Hoi dames, hopelijk hebben jullie wat advies... Mijn zoontje van 2 is sinds een tijdje behoorlijk lastig aan het worden. Als we samen zijn is hij vreselijk veel aan het jengelen. Hij wil dan ook veel op schoot, luistert niet, huilt veel, is opstandig, gooit met spullen uit frustratie, huilt bij het naar bed brengen en ga zo maar door. Bij mijn man doet hij dit echter nooit! Ik hoor ze wel eens als ik in een andere kamer zit dan is het lachen gieren brullen maar zodra ik er bij kom is het weer 1 groot drama. Ook als ik na een dag werken thuis kom. Ik kom binnen en ik hoor mijn zoontje heel blij zijn maar zodra hij mij ziet gaat hij jengelen en moeilijk doen. Mijn man brengt hem tegenwoordig ook maar naar bed omdat hij dan niet huilt... Mijn zoontje heeft altijd al veel naar mij getrokken maar ik heb nooit veel problemen met hem gehad. Ik merk dat dit gejengel is begonnen nadat ik weer ben gaan werken 2 maanden geleden (na 10 maanden thuis geweest te zijn). Herkent iemand dit en wat doe je er dan aan? Het zorgt namelijk voor veel frustratie...
Wat lastig zeg! Denk dat hij toch even moet omschakelen nu je weer werkt. En misschien levert het hem ook wel 'iets' op: meer aandacht van jou (ook al is het geen positieve aandacht). Ik zou proberen de situatie om te draaien door het gejengel vóór te zijn, voor zover dat kan. Gewoon een lekker plan bedenken voor de dag (babyzwemmen, eendjes voeren, bij de bakker een broodkorstje halen, etc) en dan gáán. Thuis boekjes lezen, etc. en als je dan zeker weet dat hij zijn hart bij mama helemaal op heeft kunnen halen, dán pas de was gaan vouwen of zo. En het gejengel straal negeren. Sterkte! Valt niet mee, dat soort dingen...
Heel herkenbaar hoor. Hier was dochter ook steeds lastig en mijn man snapte maar niet dat ik nergens aan toe kwam want als hij thuis was dan was er niks aan de hand. Ik heb erover gelezen en het schijnt dat kinderen bij moeders moeilijker kunnen zijn omdat moeders er anders op reageren dan vaders. Ik ben het gaan negeren, hoe lastig ook en dat hielp wel. Ik was inderdaad steeds geneigd om mijn kind op te pakken als het jengelde of zeurde. Mijn man deed dat gewoon niet. Geen pijn gedaan? Dan is er niks aan de hand, spelen maar! Mijn dochter wist precies waar ze aan toe was! Sinds ik gejengel gewoon negeer en doorga alsof er niks aan de hand is, gaat het een stuk beter. Ik hoop dat het bij jou ook werkt. Het heeft even tijd nodig maar kinderen groeien hier ook wel weer uit. Succes ermee!
Hier is t andersom.. Nou niet de hele dag jengelen maar wel veel meer dan bij mij. En bij ons komt t omdat papa niet consequent en duidelijk genoeg is. Papa reageert op het jengelen, mama doet dat niet.
Hier jengelt dochter ook veeeeeeeeeel meer bij mij dan bij haar vader. Ik moet ook altijd meespelen en meedoen, ze hangt aan mn benen etc. Papa daarentegen kan gewoon een half uur een dutje doen op de bank en madam laat hem lekker liggen. Ik reageer ook meer op gejengel dan hij doet. Hij kijkt niet op of om terwijl ik (bijna) gelijk in actie kom...
Herkenbaar wel een beetje. Het is hier wel heel veel milder dan wat jij omschrijft, maar onze jongste is bij mij ook jengeliger dan bij mijn man. Is ook gekomen sinds ik weer aan het werk ben, (januari, toen was ze dus 2 jr en 3 mnd). Nabijheid bieden, maar ook duidelijkheid, werken hier. Dus enerzijds ruimte bieden voor het 'inhalen' van gemiste mamatijd, maar ook duidelijk zijn in wat je verwacht. "We gaan nu even lekker samen knuffelen, maar dan ga je daarna weer lekker zelf spelen." Dat zelf spelen pakt ze beter op als ik dan ook iets ga doen, (qua huishouden bedoel ik dan, een boek pakken of even achter de laptop zorgt voor een kind dat toch weer bij me op schoot wil). Boek lezen doe ik nu vaak even met Caitlyn tegen me aan op de bank. Voor haar even een filmpje aan en dan kan ik tegelijkertijd even lezen
Herkenbaar alleen dan bij mijn man. Mijn man is heel gevoelig voor gejengel. Gaat dan mopperen en zoon nadoen. Zoontje vindt dat niet leuk en wordt vervolgens boos. Daarna kunnen ze echt een tijdlang boos op elkaar blijven... Twee kleuters ipv 1 kleuter heb ik dan in zo'n geval. Zoonlief maakt er dan ook een spelletje van door mi een knuffel te willen geven en mijn man weg te duwen en of zelfs slaan. Manlief wordt vervolgens weer boos en zoon gaat huilen en jengelen... Met ondertussen een bigsmile als we even niet kijken. Negeren negeren en nog eens negeren is het beste en dan is zo'n huil cq jengelbui zo over. Goed gedrag belonen.