Vandaag heeft ons dochtertje een erge driftbui gehad. Ze is nu 19 maanden en natuurlijk weet ik dat de driftbuien dan kunnen komen. Maar ik schrok er toch van en nu vraag ik me af of het wel normaal was hoe ze reageerde. Ze wilde iets en dat mocht niet van mij. Als reactie daarop sloeg ze me. Ik zei daar iets van dat dat niet mag/niet de bedoeling is. Toen werd ze heel erg kwaad. Ze wilde niks meer, gooide met alles. Raakte overstuur, sloeg om zich heen. Er was niks mee te beginnen eigenlijk. Het duurde best een tijdje. Toen ben ik naar haar toegelopen en ging ze (wel boos) bij me op schoot zitten en kalmeerde toen wel snel. De rest van de dag heeft ze dit niet meer gehad. Is dit normaal, of doe ik iets verkeerd? Heb ik dit wel goed aangepakt? Vond het heel erg dat het zo ging allemaal.
Heel herkenbaar! Hier ook 19 maanden en hij slaat als hij boos is of als iets niet mag, en hij gooit dus ook alles op de grond als hij boos is! Ik besteed er veder weinig aandacht aan en laat hem uitrazen, daarna pak ik hem bij me en kroelen we even en dan is het over En het hoort er idd gewoon bij helaas
Ooh heel normaal.... Hier vergaat de wereld als zoontje niet op de Ipad mag..... En een partij zielig kijken kan hij daarbij... Momenteel valt het mee met de boze buien, een tijdje terug ging hij dan ook met vanalles gooien. Om uiteindelijk zich snikkend op zijn dikkie dik knuffel te werpen of bij mij op schoot..
Herkenbaar hoor. In hun kleine wereldje zijn dit heel reële en intense emoties. En omdat ze nog te jong zijn om te relativeren, kunnen ze dat simpelweg het beste uitten door heel boos te worden. Eigenlijk is het dus juist heel goed. Ik denk dat het pas een probleem is als kinderen emoties niet uitten. Ik vond het een hele heftige periode. En we moesten soms echt de dag doorworstelen en gebeurde het wel 2 of 3 keer. Toen we bewust wat meer gingen uitleggen en voorbereiden voor wat er komen ging hielp dat. Zelfs (en juist!) als ze nog zo jong zijn. Bijvoorbeeld: de tv gaat uit. 5 minuten van tevoren:"Als dit filmpje is afgelopen gaat de tv uit." 3 minuten van tevoren:"Het filmpje is bijna afgelopen en dan doet mama de tv uit". Het is een beetje een gedoe, maar ik vergelijk het een beetje met mezelf als ik een goed boek lees. Als mijn man ineens het boek weghaalt en zegt:"Zo, en nu is het klaar, je mag de hond gaan uitlaten", krijg ik ook een woedeaanval haha Ik denk dat voor jezelf het beste is als je rustig blijft. Benoem wat je ziet. "Ik zie dat je heel boos bent." of "Naar huis gaan is soms niet leuk, dat begrijp ik." Zo toon je begrip voor haar emoties. Mijn zoon wilde dan niets van me weten. Als we thuis waren, liet ik hem gaan, maar bleef ik in de buurt. Ik heb wel eens een stoel erbij gepakt en de aardappels gaan schillen. Tussendoor gaf ik een paar keer aan dat hij altijd bij mama mocht komen. En dat gebeurde na een aantal minuten (of 10, 15) wel. Dan knuffelden we het weg. Klinkt makkelijk, maar ik heb zelf ook regelmatig mee staan huilen. Het is zo sneu om ze zo in de war te zien. Maar ik vond het altijd enorm belangrijk om hem te helpen om ook deze emotie te beleven. In mijn ogen is de gang/trap/strafstoeltje bij boosheid voor een kind een signaal dat boos zijn niet mag. Als ik denk aan wat als je dat leert gaat betekenen in je volwassen leven, kies ik liever voor deze manier. Ik merk nu mijn zoon zich verbaal beter kan uitten, emoties minder heftig zijn en situaties makkelijker. Ik kan hem nu vragen of hij boos is, verdrietig of bang is. En dan begrijp ik hem beter. Hij is ook veel flexibeler. We zijn nu weer echt een team. Heel gezellig. Het komt goed dus!
Als ze slaat zou ik trouwens niet alleen zeggen dat het niet mag, maar ook zeggen waarom niet. "Dat doet pijn", "daar wordt ik verdrietig van".
Ja hoor dat is echt normaal voor een driftbui. Mijn zoontje had ook echt hele pittige driftbuien rond die leeftijd en dat heeft best een poosje aangehouden. Op gegeven moment kwam het steeds minder vaak voor.
Ja, nee en prima gedaan. Is niet leuk nee, maar dit zijn DE driftbuien waar iedereen het over heeft . Vooral mijn jongste had ze, die kon echt zo door het lint gaan en dan compleet in die intense emoties blijven hangen. Het was bij haar echt een storm die even moet uitrazen en als het dan afzakt had ze vooral troost nodig. Zo de controle verliezen, zulke overweldigende emoties, dat kan ook erg beangstigend zijn, en hebben ze echt geborgenheid en liefde nodig. Wat ik meestal deed, als ik door had dat we het punt van 'redelijkheid' voorbij waren, was stoppen met praten naast haar gaan zitten, zorgen dat ze zich niet kon bezeren of iets kapot kon maken en dan wachten tot het ergste voorbij was. Als ik zag dat het minder werd, dan vroeg ik of ze op schoot wilde en antwoord was altijd ja. Dan snikte ze nog een tijdje na op mijn schoot en was ze moe van haar eigen inspanningen/emoties. Na even knuffelen ging het wel weer en konden we door met orde van dag. Ik sluit me aan bij tips die gegeven zijn, zorg voor veel structuur en duidelijkheid dat je kindje weet waar het aan toe is, en let goed op signalen van vermoeidheid/honger want dan komen de driftbuien makkelijker. Biedt altijd een alternatief als je iets 'verbiedt', probeer af te leiden, en pick your battles (kijk kritisch voor je 'nee' zegt, is het de strijd waard?). En weet dat het een fase is die vanzelf weer over gaat. Echt!