Hallo allemaal, Ik zit met gevoelens waarmee ik me geen raad weet en ik hoop dat er mensen zijn die dit herkennen en mij misschien tips kunnen geven of een hart onder de riem kunnen steken want ik heb het zo nodig. Toen we gingen proberen zwanger te raken zijn we pas na 3 moeilijke jaren eindelijk zwanger geraakt. Je zou dan denken dat ik dolgelukkig zou zijn, maar mijn zwangerschap bestond alleen maar uit angst dat het mis zou gaan. Ik keek wel erg uit naar mijn verlof omdat dan voor mijn gevoel het echte genieten pas echt ging beginnen. Maar ons dochtertje kwam 4 weken te vroeg, een dag voordat mijn verlof zou beginnen en vanaf dat moment viel me alles zo vreselijk zwaar. Ons dochtertje is erg temperamentvol en was een huilbaby en in tegenstelling tot wat we verwachtten ging het niet over na 3 maanden (zij had reflux en leek ook erg veel last te hebben van haar spreidbroek omdat ze meer leek te willen dan ze kon met dat ding). Toen de spreidbroek af ging met 9 maanden werd ze wel wat vrolijker en dachten we dat het vanaf dat moment wel minder zwaar zou worden. Het tegendeel is waar, ons dochtertje is behoorlijk temperamentvol en protesteert veelvuldig bij zowat alles dat ik kan bedenken. Niks lijkt goed, niet in de maxicosi/kinderwagen/buggy/kinderstoel/omkleden/eten/badje enz enz, het is steeds weer hard huilen en overstrekken bij deze dingen omdat ze het niet wil en ik durf dan ook niet goed meer met haar weg te gaan. Ook wil ze niet graag zelf spelen, zodra ik een stap van haar vandaan zet is het huilen, nee zeg maar krijsen geblazen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het helemaal geen probleem om met haar te spelen, anders was ik nooit aan een kind begonnen, maar ik moet ook af en toe naar het toilet, de was doen, het huishouden doen, koken enz. Ik krijg niet alles gedaan in haar slaapjes. Probleem is dat ik heel erg slecht tegen haar huilen kan, ze huilt vaak zo hevig dat ze haar adem inhoudt en dat beangstigend lang volhoudt, zodra ze begint te huilen, echt al bij de eerste kik voel ik de spanning in mezelf al enorm opbouwen. Ik heb geen geduld meer en kan haar zo achter het behang plakken. Daarbij komt dat ze iedereen leuker lijkt te vinden dan mij, als papa in de buurt is ziet ze mij niet meer staan, als ik haar van het KDV ga ophalen duwt ze zich weg van mij. Ook eet en drinkt ze beter in het KDV, iets wat thuis echt heel slecht gaat. Als mijn ouders oppassen hebben ze totaal geen problemen met haar. Al deze dingen maken dat ik sterk aan mijzelf en mijn gevoelens voor haar twijfel. Hoor ik niet over te lopen van moederliefde ipv me steeds aan haar te ergeren? En hoor ik niet intuïtief aan te voelen wat zij nodig heeft ipv dat anderen mij vertellen wat bij haar werkt? Ja, ik weet dat die moedergevoelens bij meer moeders pas later komt, maar ons dochtertje wordt over 1,5 week al 1 jaar. Wat doe ik toch verkeerd? Ik wilde zo graag moeder worden en wil zo graag van haar genieten, maar dat lukt me niet en ik voel mij nu totaal overspannen en weet me echt geen raad meer. Ik heb dingen op internet gelezen over een veilige hechting van je kind, maar door dit alles ben ik bang dat die bij ons niet tot stand komt (juist omdat ze meer naar anderen lijkt te trekken dan naar mij en dat doet zo'n pijn). Ik krijg steeds meer de neiging om aan haar grillen toe te geven omdat ik zo duidelijk merk dat ze veel minder naar mij trekt dan naar andere mensen, maar dat is toch geen goede basis om een kind op te voeden? Ik weet het niet meer, wil het graag goed doen, maar ik wil ook voelen dat ik speciaal ben voor mijn dochter. Al met al een heel lang verhaal, sorry, maar deze dingen zitten me zo dwars dat ik daardoor echt in de put zit. Herkent iemand deze gevoelens en heeft iemand misschien tips voor mij? Want dit kan zo niet langer doorgaan.
Hoi toetje, Wat ellendig voor je joh! En wat heb je een heftig eerste jaar met je kleintje achter de rug. Als ik je verhaal lees, denk ik dat je kleintje misschien voelt dat jij niet goed in je vel zit en onzeker bent. Het onbevangen is er af en dat voelen die kleintjes volgens mij fijnloos aan. Wil je heel veel sterkte wensen en het is goed dat je om advies vraagt en even je verhaal vertelt. Je zou een keer met je meisje naar een ostheopaat kunnen gaan? Werkte hier erg goed en aangezien je meisje geen makkelijke start heeft gehad kan dat nog wel helpen. Vrienden van ons zijn ook na 1,5 jaar aanrommelen met hun kindje naar de ostheopaat gegaan en dat bracht veel rust. En verder zou je kunnen overwegen om toch hulp te vragen van een professional. Je kunt via het CB bijvoorbeeld video-hometraining krijgen en dan krijg je vooral alle positieve dingen te horen die je met je dochter doet. Kan je weer in je kracht zetten.
Ik denk dat het echt heel belangrijk is dat je met een psycholoog gaat praten, ik denk dat dat je echt veel kan helpen. Een kind is echt een spiegel en reflecteert jouw gevoelens (angsten, zorgen, etc.) Jullie start samen was al moeilijk, omdat je overdondert bent door de plotselinge geboorte (en je je waarschijnlijk ook rot hebt gevoelt dat er geen tijd meer was om te genieten). Ik zou nu eerst tijd besteden aan je eigen gevoelens door hierover te gaan praten (en wat goed dat je daar nu al mee begonnen bent, via dit forum!) Vervolgens kan je kijken of er manieren zijn om het contact met je dochter weer positief op te gaan bouwen (bijv. door middel van baby massage, baby yoga, misschien een draagdoek kopen en samen op pad gaan? samen gaan slapen?) Ik vind het heel erg om te lezen dat je het gevoel hebt dat jij niet speciaal bent voor je dochter, want dat ben je natuurlijk wel! Ik hoop echt dat jullie uit deze vicieuze cirkel kunnen komen, ik vind het zo vervelend voor je! Als je meer wilt weten over hoe je je dochter bijvoorbeeld bij je kunt dragen of over samen slapen mag je me altijd pm'en! Wat heeft ze trouwens een prachtige naam!!! Groet Roos
Dames voor mij hebben al wat tips gegeven waar je mogelijk iets aan hebt. Ik heb zelf afgelopen jaar ook wat coaching gehad, mijn werkgever heeft dit betaald, ik kreeg hierdoor wel wat meer rust! Ik wil je verder alleen maar sterkte wensen! Knuf!
Dat een osteopaat wonderen lijkt te verrichten bij soms wat moeilijke baby's heb ik al van een aantal mensen gehoord, waaronder absoluut niet zweverige types, dus dat os misschien de moeite wel waard. Heel veel succes hoor.
Hallo allemaal, Bedankt voor jullie reacties, daar ben ik heel blij mee. In het verleden ben ik wel met haar bij een osteopaat geweest vanwege de reflux, voorkeurshouding en veel onrust. Deze vond geen problemen, maar merkte wel dat zij moeilijk kon ontspannen. Toen dat volgens hem beter was zijn we met de behandelingen gestopt. Ook heb ik ons meisje in het begin geprobeerd in een draagdoek te dragen, maar ze krijste alles bij elkaar. Ze wil duidelijk niet beperkt worden in haar ruimte, al ging het met inbakeren juist wel goed, maar daar moesten we mee stoppen vanwege heupdysplasie. Ik weet dat mijn gevoel ook invloed kan hebben op haar, daarom zit ik er ook zo mee, ik wil een vrolijke mama zijn waar onze meid zich prettig bij kan voelen. Omdat ik last heb van een depressie ben ik ook naar de huisarts gestapt en heb ik een verwijzing gekregen voor de psycholoog, alleen daar is een wachtlijst dus daar ben ik nog op aan het wachten. Ik heb inderdaad gedacht iets met haar te gaan ondernemen in de hoop zo onze band te versterken, maar alle dingen die de revue passeerden lijken niet bij haar te passen. Babyzwemmen leek me leuk, maar ze heeft nu al een hekel aan haar badje. Ook babymassage heb ik aan gedacht, maar ieder fysiek contact weert ze af, ze wil niet graag aangeraakt worden, is ook geen knuffelkont, dus leek me ook niks voor haar. Wel heb ik het thuis na haar badje geprobeerd met massage-olie, maar ze wil het echt niet. Het is niet mijn bedoeling jullie adviezen te weerleggen, integendeel, ik zou graag willen dat deze werken bij haar, maar dat is helaas niet zo. Daarom weet ik ook gewoon niet meer wat ik nog meer kan doen. Ik ben bang dat onze band niet zo goed is als hij zou moeten zijn, maar hoop dat dat nog komt, als we kunnen communiceren en ik haar misschien beter kan begrijpen. Die video-hometraining is misschien wel een idee, daar heb ik nooit aangedacht. Ik zal het eens vragen bij het CB want ik wil echt graag dat we ons er allemaal prettig bij voelen. Nogmaals bedankt voor jullie reacties, erg prettig om te merken dat mensen bereid zijn mee te denken! Liefs Toetje
ik denk dat jij eerst aan je eigen 'problemen/gevoelens' moet gaan werken waar je al last van had tijdens je zwangerschap en dat je dan aan je dochter kan gaan werken, kleine kinderen voelen dit echt haarfijn aan en ik denk echt dat je dochter daarom zo doet. sterkte meid, ik kan me heel goed voorstellen dat het moederschap je zo heel zwaar valt.
Meis wat een verhaal! Ons dochtertje heeft ook reflux dus een deel herken ik. Hier heeft een osteopaat ook wonderen gedaan. Een aantal weken geleden ben ik bij een kinesiologe geweest, best apart maar nu een kind wat schatert van het lachen! Ze heeft bij haar een knop om gezet, mocht je meer willen weten mag je me altijd een pb sturen! Móet wel ook zeggen dat mn eigen gevoel en hoe ik in mn vel zit, ook mee spelen. Video home training kan ook helpen, doen ze via cb. Sterkte!
Wat een heftig verhaal inderdaad, en een zeer heftige eerste maanden voor jullie allebei. Ten eerste: je kindje is prematuur geboren. Ik wil je aanraden om met andere prematuur-ouders over je gevoelens te praten. Je zult versteld staan van herkenning! Daarnaast: probeer toch de stappen te zetten en dingen te gaan ondernemen met je dochter. Een badje kun je bijv niet vergelijken met zwemmen. Ga met iemand praten! Via cb kun je bij maatschappelijk werk terecht komen En draai het eens om: als je meisje huilt als jij een stap verzet wil ze dus wel bij zijn! En ze huilt het meeste bij jou, omdat ze dan haar ware gevoelens kan uiten. Het klinkt mij alsof je meisje niet goed in haar vel zit door alles wat je schrijft. Ze uit dat het beste aan jou, omdat je haar moeder bent! Oh en twijfels over de hechting zijn ook heel typisch voor prematuur-mama's!
Oh meis... wat een ellende! Een ding, uit alles wat ik lees, lees ik alleen maar moederliefde! Twijfel daar alsjeblieft niet aan, je doet zo hard je best! Hoe hard jij hebt moeten werken voor een zwangerschap, een babytje en vooral ook na de geboorte... dat bewijst alleen maar wat voor doorzetter je bent en hoe groot je hart is! Je hoort het misschien niet zo vaak, maar je doet het - als ik afga op wat ik hier lees - zo ontzettend goed! Ik herken je verhaal, hoewel het bij ons wel na 3,5 maand verbeterde. Onze meid krijste soms wel 16 uur op een dag, iedere dag tenminste 8 uur. Niks was goed. En als ik even bloedeerlijk ben... als het legaal was geweest om haar weg te geven waren er momenten dat ik het gedaan had. Ik kon me niet voorstellen dat het ooit een leuk meisje zou worden. Ik zal niet teveel uitwijden, het gaat tenslotte om jouw situatie, maar ik had er toen veel aan gehad als iemand mijn harde werk en goede bedoelingen erkend had. Helaas maakte het CB, de HA en omgeving vooral opmerkingen waaruit bleek dat ze dachten dat het mijn/onze schuld was. (dat was overigens niet zo) Ik heb geen oplossingen voor je, anders dan dat je je dochtertje goed na moet laten kijken. Mss zit ze niet lekker in haar vel, heeft ze ongemakken, is ze ergens allergisch voor of iets dergelijks. De opmerking dat ze het bij jou kan uiten vind ik wel heel treffend. Zorg ook goed voor je eigen ontspanning. Ik merk aan Fay dat ze onze spanning aanvoelt. Als we dingen snel willen doen, of als we boos of verdrietig zijn, enz. pakt ze dat feilloos op en wordt ze kribbig en driftig. Dus zorg dat je zelf momenten hebt waarop je bewust kan ontspannen (iets van yoga, bijv.?). Voel je niet schuldig over je moederschap of over negatieve gevoelens naar haar. Die heb je, dat is menselijk en zolang je haar niet letterlijk achter het behang plakt, is het oke. Misschien ben jij wel die ideale bakfietsmoeder met zelfgemaakte macrobiotische snacks en handgestikte knuffels (ik maak een grapje), maar je dochter is niet zo'n kindje. Ik ben een enorme knuffel, helaas, Fay vaak niet. En niemand is ideaal. Zilverman is een geweldige papa, maar die loopt boos de kamer uit als Fay begint te krijsen als vanouds. Hij kan het echt niet hebben. Kijk naar de momenten die wel leuk zijn met haar en probeer die uit te bouwen. Fay vind het bijvoorbeeld geweldig om te stoeien en "grapjes" uit te halen, dus daar maken we tijd voor. Wat ook nog wel eens wil helpen is om midden in zo'n "ik krijs mezelf paars om niks en doe de plank"-bui, haar een compliment te geven over iets dat ze wél goed doet. Of om haar af te leiden met iets. Of zelfs gewoon letterlijk even uit te waaien. Heel veel sterkte, mss heb je er iets aan, mss werkt het wel helemaal niet. Ieder kindje is anders. Maar ik hoop dat je jezelf in een wat positiever daglicht kan zien als moeder. Want een hoop moeders hebben het maar makkelijk vergeleken bij jou.
Hoi Hoi, Wat een ontzettend nare gevoelens om te hebben! Ik ben het helemaal met Adi eens wat betreft het veilig voelen bij jou! Ze uit haar gevoelens alleen bij jou omdat ze zich daar het meest veilig voelt hoor!! Als mijn zoontje wil miepen, of zeurt dan doet hij dit ook altijd bij mij. Ik vind het ook super goed van je dat je hulp zoekt om te kunnen praten over je gevoelens! Maar denk niet dat ze haar mama niet lief vind hoor!! Verder zijn er nog best wel leuke andere dingen te ondernemen met je kleintje: een cursus muziek op schoot, dreumesgym, wordt lid van de bieb of speelo-theek. Heel veel succes ermee! En houd vol hoor...!
Ach meid wat ontzettend naar. Ik weet niet goed hoe ik je kan helpen maar misschien helpt mijn verhaal je een beetje. Ik wilde heel graag kinderen. Van het moment dat de kinderwens ontstond en het moment dat ik mijn zoontje in mijn armen hield zitten jaren en vele miskramen tussen. Hoe langer het duurde hoe meer ik het wou en vooral hoe mooier ik het in gedachten maakte. Ik bereide me ook alleen voor op de zwangerschap en de eerste paar weken. En ging er vanuit dat bij mij alles zou lukken, de bevalling, borstvoeding, moedergevoelens etc. De moedergevoelens wel maar de rest niet. En ik begon me steeds meer druk te maken. Iedereen had het er maar over dat je de huiltjes herkend, ik herkende helemaal niks. De gebroken nachten waren killing. Mijn zoontje lachte naar iedereen uitbundig behalve naar mij. Ik begon me echt af te vragen wat er mis met me was. En belande in een pnd. Ik heb hulp gezocht via de ha. En langzaam aan ging het steeds beter. Waar ik heel veel aan heb gehad is wat Adi al zegt, de gedachte dat hij bij mij zich zelf kon zijn en niet op hoefde te zitten en pootjes geven om het zo maar te zeggen. Bij mij hoefde hij niet perse te lachen, maar mocht hij ook gewoon huilen. Daarnaast was tijd voor mezelf heel belangrijk. Als ik even een dagje niet aan het moederen was geweest kon ik er daarna weer beter tegen en mijn zoontje was dan ook echt blij om me weer te zien. Ik ben veel met hem gaan doen als wandelen, bij vriendinnen thee drinken, naar zee uitwaaien, etc. Vooral dingen die ik zelf erg leuk vind, omdat ik me dan ontspannen en blij voelde en mijn zoontje dat overnam. Nu gaat het super. Ik merk aan alles dat hij dol op me is en ik ben stapelgek op hem. Maar het was best een lange weg. Ik vind alleen wel dat er best veel de indruk wordt gewekt over een ideaal beeld wat volgens mij niet heel vaak voorkomt. De moeder die lachend bevalt, haar kind in haar armen neemt, overstroomt van moederliefde en vanaf dat moment haar kind altijd goed aanvoelt en in al zijn behoeftes voor ziet zonder ook maar een moment de glimlach op haar gezicht te laten vervagen. Ik hoop dat je je weg gaat vinden en zult ervaren dat je kindje echt heel meeste van jou houd van de hele wereld, want jij bent tenslotte haar mama! En het gaat echt goed komen, houd vol.
Daar kan ik me inderdaad ook zo aan ergeren. Er zijn vast mama's bij wie het zo makkelijk gaat (hoewel...ik ken ze niet), maar het is niet alsof er iets mis is als het niet zo gaat. En dat gevoel krijg je soms wel. Opvoeden is volgens mij het leukste, maar ook het moeilijkste en soms frustrerendste (is dat een woord?) dat je doet in je leven. Als het altijd makkelijk is doe je volgens mij iets verkeerd.
Even jouw heel veel sterkte wensen, ik heb het ook vaak zo moeilijk gehad! En dat huilen tot stikkens toe he, pff..Herken je echt goed, maar ik denk ook dat het een heel moeilijke leeftijd is nu. Hier ging het vanaf een maand of 17 stúkken beter en we genieten nu elke dag van elkaar! Ik hoop dat dat bij jouw ook gauw komt! sterkte en probeer toch te genieten!