Dromen over nog een kindje

@Somita dat verschil tussen vrouw draagt kindje en voelt al echt als haar kindje vs voor man is t wat abstracter, heeft mij ook best eenzaam laten voelen toen het misging. Ik had ook meer aan lotgenoten (of gewoon een hele goede vriendin, die gewoon weet hoe t is om hormonen te hebben).bij vlagen dan mijn man. Net als die teleurstelling bij zwanger worden: ja mijn man baalde ook enorm als t niet was gelukt, maar ik ervaarde die menstruatie als extra straf: rot hormonen, migraine en bloed verliezen: hoera!

Knuf voor jou, ik weet hoe t voelt als je zwangerschap stopt maar je wel blijft doortellen in je hoofd... (mijn man zei ook: dan stop je daar toch mee.als het je verdrietig maakt?? Zoo makkelijk werkt dat niet helaas)

 

T is dat ik nu geen hoop heb ivm gebrek aan cyclus maar dat is wel iets dat in mij opkomt, die valse hoop.

 

Ja hoor, leuk!! Welkom Septembre! Wat stom he, iedere keer die verlangens en teleurstellingen in de maand. Maarja, wij zouden geen vrouw zijn als we die hele kleine kans toch voor lief nemen en dat is beter dan helemaal geen kans.... ik kan het sinds een paar dagen wel los laten ofzo, dat ik het prima vind om voorlopig sowieso niks te doen. Maarja. Onze dochter komt nog 1 a2x per nacht...

 

Herkenbaar. Hier er ook nog vaak uit. Meestal ik, dus als t even duurt is t prima. Maar o wat zou ik het weer graag willen!

 

Hi meiden, ik denk dat ik graag mee zou schrijven maar weet niet of ik helemaal in de groep thuis hoor. Dus (ik dacht een korte, maar het werd een heel verhaal) schets en dan laat ik het aan jullie

7 maanden geleden bevallen van een prachtige dochter, voor ons ons eerste kindje. We hebben het altijd gehad over een gezin met 3 kindjes. Mijn zwangerschap was ontzettend heftig en heeft oa permanente schade in mijn lever nagelaten. De misselijkheid/het spugen was zo erg dat er overwogen is de zwangerschap af te breken omdat mijn organen er een voor een mee stopte. Gelukkig is het uiteindelijk met een hoop medicatie gestabiliseerd, maar ik heb 80% van mijn zwangerschap echt helemaal niks gekunt (niet zelf naar de wc, niet een glas water pakken etc).

Nu heb ik een gesprek met de internist gehad en die raad aan om komende zomer, als de keizersnee genezen is wederom te proberen in verwachting te raken. Mijn lever heeft zo veel schade opgelopen dat er mogelijk een donor lever nodig gaat zijn, en dat maakt een 2e zwangerschap tzt eigenlijk onmogelijk.

Mijn man heeft aangegeven dat een 2e zwangerschap (met heel veel medische voorbereiding) wellicht nog tot de mogelijkheden behoort maar dat hij dat eigenlijk op zulke korte termijn niet ziet zitten. Een derde gaat er wat hem betreft überhaupt niet meer komen. Hij heeft dan tijdens de zwangerschap+herstel niet alleen de zorg voor mij, maar ook nog die voor onze dochter er bij. En ook hij is nog aan het herstellen van een heftige tijd.

We kunnen er gelukkig goed over praten, maar waar ik (ondanks alle ellende die het waarschijnlijk met zich mee gaat brengen) het liefst zsm aan de slag ga, zou hij graag 3 jaar tussen 2 kindjes willen. En dan zit ik dus met die falende lever en mogelijke transplantatie in mijn maag.

 

@ wat heftig @Oilell .
Ik kan mij het gevoel van je man wel voorstellen, de angst wat er allemaal kan gaan komen en misschien ook wel de angst jou te verliezen.
Fijn dat jullie er goed over kunnen praten.

Ik heb gewoon echt geen idee Hoe mijn man er in staat en durf het hem ook niet te vragen.
Gisteren zeg ik met een gekke kop zullen we vanavond proberen een kindje te maken en reageerd hij niet daarop en tijdens het intiem zijn ook zelf het initiatief nemen en niets gebruiken maar ook niet voor het zingen de kerk uitgaan..
Vervolgens beginnen over mijn eisprong en dat we het dan wel zien en dat die toch pas over een paar dag een is waarschijnlijk.

Wat wil je dan,je zegt steeds nee en dat je het niet wil,ook tegen de kids als die er om vragen.
Maar dan die opmerkingen.
Hij geeft ook heel duidelijk aan dat het niet de angst is waarom hij niet wil,maar dat ons gezin echt klaar is.
Maar ook dat hij het niet zo keihard durft te zeggen omdat hij het moeilijk vind mij pijn te doen.
Maar nu hou ik steeds hoop, maar durf er ook niet over te praten, want nu heb ik nog een kans.
Het is namelijk niet de eerste keer dat hij er zo gemakkelijk mee omgaat en ik zwanger bleek te zijn (mijn miskraam).

Heb hem.van de week ook een gedichtje gestuurd over het gemis en de pijn van ons kindje wat er niet mag zijn.

Vandaag is het ook 3 maanden terug dat ik ons kindje verloor, een moeilijke dag waarin ik alles weer opnieuw beleef en van binnen huil.

 

@Somita o zo herkenbaar. Ik barstte afgelopen zaterdag in tranen uit. Morgen is het 2 jaar geleden dat ik uitgerekend zou zijn als hij/zij niet op mijn eierstok was belandt.

Man heeft wel uitgesproken dat hij graag een derde wil, maar niet nu al en ook te bang is voor weer verdriet en als de dood is dat ik dood ga of volledig gehandicapt raakt.

@Oilell jeetje wat vreselijk zeg! Wat een gevolgen ook door een zwangerschap. Mijn man was ook mantelzorger en met name bij onze eerste heeft hij ook alle nachten er alleen voor gestaan omdat ik moest rusten. Heeft ook lang geduurd voordat hij écht vollop kon genieten ipv altijd maar in zn hoofd zorgen te maken om mij en als hij wel weg was, of ik mij zou redden.
En na die bbz waarin hij doodsbang was mij te verliezen heeft het er goed ingehakt: maar dan wel nu pas. Nu ik mij beter redt en hij van survival modus overgaat naar gewoon leven merkt hij ook hoeveel impact alles heeft.
Ik zeg, kom maar op met kindje. Maar het zelf ondergaan is anders dan toekijken hoe je geliefde lijdt en de rol van partner verruilen voor zorgverlener.

 

@Somita wat een verwarrende signalen. Is het voor jezelf niet beter om het gesprek wel aan te gaan? Hoop doet leven, maar kan me voorstellen dat je hier op den duur aan onderdoor gaat. Hoe reageerde hij op het gedichtje of laat hij dat links liggen?

@GroeneBomen ja, wij komen nu ook inderdaad langzaam uit de overlevingsmodus. Mijn man heeft me op een gegeven moment bewusteloos gevonden op de badkamervloer, door de uitputting van het spugen was ik in elkaar gezakt en niet meer responsief. Daarop volgde een 11 dagen lange opname in het ziekenhuis, waarin ons heel dringend werd gevraagd om na te denken over het voldragen van de zwangerschap. Hij is heel bang om me te verliezen aan een volgende zwangerschap en dan achter te blijven met 1 of 2 kleine hummeltjes.

Merk dat de spontaniteit en de onbevangenheid voor een 2e er volledig af is. We hebben inmiddels een documentje waar we alles inzetten wat ons te binnen schiet mbt een eventuele nieuwe zwangerschap, zodat we dat tzt van te voren met een arts kunnen bespreken.

 

Dat is slim om er een document voor te maken! Bij de eerste had ik ook groen licht nodig van de longarts. Bij de tweede kwam er fysio bij, longarts, huisarts. Na de bbz kwamen daar extra de gyn en apotheker bij om mij door te lichten of het écht verantwoord was. Ja super romantisch! O ja en overleg met beide ouders... want als man er niet was had ik wel hun hulp nodig... niets romantischer dan discussie aangaan met beide ouders over je kinderwens omdat het ook gevolgen heeft voor hun. De tijd van simpelweg anticonceptie aan de kant schuiven is passé

 

Ja wij hebben ook straks tandarts, revalidatie arts, gynaecoloog en een consult in het AMC bij de specialist van nl, verloskundige, huisarts, apotheek, gemeente voor thuiszorg, respijtzorg, wmo ondersteuning. Echt happy baby making als mijn man überhaupt nog durft en al die mensen het een goed idee vinden.

Van mijn schoonouders hoeven we geen hulp te verwachten, die vinden dat misselijkheid nou eenmaal bij de zwangerschap hoort (en 21kg afvallen leek haar heerlijk, zij is nooooit meer op haar oude gewicht gekomen). Mijn moeder heeft al aangegeven desnoods tijdelijk in te trekken, of op woensdag avond hier te komen en dan vrijdag avond weer weg te gaan. Ook mag dochter daar veel logeren. Verder komt er inderdaad een schema met vriendinnen die al aan geven dat ze willen helpen koken/stofzuigen/wassen etc. Super leuk om iedereen nu al te peilen hoe ze er eventueel in staan zodat we kunnen kijken bij de gemeente of zij via thuiszorg de rest aan kunnen vullen. En een hoop mensen hebben er toch een oordeel over of ze het verstandig vinden etc.

 

Wat heftig voor jullie beiden, dat je niet onbevangen zwanger kan worden.
Ik hoop dat jullie alles op een rijtje krijgen @Oilell en je artsen jullie kunnen helpen bij het nemen van de juiste beslissing.

Hier het gesprek aangaan is al meerdere keren gedaan,maar veranderd niets.
Heb het al meerdere keren gevraagd en hints gegeven.

Op mijn gedicht heeft hij alleen.gezegd je kon niet slapen vannacht zag ik.
Ook heb ik het al een aantal keer in een Schrift gezet.
Bij de laatste keer zou hij reageren,maar daar zit ik 6 weken later nog op te wachten (hahaha).

 

@Somita: jeetje wat heftig dat je die miskraam helemaal alleen hebt moeten doen! Ik zou ook echt pissig zijn als mijn man me had gezegd eerder thuis te komen en dat dan niet deed. Maar toch ook wel weer lief dat hij de dagen er na wel voor je was.

Zo'n stom antwoord van je man dat hij toen geen keuze meer had en nu wel. En prima dat hij dan het ene beslist (nou voor zover dan), maar handel er dan ook naar! Al snap ik ergens ook wel dat je dit ook nog een beetje hoop geeft. Een kleine kans is meer kans, dan helemaal geen kans. Dat gevoel heb ik ook heel erg gehad.

In eerste reactie denk ik jeetje wat een hork van een man heb je. Maar misschien is het inderdaad wel dat hij gewoon niet zo goed is in het bespreken van emoties van jou en al helemaal niet over zichzelf?

@Mila1988: ik ben een beetje in de war geloof ik. Je bent nog niet zo lang geleden bevallen toch? Dus ik ging er een beetje vanuit dat je een partner had. Excuus. Als wij uit elkaar waren gegaan denk ik ook dat er hier nooit een derde gekomen was. Ik zie mezelf echt niet samen met een andere man en al helemaaal geen kind met een andere man. Ben nu 34 dus om nog iemand te vinden en een derde kind te krijgen. Nee dat zie ik niet voor me. Maar sowieso heb ik nooit voor me gezien dat ik kinderen zou krijgen van verschillende mannen.

@Phoebe: dus eigenlijk zijn je twijfels alleen gebaseerd op pratische bezwaren? Is er oplossing waarbij je een kamer kan opsplitsen met een neerzetbaar wandje zodat ze wel hun eigen hoekje in de kamer zouden hebben? Ik denk niet dat je je kindje tekort doet omdat ze geen eigen kamer hebben. Die van mijn zijn 7 en 4 jaar maar zij bijna nooit in hun eigen kamer. En bovendien gaat het vooral om de liefde die je ze geeft in mijn ogen

@Septembre: vermoeiend he die emotionele ups en downs! kost zoveel energie die ik zoveel beter had kunnen gebruiken!

@GroeneBomen: wat moeten jullie veel drempels overwinnen om aan een volgend kindje te ginnen! Dat de klap later komt is hier ook zo geweest bij mijn man. Toen ik beter werd kakte hij helemaal in.

@Oilell: jeetje ook al zo'n heftig verhaal! ik zou me echt een tikkende tijdbom voelen, want zodra die lever helemaal stopt is de kinderwens niet meer invulbaar. Heel heftig. En WAUW die reactie van je schoonouders....ik ben zwaar verbaasd...wie zegt zoiets

 

@Stokstaartje86 mijn man is echt geen hork (grinnik) ik schilder hem hier misschien te negatief af.
Hij is slecht in emoties, in te zeggen wat hij denkt en zo en zo in praten
Dit mede omdat hij dat nooit geleerd heeft thuis.
Het is een lieve zorgzame man.
Maar ik begrijp hem niet.
Hij zegt zelf ook dat hij van het kindje had kunnen houden en dat als ik verder geweest was hij er heel anders is stond wat verdriet betreft.
Maar hij kan niet praten.
Vanavond weer gebruik je wel genoeg zaaddodende pasta, is de tube nog niet leeg?
Nee joh je gebruikt een halve tube per keer.
Dus geef aan dat ik er tenminst wat aan doe en dat het van mij ook zonder mag.
Hij lacht en draait zijn hoofd weg.
Dus zeg lachend je mag best wat zegg een hoor en zwijgt nog steeds.
Hij kan en weet niet w aat hij zeggen moet of hi er hij het zeggen moet.
Ik weet wel wat hij zeggen wil,maar laat dat dan ook in je daden zien.
Ook deze maand is er kans op, het is dat ik nu zelf de stap neem na 3x onveilig.

Maar het is verder echt een super man en zou hem niet wil een missen.

 

Hier liggen ze nu 3 om 2 en onze oudste alleen.
Het grappige is dat als er 1 of 2 aan het logeren zijn ze vaak bij elkaar kruipen omdat ze niet alleen willen slapen.
Of dat ze in het weekend met z'n vieren op een kamer liggen.
Het is niet altijd ideaal een kamer delen, want onze 10 jarige mist een eigen plekje.
Hij heeft vanwege corona zijn computer boven op zijn kamer gekregen en deze zou wee rr naar beneden,maar voor nu laten we het zo omda tg we merken dat zijn eigen plekje hem toch wel goed doet en hij nu dus meer speelt omdat hij de andere ziet spelen.

Maar Ik begrijp dat het praktisch ook echt wel een dingetje is waar je over nadenkt.

 

@Somita: haha nou het is platte tekst he. en je hebt er dan zelf een bepaalde emotie bij. En dan moet je dus zelf even gaan omdenken waar zoiets vandaan kan komen. Mijn man zegt dingen vaak ook anders dan die bedoeld en dan ben ik alweer boos. Hij is heel goed met de emoties van anderen, maar niet met die van hemzelf. En nu door die psychische dip van hem, gaat hij terug naar zichzelf en is ie ook niet meer goed met emoties van anderen. Dat snap ik maar al te goed want dat heb ik ook gehad.

Ik irriteer me er gewoon een beetje aan wat je man dan allemaal zegt die vragen of je er wel genoeg op doet, of een pessarium wel veilig is enz. Echt serieus??Alles wat jij doet is veiliger dan wat hij doet in elk geval Ik heb tegen mijn man dus gezegd dat ik het niet meer ga trekken op deze manier. En echt heel duidelijk gemaakt dat ik weet waar ik aan toe ben. Dus of het is een nee of het is een ja. En als het een nee is prima (nou eigenlijk niet natuurlijk), maar dan wil ik ook gewoon dat het veilig gebeurt en hij zijn verantwoordelijkheid neemt. Maar ja dan zijn je stiekeme kansen ook weg natuurlijk.

Zou je man niet weten dat zijn zaad 3 dagen en soms nog langer overleefd? Als er over een paar dagen een eisprong is is er ja gewoon kans op zwangerschap.

@Phoebe: ik bedoelde eigenlijk zo'n scherm die je neer kan zetten. Dat is wel een mooie oplossing die ook niet teveel geld kost. Kamerscherm heet het geloof ik. Ik denk dat ze pas echt behoefte aan privacy krijgen in of rond de pubertijd. En het is gewenning. Als je altijd samen slaapt en dan ineens alleen dat lukt alleen slapen niet. En als je altijd alleen slaapt kun je niet goed samen slapen, omdat de ander je ergert door de geluiden die de ander maakt.

Als je ja zou zeggen, hoeveel tijd gaat er dan over heen voordat je kunt beginnen? Gaat dit dan via het ziekenhuis en een donorbank? Of ken je de persoon en doen jullie het zonder ziekenhuis? Iemand bij ons in de familie heeft een relatie met een 20 jaar jongere man. Zij had al kinderen die volwassen waren, hij wou ook graag kinderen, maar dat kon niet meer bij haar want ze was al in de overgang. Hij heeft toen een lesbisch stel geholpen om kinderen te krijgen en speelt zelf een soort van rol als suikerpapa/oom naar de kinderen toe. De kinderen wonen hier 2 of 3 uur vandaan. En elke maand gaan hun er heen. (nu denk ik niet door corona). De kinderen weten geloof ik ook dat hij hun 'papa' is. Eerst deden ze het via het ziekenhuis maar lukte het steeds niet. Toen hebben ze het niet meer via het ziekenhuis gedaan maar via zelfinseminatie en toen lukte het wel. En het tweede kindje is ook van hem alleen de andere moeder heeft het gedragen dacht ik.

 

Die ikea boekenkast met vakjes werkt ook prima als scheiding en geeft opbergruimte aan 2 kanten

 

Oeh ja zo'n ikea kast is ook superleuk! Heb er je idd meteen wat bergruimte bij!

Oke dat scheelt weer! Dan kun je wanneer je er zelf klaar voor bent wel direct mee beginnen en hoef je niet te wachten op een partner of ziekenhuis enz! Mag ik vragen waar je bang voor bent? Maar meer richting school, dat duurt nog wel een paar jaar? Al kan ik het me wel goed voorstellen. Dan heb je overdag meer tijd om tot rust te komen en als de kleine er is, wat meer tijd voor de baby overdag