Ik ben 18 jaar en mijn kinderwens is ontzettend groot. Sinds dat ik weet dat je moeder kunt worden wil ik het al. Je eigen vlees en bloed, het lijkt me echt heerlijk. Ik ben door traumatische ervaringen met mijn ouders erg vroeg volwassen geworden en dat word ook door veel van mijn vriendinnen gezegd. Zij zien ook aan mij dat ik heel erg graag een kindje wil. Ik heb nu 2,5 jaar een relatie met een superlieve jongen en toekomstige vader, en we weten bijna zeker dat we met elkaar verder willen. 100% zekerheid heb je toch nooit, want je weet nooit hoe het leven loopt, maar zoals het er nu uitziet laten we elkaar NOOIT meer gaan. Het is voor hem ook wennen dat ik nu al een kindje wil, maar hij staat er volkomen achter. Ik heb alleen een moeder die volkomen doordraait. Nu ze ziet dat ik een kinderwens heb, en allemaal boeken over zwangerschap/baby's heb aangeschaft, om wat meer te weten te komen over dit wonder, zegt ze dat ik gek ben en niet weet waar ik aan begin. Ik pas al sinds mijn 14e bijna wekelijks op bij mensen thuis en ik weet het gewoon zeker dat ik het wil. Nou is het wel zo dat ik op school zit, weliswaar in mijn laatste jaar van mijn opleiding, en het zou nou niet echt goed uitkomen als ik precies NU zwanger zou raken. Maar ik ben al gestopt met de pil en nu laat ik de natuur maar zijn gang gaan. We hebben ook niet op geplande tijden sex met elkaar om het maar voor elkaar te krijgen, want dan gaat de spanning er nogal vanaf. Het enige waar ik nu zo erg mee zit. Ik woon nog thuis en we hebben ons al wel ingeschreven bij de woningbouw, voor een eigen stekkie, maar die wachttijden zijn zo verschrikkelijk lang, dus eer dat je een eigen onderkomen hebt is het weer zo'n 5 jaar verder. Ik wil het gewoon zó graag, weet iemand van jullie wat ik nu het beste kan doen. Eigenlijk weet ik jullie antwoorden wel, dat het niet het verstandigste idee is om zwanger te raken en een kindje te krijgen, want het is niet echt een hele ideale situatie natuurlijk zo.. en het blijft toch uiteindelijk toch mijn eigen keus, toch wil ik graag van jullie horen hoe jullie erover denken. Kus, Cindel
Hey hey Ik ben ook 18 (nou wil leeftijd niks zeggen) en nu bijna 17 weken zwanger. Ik woon op het moment nog thuis samen met mijn vriend , maar we zijn wel bezig met een woning.En ja dat gaat niet al te gemakkelijk.We zijn aan het reageren bij woningburo's en particulier.Nou heb ik wel het voordeel dat we van mijn moeder niet hoeven te haasten want we hebben daar alle ruimte.Mijn vriend werkt fulltime.Ik werk wel maar niet veel.Ik werk voor mezelf dus dat is wel makkelijk , kan ik zelf indelen hoeveel ik werk. Verder hebben mijn vriend en ik een hele stabiele relatie.Ik vind niet dat het om je leeftijd gaat (tenzij je jonger als 16 bent) maar om de situatie waarin je leeft.Je moet je situatie nu gewoon bekijken en hem bekijken met een evt kleine. Kun je je kleintje alles bieden wat belangrijk is ? Heb je een stabiele relatie met je vriend ? Zijn zowel hij als jij er klaar voor ? Is dit allemaal ja dan is er niks mis vind ik. Ik heb nooit gegeven om wat andere vinden of vonden.Adviezen nam/neem ik aan.Want je kunt er altijd iets mee doen. Het is je eigen keuze en als jullie daar gelukkig mee worden dan is dat toch aan jullie ? Groetjes !
Ja je hebt ook gelijk. Ik kan alle vragen met een volmondig ja beantwoorden.. Alleen tsja, het is nou niet zo fijn als je thuis woont bij je ouders en je krijgt een kindje...
Dat kan ik best geloven , ligt denk ik ook aan de band met je ouders. Nou was mijn band met mijn moeder ook niet echt super.Maar sinds ik met mijn vriend ga is die heel erg veranderd en gaat het super. Het vervelende van een eigen woning zoeken is dat het gewoon heel lang kan duren.Het enigste wat daar mee kunt doen is veel reageren zowel bij woningburo's en particulier.En hopen dat je iets aangeboden krijgt.
je moet jezelf afvragen of je zelf thuis wilt wonen met je kindje tot die mischien wel 4 jaar is.. ik zou het zelf niet doen maar ik weet hoe sterk een kinderwens kan zijn.. maar blijf wel realistisch en denk niet aan jezelf maar aan je toekomstige kind..
Nee dat is ook echt een dilemma... Maar ik 'hoop' gewoon stiekem dat we snel een huisje vinden, en we zetten er ook echt wel haast achter....
Ik vind dat als je er allebei volledig achter staat het wel kunt doen maar je schrijft dat je wegens traumatische ervaringen met je ouders snel volwassen bent geworden. Je moeder verklaart je al voor gek dat je dit wilt dus hoe denk je dat ze reageert als jullie daadwerkelijk een kindje verwachten en niet 1 2 3 een huisje kunden vinden. Het lijkt mij niet stabiel voor een kindje als er continu strubbelingen ontstaan tussen oma en mama. Daarbij vind ik ook dat je moet denken of je genoeg inkomen hebt voor een huisje ( huur en gas&licht) eten voor jullie en voeding voor de kleine en luiers. Ook moet je bedenken of je alles mbt tot spullen kunt aanschaffen. Een kindje is natuurlijk niet zomaar iets, en dat zul je ook vast weten. Ook al is je wens heel groot, die kan alleen maar groeien en hoe moeilijk dat ook te bedwingen is, het zou beter voor jullie maar helemaal voor de kleine zijn als jullie eerst een eigen huisje zouden hebben. Groetjes Channie.
Dat is ook maar precies hoe je het bekijkt.Wij hebben in preciepe alles behalve een woning.Dat heeft ons niet doen wachten met een kleine.We zijn bezig met een eigen woning en tot die tijd zitten we nu goed. Het ligt er ook aan hoe alles is.
Ja dat snap ik maar ik neem dan aan dat je moeder je niet voor gek verklaard? Uit haar verhaal begrijp ik namelijk dat haar relatie met der mams niet helemaal goed is. Ik kan dit ook fout hebben, en tja dan heb ik het gewoon fout haha.
Nee haha dat is waar.Mijn moeder heeft me niet voor gek geklaard dus dan ligt de situatie ook anders.FF niet opgelet
Nou de band tussen mijn moeder en ik is emotioneel heel erg sterk. Ik heb op 13 jarige leeftijd een ernstig ongeluk meegemaakt, waarbij mijn broertje en ik bij betrokken waren. Veel dierbare mensen verloren enz enz. Ik hecht heel veel waarde aan het leven. De reden dat mijn moeder en ik zo dicht bij elkaar staan, misschien wel te dichtbij, is dat het soms heel erg kan botsen. Ik weet wel zeker dat als ik zeg dat ik zwanger ben, ze eerst heel erg gaat huilen en daarna wel heel erg blij voor me is en me er juist mee wil helpen en steunen. en voor gek verklaren, daar bedoel ik nie tmee dat ze me vervloekt, ze zou er gewoon haar redenen voor hebben. Want zeg nou zelf, 18 jaar oud, haar eigen kind dat een kind krijgt.. Ja dat lijkt me ook best raar als moeder zijnde.. toch iets waar je erg aan moet wennen.
Ja ik heb het anders.Mijn moeder vond het super.Onze familie is zelf al heel erg jong. Ik had een overgrootoma* van 84 , mijn oma is 54 en mijn moeder word 36.Dat maakt het ook totaal anders. Het belangrijkste is dat je vriend achter je staat en als je nog thuis woont zou het ook fijn zijn als je moeder ook achter je staat.
Ja precies ik vind het ook belangrijk dat je moeder achter je staat. Toen ik zwanger wou worden was ik namelijk 16 en ik heb toen aan mijn gevraagd wat ze er van zou vinden. Ze zei toen meid, denk er goed over na wil je dit echt graag ben ik blij voor je en steun ik je overal in. Uiteindelijk werd ik zwanger op me 17de en men moeder heeft me ook overal in gesteund. Ik hechtte er heel veel waarde aan dat juist zij achter me stond. Ook is mijn moeder jong, mijn moeder is nu 39 en mijn Oma is 61 en is nu overgroot oma van Giovanna dus en van het kindje van men nicht. Die was overigens 16 toen ze zwanger was. En net als Miracle08 hebben wij allemaal jonge moeders in de familie.
Ja dat is opzich dan wel begrijpelijk. Ik heb nog maar 1 oma van 83 jaar oud en die gaat nu ook erg achteruit. Verder is mijn moeder 43 jaar, ze was 27 toen ze mij kreeg en ik heb nog een jonger broertje die is nu 16. Dus mijn moeder was er niet heel erg vroeg bij, mijn oma wel. DIe heeft overigens veel miskramen gehad, mijn oma. Ja, ik weet niet.. ik heb dat gevoel ook heel anders, ik hoef niet persé mijn leven stressvol te maken door bijv carriere te maken of veel geld te verdienen. Geef mij maar lekker huisje boompje beestje.
Ja zoiets heb ik ook.Ben daarom ook voor mezelf begonnen (samen met mijn moeder) Ben nog jong dus kan nog veel extra's erbij leren.
hey fijn dat je op mijn topic hebt geantwoordt. (biologische klok tikt al was het ond) ik snap je ook wel je hebt het geluk dat je vriend ervan op de hoogte is en dit ook wilt.die van mij weet het niet en zou het niet erg vinen voor hemzelf want hij is 28 en oud genoeg zegt hij altijd maar voor mij zou hij dit erg vinden omdat ik nog moet gaan werken,ik ga nu ook elk moment(binnen 10 dagen ong) werken in een suppermarkt als verkoopster.ik star met een ibo opleiding(jje wordt betaalt en opgeleidt gedurende 3 tot zes maanden en daarna moeten ze je een vast contract geven) nu is het bij mij zo dat als ik deze week men ms heb ik wel kan gaan werken maar zoniet kan ik ook werken gaan maar grote kans dat zei niet echt iemand willen aannemen die zwanger is.dus voor mij is het afwachten deze week.ben ik niet zwanger dan ga ik andere anticoneptie kopen waar je niet elke dag aan moet denken want ik beslis dus dat ik niet zwanger wil worden dit jaar.ben ik zwanger dan ben ik ook blij maar zal ik wel meer moeite hebben met geld,werken, gaan,huis kopen,en mijn vriend die het nog niet weet zo zie je dat ik ook een kinderwens heb,heelf fel zelf net als jij.alleen beslis ik nu uit het belang van mijn kind(en vriend) dat ik nog een jaar tot max twee jaar ga wachten. het is veel leuker als je weet dat je werkt,in je eigen huis thuiskomt en je samen bent met je vriend zonder bemoeizuchtige famile die het beter altijd weten als ik jou was zou ik mijn opleiding afmaken,werk zoeken en sparen voor een huis(ik weet wat je denkt : blablabla ) maar ikzelf heb nu ook ontdekt dat als ik gewoon al 1 jaartje wacht ik zoveel meer men kindje kan bieden(gaan volgend jaar huis kopen en dan werk ik dus ook vast) lijkt dit niet veel aantrekkelijker dan nu metteen of binnen het jaar een kindje te krijgen en dan bij je moeder zitten (geloof mij elke moeder heeft commentaar op het verzorgen van de baby en zal zelf moeder willen 'spelen' ik heb dt gemerkt bij twee andere vriendinnen) en dan geld vragen aan je vriend dag in dag uit voor iets te kopen zoals pampers enzo omdat jezelf geen geld hebt (of toch minder dan als je gaat werken) in ieder geval denk ik dat jij gelukkiger zal zijn als je met je vriend alleen woont en geld verdient,ik heb dit zelf ondervonden deze week. je zal je nu waarschijnlijk ontmoedigt voelen of machteloos omdat de weeral zoveelste persoon je zegt dat je beter moet wachten,je wist waarschijnlijk op voorhand al wat het antwoordt was op je vraag en dat de mensen -net als ik - deze zouden antwoorden op je vraag,maar geloof me een jaartje of max twee jaartjes wachten kan je op den duur zoveel gelukkiger maken, en trouwens 20 jaar zijn en een kindje krijgen valt best wel beter mee als je dit aan de mensen rondom je vertelt,ze zullen dan niet hetzelfde reageren dan als je 18 was. als je 18 was dan zouden ze zeggen : 'oei wat nu,abortus?' dus vooral negatief(zou niet mogen maar ja) als je 20 bent dan kun je zoiets leuk doen zoals zijn ouders verassen aan tafel met een pakje waarin een tutter zit met ik hou van oma en opa. en dan zijn ze positiever. in ieder geval veel geluk met je beslissing. groetjes Amy
Ja, ik weet ook wel wat jullie antwoorden ongeveer zouden zijn. Maar het is ook zo raar eigenlijk..... Zo complex, lijkt wel alsof ik nergens anders ana kan denken, maar ook niet wil denken. Ik weet niet..
Dat vind ik dus echte onzin. Vind niet dat je onderscheid moet maken tussen iemand van 18 en iemand van 20. Want dan kijk je dus echt naar de leeftijd en daat gaat vaak nergens over. Je hebt er ook van 18 die alles al heeft en een kindje wil. Maar je heb er ook van 20 die nog helemaal niks hebben en dan een kind op de wereld zetten. De leeftijd wil niks zeggen. Sommige mensen moeten niet te snel bevooroordeeld zijn.
Hier moet ik ook beamen dat dit niet zo is! Toen ik net zwanger was van mijn derde (!) belde ik de verloskundige.. Het gesprek ging ongeveer zo: "Naam?" "Esther Konings." "Geboortedatum?" "19 september 1985." "Ok, eerste kindje dus. Weet je zeker dat je het wil houden? Want voor een abortus moet je niet bij ons zijn!" "Het is mijn derde kindje, heb al twee dochters." ".........." Waarschijnlijk schaamde het mens zich dood, en TERECHT! Ik was 21, geen 18 meer zoals bij mijn eerste.. Maar positieve reacties? Yeah, right........ Ben benieuwd wat ze te mekkeren hebben als ik een vierde krijg! Liefs