Driftbuien

Wat vervelend voor jullie. Klinkt als nachtterreur wat ze de afgelopen nachten heeft. Mijn achternichtje had dat ook rond die leeftijd, maar verder geen gedragsproblemen.

 

En als je het gewoon laat gaan? Geen strijd aan gaan?
Haar gewoon in jouw bed leggen. En dan zelf in haar bed verder gaan slapen.

 

Nee niet haar zin geven, aan haar behoefte voldoen.
Het is niet verwennen, het is niet haar de baas laten zijn.
Ze doet het niet om jou te pesten, of omdat zij er blij van wordt. Ze heeft er zelf ook last van.

En onthou ook dat jij het niet fout doet. Het is gewoon vreselijk zwaar nu. Geef jezelf die rust.
Het is nu lastig te overzien. Je zit hoog in irritatie, je loopt op je tenen. Alles voelt fout.
Maar je doet het echt goed! Je hebt hulp gevraagd, je bent ermee bezig.

 

Kunnen night terrors ook gepaard gaan met bv uitschelden en zeggen met rust gelaten te willen worden etc? Mijn oudste had night terrors en was dan totaal onbereikbaar, reageerde niet op ons, zei ook niks tegen ons, was eigenlijk niet eens echt wakker. Soms werkte goed wakker maken (met bv een koud washandje in haar nek), soms werkte alleen haar tegen haar matras te duwen en ineens ging ze dan weer ‘uit’. Deze buien stonden volledig los van driftbuien voor mijn gevoel, het was meer een soort ‘slaapwandelen’ (en soms wandelde ze ook, maar meestal niet).

Hier hing het erg samen met te veel prikkels overdag. Ze moest overdag echt geremd worden, want ze ging maar door en door en door. ‘s Nachts kwam dat er dan uit. Toen we overdag een goed ritme hadden, met veel overzicht, routine en regelmaat (plus ook het consequent hanteren daarvan), stopte het.

 

Hier ook bekend met nachtangst, en inderdaad ongeveer precies zoals jij het beschrijft.
Beslist geen driftbuien.

Edit: nachtangst en slaapwandelen zit in dezelfde hoek heb ik wel eens begrepen. Zoon van een kennis had klein nachtangst en ging als puber slaapwandelen.

Dus @ TS, wat jij omschrijft is denk ik geen nachtangst.

 

Zo zie ik dat niet helemaal, bij een baby/dreumes/peuter wellicht nog wel, maar een kind van ruim 5 jaar heeft vaak donders goed door wat het met zijn eigen gedrag kan bereiken.
En natuurlijk zal kind niet goed in zijn/haar vel zitten, die driftbuien zullen niet voor de lol zijn.
Maar helemaal meegaan in de behoefte vind ik discutabel, een kind heeft ook grenzen nodig.

@TS kun je misschien vandaag contact opnemen met degene die jullie helpt met de driftbuien overdag en aangeven dat het nu ook in de nacht speelt en je helemaal op bent?

 

Ten eerste dikke knuffel, ik weet precies hoe slopend dit is en hoe zulke nachten compleet ontwrichten.

Ik herken dit van mijn jongste. Ze is nu wel ouder dan jouw kind, maar inmiddels weet ik dat iedere driftbui eigenlijk een paniekaanval is.
Ze verzet zich regelmatig heel heftig tegen slapen en alle oplossingen die je aandraagt zijn 'NEE, NEE, NEE!'. Het heeft hier afgelopen week tot crisis geleid, wat gelukkig wel een spoedingang bij GGZ heeft geforceerd (we stonden op wachtlijst...). Ze is doodsbang om te slapen. Maar ook overdag zijn er veel problemen met uitbarstingen, angst, paniek etc. Als daar oppervlakkig naar kijkt dan is ze een 'woeste dictator die alles precies wil bepalen', maar ze staat de halve dag stijf van angst.

Bij ons heeft dit echt niet meer te maken met 'zin willen hebben' of 'grenzen uitdagen', of 'opvoeden'. Maar goed, wij weten dus ook al een tijd dat zij echt een complex geval is en dat alles anders werkt dan bij 'normale' kinderen. Wij doen dus ook wat nodig is om haar weer meer gevoel van veiligheid te geven. Voor ons betekent dit beneden in woonkamer op matrasje filmpjes kijken.

Ik weet niet welke hulp je nu krijgt en in hoeverre hier diagnostiek moet/gaat plaatsvinden, maar ik zou zeker daar gaan aandringen dat het erger wordt en dat er (veel) meer moet gebeuren.

 

Onze oudste had zoiets ook een beetje.

Uiteindelijk was het meest praktische en prettigstdat ze bij j ons in bed kroop en soms verhuisde een van ons naar een ander bed of de bank.

Ze is inmiddels 15 en slaapt alweer haren altijd in haar eigen bed.

 

Als mijn kind een nachtmerrie heeft, zich niet lekker voelt of om een andere reden niet kan slapen mag hij even bij me komen liggen in bed. Hij heeft dan echt behoefte aan mama-warmte. Na een minuut of 5/10 breng ik hem weer naar zijn eigen bed waar hij dan zelf weer gaat slapen. Dat even knuffelen is voor hem voldoende om weer zelf de nacht door te kunnen.

 

Onze jongste had dit ook heel erg en soms nog (maar gelukkig voor ons niet 's nachts). Maar dat doet ze echt niet bewust. Sterker nog, achteraf heeft ze er heel erg spijt van maar ze zegt dan ook dat ze er op dat moment echt niets aan kan doen. Het is bij haar pure wanhoop, van het onzeker zijn en overprikkeld zijn en haar hoofd niet 'uit' kunnen zetten.
Toen ze 11 was de diagnose autisme gekregen en een IQ kloof. Dat verklaart een hele hoop en na een jaartje hulp van de orthopedagoog gaat het nu heel goed. Wel nog wat momentjes maar echt een heel stuk minder.

 

Wij hebben een soort gelijke situatie (veel minder erg), maar ik geloof meteen dat wat er op de dag verandert is door de hulp die jullie krijgen, ze snachts verwerkt op een of andere manier. Wij hebben op een gegeven ogenblik gezegd voor onszelf, dat zelf zo veel mogelijk slapen gewoon moet. Snachts gaan we geen ruzie meer aan en hoeft het niet zoals wij willen. Je eigen rust is gewoon te belangrijk. Probeer hier voor jezelf een weg in te vinden. Bij ons slaapt onze zoon nu de hele nacht bij ons, al echt lang en hij is echt ouder dan 5. Maar eerst zorgen we (ook met hulp) dat de andere dingen goed gaan en dan komt dat slapen wel een keer. Ik weet dat het een ontzettende stap terug lijkt, maar voor ons heeft dit echt veel rust gebracht. Ik moet wel zeggen, sinds onze zoon bij ons slaapt heeft hij ook nachtmerrries, slaapt hij onrustig, maar ik hoef tenminste niet (100x) mijn bed uit en hebben we geen ruzie.

Wat adviseert degene waarvan jullie hulp krijgen?

 

Misschien krijgt ze door dat haar buien lastig zijn voor jullie en heeft ze jullie juist daarom dichtbij nodig in de nacht.

 

Hier met mijn jongste andere problematiek (oa angst, spanning, daarbij vaak buikpijn en misselijk, ze werd er ook heel vaak wakker door) en ik heb er ook voor gekozen bij haar te slapen. Het helpt haar, ze slaapt, ze voelt zich veilig en gesteund - voor nu gewoon het beste. Als we het niet doen, komt ze in een cirkeltje met te weinig slaap, waardoor het overdag minder goed gaat, waardoor ze nog meer piekert in bed, waardoor ze nóg minder slaapt etc etc.
We zitten nu in een traject voor hulp, en hier werd dit echt toegejuicht. Is het ideaal? Nee, uiteindelijk willen we natuurlijk graag dat ze heerlijk in haar eigen bed slaapt zonder gepieker en spanning etc. Maar voor nu geeft haar dit de rust die ze nodig heeft.

 

Dat hier precies zo, slapen en rust is zo belangrijk. En voor jezelf ook! Als je niet goed slaapt (wat ik nu ook niet doe hoor, maar alles is meegenomen) heeft dat zo veel invloed op wat je overdag kan.
Maar hier geen extreme driftbuien, dus als dit niet past is dat ook begrijpelijk.

 

Allereerst: een hele dikke digi-knuffel.

Vwb. je stukje dat ik heb gequote: het voelt waarschijnlijk helemáál niet zo, maar probeer -op momenten dat je niet heel hoog in je emotie zit en je dus in alle mentale rust goed kunt reflecteren- het eens van de positieve kant te bekijken, hoe moeilijk dat ook is.
Júist doordat ze zich veilig voelt bij jullie, júist doordat ze goed gehecht is, durft ze zich zo (ongecontroleerd) te laten gaan.
Zie het als een compliment

En ja, dat ze daarbij jullie grenzen continu overschrijd is heftig (helaas hebben wij er ook zo 1.. en nummer 2 begint nu hetzelfde gedrag te vertonen ).
Dat mogen jullie best letterlijk benoemen, bijv.: ik vind het niet fijn als je me uitscheld, dan ga je mijn grens over.

Aangezien je niet aan nachtangst denkt, ga ik er een beetje vanuit dat ze het zich de volgende dag nog kan herinneren?
Dan zou dat ook een goede tijd zijn om er eens, op een rustig moment, over te praten met haar.

Zou ze al capabel genoeg zijn om te weten waar ze behoefte aan heeft als ze weer eens zo’n woede aanval heeft in de nacht?
Je zou eens kunnen polsen bij dr: als je boos wordt in de nacht, wat zou dan helpen denk je?

Als je bang bent -wat ik ergens goed snap- dat ze antwoord: bij jullie in bed slapen.. is het misschien wijs om de vraag niet zo ‘open’ te stellen zoals ik m net beschreef, maar meer gesloten, door 2 of 3 voor jullie acceptabele keuzes te geven.
Bijvoorbeeld: als jij nou zo boos bent in de nacht, zou het dan meer helpen als je op je kussen gaat slaan, of zou het dan meer helpen als papa/ mama je een knuffel geeft en je troost?
Ook als je kind sowieso nog niet zo heel sterk is met open vragen -wat eerder regel dan uitzondering is op de leeftijd van 5 jaar-, dan zou ik het meer gesloten houden.

Hou vol. Ik hoop dat je wat aan m’n antwoorden hebt.
Zag ook goede antwoorden van andere hier

PS: soms werkt het zo dat hoe harder jij je best probeert te doen, hoe averechtser het werkt.

Een voorbeeld die niet persé met jullie situatie te maken heeft: ik ben heel behulpzaam, maar soms iets té.. en dan kan dan op anderen overkomen als bemoeizucht.

In jouw bericht die ik in dit bericht heb gequote lees ik “terwijl WIJ haar op alle mogelijke manieren de geborgenheid en veiligheid willen geven”.
Maar wat heeft ZIJ nodig? Dát is de vraag.
Misschien heeft ze juist wel afstand nodig?
Of enkel geruststellende woorden?
Of juist helemaal geen gesproken taal, maar enkel een arm om dr heen?
Of…?

Ik bedoel dit niet rot hè, ik hoop dat je dat begrijpt.

 

Hier precies zo, mijn oudste dochter (puberleeftijd) slaapt heel vaak bij mij. We hebben ons er inmiddels bij neergelegd dat dit is wat ze nu nodig heeft. En uiteindelijk is het voor iedereen rustiger op deze manier. Ik ga er vanuit dat ze als ze 18 is (of daarvoor ) wel in haar eigen bed zal slapen.