Hoi dames, Even een vraagje over ziekenhuisopname. Mijn zoon lag laatst een week in het ziekenhuis (kinderafdeling) en daar gaven ze het ‘advies’ om 24/7 bij je kind te zijn. Ik vond dit zo raar, want ik kon nog geen minuut weg uit zijn kamer. Hij was doodziek met sonde en infuus die hij elk moment uit kon trekken. Als ik hem geen drinken en eten gaf, luier verschoonde, dan gebeurde dit ook echt niet. Ik vraag me toch af hoe andere ouders dit doen/deden? Bovendien was er in het ziekenhuis geen sprake van verzorging, ze wisselden alleen infusen en deden zijn controles. Dit ook nog in het kader van de juridische duiding van mijn afwezigheid op het werk. Je krijgt namelijk geen zorgverlof als je kind in het ziekenhuis ligt. Ik zou denk ik bij een langere opname dan qua vakantiedagen voor jaren in de min zijn uitgekomen.... ben benieuwd of er ervaring mee is!
Onze dochter heeft afgelopen jaar meerdere keren voor lange tijd in het ziekenhuis gelegen. Wij waren inderdaad continue bij haar aanwezig, ik zou het ook echt niet over m'n hart kunnen verkrijgen om haar alleen te laten. Uiteraard hebben m'n man en ik elkaar afgewisseld, hier hadden we uiteindelijk een prima systeem in. Ik ging op dinsdagavond en zaterdagavond naar huis en die nachten en de dag erna was mijn man bij onze dochter. De overige 4 dagen werkte hij. Ik heb 3 maanden langdurig zorgverlof gekregen (doorbetaald) en daarna ben ik de ziektewet in gegaan omdat ik door haar ziekte niet in staat was om mijn werkzaamheden uit te voeren. Maar ook wij zijn er tegenaan gelopen dat het in de wet in Nederland heel slecht geregeld is. Er is geen vangnet voor ouders die te maken hebben met een langdurig (ernstig) ziek kind. Een week nadat onze dochter klaar was met behandelingen werd ik opgeroepen bij de bedrijfsarts en weer geacht aan het werk te gaan. Gelukkig in goede samenspraak met mijn werkgever dit langzaam op kunnen bouwen en sinds kort weer volledig aan het werk. Oh en als wij er wel eens even samen uit wilde, is denk ik 3x gebeurd in al die maanden, dan kwamen mijn schoonouders of mijn zusje kwam bij onze dochter. Gaven wij dan door aan de verpleging en ging altijd prima.
Hoi @Olifantje1991 dat is ook vreemd zo.. werk je bij een grote organisatie? Want dan zou je toch zeggen dat ze hier wel om mee weten te gaan. Maar uiteindelijk is dat dus goedgekomen? En jij had dus wel recht op ''langdurig zorgverlof''? Geldt dat dan wel als je kind in het ziekenhuis ligt? Ik vind het zo ontzettend raar dat ze dan verwachten dat het ziekenhuispersoneel de hele tijd voor je kind kan zorgen, terwijl bijv. 's nachts (had hij continu zorg nodig) maar 2 verpleegsters waren op de afdeling en bij werkelijk elke deur brandden de lampjes om te helpen. Dus er bleef niet veel tijd over zo zeg maar. Fijn dat je in ieder geval wel even weg kon soms! En zorgde de verpleging dan wel extra voor je dochter? En hoe oud was zij toen dit speelde?
Ja, werk bij een zorginstelling, dus nadat mijn vakantiedagen op waren konden ze mij 3 maanden betaald zorgverlof aanbieden en daarna dus de ziektewet in. Ja volgens mij geld dat ook gewoon als je kind in het ziekenhuis ligt, zeker als ze zo jong zijn en inderdaad het valt niet onder de taken van de verpleegkundige om alle dagelijkse zorg rondom verschonen, eten geven e.d op zich te nemen. Was hier inderdaad ook zo, wij waren dus dag en nacht bij haar, mede ook door de ernst van de situatie en de mega zware behandelingen. Ze viel al snel ook niet meer zonder ons in slaap en uiteindelijk sliep ze niet eens meer als ze niet bij ons in bed lag, haar alleen laten was dus ook gewoon geen optie. Ze was 14 maanden toen ze ziek werd en word volgende maand 2. Ik gaf altijd door aan de verpleging dat er even iemand anders bij haar was en dan de mededeling erbij dat zij niet overweg konden met de sondevoeding en medicijnen dus of zij dat dan gewoon wilden doen. Valt natuurlijk ook gewoon binnen hun takenpakket, maar na zo'n lange periode ben je daar als ouders ook ervaren in en regelden wij dat vaak zelf, dus dan even een reminder dat zij het zelf moesten doen. Verschonen enz deed oma ook gewoon. De eerste keer even met ons erbij omdat alle snoertjes wel even spannend waren, maar verder is er natuurlijk weinig anders aan, dus dat konden wij ook met een gerust hart aan ze overlaten.
E. heeft met pasen 5 dagen in het ziekenhuis gelegen en ik ben er altijd bij geweest. Mijn vriend heeft wel eens een paar uur overgenomen zodat ik ook eens naar huis kon. Luier verversen, wassen, eten en drinken geven, entertainen, temp meten, dat was allemaal voor ons. Zoutoplossing en antibiotica via infuus en pijnstilling deden zij. 's Nachts temp opnemen deden zij ook, maar ik ging iedere keer uit bed en ging er bij staan. De laatste dag van haar opname hadden wij een echo, toen waren we beide een halfuurtje weg net op het tijdstip dat ze haar antibiotica moest krijgen. Ik vroeg of ze het hadden toegediend en ze zeiden van wel. In de namiddag toen we bijna thuis waren belden ze ons op, ze waren het toch vergeten. Geen haar op mijn hoofd die er dus aan zou denken ze langere tijd alleen te laten. Qua wetgeving kan ik niets zeggen, ik ben van België.
Ik heb op de kinderafdeling gewerkt, en de meeste ouders zijn inderdaad 24/7 bij hun kind, of anders andere familieleden/vrienden. Heb een keer meegemaakt dat het voor een alleenstaande werkende moeder onmogelijk was overdag bij haar kind te zijn, en dan wordt de zorg voor zo'n kind echt wel slechter. Je kunt als verpleegkundige, zeker in de avond en nacht niet de hele tijd bij hetzelfde kind op de kamer zijn, hoe graag je dat ook zou willen. Maar het lijkt me inderdaad heel lastig te regelen met je werkgever, daar moet je waarschijnlijk net geluk mee hebben of jezelf ziek melden.
Ik heb als kind langere tijd op een zaal in het ziekenhuis gelegen, en sommige kinderen lagen er al langer dan ik. En zij lagen er alleen. Ouders kwamen wel op bezoek, maar waren er niet continu bij, die móesten werken - geen zorgverlof. Ook bij mij waren ze er niet 24/7, want ze konden bv niet blijven slapen. Maar qua niet-medische verzorging gebeurde er ook niks vanuit bv de verpleegkundigen, mijn moeder stopte me in bad en verbaasde zich erover dat veel andere kinderen gewoon niet eens gewassen werden... ook bv tanden poetsen gebeurde door ouders, geen ouders aanwezig? dan werd er niet gepoetst. Ik begrijp het wel, zowel medische als alle dagelijkse zorg gaat gewoon niet, een ziek kind wil ook gewoon papa en mama. Zoooo vreemd dat het nu in 2019 nog steeds zo moeilijk is voor ouders om bij hun kind te kunnen zijn in het ziekenhuis. Vriendin van me is bv veel te vroeg bevallen, die moest gewoon al weer aan het werk nog voor haar kindje thuis was - dat kon ze niet, ze is gestopt met werken en voelde zich daar ook echt toe gedwongen.
Ik heb als kind weleens een week in het ziekenhuis gelegen en mijn ouders kwamen alleen op bezoek. Ze bleven dus niet. Onze middelste heeft twee keer een paar dagen in het ziekenhuis gelegen. Mijn man is er 24/7 bij geweest. Als hij ziek is, wilt hij vooral papa om zich heen hebben De werkgever van mijn man (een vd Nederlandse banken) maakte daar geen probleem van en heeft voor die paar dagen nooit dagen voor hoeven opnemen. Het ging hier beide keren maar om een paar dagen. Ik weet niet hoe dat gaat als het om weken/maanden zou gaan. Zelf werk ik als zzp’er, dus ben heel flexibel. Heb dan alleen geen inkomsten.
Hier lag dochter in maart in het ziekenhuis. Eerste dag kreeg ik calamiteiten verlof, tweede dag zorgverlof (50% voor eigen uren, 50% uren van werkgever). Alleen laten was geen optie omdat dochter panisch was voor het verplegend personeel.
Mijn oudste zoon heeft ook een aantal keren in het ziekenhuis gelegen en in die tijd was er eigenlijk altijd eentje van ons in het ziekenhuis. Maar als hij sliep ging ik in overleg met de verpleegkundige vaak wel even van de kamer af om bijvoorbeeld een douche te nemen. Maar dat leverde wel problemen op met de combinatie met werk. De langste periode was 2 weken, ik heb me ziek gemeld in overleg, mijn vriend mocht dat niet. Op de picu was dat één van de specialiteiten van de maatschappelijk werkers: hoe ga je om met je werkgever. Ook hoorde ik van een nicu verpleegkundige dat veel ouders uiteindelijk hun baan verliezen. Die laatste sprak ik niet als ouder maar als werknemer in een academisch ziekenhuis. Op zich weet ik wel zeker dat het voor kinderen heel fijn is als er een ouder/familielid bij is. Als kind heb ik me echt alleen gevoeld in het ziekenhuis, maar toen mochten mijn ouders alleen tijdens de bezoekuren komen. Maar soms gaat een ziekenhuis naar mijn mening te ver. Toen mijn neefje in het ziekenhuis lag, mocht mijn zus niet eens even douche nemen, dan moest ze voor die 10 minuten regelen dat er iemand anders kwam oppassen. Dat je niet weg loopt zonder overleg, logisch, maar daar was niets mogelijk.
Mijn dochter heeft een paar keer in het zh gelegen, en er was 24 uur per dag iemand bij haar, we keken gewoon wie het makkelijkste vrij kon krijgen. Er was ook een pedagogisch team die evt de zorg even over kon nemen, die namen ze mee om met alle kinderen eten te geven, en organiseerde activiteiten in de speelkamer.
Hier een kleine die een week in het ziekenhuis heeft gelegen. Wij bleven bij hem maar is ook voorgekomen dat ik even een rondje ging lopen buiten of een broodje halen enz als hij sliep dan zette ze hem op de intercom en als hij huilde gingen ze naar hem toe. Werd bij meerdere kamers gedaan en ze lieten nooit een kindje huilen. Ook in de nacht kreeg hij een flesje en werd verschoond. Hij was 7 weken toen hij geopereerd werd en dronk 160 ml na de operatie kreeg hij 30 ml per keer dus als een beginnende baby daar was hij het niet mee eens en bleef huilen tot hij meer kreeg. Moest het maar doen met suikerwater en een speen. Ook sliep hij al een tijd door maar ze wilde dat hij in de nacht ook dronk wat hij dus weigerde. Al snel zaten we toen we thuis waren op ons oude schema met meer melk en heerlijk doorslapen van 8 tot 8.