Mijn zoontje is nu 12 weken (gecorrigeerd voor vroeggeboorte 1 maand). Objectief gezien slaapt hij de afgelopen week niet slecht (tussen de 14 en 16 uur per dag). Het vervelende is echter dat ik me de hele tijd loop op te vreten over zijn slapen: zou hij wel in slaap vallen? Zou hij niet te vroeg wakker worden? Beiden gebeurt namelijk regelmatig. Anderhalve week geleden zijn we begonnen met Regelmaat en Inbakeren omdat hij niet meer in zijn bedje wilde slapen. Het gaat nu dus al veel beter, maar ik loop zo stressen of hij wel genoeg zal slapen! Ik voel me er helemaal niet goed bij. Nu moet ik zeggen dat ik denk dat het meer aan mijzelf ligt, ik voel me zo'n hormonale stresskip. Zijn er dames die dit herkennen? Is het terecht dat ik me zo'n zorgen maak? En misschien nog wel belangrijker: hebben jullie tips om het gestress tegen te gaan? Ik word echt gek van mezelf en beter slapen zal hij er niet door..
Heel herkenbaar, ik heb heel veel stress gehad zo tussen de 5 en 12 weken oud. Ik werd er helemaal gek van!! De hele tijd was ik ermee bezig, hij sliep meestal maar 30-45 minuten en dat 2 keer op een dag en verder niet tot savonds. Hij was savonds dan ook doodmoe, maar veel last van krampjes (en poepte 8 keer per dag), dus het slapen ging gewoon heel slecht. Ik kreeg toen een advies van het CB om slaaptraining te doen (laten huilen en dat steeds langer), nou dat stond me zo tegen! Heb het 2 keer geprobeerd en daarna niet meer. Toen kwam ze met een inbakerdoek, vond ik ook niks (mijn zoontje huilde heel veel door de krampjes en dat kon erger worden door dat inbakeren). Dus uiteindelijk heb ik niks gedaan en hem gewoon veel bij me gehouden. En vanaf een maand of 4 ging het steeds beter, tot hij met 5 maanden zelf in slaap kon vallen en sinds een maand of 6 heeft hij vaste slaapjes op een dag (2 x 1.5 uur/2 uur). En uiteindelijk kan je je kind niet dwingen om te slapen, dat heb ik wel geleerd. Het ene kind slaapt na een week al zelf in en heeft vaste slaapjes. Het andere kind doet daar wat langer over. Dus het komt ooit goed, maar ik weet hoe moeilijk het is om het los te laten!
Ja ik herken het! Mijn zoontje heeft KISS gehad en sliep heel weinig overdag, 's avonds en 's nachts ging goed! Ik liep op mijn tenen door het huis, zette de deurbel uit.. Te zot voor woorden! Dat slapen is een obsessie geworden, nu slaapt hij nog maar 1x per dag maar dan nog blijft het me bezig houden. Zal hij al moe genoeg zijn om naar bed te gaan, zal hij wel lang genoeg slapen, bla bla bla... Ik denk dat dit bij mij wel even blijft spelen..
Het is heel normaal, maar je hoeft je echt geen zorgen te maken. Hij doet het super, zo te lezen. En dat regelmaat, wat moet ik me daarbij voorstellen? Laat je hem weleens huilen? Zo ja, geeft dat misschien ook veel stress omdat het eigenlijk tegen je gevoel ingaat. Een baby van 12 weken laten huilen is ook niet goed. Niet voor hem, en niet voor jou. Luister naar je moederhart en niet naar de boekjes! Als je kindje je nodig heeft, moet je er voor hem zijn. Als hij niet in zijn bedje slaapt, nou, dan niet. Hij is nog maar 12 weken! Dat zelf in slaap vallen komt vanzelf wel. Als hij eraan toe is, en niet eerder.
Ik herken t! Heb t ook.. Maar probeer t weg te nemen door mij voor te nemen dat wanneer hij kort slaapt en niet meer in slaap komt lekker te gaan wandelen! Dan pakt hij voldoende slaap. Heb hierdoor alleen nog echt t stress gevoel als ik moet werken....
Hier ook een ventje wat alleen maar bij mij wil inslapen het liefste ook slapen maar dan laat hij zich goed foppen.. Ach voor hij 30 is zal die het vast wel leren vind t nu nog erg gezellig en ben ik heerlijk aan t genietenvan me verlof en straks als ik over 4 weken weer ga werken zal ik het ook nog lekker vinden omdat ik hem dan 3 dagen in de week koet missen
Dit hebben wij ook gehad, tot een maand geleden zelfs! Twan kon niet zelf in slaap komen, en had echt verlatingsangst. Toestand! Hij sliep ook veel tussen in, laten huilen was voor mij geen optie. In het begin raakte ik er ook gestressed van, heb er ook wel eens een topic voor geopend. Je krijgt ook zoveel verschillende adviezen, en eigenlijk raakte ik juist dáár gestressed van. Ik voelde me gewoon schuldig als ik hem weer tussen in legde, omdat dat niet volgens de norm is... Ik heb het op een gegeven moment "los" gelaten, en toen ging het veel beter. Nu slaapt hij alweer een maand als een roosje! En in zijn eigen bedje