Hoi Dames, Mijn kleine meid kruipt er op los. Ze gaat bij kasten en tafels e.d. der zelf optrekken, en dan staat ze. Heel leuk allemaal. Maar ze valt natuurlijk ook vaak, de ene keer harder dan de andere keer. Ik vraag mij af hoe jullie daar mee om gaan. Want ze is al een aantal keer hard op haar hoofd gevallen, dan draait mijn maag echt om. Zo zielig vindt ik het dan voor haar. Gelukkig is ze het gauw weer vergeten. Hoe doen jullie dat? Laten jullie je kind gewoon hun gang gaan qua ontwikkeling? of beschermen jullie je kind continue?
Ik laat hem zijn gang gaan. Mijn zoontje is echt een wildebras en valt vaak... Ik probeer mijn schrikreactie te onderdrukken en pas te reageren als blijkt dat hij echt pijn heeft
Waar mogelijk neem ik wel veiligheidsmaatregelen: op scherpe punten van tafels zitten rubberen "stootkussentjes" en ze mogen niet in de boekenkasten klimmen etc. Maar verder hoort vallen er gewoon bij. Als ik er zelf van schrik probeer ik dat niet te laten merken, meestal kijk ik gauw of kind in kwestie zich echt heeft bezeerd en ik zeg iets van "o jee, ben je gevallen?". Meestal staan ze gewoon meteen weer op en spelen ze verder
Dit... Heb geen hoeken beschermd want hij plukt ze er toch af. En als ik zie dat iets te link word dan grijp ik in en anders laat ik hem zijn gang gaan. Hij loopt net sinds een week los en heeft 2 flinke blauwe knieën van het vallen (kijkt niet waar hij loopt en valt over oneffenheden of zijn boekjes die vaak op de grond liggen. Al vallende leert men hihihi....
Dat dus.. Als hij valt, kijk ik eerst of hij het zelf op gaat lossen, of dat hij gaat huilen. Huilt hij, dan ga ik wel troosten. Bij sommige dingen rem ik hem af (zoals op de tafel klimmen), maar andere dingen laat ik hem wel doen (of de bank of eetstoel klimmen).
Hier hebben we van die foam-puzzelstukken op de vloer gelegd, en in het begin toen ze echt nog wankel was, bleef ik wel in de buurt. Maar op een gegeven moment vond ik het tijd haar haar gang te laten gaan, en daar hoort vallen ook bij. Nu rent ze rond door het huis en in de tuin, met als gevolg dat ze wel eens valt, en soms zó hard dat mijn hart even stil staat... maar zolang ik rustig blijf en zeg;'Ben je gevallen?', is er niks aan de hand meestal. (Als er wel iets is, laat ze dat ook direct horen ). Bezoek reageert vaak nogal heftig op haar geval, die roepen meteen;'OOOOHHH!!!' enzo, en ja, dan gaat ze huilen omdat ze daar van schrikt
Ik liet haar gewoon haar gang gaan. Ons huis is best wel kidsproef (geen enge scherpe harde hoeken aan tafels) er is wel paar keer een tand door de lip gegaan maar dat heelt zo weer. Ik reageerdewel altijd heel luchtig als ze viel: O boemeleboem of botsing. (tenzij het menis was uiteraard ) Ze is best wel een bikkel nu. Dus lekker laten gaan en zelf niet te heftig op reageren want daar schrikken ze van.
Hier ook. Ik slaak ook nooit een gilletje ofzo als ze valt, ik zie andere mensen weleens hevig geschrokken de handen in de lucht gooien, opspringen en "ooooh" roepen als ze valt. Niet doen, niet nodig... (hier althans). Dochter schrikt er alleen maar van en dat terwijl het 9 van de 10 keer reuze meevalt en ze gewoon verder speelt.
Jongste is hier echt een beetje een rouwdouwer die regelmatig tegen de bank aanloopt of over haar eigen voeten struikelt. Zolang ze niet huilt laat ik haar gewoon, ik besteed er ook geen aandacht aan of zeg hooguit 'oh boem, gevallen!'. Vooral niet allemaal ohh's en ahh's.
Met enige regelmaat krijg ik 10 grijze haren erbij maar daar laat ik dochterlief niks van merken Ik vind het vaak erger dan zijzelf, ze is echt een bikkel. Ze huilt eigenlijk nooit als ze valt. Als ze zichzelf tegen de tafel stootte, zeiden wij altijd 'stoute tafel' en dat doet ze nou zelf ook 'Stoute tafel' 'Stoute stoel'
Ik kijk het altijd eerst even aan. Onze dochter is ook een harde, dus als ze hard huilt is er ook echt iets aan de hand. Dan troost ik haar even, kus of doekje erop en klaar. Ik besteedt er weinig aandacht aan als het lijkt mee te vallen. Ik schrik ook niet gauw eerlijk gezegd, dat doet een ander vaak voor me .
Mevrouw heeft al zeker een maand haar knie stuk. Steeds valt ze er weer op. Heb er nu maar een pleister op gedaan. Ik ben er erg nuchter in. Ik zie wel of ze zicht pijn doet,en dan kom ik in actie.
Ik liet mijn kinderen altijd vrij ( lopen kruipen klimmen) maar greep wel in als ik echt het gevaar al zag aankomen. Dan haalde ik ze weg en zetten ze ergens anders neer. Nieuwe poging om te leren kruipen of lopen. Elke keer keihard achter over vallen vind ik gewoon weg niet nodig. Zag ik dat ze ( goed gingen vallen dan liet ik ze ook vallen). Onbewust weet je als moeder wel of het echt gevaarlijk is of dat je ze hun gang kan laten gaan. Maar moet zeggen ook hier een keer dochter kon zich net op trekken en ik liep naar de andere kant van de salontafel en was ik net te laat om haar op te vangen met haar mondje op dat hoekje. Wat was ik boos op me zelf.
Ik laat zoveel mogelijk gebeuren. Als ik wel een enkele keer kan opvangen, dan doe ik dat geleidelijk zeg maar. Dus meer val breken zeg maar. Maar verder toch zoveel mogelijk zelf stabiel laten worden en dus ook vallen.... Maar ik ken je gevoel... Brrrrrr niets aan!