Wij hebben een over het algemeen makkelijk kind, goed slapen, goed eten, hij kan zich heel goed lekker vermaken met zijn speelgoed. Alleen merken we de laatste tijd dat hij steeds vaker gaat gillen als hij zijn zin niet krijgt. Nu gebeurt het nog niet zo vaak, maar ik wil absoluut niet een kind dat gaat gillen als hij zijn zin niet krijgt als we ergens zijn. Ik weet alleen totaal niet hoe we hem moeten duidelijk maken dat we zijn gedrag niet tolereren. Nu negeren we zijn gegil meestal, maar of dit de oplossing is.....en daarbij houdt hij het heeeel lang vol! Hij is overigens 14,5 maand nu...iemand tips!!
Ik negeer het ook. Als je bijv zegt dat het niet mag schenk je er aandacht aan. En dan kunnen ze het juist doen om de aandacht. Ik probeer juist de momenten dat hij lief aan het spelen is of als hij niet meer gilt positieve aandacht te geven.
Ik lees : frustratie..... Althans mijn zoon is 14 maanden en kan ook echt hard gillen. Ik merk dat hij dan gefrustreerd is dat hij iets nog niet kan doen, nog niet kan praten en ong niet goed kan lopen. Ze willen zoveel, maar het lukt nog net niet allemaal. Ik werk in de zorg en daar hebben wij ook opvoedbegeleiding voor thuis. Ik heb het even met haar overlegd wat ik het beste kon doen. Dit was haar advies: Niet teveel ingaan op het gillen. Wel aangeven welk gedrag / handeling je (niet) wenst en daarbij zijn gevoel onder woorden brengen. Hoe jong ook, ze voelen zich dna meer begrepen. hier werkt het. Als hij iets niet mag en gaat gillen/huilen doe ik dus het volgende op ooghoogte zitten en een wat steenge mimiek "Jij mag niet aan de kattenbrokjes zitten. Deze zijn voor de poes" Als hij dan begint te gillen dan zeg ik: "jij vindt dat jammer" Het i smaar een tipje, je weet soms toch niet goed de ingang en ineens heb je hem...haha. miss kan je er wat mee, miss ook niet' Succes!
Ohhh haha herkenbaar. Mijn zoontje is ook ruim 14 maand en begint ook te schreeuwen/gillen. Ik weet ook niet zo goed hoe ik er mee om moet gaan. Meestal negeer ik het gedrag. Eerst legde ik hem namelijk uit waarom het niet mocht wat hij deed maar ik had echt niet het idee dat hij me begreep. Hebben jullie dat wel bij jullie kindje? Hij kan ook nog geen ja of nee zeggen dus ik krijg helemaal geen reactie dat hij me begrepen heeft. Hij kijkt me gewoon droog aan.
We geven hem idd ook veel positieve aandacht als hij lief aan het spelen is of wel lekker zijn bordje leeg eet, maar idd bij alles wat niet mag...de waterbak van de hond, kattebrokjes etc, dan zet hij het op een gillen. Ik heb zelf 10 jaar met kleine kinderen gewerkt dus ik maak ook oogcontact met hem op zijn hoogte en zeg met ferme stem waarom het niet mag, maar dan kijkt hij me gewoon aan en gaat nog harder gillen en zichzelf naar achteren gooien. Dit gedrag houdt hij heel lang vol...wat moet je dan, hem laten krijsen zolang als het duurt, als je hem al hebt uitgelegd dat het niet mag, etc. Ik merk tot mijn grote ergenis dat ik hem vaak een crackertje ofzo geef om hem stil te krijgen, maar dat is natuurlijk niet zo slim. Alleen dat gekrijs...aaarrggh!!!
Hier wordt ook uitgelegd waarom iets niet mag en probeer dan iets anders aan te bieden, of samen iets te gaan doen om de aandacht er van af te leiden. Dat helpt meestal wel goed... Als ze echt niet luistert en ondanks een 'waarschuwing' het toch nóg een keer doet (bewust, dus dat ze mij eerst aan kijkt en het dan nog een keer doet) dan gaat ze in de hoek. Dat weet ze inmiddels ook, dus soms gaat ze na de waarschuwing al zelf in de hoek staan, haha...
Thijs kan soms ook heel driftig reageren maar dan negeer ik hem gewoon en als hij weer normaal doet pak ik de draad van waar we mee bezig waren weer op alsof er niets gebeurd is. Gelukkig duren deze 'aanvalletjes bij thijs maar kort.
hahaha hier ook al zo een driftkikker vooral als hij zijn zin niet krijgt of als je hem oppakt als hij daar geen zin in heeft...ik negeer het...
hier ook een driftige dame van 14 maand!! zij mept er nog al eens op los als ze boos is! laatst kreeg ze haar vaccinatie op het CB, ze werd helemaal boos van de pijn en begon mij gelijk te slaan van boosheid. Ik zeg altijd wel dat dat niet mag en daarna stel ik me open op naar haar toe zodat ze bij mij troost kan komen zoeken. Soms dan kruipt ze eerst boos/gefrustreerd/driftig weg en komt pas een paar tellen later naar me toe om getroost te worden. Ach, ze heeft karakter genoeg!!! Wel leuk, alleen ben ik erg benieuwd hoe haar peuterpuberteit eruit gaat zien als ze nu al zo driftig kan reageren
Hihih heeeel herkenbaar, en dit is niet alleen met 13maanden zo (welkom ik ben (bijna) 2 en ik zeg (nu al) nee ) Als Tycho hier een driftbui krijgt, dan ga ik naar hem toe en zeg tegen hem iets in de zin van: je bent nu zo boos, mama kan zo niet met je praten. Of ziets van: als je zo boos doet kan mama je niet helpen, ik kom zo weer bij je terug. En dan loop ik weg en dan verdwijnt de boze bui al heel gauw. Ik ga hem vooral geen aandacht geven als hij zo boos en driftig doet ( hij gaat hier ook regelmatig op de grond liggen rollen enz) Als ik dan weer naar hem toe ga dan zeg ik tegen hem wat ik denk dat er is: lukt het niet lieverd,wat lukt er niet, zal mama je helpen? Als hij boos is omdat hij zijn zin niet krijgt laat ik hem ook uitrazen en meestal geef ik hem dan een een keuze en moet hij keizen. Kiest hij niet, dan kies ik voor hem. Het is en blijft vooral consequent blijven, kies je ergens voor of roep je iets, maak het dan waar, anders raakt hij in de war omdat het de ene keer zo gaat en de andere keer zo. En vooral heel erg veel geduld hebben en soms 3x tot 10 tellen voordat het gaat zoals jij wilt dat het gaat. En natuurlijk kun je hem complimenten geven. Ik doe soms ook weleens of ik dingen niet zie, en vooral als het echt een periode is van alleen maar driftbuien, omdat ik niet alleen maar de hele dag negatieve dingen tegen hem wil zeggen. Maarja soms kan dat niet altijd en moet je de confrontatie aangaan. xxx
Ja, die van mij laat ook het kaas niet van zijn brood eten, haha! Maar na de zoveelste avond gekrijs aan tafel, terwijl hij de hele dag zoet was, heb ik het eens anders aangepakt het weekend. IK heb zijn eten niet meer geprakt, maar in stukjes gesneden en hem zo'n plastic vork gegeven...probleem opgelost! Zonder problemen zit meneer nu vrolijk zelf zijn stukjes aardappel, vlees of groenten aan zijn vorkje te prikken en op te eten. Hij is helemaal blij met zijn vork en wij hebben al 3 avonden rustig kunnen eten....dat ook weer opgelost, nu nog de andere driftbuien, maar dit was wel steeds de heftigste zo rond etenstijd!
Ik probeer hier leuke alternatieven te bieden. De afwasmachine is écht 'no go' hier. Ik zeg dan 'nee, dat is geen speelgoed voor Veerle' en dan zet ik haar bij bv een uitpakkastje (heb ik speciaal gemaakt met tuperware bakjes, vind ze geweldig) en zeg dan 'hier mag jij mee spelen'. Zo'n kastje geeft wel rommel, daar moet je echt even je ogen voor dicht doen. Wat mij wel opvalt is dat ze vooral het uitpakken op deze leeftijd ontzettend leuk vind. Dus ik heb 2 kastjes, één met onschuldige 'rommel' en soms wat speelgoed er tussen en dus één in de keuken aan de andere kant van het gene waar ik haar niet wil hebben. En dat werkt 9 van de 10 keer. Wat ik er bij moet zeggen is dat je echt een lange adem nodig hebt. Als ik het echt even niet kan hebben dan zet ik haar in de grondbox, ik heb ongeveer de halve woonkamer daarmee afgezet. Meestal weet ik wel iets te bedenken wat zij leuk vind en verder negeer ik het ook wel als ze echt niet te stuiten is. Meestal is het dan wel zo dat ze moe is of dat ze ergens last van heeft (honger, dorst, kiezen en idd frustratie).
Maar hoe oud is ze dan? Als ik onze dochter in de hoek zet, dan weet ik zeker dat ze gewoon werkelijk niet snapt wat ik van haar wil... Heb je wel het gevoel dat dat in de hoek zetten werkt als ze het uit zichzelf al gaat doen?
Ze is nu bijna 21 maanden, dus wel al iets ouders als jouw kindje... Het gebeurde eigenlijk bij toeval (was toen rond 1,5jr), dat ze ontzettend ondeugend was en steeds aan het uitdagen. Dacht: probeer haar gewoon eens in de hoek te zetten en ze bleef staan en had echt door dat het 'straf' was. Dan laat ik haar halve minuut of zo staan en ga ik haar weer halen en vertel nog een keer dat ze bijv niet in de kast mag komen. Daarna krijg ik een knuffel en gaan we wat anders doen (samen boekje lezen/toren bouwen etc). Of ze het écht begrijpt weet ik niet, maar het werkt in ieder geval wel. Weet wel dat ze de afgelopen maanden steeds meer begrijpt en ook zelf dingen vraagt die ze wil en weet te liggen en zo. Grote sprongen in gemaakt. Toen ze net 1 was hoefde ik het ook nog niet te proberen... Het is overigens pas écht straf als wij haar in de hoek zetten, dus niet als ze er zelf naartoe loopt. Ze snapt denk ik nog niet goed dat de eerste waarschuwing nog niet tot 'de hoek' leidt...
Mijn zoontje kan ook heel boos worden om het woord 'nee'. Als ik op de grond gaat liggen rollen/schreeuwen praat ik rustig tegen hem, ik zeg dat hij best boos mag zijn en waarom iets niet mag. Dan blijf ik rustig bij hem in de buurt zitten tot hij is uitgeraast. Meestal is het redelijk snel voorbij. Als hij echt helemaal over de rooie gaat, pak ik hem bij me en blaas ik zachtjes in z'n haar. Dan komt hij weer een beetje bij en wordt hij rustiger.
Heel herkenbaar! Rond diezelfde leeftijd was het bij ons ook erg heftig. Inmiddels zijn we een maand of drie verder en ik moet zeggen: dit gedrag is zo goed als verdwenen. Alleen als hij zich niet lekker voelt en dan ook nog eens moe of hongerig is, krijgt hij nog wel eens zo'n aanval. Ik heb zijn woedebuien 'liefdevol' genegeerd. Meestal ging ik gewoon naast hem zitten, maar we een beetje van he afgekeerd. Ik vond get prettig dat hij in ieder geval kon voelen dat zijn mama in de buurt was. Hij kon dan als zijn bui minder werd ook makkelijk bij mij kruipen. En ik zat dan gelijk ook dicht genoeg bij hem om te voorkomen dat hij al te hard met zijn hoofd op de grond of tafelrand zou bonken. Een jong kind krijgt zo'n bui niet om z'n ouders te pesten. En in eerste instantie ook niet om z'n zin te krijgen. (Later wel, als je ze hun zin geeft en ze doorkrijgen dat gillen en krijsen dus werkt.) Zo'n bui komt voort uit frustratie. Ze willen al meer dan ze kunnen. Ze begrijpen al meer dan ze kunnen zeggen. En een kindje miet nog om leren gaan met zulke heftige emoties. Het is voor hunzelf ook heel naar. Vandaar mijn keuze om niet boos te worden. Ook niet toe te geven, want dan krijg je een kind dat gaat krijsen om zijn zin te krijgen. Maar wel in de buurt zijn en na een 'aanval' uitgebreid troosten. Terugkijkend kan ik zeggen dat deze manier voor ons heel goed uitgepakt heeft.
Vanmiddag ook weer een heel driftig mannetje gehad. Uiteindelijk zat hij op de bank en ben ik ervoor op de grond gaan zitten met mijn rug naar hem toe met een tijdschrift. Hij werd eigenlijk al meteen een stuk rustiger en zat een beetje aan mijn haar te frunniken. Zo komen we er wel....
Ik heb er ook eentje! Zij gooit zich ook achterover of gaat gillen als ze 'nee' hoort... Ik negeer het allebei eigenlijk. Blijf wel in de buurt, zodat ze naar mij kan komen als ze 'klaar' is.. Ik benoem het daarna wel, maar ga niet in die bui deze aandacht aan haar geven. Dat achterover gooien word al echt minder merk ik nu we dat echt negeren.. Alleen als ze bv naar bed oid moet en we haar optillen dan doet ze het nog wel eens omdat ze het dan niet wil. Dan pak ik haar gewoon wel en ga doen wat ik van plan was.. Zelf kan ze ook al erg goed nee schudden!! Haha! Ze weet het dondersgoed wat we bedoelen. Dus volhouden en consequent zijn merk ik.... Wel lastig soms hoor