Help! Eigenlijk hebben wij nooit te klagen gehad met onze dochter van bijna 2 jaar oud.. Natuurlijk wel spooknachten en fases met wel heel vroeg wakker worden, maar niks aparts en spooknachten met name als ze ziek was.. Nu is er sinds een week of 2 iets anders aan de hand.. Het begon met dat ze sowieso iedere nacht een keer wakker werd en dat ze dan niet meer wilde slapen in haar eigen bed.. Dat susten we een beetje maar het ging van kwaad naar erger..Tot we een aantal keren 's nachts haar toch maar bij ons neerlegden om zelf te slapen en haar te laten slapen want dan was het goed.. Als ze goed en wel sliep, legden we haar direct terug in haar eigen bedje.. Maar nu is ze ook al 2 keer dit gedrag gaan vertonen bij het naar bed gaan.. Echt drama.. Ze huilt diep snikkend met grote tranen.. Heb dan ook echt niet het idee dat het aanstellend gedrag is.. Lichamelijk heb ik haar afgelopen week laten checken want dacht dat het wellicht een oorontsteking was maar dat bleek niet het geval.. Ze praat inmiddels redelijk maar kan ook 's nachts niet vertellen wat er is.. We hebben alles geprobeerd, een uur naast haar bed blijven zitten, boos worden, laten huilen.. Niks helpt.. Enige dat lijkt te helpen is haar in ons bed te leggen (en het maakt dan niet uit of wij erbij liggen of niet) ook als ze alleen in ons bed ligt is het goed.. Een buurman opperde al dat ze misschien haar ledikantje niet fijn meer vindt? Een ander opperde de kamer te donker/nachtlampje.. Ik weet het niet.. Vreemde is dat ze haar middagdutje wel zonder enig probleem in haar eigen bedje doet... Maar hoop dat iemand dit herkent en enig idee heeft wat het beste is? Ze probeert het ook echt wel, als ik echt boos wordt gaat ze liggen met haar tut in maar nog voor ik de kamer uit ben hoor ik haar al snikken.. Gaat echt door merg en been.. Het voelt niet goed... Ik heb er niks op tegen als ze een keer tussen ons in ligt, zeker niet als ze ziek is of bang maar het moet niet zo zijn dat dit standaard ritueel wordt.. Wat is jullie mening? Tips, ideeen? Ik kan wel wat goede tips gebruiken, ben inmiddels wel een beetje wanhopig en moe..
Ik zou een groter bed voor haar aanschaffen, als ze wel in jullie bed wilt slapen zonder jullie dan vind ze een groter bed misschien fijn..
Muziekje, licht aan, deur open laten en zelf op je eigen bed gaan liggen. Dit komt hier in fases voorbij, al dan niet samen.
Zijn er in jullie bed dingen anders dan in haar bed? Beddegoed, formaat van het bed, enz? Het kan namelijk zijn dat dat invloed heeft, (onze dochters vonden de ledikantdekens niks, maar nestelden zich wel lekker onder ons dekbed, bijv). Als het 'm daar niet in zit, kan het ook gewoon een fase van verlatingsangst weer zijn. Ik zou een beetje meebewegen. Dat kan door haar bij jullie in bed te nemen, maar er zijn ook tussenstappen: bedje bij jullie op de kamer, (campingbedje bijvoorbeeld), zodat ze daarin (verder) kan slapen. Maar mogelijk ook met veel kleinere dingen: zou ze wel in eigen bed gaan slapen als je haar deur open houdt en zelf even wat gaat doen op de bovenverdieping? Zoja, dan zou ik dat doen. Kortom: zoek even naar wat werkt. Gewoon cold-turkey laten huilen zou ik alleen doen als je zelf echt denkt dat het uitproberen van grenzen is. Als het echter echt wat angst/paniek is, dan vooral nabijheid bieden en goed in de gaten houden wanneer ze dat weer minder nodig gaat hebben