Ben vandaag weggelopen... Had speciaal voor mijn vriend leker eten gehaald, maar toen ik thuis kwam hadden onze katten alles ondergekotst en ik vond het gewoon zo vies dat ik het even heb laten liggen. 5 minuten later komt mijn vriend thuis, ziet de kattenkots en flipt helemaal. Doe vervolgens de braadworst in de pan, maar veel te hoog op het vuur, was totaal in gedachten, knapt dat hele ding uit elkaar.. flipt ie nog meer.. Volgens hem ben ik alleen nog maar met mezelf en de kleine bezig en doe ik niets meer in huis.. klopt ook wel beetje, zit elke dag twee uur in de auto, werk fulltime in het onderwijs en doe nog een studie.. als ik 's avonds thuiskom heb ik het zo gehad.. Maar ik dring niet tot hem door.. ik ben gewoon ook heel erg veel bezig met de kleine en nu ook met de 20 weken echo volgende week.. beweegt ie wel? Ik voel me zo verantwoordelijk voor mijn kleintje in me, maar hij gaat gewoon vrolijk door met de dingen die hij altijd heeft gedaan.. Misschien te romantisch, maar hij wilde zo graag kinderen en ik had gewoon verwacht dat hij er meer mee bezig zou zijn en misschien mij gewoon meer op handen zou dragen.. voor mij is dit zo speciaal en ik wil me ook speciaal voelen, maar het leven gaat gewoon door.. Hij zei zelfs deze week dat ik niet moest verwachten dat hij er 's nachts uit zou gaan als hij weer moest werken en ik nog verlof had.. tuurlijk kan ik dan meer als ik nog verlof heb, maar .. we hebben hier samen voor gekozen. ik maak me nu gewoon zo'n zorgen over onze relatie, redden we dit wel? Ik hoor aan alle kanten dat het eerste jaar met de kleine ontzettend zwaar is.. Heb vanavond dus de sleutels gepakt en ben er vandoor gegaan.. uur later met hangende pootjes teruggegaan, maar nu hebben we al 3 uur niet meer tegen elkaar gesproken.. weet dat ik me nu rustig moet houden voor mijn kleine, maar ik hou zo ontzettend veel van die mopperpot van me dat ik volledig van slag ben.. Hoe ga je hier nou mee om? Wie heeft er tips? groetjes
Heb helaas geen tips voor je. Maar herken het wel heel erg van mijn vorige zwangerschap. Voor mijn vriend was er natuurlijk helemaal niks veranderd. En voor mij natuurlijk wel een hoop. Voor een man is het ook pas 'echt' op het moment dat ze het kindje vast kunnen houden. En vanaf dat moment werd alles anders bij ons....
jeetje meis wat heftig. Helaas heb ik geen 1-2-3 antwoord of oplossing voor je. Ik denk dat het voor jezelf het belangrijkst is om duidelijk te kijken wat je gevoel nu zegt. Reageer je nu exrta hyper door je hormonen? Of zijn er problemen tussen jullie die al langer spelen en misschien nooit zijn besproken/uitgesproken. ik weet ook niet wat jullie geschiedenis is samen; zijn jullie al lang bij elkaar en hebben jullie dus waarschijnlijk ook al meerdere tegenslagen/confrontaties gehad, of is dit jullie eerste echte confrontatie. Ik weet ook niet hoe open je normaal bent over je gevoelens. Je zou natuurlijk wel kunnen zeggen (zonder je partner gelijk aan te vallen). 1. Schat (of hoe je hem ook noemt) heb je even tijd voor me, ik wil graag even met je praten. (Vraag even om momentje tijd, zo weet hij dat je serieus bent, maar dat je ook graag wilt dat hij aandachtig is. Kan zijn dat je partner zegt dat hij over half uurtje wel tijd heeft. wordt dan niet gelijke mega teleurgesteld, misschien moet hij zich gewoon even psychisch voorbereiden of heeft hij gewoon echt even geen tijd op dit moment). 2. Toen ik vanmiddag na een lange dag thuis kwam zag ik dat de katten gekotst hadden, maar ik had echt even geen puf om dat gelijk op te ruimen. 3. ik snap dat toen jij thuis kwam en die bende zag liggen je dat ook vies vond. 4. de reactie die je gaf (het flippen) maakte dat ik me echt vervelend voelde (of onzeker). ik had het namelijk echt niet speciaal voor jou laten liggen hoor. 5. Misschien ben ik de laatste tijd inderdaad wel veel bezig met ons mannetje/meissie/babietje, maar dat komt omdat ik het gewoon allemaal erg spannend vind en ik gewoon ook niet altijd weet hoe ik met die onzekerheid moet omgaan (groeit ze wel goed, zijn mijn kwaaltjes normaal, druk op school, etc). 6. ik vind het heel vervelend dat we nu deze ruzie hebben. 7. Is er misschien ook iets wat jou nog dwarszit wat je eigenlijk al een tijdje/nu tegen me wilt zeggen? (en dan....BELANGRiJK.....ook naar hem luisteren). Dit ziet er allemaal misschien erg gekunsteld uit, maar werkt wel het beste als je en gesprek wilt aangaan waarbij je niet gelijk de ander op de kast wilt jagen. Heel veel succes meis. Liefs Lena
Lieve meid...dikke knuffel! We hebben weer veel overeenkomsten. Ik trek het eigenlijk ook niet om fulltime te werken, met reizen erbij, en ook nog mijn opleiding te volgen, een sociaal leven te onderhouden, me voor te bereiden op de verhuizing... en mezelf tijd te gunnen voor mezelf en de baby! Het huishouden schiet er enorm bij in. Koken lukt meestal nog wel, maar de rest komt voor een groot deel op mijn vriend neer. Ik voel me daar schuldig over, maar juist daardoor ga ik tegen hem lopen katten dat het eten smerig was bijvoorbeeld (hij had vanavond gekookt)... Ik probeer zoveel mogelijk uit te leggen hoe ik me voel, dat ik gewoon echt moe ben, en met mijn hoofd helemaal op babyplaneet. Maar ik wil ook niet heel de dag excuses lopen maken tegen hem, dat voelt ook weer niet goed en ik wil niet gaan lopen zeuren. Ik vind het "stappenplan" van Lena supergoed. Ik denk wel dat je echt met je vriend moet praten zodat jullie elkaar weer begrijpen. Vaak lijkt het of er heel wat aan de hand is, maar blijkt het echt wel mee te vallen als jullie er open en eerlijk over gepraat hebben. Jij kunt jouw zorgen en gevoelens uiten, hij de zijne. Misschien voelt hij zich een beetje buitengesloten...? Sterkte en liefs, Monique
Lieve meid...dikke knuffel! We hebben weer veel overeenkomsten. Ik trek het eigenlijk ook niet om fulltime te werken, met reizen erbij, en ook nog mijn opleiding te volgen, een sociaal leven te onderhouden, me voor te bereiden op de verhuizing... en mezelf tijd te gunnen voor mezelf en de baby! Het huishouden schiet er enorm bij in. Koken lukt meestal nog wel, maar de rest komt voor een groot deel op mijn vriend neer. Ik voel me daar schuldig over, maar juist daardoor ga ik tegen hem lopen katten dat het eten smerig was bijvoorbeeld (hij had vanavond gekookt)... Ik probeer zoveel mogelijk uit te leggen hoe ik me voel, dat ik gewoon echt moe ben, en met mijn hoofd helemaal op babyplaneet. Maar ik wil ook niet heel de dag excuses lopen maken tegen hem, dat voelt ook weer niet goed en ik wil niet gaan lopen zeuren. Ik vind het "stappenplan" van Lena supergoed. Ik denk wel dat je echt met je vriend moet praten zodat jullie elkaar weer begrijpen. Vaak lijkt het of er heel wat aan de hand is, maar blijkt het echt wel mee te vallen als jullie er open en eerlijk over gepraat hebben. Jij kunt jouw zorgen en gevoelens uiten, hij de zijne. Misschien voelt hij zich een beetje buitengesloten...? Sterkte en liefs, Monique
Hey allemaal! Jaaa Mo dat katten op het "smerige"eten doe ik ook! Eng hoeveel wij op elkaar lijken... brrrr.. Nou gisterenavond kwam meneer dus uit bad en ging op de bank een zak tumtums leeg zitten vreten.. dus ik begon met stap 1 en toe zei hij "nee ik vergeef het je nooit dat je mijn worst hebt laten ontploffen" en toen kwam onze bekende ruziegoedmakende kietelbui... heb nogmaals tegen hem gezegt wat ik de laatste weken continu zeg.. het reizen is me gewoon te veel in combi met mijn studie en dan ook nog een hoop nakijkwerk en proefwerken maken.. daarnaast maak ik me ook zorgen om kloon.. ik voel af en toe wel wat, maar niet continu.. en nu heb ik van mezelf al een hoge bloeddruk en heb ik dus met mijn domme kop ergens gelezen dat hierdoor de groei kan achterblijven.. nu is mijn onderdruk wel constant 90 of net iets er onder dus niet gigantisch hoog, maar ik maak me zo'n zorgen om dat bewegen.. Moet er ook bijzeggen dat ik altijd een vetlaagje op mijn buik heb gehad, dus heb vermoeden dat dat ook dempend werkt.. maar toch.. wil zo graag weten of alles goed is en zie nu zo op tegen die 20 weken echo.. Huishouden is echt het laatste waar ik mee bezig ben.. heb mijn excuses aangeboden en gevraagd of hij nog ergens mee zat, maar hij zit vooral met het weer.. Wij zijn al 10 jaar samen en elk jaar in de winter krijgt ie een dip, normaal is dat nu al wat beter, maar het weer werkt nu niet echt mee.. hij geeft aan dat hem dat geirriteerd maakt en dat hij zich daar ook schuldig om voelt.. en nu dat ik dit zo schrijf komt in een keer de zon door... hoopvol.. Zelf heb ik ook ontzettend last van mijn hormonen.. na een uurtje autorijden kom ik totaal opgefokt thuis.. en dan hoeft er maar iets te gebeuren en dan flip ik.. heb daar gisteren met mijn moeder over gepraat en die herkende dat wel.. accepteren en meer rust nemen.. Ik vind het echt super dat ik hier gewoon mijn ei kwijt kan en dat iedeeen zo lief reageert en tips geeft.. zonder jullie was ik gek geworden! Zo, ga nu les geven, kan ik nog gekker worden! veel liefs!
succes meis, enne...goed dat jullie in ieder geval weer met elkaar gesproken hebben. Klaart de lucht toch weer een beetje op. En dat zonnetje, tja die kunnen meerdere van ons geloof ik wel goed gebruiken . Ik hoop dat je lekker hebt gewerkt vandaag. Succes met de laatste loodjes. CIAO Lena