Nou mensen, Ik heb ondertussen al jullie berichten gelezen. En ik wil toch een paar dingen zeggen. Om te beginnen bij het begin. Deze topic heb ik geopend omdat ik me rot voelde. Natuurlijk komen er reacties, dat weet ik maar al te goed. Het enige wat ik jammer vind is dat het hoofdonderwerp uiteindelijk niet meer het hoofdonderwerp blijft. Verder, kwam de vraag of ik bij een professional loop. Best hard zo een opmerking, en het raakt me ook, als dat de bedoeling was, dan is het bij deze aangekomen. Verder, het milieu waar ik in leef, is een kindvriendelijk mileu waar mijn kind gelukkig kan opgroeien god zij dank. Soms kunnen dingen anders ja, maar dat kan pas als ik mijn eigen plekje heb. En ow wat verlang ik ernaar. Dat er ruzies ontstaan, dat kan, maar mijn kind krijgt het niet mee mijn zus spreekt voornamelijk Portugees. Ik spreek alleen Nederlands en dat is de taal die mijn kind kent, en voornamelijk hoort. Wat een diepe indruk op me maakt is meer... Velen van jullie zullen mijn belevissen belachelijk maken of als een vermaak zien, of denken dat ik aandacht wil omdat ik mijn gevoelens uit op de manier zoals ik ze uit. Ik ben helaas iemand die schrijft zoals ik het beleef. En als ik ze hier schrijf is omdat ik het bij niemand anders kwijt kan. Ik heb mijn gevoelens eigenlijk altijd op papier geuit, omdat ik het gevoel heb dat niemand mij echt begrijpt. Jullie moesten eens weten wat er soms door mijn hoofd heen gaat. Ik heb nooit over mijn gevoelens met mijn ouders gepraat, zij zelf ook nooit. En op zo een manier word je opgegroeid. Mijn gevoelens heb ik vaak op papier geuit, omdat ik het gevoel heb dat ik daarin alles kan schrijven die ik kwijt wil. Het jammere is dan dat het anders gelezen wordt dan ik het eigenlijk geschreven heb. Maar vaak zit er een traantje achter en heel veel verdriet. En dat omdat ik eigenlijk heel ongelukkig ben. En om dan terug te komen op die professional, ik heb er vaak aangedacht ja, maar niet op de manier zoals jij het bedoelt maar meer omdat ik me soms een nutteloos mens voel. Maar dan denk ik dat ik heel sterk ben en het van me af kan zetten. Dat lukt vaak ook wel.. Maar.. Hoevaak heb ik wel niet gedacht: 'is het niet beter om een eind te maken aan mijn leven'. Maar het is mijn kindje die mij de zin van het leven geeft. En hij merkt aan alle vezels in zijn lichaam hoeveel ik van hem houd en hoe graag ik hem gelukkig zie. En wat hoop ik dat hij mij later alles verteld waar hij mee zit, zodat ik hem kan knuffelen en bijstaan als hij het nodig heeft. Want dat is iets wat ik nooit heb gehad. Alleen van E. en als deze enige persoon je plots in de steek laat terwijl je een week daarvoor in een liefdevolle wolk zweefde. Alleen omdat je voor je kind kiest, stoort alles letterlijk op je. Waarom denken jullie dat ik er zo tegenop zag om het mijn moeder te vertellen dat ik zwanger was. En het middels een brief heb verteld... Goh, als jullie mijn leven vanaf mijn tiende verjaardag als een serie hadden gevolgd dan zouden jullie een link kunnen maken naar mijn topics, en alle onzekerheid die deze uitstrallen. En toch bedankt voor jullie reacties. liefs, Damiana
hoi Damiana, ik vind het rot dat je je rot voelt en dat is van mij uit niet mijn bedoeling geweest. In mijn tekst vroeg ik me af of je niet misschien heel onzeker was omdat ik anders niet snap hoe zoiets simpels als niet persoonlijk uitgenodigt worden kan uitmonden in een ruzie. daar heb ik je niet mee willen kwetsen maar ik hoopte je duidelijk te maken dat sommige dingen minder moeilijk kunnen gaan als je zelf om duidelijkheid vraagt veel succes
Kom op, wel proberen strijdvaardig te blijven en doelgericht je problemen aan te pakken. Zoals je af en toe overkomt is aan de ene kant slachtofferig (je mag het moeilijk vinden hoor! Dat bedoel ik niet, maar je problemen zijn niet een excuus voor hoe je ermee omgaat) en aan de andere kant als je de confrontatie tegen komt kan je heel boos worden en van je af trappen. Nou zitten we hier op internet en daar moet je altijd voorzichtig zijn met wat je van jezelf laat zien. Niet iedereen kan het wat schelen en inderdaad, heel veel mensen zien dit alleen als vermaak. Stel jezelf niet te kwetsbaar op, want als je daar gevoelig voor bent, kan iemand die je niet kent, je hart raken. Laat je dag daar niet door bepalen. Succes met alles.
@Damiana, ook al vind jij dat ik onzin lul etc ik vind het voor jou heel vervelend dat jij verdrietig bent en je niet prettig voelt, dit geeft jou echter toch nog altijd niet het recht om dan maar lelijk te doen tegen in dit geval mij omdat ik iets zeg wat jou niet bevalt. Want ik plaats mijn opmerkingen hier niet om jou af te fakkelen etc maar probeer je soms advies te geven en soms je ogen te openen dat iets ook anders kan. Dat je dan achteraf met het verhaal komt dat wij niet weten hoe jij je voelt en dat je niet kunt omgaan met gevoelens, prima .. Maar jij weet ook niet hoe een ander jou opmerkingen oppakt. En misschien is het ook niet een verkeerd idee om hulp te zoeken, juist niet. Je erkent hoe je je soms voelt, schrijf dat eens op zodat je op perioden dat je denkt dat het beter gaat en je jezelf voorhoud dat je geen hulp nodig hebt, kunt teruglezen en beseft dat je wel een extra steuntje in je rug nodig hebt. Kindjes hoeven een taal niet te kennen om te voelen wat er zich om hen afspeelt. Ze hebben echt wel door dat er ruzie is of verdriet. Ik denk dat jij juist omdat je zoveel van je kindje houd een poging zou kunnen doen om met wat extra hulp je beter te voelen, en weerbaarder. Probeer niet alles negatief op te vatten, en iets te laten bezinken.