Het was het kdv al opgevallen...mij ook. Dat ze erg fantasievol met speelgoed speelt. Ze maakt zelf haar verhaallijnen. Alleen...ze kan het soms niet doseren soms. Zo is ze bang bij een bepaalde tv programma en wil dan vervolgens geen serie er meer van zien. Zo kan ik geen boek lezen die spannend is want ze zit erbij te roepen en te gillen. (heb een prenteboek waar jonge poesjes worden gered uit het water) Ik probeer t haar uit te leggen maar ze snapt het niet want ze is te jong. Zo slaapt ze al tijden met een nachtlamp aan en de ganglamp gaat voor t slapen ook al aan. Ook als ze midden in de nacht wakker wordt. Alsof ze bang is. Iemand tips of opbeurende woorden? Ik was namelijk ook een bangerik wat betreft donker. En fantasie had ik genoeg.
hmmm, moeilijk! Je kan zo'n kleintje natuurlijk niet echt uitleggen dat het niet echt is. Wat ik zelf vroeger deed als ik bang was (al dan niet van een fantasie), ik ging fantaseren over leuke dingen. Als ik een nachtmerrie kreeg (ik kon en kan dromen 'sturen') ging ik het verhaallijn aanpassen op " en toen gingen we naar de winkel omdat ik een ring mocht kopen". Zo stuurde ik op het leuke aan. Misschien kunnen jullie de sterke fantasie van je dochter ook sturen door haar te leren over leuke dingen te gaan fantaseren als ze voelt dat ze een beetje bang aan het worden is. Bij het lezen over katjes: ga maar denken dat je met het katje aan het spelen bent? Geen idee of dat haalbaar is hoor, maar het zou een poging waard kunnen zijn. Sterkte!
Dat klinkt lastig. Zeker omdat ze nog wat jong is om het uit te leggen. Mijn jochie had er ook wel last van. Hij heeft maanden geen bob de bouwer gekeken om die reden. In zijn geval is het vooral de tijd die het heeft opgelost denk ik. Ik zou ook zeggen: probeer door te spelen, maar geef het een positieve wending? Benadruk in die boeken de positieve dingen. Bij die poesjes: Vertel gewoon het verhaal, ook het enge stuk, maar dat ze gelukkig wel gered gaan worden. Ook al staat dat pas 5 pagina's later in de tekst. Of spoken bijvoorbeeld: als je fantaseert dat ze er zijn, kun je ook doorfantaseren dat je ze wegblaast, zo door het raam heen Succes ermee.. Hopelijk verdwijnt het net zo als hier. Ook al duurt dat maanden..
Bij angst is het belangrijk om die dan eerst uit de weg te gaan en veiligheid te bieden. Daarna pas weer stapsgewijs opbouwen. In dit geval dus: die spannende boekjes laten liggen en onschuldige verhaaltjes pakken. Dat spannende boekje komt over een paar maanden wel weer. Met slapen: gewoon een nachtlampje is helemaal OK. Op een gegeven moment gaat ze zich wel veilig genoeg voelen om zonder dat in slaap te vallen, (kijk van het najaar eens hoe het gaat als het langzamerhand weer donker wordt rond haar bedtijd). Ik zou er verder niet teveel aan doen en niet teveel aandacht aan geven: hoe meer je erop focust, hoe meer het een issue wordt en binnenkort krijgt ze echt de leeftijd om daar extra aandacht mee te gaan vragen en het uit te gaan spelen. Dat moet je niet hebben, dus wat je nu doet is helemaal prima en gewoon zo laten. Gaat vanzelf over (Jij durft nu ook wel te slapen met de lamp aan toch? )
Dat moet je nou juist vooral niet doen: zo geef je ze het idee dat spoken idd bestaan, en stimuleer je de angst en leer je ze dat ze dus iets moeten doen om zich veilig te stellen. Licht aan is voldoende meestal, en dat is echt genoeg!
mijn oudste ( inmiddels 16 jaar) was ook een meisje wat altijd vol fantasie zat en bovendien autistisch waardoor ze de wereld zowieso al anders beleven. ik heb bij haar een aantal dingen gedaan. ten eerste mocht ze dag en nacht met een heel klein lampje aan slapen. elke keer als het uit ging begonnen namelijk na 20 minuten de problemen.ik heb haar geleerd dat je je eigen dromen en je eigen gedachtes kunt manipuleren in posietieve zin. dat als ze iets ging dromen of fantaseren wat eng werd ze zelf er de hand in kon hebben dat alles de andere kant op gestuurd werd. natuurlijk leer je zoiets niet 1.2.3 en 2 jaar is nog erg jong daarvoor en daarom zal ze voorlopig nog jou hulp daarbij nodig hebben. ze mocht ten alle tijden met haar dekbed en kussen bij me komen om verder te slapen op het andere gedeelte van mijn bed. ( ik was alleenstaand) dat heeft ze een aantal jaar geregeld gedaan en is er toen spontaan mee gestopt.en wat het beste hielp was wisselen met haar broer van kamer ( ze reageerde veel beter op een kleinere besloten kamer) en de dromenvanger die we samen opgehangen hebben. ik heb haar verteld dat een dromenvanger alleen maar leuke dromen doorliet en de nare dingen kon ze terug sturen. al met al is de situatie hier sterk verbeterd toen ze 7 jaar was. ze had mij veiligheid qua slapen toen niet meer nodig een jaar of 3 later ging het nachtlampje s'nachts steeds vaker uit.(wat best wennen is na zo'n lange tijd voor mij ook) inmiddels is er niks meer aan de hand.ik was er ook altijd en nu met de jongste ook zeer bewust mee bezig wat ze overdag te zien kregen op tv. ik ken nu zo'n beetje de triggers wel. en ik lette ook op de dingen die haar verteld of wijsgemaakt werden door mezelf of anderen of allerlei dingen en sprookjes enzo.ik hoop dat ik je hiermee wat duidelijkheid heb gegeven.
Ik heb juist gehoord, dat het een mooi moment is, om ze juist te leren voor zichzelf op te komen. Daarnaast kun je wel zeggen dat de spoken er niet zijn, maar als ze er nog zijn als het licht aangaat, dan moet je wat. Realiteit en fantasie houden die kleintje niet nog goed uit elkaar. Dus ze zien in hun beleving ook echt een spook. En als je als ouders zegt dat die er niet is, dan kan het ook gebeuren dat ze later dingen die echt eng zijn, ook verzwijgen, omdat "moeder me toch niet geloofd".. Maar zo zijn er vaak 2 hele verschillende aanpakken voor hetzelfde probleem. Hier werkte het prima. Mijn zoontje pakt gewoon de krokodil bij zijn staart, en smijt die door het raam. Inmiddels beseft hij wel dat het een nep-krokodil is. Dus het is hier zo goedgegaan
ik ben het wel met deepfreese eens, als je je kind zegt dat hetgeen waar ze bang voor zijn er niet is dan ondermijn je zijn haar angstgevoelens. dan zullen ze voortaan misschien gaan zwijgen over hun angsten want mama geloofd me toch niet.
Dat ligt er dan wel een beetje aan hoe het zit. Als een kind idd aangeeft iets te zien, kun je daar beter wel serieus op ingaan. Maar dan beter door samen te onderzoeken wat hij nou ziet, dan door in die fantasie mee te gaan, omdat je dan angstbeelden dus bevestigt en daarmee ook bevestigt, (zeker door er een strategie op te bedenken om de spoken weg te jagen) dat er echt iets is waar je bang voor moet zijn. Voor jezelf opkomen moeten ze ook leren, maar moet je doen in situaties die daadwerkelijk iets van de assertiviteit vragen, (ander kind pakt speelgoed af bijvoorbeeld). In het geval dat een kind aangeeft iets te zien wat er niet is, ga je beter onderzoeken wat dat dan is, )vaak een schaduw, dan is licht aanlaten dus beter), dan bevestigen dat dat iets idd eeb spook is dat weggejaagd moet worden.
ze is ook weer eens ziek....denk dat we nu even een dubbele fase hebben. bedankt voor jullie antwoorden.
Sweetlake, vaak kunnen ze dan ook wat minder hebben inderdaad. Rozemarijke, met schaduwen zou ik inderdaad ook het licht aandoen. Alleen ook dan houd mijn zoontje vaak vol dat het monster er nog steeds zit. Dus dan over naar taktiek nr 2..