Dromen over nog een kindje

Dat is heftig om mee te maken! Kan mr voorstellen dat je daat angst voor hebt! Is er ook kans op herhaling als je dat eerder hebt gehad? Of is het gewoon domme pech?

Ik heb nu na beide zwangerschappen een flinke postnatale depressie gehad. Bij de tweede nog erger dan de eerste, dus ik ben ook best wel bang voor herhaling. Misschien gebeurt het wel helemaal niet maar toch. Mensen in de omgeving vonden het ook vreemd dat ik nog een derde kinderwens had. En eigenlijk zelfs dat ik het niet meer moest willen een derde kindje. Maar ja dat is maar een 'paar jaar kut' en daartegenover staat een heel leven vol met liefde. Moet ik dan alleen voor die 'korte' periode een heel leven aan gemis hebben? Gelukkig denkt mijn man meer zoals mij daarin. Hij zegt daarop dat ik een kind met hem heb en niet met hun. Dus daar ligt het probleem niet haha

 

@Oilell charmante schoonouders zeg! 'Kuch'

 

Phoebe: mijn schoonzusje heeft ook een fluxus gehad en bij haar bleek de oorzaak een volle blaas te zijn. Bij haar ging het door het legen van de blaas gelukkig net op tijd toch goed zodat ze niet geopereerd hoefde te worden. Heel heftig! Wel verstandig idd om mocht het zover komen in het ziekenhuis te bevallen. Ja het is echt kut als je telkens 1 moet achterlaten voor je gevoel! Zou het een idee zijn om van tevoren met iemand te praten om je angsten en gedachten hierover te ordenen? Zodat je voor jezelf een betere beslissing kunt nemen of je het wel of niet gaat doen een derde kindje?

Die PND's zijn niet in de koude kleren gaan zitten, en we nemen dan ook voorzorgsmaatregelen voor de volgende keer als het zover is door naar de pop poli te gaan. Zo hopen we alwat rust te creeëren en korte lijntjes te hebben mocht het zich opnieuw voordoen

 

ik heb al een tijdje niet meer over mezelf geschreven. 3 weken geleden hebben mijn man en ik weer een gesprek gehad. Ik heb toen mijn poot stijf gehouden dat ik het op deze manier niet vol zou houden en echt meer houvast nodig had. Ik trok de onduidelijkheid gewoon echt niet meer. Praten we over een maand of een half jaar?? Hij wist het niet. We draaien steeds om elkaar heen. Ik had het gevoel dat hij alleen maar bleef uitstellen en hij had alleen maar het gevoel dat ik nu meteen wou (liefst wel natuurlijk, maar wist zelf ook wel dat dat niet realistisch zou zijn). En opeens kwamen we ergens. Ik had het gevoel dat hij naar mij luisterde en andersom. Hij vroeg hoe ik het dan voor me zag. Ik zei een datum voor over een paar maanden, zodat hij aan het idee kon wennen, er naartoe leven en angsten met elkaar bespreken.

Hij kwam er toen mee dat hij er naar toe wilde streven om te starten in febr. Dus voor mijn gevoel nog steeds onduidelijkheid want het kon nog steeds een nee worden. En ik achtte de kans op een nee groter dan een ja. Ik kreeg juist steeds meer druk want nu moest alles goed gaan anders zou het een nee worden. Dat eiste natuurlijk zijn tol. We zouden elke week op dinsdag praten. Maar dat redde ik vaak al niet, want ik werd alleen maar gefrustreerder. Ene moment in de wolken andere moment bang dat het me weer afgenomen werd.

Mijn man had zware dagen op het werk dus ik zag de kansen alleen maar afnemen. Maar toch door hoe mijn man praatte begon ik weer te twijfelen en hoop te krijgen. Dus op de praatavond deed ik de stoute schoenen aan en vroeg hem, wat het is het uitgangspunt....Nee wat een ja kan worden (dat is wat ik dacht) of een Ja die nog een nee kon worden. Het bleek het laatste Maar toch na een paar zwevende dagen trapte mijn hoofd weer op de rem. Mijn man bleefde zware dagen hebben op het werk en dan angst overwon weer bij mij dat het dan toch een nee zou worden. Na meerdere ups en downs te hebben gehad knapte ik week geleden in het weekend weer. We hebben toen een heel gesprek gehad en hij zei toen, dat hij het heel moeilijk vond dat ik er zoveel last van had. En stak toen zijn hand uit en zei weet je wat...ik zeg ja. Aan de ene kant heel blij en aan de andere kant ook niet. Want nu voelde het juist alsof ik 'mijn zin had gekregen met zielig doen' en zo wilde ik het natuurlijk niet. Na een paar dagen trok dit weer bij en op onze praatdag had ik eindelijk een fijn/gelukkig gevoel erover.

Totdat we 's avonds gingen praten. Toen kwam hij er ineens weer mee dat hij toch nog twijfelde over zijn gevoel naar mij toe. Ik was helemaal weer verdrietig want ik dacht nu gaat het toch nog weer niet door. Net nu ik eindelijk blij erover kon zijn komt hij hier weer mee. Maar dat bleek toch nog mee te vallen. Hij wilde het niet intrekken, maar wel bespreekbaar maken. Zodat ik hem kon helpen dat gevoel weer terug te krijgen. Ik denk zelf dat het komt, omdat ik minder toenadering heb gezocht dan de maand ervoor om mezelf te beschermen. Maand er voor was het namelijk wel weer goed bij hem. En ik herken het ook heel erg van mijn eigen PND's, dat het erg lang duurde voordat mijn gevoel naar hem toe weer helemaal goed zat. Dus hij vertrouwd op mijn woorden, omdat als hij er over nadenkt hij ook alleen maar mij als de moeder van zijn kinderen ziet en ook echt alleen een derde kind met mij zou willen.

We zijn nu bijna een week verder na dit gesprek en het antwoord is nog steeds ja. Dus ik denk dat ik nu echt in moet gaan geloven dat het door gaat. Ook al heb ik nog steeds een beetje het gevoel dat ik zit te wachten op dat hij toch thuiskomt en zegt, nee ik wil toch niet....Dat is eigenlijk de reden dat ik hier nog ben en eerder niks heb gezegd erover Ik moet morgen ongesteld worden, dat ben ik zo'n 5 dagen en dan zal het moeten gaan gebeuren zoals het nu lijkt.

 

Man heeft mij een brief geschreven, zijn hoofd liep over en hij was al een langere tijd zo onaardig naar ons toe. Hij heeft alles eruit gegooid in een brief en wat was dat fijn. Over zijn werk, over dat hij een opleiding wil doen, over dat de rot nachten die wij nog hebben, over medische zorgen om onze jongste (morgen heel spannend onderzoek ook in het ziekenhuis). In t ergste geval heeft hij een aangeboren darmafwijking en dan is t voor mij ook klaar met de kinderwens: zorgenkindje is het al.

En dat hij zo graag een derde wil, niets liever zelfs maar verstand zegt nee.

 

@Stokstaartje86 wat een rollercoaster! Maar wat fijn dat jullie nu op een lijn kijken te liggen. Hoop dat dat zo blijft en dat het dan maar snel raak mag zijn.

@GroeneBomen wat goed dat hij het allemaal op papier heeft gezet, wat zal dat opgelucht hebben. En het geeft jou en veel beter beeld wat er nou allemaal in dat hoofd omgaat. Ik ga duimen voor je dat de uitslag meevalt morgen. Kan me voorstellen dat als de uitslag tegen valt dat een streep zet door jullie kinderwens. Heeft jullie jongste er ook veel last van? Mijn broer heeft een erfelijke darm aandoening maar heeft daar in het dagelijks leven weinig last van. Hij moet wel 2x per jaar een darm onderzoek laten uitvoeren om te checken of er niks groeit/broeit.

 

Ze gaan onderzoeken of er in t eindstuk überhaupt peristaltische beweging zit en de darmen tegendruk geven bij de canule die ze inbrengen. Hij poept niet zelf nu namelijk heeft veel buikpijn en ontelbare klysma's al gehad.
Ook naar voor je broer zeg, zijn ook niet de leukste onderzoeken en vooral dat laxeren vooraf heel naar

 

Wat lastig! Kan me voorstellen dat dat heel pijnlijk is voor hem. En ontzettend lastig voor jullie, daar zal je flink zorgen van hebben. Ik denk aan je vandaag en ik hoop dat ze wat beweging kunnen vinden!

 

Uitslag helaas pas over een tijdje maar goddank onderzoek zit erop. We konden hem eerst nog afleiden maar dat lukte niet meer en dikke tranen en boos heel rot. Was blij dat man ook mee mocht. Moest ook wel, 1 de benen in bedwang houden en de ander als entertainer.
Hopelijk laat dit onderzoek hem poepen, want anders krijgt hij weer een klysma vandaag

 

Heftige brief! Maar ook fijn dat hij toch een manier heeft gevonden om zijn gevoelens te uiten! Om wat voor aangeboren afwijking zou het dan gaan? En als dat het niet is...wat dan?

Begrijp ik goed dat die ene zin van jou zelf is? Dat als het om deze afwijking gaat jijzelf ook geen derde kindje meer wilt? Wat stom dat jullie niet meteen uitslag krijgen van dit onderzoek. Ik hoop dat ze jullie niet te lang laten wachten dan met de uitslag. Ik duim dat hij er van gaat poepen. Dan is de pijn van het onderzoek in elk geval ergens goed voor geweest

@Oilell: ja een rollercoaster is het zeker en dat al een jaar lang. Ik durf er gewoon nog steeds niet in te geloven. Hij zegt nog steeds dat het doorgaat (gister gepraat i.p.v. vanavond omdat vanavond niet lukt), en dan worden er dingen besproken waarna ik direct weer twijfel of het echt wel doorgaat. Ik ben gewoon bang dat hij dan net in DE week geen zin heeft of weet ik veel wat. Om het te ontlopen. Dat ook aangegeven gisteren, maar hij zegt dat ik dan zelf ook wat er voor moet doen. Hem verleiden bedoeld ie dan en daar ben ik nou net niet zo'n ster in haha. En dan niet alleen dan maar ook de rest van de weken, want voor hem voelt het nu alsof het alleen maar om die week draait. Ook wel begrijpelijk, maar ik heb voor ik ongesteld word altijd al een paar dagen bloedverlies dus nodigt niet echt uit dan

 

@Phoebe vandaag al uitslag gekregen dus dan weet je al dat t niet oke is. Uitlag was niet goed, dus door naar biopt uit de darm onder narcose en we krijgen hopelijk volgende week al les in hoe we zijn darmen moeten spoelen elke dag in plaats van om de dag een medicinale klysma te geven.

 

Hij is sterk, heeft een extreem gespannen kringspier en haat stilliggen... ik denk dat t niet makkelijk gaat worden. Gewone klysma is als lastig maar dat is zo gezet...
Geen idee nog wanneer hij de ingreep krijgt

 

@GroeneBomen och nee, wat een tegenvaller. Het arme jochie En wat niet het heftig zijn voor jullie om hem zo te zien. Wat willen ze met dat biopt vaststellen? Want het klinkt alsof ze dan nog niet zeker zijn van wat het nu precies is.

Wat moet het een heftige periode voor jullie zijn zeg. Sterke mama!

 

Of er überhaupt zenuwcellen zitten op een bepaalde plek in de darm.

 

Wat een fijne VK zeg! Zo zouden er meer moeten zijn! Ik ben bij de tweede speciaal uitgeweken naar een VK in een ander stadje dan waar we wonen omdat de eerste ervaring ruk was. Ik had toevallig mijn pretecho daar gehad en toen merkte ik dat de benadering zoo ontzettend anders kom dat ik daar heen ben gegaan bij de tweede. Mocht het zover zijn wil ik daar graag weer heen, maar ze hebben bevallingen bij het bijbehorende ziekenhuis gestopt daar i.v.m. personeelstekort waardoor ik nog verder zou moeten reizen voor de bevalling. Ik ben er bang voor dat ze zeggen dat ze mij dan niet willen begeleiden en dan zou ik dus weer op een onbekende plek uitkomen en dan ben ik weer bang dat het niet zo fijn zal zijn als daar

Wat goed dat je hulp hebt gezocht om alles te verwerken. Het is ook zeker niet niks wat je voor je kiezen hebt gehad! Wat was er eigenlijk met je jongste? Misschien heb je het al gezegd, maar dan ben ik dat even kwijt.

 

Oh nee dat is echt niet wat je wilt horenklinkt alsof het spoelen ingrijpender gaat worden voor hem en jullie dan de medicinale klysma. Is dat spoelen echt nodig? Of kan hij het af met de klysma? Jeemig wat heftig dit zeg