Man heeft het hier nu toch over echt geen vierde willen en een knoop erin. Het voelt zo ontzettend definitief dan. Ik twijfel zelf ook veel over wat ik zou willen als hij er wel voor open zou staan. Of ik wel echt zin zou hebben om al die "praktische bezwaren", zoals slaapkamers en auto, op te lossen. Het voelt oneerlijk op één of andere manier en misschien vind ik het toch lastig om een periode definitief af te sluiten. Nooit meer testen, 1e echo, etc. Alhoewel ik die spanning ook echt ruk vond. Ik denk dat ik ergens het gevoel heb te falen, dat we 4 kinderen niet aankunnen. En daar vind ik blijkbaar dingen van over mezelf. Misschien zou een spiraal nu een oplossing zijn. Dan kan die knip altijd nog. Ik ben overigens ook ongesteld geworden, nadat ik inderdaad een eisprong heb gehad. Zat 3 of 4 dagen tussen
@JupitR Een knip is inderdaad zo definitief, dan zou een spiraal zeker een goede optie zijn. Heb ik ook gedaan na onze tweede. Mijn man draaide ineens 180 graden om, dus erg blij dat hij niet voor de knip gegaan is. Volgens mij respecteren jullie elkaars mening/keuze hierover helemaal, dat is fijn. Wow bedoel je dat je ongeveer 3 a 4 dagen na je eisprong ongesteld werd? Mijn man was er van overtuigd dat ik zwanger was. Blijkbaar had ik een humeur en ik had veel snacks opgegeten, zijn snacks . Ik vond het vrijwel onmogelijk, want om zwanger te worden moet je toch echt frequent gemeenschap hebben. Maargoed, ik weer testen.. prachtige indroogstreep maar dus niet positief. En ik kreeg precies daarna 1x bloedverlies met buikkramp. Voelde als een menstruatie. Heel vreemd, ik heb het idee dat mijn cylcus dus weer aan het opstarten is ofzo, maar door de borstvoeding gaat dit nog niet zoals het moet. We wachten maar weer af. Het komt zoals het komt. Maar toch licht gefrustreerd dat ik geen normale cyclus heb met bv.
@ciprilla, ik werd inderdaad heel snel na mijn ovulatie ongesteld. Dat herken ik van vorige keren en had ik ook wel verwacht. Al hoopte ik tegen beter weten in dat het dit keer meteen normaal zou zijn Ik respecteer mijn mans visie inderdaad wel, vind het ook wel jammer dat hij er zo in staat. Ergens hou ik een beetje hoop dat hij toch nog bijdraait. Ik gebruik een menstruatiecup en heb gisteren gelezen dat een spiraal dan helemaal niet zo handig is. Dus nog even nadenken. Man wil in ieder geval geen condooms. Het klinkt bij jou inderdaad zeker alsof er hormonaal iets gaande is! Hopelijk barst het snel los, of een duidelijke tweede streep
Lastig @JupitR , maar wie weet draait hij indd over een tijdje bij. M'n man wilt nu ook echt geen 4e, over een aantal jaar is het bespreekbaar. Maar zeker nu met alle onrust in de wereld vraag ik me ook af waar we goed aan doen. Voor nu is 3 echt even genoeg, lijkt me heel leuk wat ik al eerder zei alles nog een keer mee te maken, maar dan wel met wat minder onrust..
Mag ik mee praten? Ik zit regelmatig te twijfelen over een 5e. Aan de ene kant denk ik het is goed zo, over 1,5 jaar gaat de jongste ook naar school en heb ik weer meer tijd voor mezelf. Maar aan de andere kant zou ik zo graag nog 1x alles heel bewust willen meemaken en nog 1x enorm willen genieten van een baby in huis. Wij hebben onze 4 dames allemaal kort op elkaar en ik heb zeker wel van ze genoten en dat doe ik uiteraard nog steeds, maar ik heb ze nooit de 1e 4 jaren van hun leven hun de volledige aandacht kunnen geven. Over 4 weken beginnen ze met het bouwen van ons nieuwbouwhuis en qua ruimte zou er echt nog wel 1 kindje bij kunnen. En ik ga vanaf mei alleen maar nachtdiensten werken, dus overdag ben ik altijd thuis. Mijn man zegt zelf niet meer te willen, maar sterilisatie vind hij nog te definitief, dus ik denk dat de deur nog niet volledig gesloten is.
Mag ik meeschrijven? We neigen allebei naar geen tweede kindje, omdat de periode met onze dochter zo heftig was.. maar toch zit het in m’n achterhoofd en twijfel ik ergens. Even kort ons verhaal: onze dochter heeft 8 maanden lang zo goed als niet geslapen. Vaak bij de huisarts gezeten, maar was niets aan de hand volgens haar. Uiteindelijk verwijzing naar de kinderarts geeist en bleek koemelkallergie en lactose intolerantie te hebben. Ik kreeg het na de bevalling aan m’n schildklier en door hormoondisbalans heb ik een angststoornis ontwikkeld. Alles is nu onder controle en het gaat goed met zowel mij als met onze dochter. Mijn vriend durft dus écht niet, omdat hij volledig voor mij moest zorgen en voor onze dochter. Ik wil ergens heel graag, maar durf ook weer niet. Ook ben ik bang dat ik me schuldig ga voelen, omdat ik dan voor een eventueel tweede kindje wel kan zorgen… Ik zag altijd twee kindjes voor me dus als we het echt niet doorzetten, zal ik het een plekje moeten geven.
Jullie zijn natuurlijk welkom @Elsa86 en @Kaatje92. Het is toch fijn af en toe ergens je ei kwijt te kunnen (no pun intended ) @Elsa86, ik snap dan ook niet zo goed dat mannen kunnen zeggen: ik wil niet meer, maar er dan toch niets aan doen. En verder is AC veelal iets in een lichaam stoppen wat daar niet echt hoort. Dan vinden veel (ik ook) condooms belastend, maar in feite zijn andere vormen van AC dat net zo, of meer, maar vinden we dat dan normaal. Ik las een topic over iemand met last van een spiraaltje en dacht ook: wat vreemd eigenlijk om zo met een lichaam om te gaan. Maar goed, allemaal kinderen op de wereld brengen terwijl je niet meer wilt is ook niets natuurlijk Denk je dat dat gevoel dat je omschrijft na een 5e weg zou zijn? Of dat je misschien altijd in zo'n positie komt dat je meer had willen genieten of meer bewust had willen meemaken? @Kaatje92, ik kan me iets voorstellen bij jouw verhaal. Bij mijn jongste waren er vanaf dat hij 6 weken oud was problemen met drinken en heel veel onrust. Ik gaf (en geef) borstvoeding en ben toen zelf maar koemelkvrij gaan eten en dat hielp. Hij heeft zijn hele eerste jaar overdag dutjes op mij of in beweging (bijv. In de wagen) gedaan en nooit zelfstandig in bed. Het was bij vlagen echt loeizwaar. En dan zat jij 8 maanden in een zware tijd. Dat doet wel wat met je, helaas. Ik snap jullie gevoel daarin heel goed. Het liefst beval ik van een 1-jarige Geen krampjes en ander ongemak. Al is dat hier ook niet helemaal waar. Jongste slaapt met name 's nachts nog steeds vaak onrustig. Maar een angststoornis is ook heftig zeg, dat kan je leven behoorlijk in zijn greep houden. Heb je er dagelijks/veel last van? Ben je ermee bezig het aan te pakken? Ik ben tijdens zwangerschappen de minst rationele versie van mezelf en ook voor te veel dingen bang. Vreselijk.
@JupitR ergens denk ik dat dat gevoel pas weggaat zodra we een jongetje hebben. Ik ben ergens ook wel bang om teleurgesteld te zijn als het weer een meisje wordt. Mede daardoor heb ik besloten om toch de huisarts te bellen voor de prikpil. Ik moet goed voor mezelf duidelijk hebben of ik echt nog een kind wil of dat ik gewoon hoop dat het nu wel een jongetje wordt, want ik wil ook blij kunnen zijn met weer een meisje. Ik blijf zeker wel mee schrijven hoor, want de twijfel is er nog wel.
Ha @Elsa86, hier dus juist het omgekeerde. Gek gevoel, dat je maar één soort geslacht gemaakt hebt, en dat anderen het dan wel gelukt is dat andere geslacht te hebben? Ik omschrijf het vast niet goed, maar soms denk ik: hoezo heb jij bij de 1e meteen een meisje en ik na 3x nog niet. Al ben ik heel blij met mijn jongens en mis ik een meisje nu niet. Meer het idee van misschien, dat ik nooit een meisje zal hebben. En een 4e zou van mij zeker een jongen mogen zijn Goed om voor jezelf uit te zoeken wat je wilt inderdaad. Het is soms niet zo gemakkelijk.
Bevallen van een 1-jarige, zou het een hoop makkelijker maken ja.. maar AU Ik heb therapie (gehad) voor mijn angststoornis en uiteindelijk bleef het stukje zelfvertrouwen me nog in de weg staan voor de laatste angsten. Ik ben na de bevalling door schildklier 30 kilo aangekomen in een paar weken. Uiteindelijk voor een gastric bypass gekozen en 54 kilo afgevallen. Dit stukje angst is nu ook ‘opgelost’. Mijn angststoornis is nooit helemaal weg en heb er met vlagen nog echt wel enorm veel last van. Maar dat is het stukje ‘je moet er mee leren leven en mee om leren gaan’ en dat lukt over het algemeen wel. klopt ja, die periode hebben we 8 maanden gehad. Maar of je t nu een dag hebt gehad of een jaar, het blijft zwaar denk ik dan. Ze kunnen helaas dan ook nog niet vertellen waar ze last van hebben
Over het stukje anticonceptie. Ik heb bijna geen opties meer, dus de gynaecologen moesten creatief zijn bij mij. Heb een implanon gehad, maar die is er afgelopen woensdag uitgehaald, omdat ik al 9 maanden aan een stuk menstrueerde. Voor nu even geen anticonceptie (we gaan maar eens een keer condooms gebruiken), omdat m’n lijf die hormonen momenteel niet leuk vindt. Heb ook extra hormoonpillen gekregen naast implanon en ze wilden er nog hormoonpleisters overheen gooien. Toen heb ik netjes gepast, aangezien ik echt last had van de extra hormonen.
Ik ben toevallig vrijdag bij de huisarts geweest om over anticonceptie te praten. Ik wilde aan de prikpil en dat was ook goed, totdat ik las dat het niet wordt geadviseerd als er borstkanker in de familie zit. En mijn moeders zussen hebben het alledrie gehad (alleen mijn moeder nog niet). Dus de assistente gebeld en ik kon dan toch beter even op het spreekuur komen. En inderdaad, het hormoon oestrogeen verhoogt de kans op borstkanker. En dus is eigenlijk elke vorm van anticonceptie met hormonen uitgesloten. Dat houdt 3 opties over: 1. Ik aan de koperspiraal met kans op heftigere menstruaties. 2. Condoom, maar daar heeft mijn man altijd behoorlijk last van. 3. Sterilisatie van 1 van ons beiden. Wij hebben al lang geleden besproken dat mijn man dat zou doen als de tijd daar was... Maar is die tijd daar? Voor mijn man wel, maat voor mij niet. Ik heb wel gezegd dat als mijn man echt geen 5e wil, dat ik me daarbij neer zal leggen. Maar mijn man weet dat de wens er bij mij soms nog wel is en daarom zegt hij nog niet definitief nee. Daarom denk ik dat ik toch de koperspiraal ga proberen. En dan maar afwachten of ik er veel last van ga krijgen. Wij zijn nu gewoon heel gevaarlijk bezig, zeker aangezien ik 4x snel zwanger ben geraakt. En op 1 of andere manier wordt de wens voor een 5e rond de eisprong altijd groter Maar mocht ik nu wel zwanger raken, dan ben ik rond december/januari uitgerekend en de kans is groot dat we dan nog in ons vakantiehuisje zitten, dus het kan gewoon nog niet.
Hier nog een kinderwens, We hebben 4 kinderen. Na de jongste geboren werd (januari 2018) heb ik sterk een gevoel voor nog 1 Dit gevoel is tot op heden nog altijd niet weg, soms was het wat minder, maar soms echt heftig.. mijn man wil wel maar laat dit niet zo merken. Tegen de buitenwereld zegt hij ook voor mij is t genoeg, maar diep vanbinnen wil hij mijn wens wel vervullen. Hij is wel al op redelijke leeftijd (wij hebben een redelijk groot leeftijdsverschil) Ben ook bang van de reacties Normaal moest ik 11 maart aan een nieuwe pil strip beginnen maar ben gestopt.
Een knoop erin is gelijk zo definitief inderdaad... mijn man wil ook absoluut geen 3e, maar een knoop erin vindt hij een stap te ver. (Zijn beide 'nog maar' 31 jaar ..) Geeft me ergens ook hoop dat hij met een paar jaar er toch nog voor zou willen gaan.. maar dan moet er wel iets veranderen in onze situatie. Aan de andere kant voelt het ook gewoon klote om de wens om praktische redenen aan de kant te schuiven. Maar momenteel spelen er ook hele andere dingen mee. Mentaal gaat het niet helemaal lekker met mij en m'n man zit momenteel in een lastige situatie met zijn gezondheid.. ergens maakt dit het wel wat makkelijker om er niet aan te denken. Omdat het nu ook gewoon een 'nee' is van mijn kant. De babyspullen doen we ook de deur uit en eigenlijk heb ik daar niet echt moeite mee. Misschien is het ook wel goed zo.. een toekomst opbouwen met zijn 4en.
Wie weet, als het straks met beiden beter gaat, gaan jullie er toch voor. Hoe dan ook, is een toekomst met z’n vieren ook prachtig! Met mijn vriend gaat het momenteel mentaal gezien ook wat minder. Ik heb (ook) hoop dat als hij zich beter voelt, wel graag een tweede zou willen
Ja gek genoeg heb ik er ook vrede mee om met z'n 4en verder te gaan al blijft het stiekem wel een droom hoor, nog eentje er bij haha. Maar dan is het zeker belangrijk dat het voor beiden goed voelt. Vervelend dat het met jouw vriend momenteel ook wat minder gaat, hopelijk mag het snel weer beter gaan!
Oh god, wij hebben afgelopen vrijdag onbeschermde seks gehad, ik dacht: ach, ik ben net ongesteld geweest, gaat vast wel goed (dom, I know). Tot ik ineens aan het nadenken ging. Ik ben 18 maart bij de huisarts geweest en toen was ik net klaar met mijn menstruatie. Dus ik was al halverwege mijn cyclus. Zondagochten maar even een ovulatietest gedaan, licht streepje. Zondagavond nogmaals, hartstikke positief. En maandag was het streepje weer een stuk lichter. Dus maandag of dinsdag eisprong. En dan ga ik natuurlijk op google zoeken of je zwanger kunt raken als je 2 dagen voor een positieve ovulatietest seks hebt gehad. En nu kan ik aan niks anders denken Niet dat ik hoop dat het niet zo is, maar ik hoop juist dat het wel zo is Ik denk dat ik eens even een gesprek moet voeren met mijn man. Gesprek voor als het wel zo is, is al gevoerd. Maar wat als het niet zo is...ik ben er nu toch wel vrij zeker over dat ik die 5e wil