Ik snap je principe hoor, en merk ik vaak bij bijvoorbeeld wegbrengen naar anderen ofzo. Maar waar ik het nu over heb is echt even wat anders. Het maakt mij niet uit dat papa het avondritueel anders doet, en Bruce maakte het ook niets uit.. Tot 1.5week geleden. Nu totaal de laatste 3x dat papa hem naar bed heeft gebracht is het gewoon krijsen en gillen, van het moment de douche in tot en met huilend in slaap. Ik heb me daar alle drie de keren niet mee bemoeid, tot gisteren... Nu ik dit zo schrijf bedenk ik me dat hij dat krijsen bij mij ook heeft gedaan 2week terug ofzo. 2x, daarna twee dagen geen douche voor het slapen ivm dat het al heel laat was en hij heel moe. Toen ging zn vader het m in de douche doen en ook krijsen. dag later deed ik m weer in de douche en was het wel goed. Later weer papa en weer krijsen = pff snappie nog? Vandaar dus dat ik denk dat het met een sprong te maken heeft... Maar moet je toegeven in tijden van sprongen?? Denk dat we het maar gewoon zo gaan proberen fafje zei: Zo vaak mogelijk papa betrekken, en dan zal het vast allemaal wel een keer rechttrekken.. We hadden er al wel over gesproken, dat we bij de volgende, papa vanaf het begin meer baby-tijd geven!
Ik merk dat hier met periodes. De ene keer vind ze het prima dat papa het doet en de andere week wil ze perse dat ik het doe. Meestal is er dan wat hoor, zit ze niet helemaal je van het in dr vel. Ach weet je, gaat vanzelf voorbij. Ik zeg altijd tegen mijn man, tegen de tijd dat ze advies wil komt ze naar jou toe of als ze ergens mee zit. Ik heb altijd vrij snel mijn woordje en mening klaar en hij niet. Hij kan beter luisteren en dat gaat ze ooit merken. Dus dan denk ik, we hebben beide onze kwaliteiten waar zij ooit aanspraak op zal gaan doen. Als zij er geruster mee is als ik haar naar bed doe, dan doe ik dat, ik wil niet dat ze in paniek raakt. Ergens denk ik dat het gewoon niet zal brengen wat je wil als je het afdwingt. Gewoon gevoel.