogal abrupt met dingen afpakken als zij slaat. Wat resulteert in nog meer gekrijs en frustratie en dus gemep.... vicieuze cirkel gebeuren. En uiteraard vind Wendy het geweldig om te zien hoe de jongens op haar reageren dus gaat ze dat met tijd en wijle lekker uitproberen
Leuk die herkenning! We zitten zo dus wel aardig op de goede weg. Wat betreft zelfvertrouwen, het is ook niet dat ze niet mag huilen hoor. Gisteren waren we in een indoor speeltuin en ze schrok een paar keer van de wat grotere kindjes en zet het dan op het huilen. Niet altijd even leuk maar zal dan echt niet boos worden. Ik probeer haar vooral even rustig te maken en het uit te leggen en met haar te praten waarom ze geschrokken is.
Oh trouwens...nu ik t zo lees even een rectificatie.. Floor is geen zusje hoor...maar een mini pinchertje Enneuh...als het weer even een stress moment is omdat mevrouw wat wil maar jij niet wil of weet WAT ze dan wil....herhaal de mantra: Het zijn maar fazes...elke faze heeft een einde...het zijn maar fazes....elke faze heeft zijn einde....etc
Rustig blijven, zeggen dat je haar gevoel begrijpt, maar ook uitleggen waarom iets niet of wel kan werkt het beste hier. Gaat ze dan nog door met dreinen, dan negeer ik dat. Of soms komt er ook wel eens een grapje omhoog en keren we haar bui om.