Zo, ik ben vanavond toch best geschrokken. Vandaar dit topic...in hoeverre is een driftbui of iets wat daarop lijkt normaal? Onze dochter die in april 3 wordt was vanavond compleet in een andere wereld, zo erg hebben we nog nooit meegemaakt en ik vond het heel naar te zien. We gingen op tijd naar boven, vanmiddag niet geslapen dus ze was moe. Niks aan de hand tot ze op de commode zit om haar poepluier te verschonen...compleet uit haar plaat! Schreeuwen, huilen, roepen dat ze het zelf wil doen, als ze dat mag schreeuwt ze dat ik het moet doen. Ik zet haar op de grond want ze bezeert zich anders, schreeuwt ze dat ze erop wil, als ze erop zit wil ze er weer af. Stampvoeten, schoppen, slaan, draait raar met haar ogen, snot komt overal uit, ze kwijlt en ze is hysterisch. En dat een dik half uur! Iets zeggen, boos worden,rustig blijven..het maakt niets uit. Ze leek in een andere wereld, en je dringt dus ook niet tot haar door. Uiteindelijk met moeite pyjama aan gekregen en toen was ze er ineens weer....ik heb haar op schoot genomen en ze heeft zo even bij me gezeten. Ben heel lief tegen haar geweest, ze zei "gister moest ik huilen"...met gisteren bedoelt ze 'straks' of in ieder geval de verleden tijd. Dus het leek alsof ze begreep wat er gebeurd was. Toen ging ze tandjes poetsen en naar bed. Ze praatte ook weer gewoon en keek normaal uit haar ogen...ze was weer 'hier'. Is dat een gevalletje driftbui in een erge vorm? Ze is erg temperamentvol dus driftbuien en boos zijn kennen we wel. Maar absoluut niet in deze mate. Vreselijk! We voelden ons ook zo machteloos. Ik ben op haar bedje gaan zitten zodat ik in de buurt ben, haar wil laten zien dat ik er voor haar ben, om ook te zien of ze zichzelf niet bezeert en laat haar maar uitrazen...want niets helpt immers. Toch voel ik me een beetje vervelend nu, alsof ik iets had moeten doen maar weet niet wat. En of we dit hadden kunnen voorkomen. Er gebeurde echter niets anders dan anders. Ze is ook vaker moe maar dan nog is dit nooit gebeurd. Het is vooral voor haar zelf zo zielig...lijkt me dat ze dit zelf ook rot vind. Kun je als ouder iets doen op dit soort momenten? Ik dacht inmiddels aardig overweg te kunnen met haar temperament, hoewel ik dat vaak zat ook nog lastig vind hoor.
Ja klinkt als een enorme driftbui. Negeren/ uit laten razen. Iets anders werk(te) hier niet. Langste driftbui heeft 40 minuten geduurd. Toen was ik het zo zat dat ik haar met kleren en al onder een koude douche heb gezet. Ze was zo weer 'op deze wereld' Succes.
Zulke hebben wij ook wel eens. Vooral voor het slapen gaan (= moe )... Mijn jongste kan dan zo ook 30-45 min tieren en krijsen, niets mee aan te vangen. Wat ik meestal doe is zorgen dat mijn man zich helemaal om de andere kinderen bekommerd en dan neem ik mijn tijd. Ik ga voor haar slaapkamerdeur aan de binnenkant zitten en let op dat ze zich geen pijn of gevaarlijke dingen doet en laat 'weten' dat ik haar niet alleen laat. En dan wacht ik in stilte af. Op een gegeven moment merk je dat ze iets kalmeren en dan vraag ik meestal of ze schoot wil komen. Soms moet ik nog even laten en dan 5 min later nog een keer vragen. Maar ze komt altijd. Kruipt dan uitgeput op mijn schoot, snikt nog een tijdje na en dan is het klaar... Vaak valt ze dan zelfs in mijn armen in slaap. Het zijn andere driftbuien dan die 'ik-krijg-mijn-zin-niet' krijspartijen, daar zie je dat ze toch regelmatig nog even naar me kijkt of ik niet toch 'onder de indruk' ben van haar drama. En dan luistert ze stiekem toch wel naar wat ik zeg. Hier is vermoeidheid belangrijkste factor. Of ze blijkt dan die nacht of dag erna ziek te zijn. Het lijkt me dat je het prima hebt gedaan, meer kun je echt niet op zo'n moment, behalve je kind volgen en laten weten dat je er voor ze bent.
In de buurt blijven, zelf rustig zijn en absoluut niet boos zijn. Geef aan dat je er voor haar bent en dat je haar niet alleen laat. En dan, wachten tot ze zelf naar je toe komt. Ik weet dat het even kan duren. Verder heel goed Letten op signalen van overprikkeling zodat je dit misschien kunt voorkomen. Ik herken het van mijn dochter, en de handleiding is moeilijk hoor! Onthou altijd dat achter dit boze opstandige gedrag een heel gevoelig klein meisje zit die veiligheid en geborgenheid nodig heeft. Het is even wachten tot die razernij zakt en je dochter kan toegeven aan de gevoelige kant. Blijf daarom altijd beschikbaar en liefdevol. Dan weten ze dat ze veilig zijn en troost kunnen pakken wanneer ze eraan toe zijn. Want troost is wat ze nodig hebben, absoluut geen kwaadheid.
Ehm ja dat dacht ik eigenlijk ook. Hoezo een koude douche dat zou je zelf toch ook verschrikkelijk vinden, helemaal als je je toch al niet goed voelt van binnen of erg verdrietig bent? Ik snap wel dat het op je zenuwen kan werken maar het kind heeft het op zo'n moment het moeilijkst denk ik dan. Zover ik weet kan je er ook niks aan doen. Niks is goed op zo'n moment. Inderdaad is vermoeidheid (of bij ons de combinatie vermoeidheid en honger) ook een factor. Het komt bij ons nog wel eens 's avonds voor als ze van het kdv komt. Is je dochter misschien prikkelgevoelig? Bij ons wel maar dat is dan vaak in combinatie met vermoeidheid. Ik laat haar soms op m'n schoot uitrazen. Ik heb het idee dat het dan iets korter duurt. Als ze weer tot zichzelf gekeerd is vraag ik wat er met haar aan de hand was. Ze kan dat sinds kort een beetje aangeven. Ze vertelt dan wel eens moe te zijn.
Waarom onder een kroude douche? Hoe zal je zelf reageren als je boos of verdrietig bent en iemand zet je met kleren en al onder de koude douche? vind dat wel een beetje sneu
Onze dochter is 3,5 en die buien zijn hier de laatste tijd erg herkenbaar. Niks is goed, ze wil niks, ze kan niks en ze blijft maar schreeuwen en gillen en huilen. Hoe meer 'druk' we zetten hoe harder ze gaat schreeuwen en zelfs op de grond liggen, alsof ze bezeten is.... Eigenlijk altijd is ze heel moe. En dan gaat er iets niet zoals zij het bedacht had en dan is het mis. En dan is ineens alles mis. Van de week wilde ik even naar buiten (na 2 dagen binnen zitten ivm de extreme ijzel). Eigenlijk wilde ze al niet maar dit moest van mij. Toen had ze bedacht dat ze op het plankje achter de kinderwagen wilde staan. Maar we gingen niet met de kinderwagen omdat de jongste het nu ook heel leuk vindt om buiten zelf rond te lopen. Dus dat kon niet. En daar begon het al. Eenmaal buiten alleen maar schreeuwen dat ze niet wilde en niet meer kon lopen. Ik heb veel begrip maar niet voor zielig doen dus ik zei dan ga je hier maar zitten wachten, wij lopen even door. Had ik niet moeten zeggen natuurlijk. Toen wilde ze met het buurmeisje spelen. Mag altijd, maar niet als ze de hele tijd schreeuwt en huilt dus nu evn niet. Npu toen brak de pleuris uit en dat allemaal voor ons huis. Nou wonen we op het platteland, maar ook daar mag je je gedragen op straat vind ik dus de boel naar achteren gesommeerd. Wilde ze uiteraard ook niet en de jongste liep alle kanten op behalve de goede dus daar liep ik met 12 kilo op mn ene arm en een spartelende krijsende 15 kilo aan mn andere arm hangend. Nog steeds schreeuwen en huilen waarom mag ik niet naar buurmeisje. Dus ik nog een keer heel rustig uitleggen dat ze eerst rustig moet worden, ook verteld dat ik haar gedrag niet goedkeur, dat ze veel verder komt door de dingen gewoon te zeggen of te vragen. Dat iedereen haar dan beter verstaat en beter begrijpt. Uiteindelijk werd ze wel rustiger en wilde ze wel bij me zitten en een knuffel geven. Ik vind het lastig hoor die buien, echt onbereikbaar is ze soms en ook heel onredelijk. Soms wil ze ook iets wat echt niet kan omdat we het niet hebben ofzo. Waarom dan niet of jij moet het nu halen! Tja dat gaat dan gewoon niet. Soms raak ik dan ook geirriteerd en dat werkt nou niet direct mee maar ben ook een mens... Rustig blijven en geduld.. Wat betreft het onder de koide douche zetten, ik ken wel meer verhalen van ouders die dat deden bij hele extreme driftbuien. Ik zou het niet zo snel doen, maar als je kind echt heel erg in die extreme emotie blijft hangen, wat is dan zieliger, je kind erin laten worstelen terwijl het er zelf niet of heel moeilijk uitkomt of twee tellen laten schrikken... Maar aan de andere kant las ik toevallig van de week een artikel over kinderen en huilen. Dat huilen heel functioneel is en nodig om het lichaam weer in balans te brengen na verdriet of frustratie. Als je het huilen zsm wil stoppen (wat op zich logisch is) dan neem je niet de oorzaak weg en het verdriet of de frustratie zit er wellicht nog, maar wordt onderdrukt. Door het huilen wordt deze verwerkt en kom je weer in balans. Kon mij er wel in vinden. Denk dat ze op deze leeftijd in dit soort buien ook alle opgebouwde frustratie eruit mikken, aan ons om te zorgen dat ditin veiligheid gebeurt en dat je er voor ze bent als ze daar behoefte an hebben, vooral na een driftbui heb ik hier de ervaring, dan wil ze heel graag bij me zitten en samen even iets doen.
Zulke buien zijn hier erg herkenbaar en best regelmatig.. Wij hebben nogal een gevoelig mannetje en overprikkeling ligt dan snel op de loer. Drukte, gehaast zijn en erg moe zijn is hier het recept voor zulke toestanden. We proberen dat dan ook zoveel mogelijk te voorkomen. Omdat niets helpt op zo'n moment en hij van aanraking/ praten alleen maar bozer wordt ga ik meestal maar rustig op de bank zitten en laat hem uitrazen. Hij weet wel dat ik er ben en komt weer naar me toe als het over is. Soms wil hij zelf ergens 'alleen' zitten, dan mag hij in de hal (bij de voordeur) met de deur naar de kamer op een kier. De buren zullen soms wel eens denken dan, want hij krijst en gilt er op los. Maar na een tijdje komt hij dan weer tevoorschijn en zoekt dan weer contact met me.
Tip van oma. Pak was handje en die doe even het gezicht. Schoonmaken. Deed ze bij mijn dochter en het hielp. Lees oma en dochter zijn twee handen op een buik. Onder de douche. Kan mij wel voorstellen. Als ultieme optie.
Nog niet alles gelezen maar ts mijn complimenten naar u! hoe je je verhaal neertypt over je dochtertje en hoe je hebt gereageert. Super gewoon, de liefde spat van het scherm af Hier niet veel driftbuien meegemaakt maar als hij er eens eentje heeft is het ook extreem vind ik. Je staat gewoon machterloos erbij en dat is verschrikkelijk he! Je hebt goed gehandeld. Ervoor zorgen dat ze zich geen of minimaal pijn kan doen en dan tja? Zoeken wat het beste werkt. wat hier het beste werkt is bij hem in dezelfde kamer blijven, hem in het midden zetten zodat hij zich geen pijn kan doen en observeren. Naar hem gaan en troosten werkt totaal niet, dan maak ik het erger en verleng ik de driftbui. Ik probeer het wel in het begin maar bij afwijzing respecteer ik dat onmiddellijk. dan oberveer ik hem. Zie ik een aanstalte van dat hij naar mij wil komen of hij kijkt me een paar keer in hele korte tijd aan, dat is het moment dat ik naar hem mag gaan en dan is het ook zo over. Maar dat heeft ook eens 40 min geduurd. Eerder mag ik niks doen want dan maak ik het erger. Hier ongeveer hetzelfde als u. Een drifbui uit het niets. Helemaal niet stout of vervelend, gewoon ineens. dit gebeurd wel op momenten dat hij moe is. Eigenlijk meestal als hij in de auto in slaap is gevallen, hij wakker word als ik de auto uitzet en we naar binnen gaan. Dat is hier de gevarenzone Dus als we bijna thuis zijn en hij dreigt in slaap te vallen probeer ik hem wakker te houden dit gebeurd wel niet vaak gelukkig! Misschien 6 keer in totaal. Maar het is verschrikkelijk! Je wil helpen maar hoe he? Maar je hebt het goed gedaan. Kindje in veiligheid en laten uitrazen terwijl ze weet dat mama er is.
Ik denk ook dat het een flinke driftbui was. Waarschijnlijk was ze enorm moe en/of overprikkeld en dan kunnen die buien makkelijk toeslaan. Ik vond overigens dat je het heel mooi en goed hebt aangepakt, zoals je het beschrijft. Top! Ik denk dat je niet veel meer kunt doen. Misschien de signalen vooraf herkennen wanneer vermoeidheid of overprikkeling gaande is. Misschien dan eerst rustig een boekje lezen, goed voorbereiden welke stappen jullie nemen (boekje, luier, pyjama, tanden poetsen, slapen). Maar wie weet doe je dat al wel. Helemaal voorkomen kan misschien niet altijd. Het voorbeeld van iemand onder de douche vind ik ook niet de oplossing. Met een washandje even het gezichtje wassen vind ik weer heel wat anders.
Bedankt voor de reacties! Fijn te lezen dat het erbij hoort. Dochter was als baby heel gevoelig voor prikkels, dat werd beter toen ze ouder werd. Ze is wel enorm energiek, en stuitert de hele dag door bij wijze van. Heel vaak lijkt het dan alsof ze niet moe is, maar dat is ze wel. En soms besluit ze dat ze smiddags niet meer wil slapen. Toch maakt dit het heel moelijk om signalen van vermoeidheid goed op te pikken. Je ziet niets tot ze ineens op het punt komt dat het klaar is...en dat is vaak op het moment dat het bedritueel start, met tanden poetsen bijv. Maar goed, gisteravond was wel extreem hoor. Ben heel eerlijk dat ik gisteravond na 20 min wel even aan de douche gedacht heb, uit goede bedoeling om haar uit de bui te halen. Maar kon het niet, ik weet namelijk dat zo''n bui voor haar zelf heel heftig is en je wilt haar toch een gevoel van veiligheid bieden, een abrupte douche is dat niet denk ik. Maar ik snap wel dat ouders er voor kiezen, je bent gewoon een soort van wanhopig op dat moment. Ik merk dat ik best aan mezelf twijfel na gisteravond, doen we iets fout en ligt het aan ons...maar ik denk het niet. Dochter is erg temperamentvol, wat ervoor zorgt dat ze soms behoorlijk tekeer kan gaan. Driftbuien zijn we dus gewend, en vaak is het in periodes van ontwikkelingssprongen, dat merken we nu ook. Ik vind het vooral moelijk dat ik voor m'n gevoel weinig kan doen. Dat druk over het huilen vind ik interessant, dat het een ontlading is...zit best wat in denk ik.
Geen idee of je er driftbuien mee kan voorkomen maar ik maak hem al slaapklaar voor het avondeten. Wassen, pyjama aan dus na het eten hoeft hij alleen maar een luier en tandjes te poetsen, kan hij nog even relax de dag afsluiten na het eten.
Kijk eens op deze site en lees de blogs over hooggevoelige/strong-willed kinderen. Ik denk dat je daar heel veel herkenning en tips uit kunt halen. Spanning bij een hooggevoelig en strong-willed kind Het gaat over kinderen die een gevoelig karakter hebben, overprikkeld raken en dit uiten met opstandig, boos gedrag. Je reageert dan zelf vaak ook vanuit irritatie, boosheid, onmacht en dat werkt zo averechts. Een kind heeft juist den hele liefdevolle benadering nodig om uit die woede te komen en toe te geven aan de gevoelige kant die angstig is. Want dat is wat je eigenlijk ziet; een kind dat even de weg kwijt is en hulp nodig heeft. De cursus over dit onderwerp is ook echt aan te raden trouwens. Dus, je gevoel zit goed En hier lees je veel over waarom het gebeurt en hoe je het kunt voorkomen/begeleiden. Misschien heb je er iets aan.
Hier mee gemaakt met me broertje toen ik nog jong was en geloof mij dat was extreem. niets was veilig alles moest stuk en ik tja kon niet ver genoeg weg zijn. alleen me pa kon hem tot rust brengen schouders pakken en in de ogen kijken toen pas ging hij rustig worde
Mijn dochter werd heel vaak zo wákker na het middagslaapje... hopeloos. Uit laten razen was de enige optie. Als ik mazzel had, duurde het 20 minuten, als ik pech had 3 kwartier... Dochter sleiep niet meer met 2,5 - dus denk dat het rond de 2 jaar was. Erg vermoeiend. Dochter had trouwens door driftbuien ook weleens dat ze haar adem in hield (breath holding spell) - dat was op zich weer wel handig: Dan was het daarna gelijk afgelopen met de drifbui omdat ze dan zo moe was... - maar oke, in het begin wel akelig (gelukkig niet extreem hier, ze viel 2 seconden weg ofzo - dat was tussen de 11 maanden en 2,5 jaar ongeveer)
Ja, je kunt dit voorkomen door voor voldoende rust te zorgen, maar dat lukt natuurlijk niet altijd. Als ze goed moe zijn, zie je gewoon dat er af en toe kortsluiting ontstaat. Niet teveel meebewegen met wat ze zeggen te willen, maar vooral vasthouden aan je eigen koers in alle rust dan: meebewegen zorgt voor alleen nog maar meer kortsluiting. Ze hebben op dat moment jouw sturing nodig en als je dan steeds verandert, (hoe begrijpelijk ook!), werkt dat niet mee. Wat je dus uiteindelijk hebt gedaan, zou ik een volgende keer direct doen: dan zit je goed. Maar op zich is dit dus normaal: dit komt af en toe voor bij peuters. Als je dit dagelijks zou hebben, dan zou ik wel aan de bel trekken, maar af en toe hoort dit er gewoon bij.
Hier ook wel eens zo'n driftbui. Het enige dat werkt is zoveel mogelijk negeren en zelf rustig blijven. Ook buiten wordt mijn mannetje wel eens driftig, dan doe ik alsof ik gewoon weg ga. Meestal loopt hij dan snel mee. Fijn vind ik de begripvolle blikken van andere moeders, ik probeer zelf ook altijd zo begripvol mogelijk te kijken naar een wanhopige moeder met driftige peuter.