Spoelen Is noodzaak, de microlax irriteert de darmen teveel en heeft hem al een ontsteking gegeven spoelen is voor de darmen veel gezonder
Ohnee, een darmontsteking is ook niet de bedoeling. Bah wat een K*T situatie zo zeg. En die kleintjes snappen er de ballen van. Die denken alleen maar dit voelt niet fijn dus wegwezen hier.
Jeetje wat lastig zeg! Vind het echt heel erg naar voor jullie allemaal! stertke!! Ja ik ben haar ook zo dankbaar! Toen ik zwanger was van de oudste waren ze met zn 2e in die praktijk maar had eigenlijk alle controles altijd bij haar.. Bij de jongste werkte ze met zn 3e en eigenlijk zo dat ze alle 3 afwisselen zodat je ze alle 3 leert kennen maar heb aangegeven dat ik echt heel graag bij haar wil en dat was goed.. Ik ben tijdens de zwangerschap verhuisd naar een andere dorp die eigenlijk buiten hun omgeving viel maar mocht toch bij hun blijven.. Ik had tijdens de zwangerschap al aangegeven dat als ik zou bevallen ik dan wel echt graag haar erbij zou willen hebben ze had toen al aangegeven als ze geen dienst had dat ze wat zou proberen te regelen. Toen de jongste dus stopte met bewegen moest ik overgenomen worden door het ziekehuis ze belde me toen 2 dagen nadat ik overgenomen was over hoe het met me ging enzo en heb toen ook gezegd dat ik er zo van baalde dat zei dan nu niet mijn bevalling kon doen.. ze heeft toen aangegeven dat als ik wist wanneer ik ingeleid zou worden ik mocht bellen en als ze kon zou ze alsnog komen.. ik werd toen plots een dag eerder ingeleid heb haar toen gebeld en ze is toen naar het ziekenhuis gekomen en heeft me echt zo fijn door de bevalling heel geloodst.. Toen ik eenmaal thuis was met de kleine viel ze steeds af en ze dronk heel slecht en alleen maar aan het slapen.. kraamzorg nam alles niet zo serieus en wuifde al mijn zorgen weg als ik deze probeerde aan te geven.. ik kreeg omdat het met mij nog niet goed ging ivm het vele bloedverlies en ik natuurlijk alleenstaand was extra uren kraamzorg.. aan het eind van deze periode werd duidelijk dat het toch echt niet goed ging met de kleine.. ze is toen gekomen en heeft alles aangehoord en schrok er ook best van hoe de kraamzorg hiermee om gegaan was.. Ze zag aan de kleine dat er iets niet goed zat maar kon niet precies plaatsen waar het aan zou liggen.. Ze heeft toen contact gezocht met de kinderarts en het leek hun beter dat de kleine een dagje opgenomen zou worden ter observatie.. Ik was natuurlijk gigantisch overstuur en ging met me zus naar het ziekenhuis.. toen we op de afdeling in de gesprekkamer waren stond mn vk er ook aan de deur omdat ze doorhad dat het echt niet goed ging en er toch voor me wou zijn... ze is in die hele periode daarna ook regelmatig langs gekomen en heeft maanden daarna nog met me alle medische dossiers doorgenomen van mezelf en de kleine als onderdeel van mn verwerking. Ze is echt zoveel verder gegaan dan enkel werk als verloskundige en daar ben ik haar zo enorm dankbaar voor!! Kan me ook nooit goed voorstellen als andere negatieve ervaringen hebben met een verloskundige juist omdat die van mij zo fijn en lief is!! Gek eigenlijk he hoe jij dan ook in je eigen omgeving geen fijne ervaring had bij je verloskundige, wel fijn dat dit uiteindelijk bij een andere wel was.. alleen lijkt het me nu inderdaad met oog op een volgende zwangerschap wel heel lastig waar je voor kiest..
Oh ik vergeet gewoon te antwoorden op je vraag wat de jongste had sorry ik maakte er ineens een heel verhaal van.... Ze was tever afgezakt en had een lage spierspanning ze heeft daardoor lang nodig gehad om weer aan te sterken.. Ze heeft elke keer alles op haar eigen tempo gedaan maar totaal niet zoals je eigenlijk zou kunnen verwachten.. Ze hebben nooit echt kunnen zeggen wat er precies was maar vooral combinaties van dingen samen... Te lang laten zitten tijdens de zwangerschap terwijl ze al amper nog bewoog, te grote neuspoliepen die drinken echt hebben dwars gezeten, constante oorontstekingen, lage spierspanning.. Ze doet het nu gelukkig goed, ze is wel enorm vatbaar nog voor alles en pikt alles op kwa virussen, bepaalde structuren van eten ofzo raakt ze absoluut niet aan ze proeft het ook niet eens dat is al vanaf het begin.. ze heeft bijna dagelijks verhoging of koorts.. Maar ze ontwikkelt zich verder op haar manier goed..
Heftige verhalen gelezen over kindjes waarbij het niet goed.ging @Stokstaartje86 wat fijn dat je in ieder geval.het gesprek heb gehad en dat je ook al is het nog niet de duidelijkheid hebt waneer wel het bespreekbaar is. @GroeneBomen wat heftig dat de darmen niet werken de uitslag niet positief was. Zwaar he een zorgenkindje. Ik wens je heel veel sterkte.
Sorry haalde het een door elkaar. Door de corona nasleep is mijn concentratie en dergelijke niet optimaal. Sorry.
Dames een hele stomme vraag misschien. Maar hoe maken jullie het bespreekbaar met je man/partner over je wens voor nog een kindje. Als ik een opmerking maak krijg ik meteen een nee en praten er over wil ik heel.graag maar vraag me dan af hoe ik dat moet doen. Ik worstel weer heel erg met het verlangen en het doet mijn zo'n pijn dat als ik een keer huil dat ik een aai over mijn hoofd krijg en een kus en dat is het. Ik weet echt niet wat ik ermee aan moet. Heb toen al eens een keer een opmerking gekregen ergens dat ik dat met vriendinnen moet bespreken en niet met mijn man want voor hem is een verlangen en miskraam anders dan voor mij of dat ik anders met en professional moet praten,maar het moet toch ook bespreekbaar met mijn man zijn? Het is toch iets van ons samen. Vandaag ook de rode duiveltjes weer gekregen,stiekem hoop dat het misschien toch "mis gegaan" was , maar nee, aan de andere kant ook maar goed, al zegt mijn man wel is het zo dan is het zo, want je haalt het toch niet weg. (En nee denk nou niet meteen weer het slechtste van mijn ventje hoor, want het is echt een geweldige lieverd verder)
@GroeneBomen: hebben jullie al meer duidelijkheid wanneer het biopt afgenomen gaat worden? @ Phoebe: wauw echt heel bijzonder hoe ze voor je klaar heeft gestaan!!! En wat heb je veel meegemaakt met je dochtertje ook nog! En wat apart dat er nooit echt een oorzaak is gevonden. Fijn dat ze toch goed groeit en ontwikkeld op haar eigen tempo. Ben je nu door corona ook extra bang dat ze zoiets oppikt? @Somita: mijn menstruatie is vandaag de laatste dag en hij is nog steeds niet terug gekrabbeld. Hij heeft het mentaal gezien wel moeilijk op het werk en moeite met zin in sex en het af te maken. Ik hoop dus niet dat dit zijn manier is om het alsnog tegen te houden. Maar gister nog weer daar over gesproken en hebben nu afgesproken dat we er nog steeds voor gaan en hij aangeeft als het echt niet gaat lukken die dag Ik vind het lastig om te zeggen hoe jullie in gesprek moeten komen. Meestal als een gesprek niet mogelijk is word ik boos en gooi ik dan alles eruit. maar ja dat is ook niet verstandig om te adviseren. Wij hebben nu wekelijks die vaste dag om te praten over alles wat ons dwars zit en ik merk wel dat we nu makkelijker aan het praten komen doordat het moment vast ligt i.p.v. dat je wacht tot een goed moment of tijd hebt. Ik vind dat je best mag aan geven dat ook al zegt hij nee, dat jij wel je gevoelens er over moet kunnen uiten. En dat is dan niet om hem over te halen, maar het is ook niet eerlijk als hij elke zin afkapt van jou die er over gaat. Hij mag zijn mening hebben, maar jij ook. Anders gaat het straks nog tussen jullie in staan
Hoe is het met iedereen? Hier goed. De oudste start nu op school, wohw dat gaat even wennen worden... wat een tijd krijg je dan ook terug! Ik probeer mezelf de laatste tijd steeds meer in te beelden dat er geen derde meer komt. Dit omdat mijn vriend echt naar nee neigt, ook omdat hij denkt dat het voor hem teveel stress oplevert. En dat herken ik wel in hem. Hoe jammer ik dat ook vind, wil ik geen derde als hij er niet volledig achter staat. Mss als zometeen de oudste wat langer op school zit dat hij nog van gedachten gaat veranderen. Maar aan de andere kant vind ik het wel fijn dat ik voor mezelf de tijd neem om het een plekje te geven. Ik zou echt heel graag een derde willen, maar ik probeer dan dus nu ook echt vooral de focus te leggen op 2 kindjes. Zodat ik niet oneindig blijf verlengen naar die derde. Dan kan ik eventueel alleen maar blij verrast worden. Ik ben best trots op mijzelf dat ik het zo los kan laten momenteel!
Wat goed dat je het zo los kan laten. Vind het heel goed dat je alleen een 3e wil als je man daar ook honderd procent achter staat, een kindje krijg je met z'n twee. Ik heb van de week een doorverwijzing gekregen naar specialistische ggz wegens depressieve klachten. Kwam hard aan want ik voel me niet depressief. De mensen dicht om mij heen vinden het ook een 'gekke' diagnose. Maar de doorverwijzing houdt wel in dat er langer en intensiever behandeld kan worden, de PTSS die ik heb overgehouden aan de zwangerschap zou ook verder behandeld kunnen worden. In het huidige traject zijn de behandelingen 'op'. De arboarts wil me ook nog steeds niet aan het werk hebben, dus dat viel ook even flink tegen. Mijn man heeft aangegeven dat hij het belangrijk vindt dat ik mijn baan behoud (ik ook). Dat betekent dat ik dit jaar 4 weken fulltime aaneengesloten moet werken, anders ben ik langer dan 2 jaar ziek en is er reden tot ontslag. Dat zou betekenen dat we een ander huis zouden moeten zoeken etc. Dus de focus ligt nu op 4 weken aaneengesloten werken voor mij. De arboarts denkt dat ik rond juli/augustus rond dat punt zou kunnen zitten. Ondanks dat mijn man er enorm tegen op ziet, zou hij na die 4 weken van start willen voor een 2e kindje. De arboarts vond dat ook een goede motivator om weer aan het werk te gaan, al is het zuur dat mijn carrière op die manier wel weer volledig stil komt te vallen. En dat terwijl er een ontwikkelplan ligt om over 10 jaar de directie in te kunnen. Gelukkig wordt mijn werkgever volledig gecompenseerd door het uwv, anders had ik me daar echt heel schuldig over gevoeld. Het voelt nu nog steeds lullig, omdat ik ze niet van te voren op de hoogte durf te stellen. Ondanks dat een 2e kindje hier hardstikke gewenst is, ben ik bang dat ik het als 'ongelukje' af ga doen. Mijn wens voor een groot gezin blijft, mijn man heeft daar voorlopig wel een dikke streep door gezet. Eerst zorgen dat ik weer op de been ben, dan een 2e zwangerschap. Afhankelijk van hoe die verloopt zullen we het gesprek over een 3e aangaan.
Wat vervelend dat praten zo onmogelijk lijkt voor je! Kan me voorstellen dat het enorm eenzaam kan voelen! Wou dat ik iets voor je kon doen al was het maar een luisterend oor bieden maar indd wat je zegt het is toch iets wat je eigenlijk bij je partner hoopt te kunnen doen vooral met zoiets. Misschien gewoon op de man af zeggen dat jij echt de behoefte hebt om met hem te praten hierover.. Ja ze is echt een bijzonder mens hoe zei alles gedaan heeft en er voor me was ben ik haar ook zo gigantisch dankbaar voor! Vervelend dat het met je man nog niet goed gaat, maar wel fijn dat zijn idee er niet over veranderd is al is je angst van oh zou hij toch zo willen uitstellen logisch.. Ohh wat een mijlpaal weer starten op school! Hoe is het gegaan? Wat knap hoe je erin staat zeg! En inderdaad wat je zegt misschien nu er meer tijd komt het nog veranderd bij je man, maar toch knap dat je er op zon manier in kan staan!!! Ik weet niet of je het al gedeeld had hoor sorry anders, maar wat is er gebeurt bij jou dat je er ptss aan over gehouden hebt? Wel goed inderdaad eerst goed aan jezelf werken en hopelijk lukt het je om die 4 weken aaneengesloten te kunnen werken zodat je baan wel veilig blijft want er hangt wel veel vanaf! Hogelijk kom je er snel bovenop! Hier hielp bij mn passen EMDR heel erg en ook best snel resultaat mee geboekt.
@Phoebe ik heb tijdens mijn zwangerschap last gehad van extreme hyperemesis gravidarum, ofwel extreme misselijkheid. Dat is begonnen 5 dagen voor mijn nod. In week 4 begon ik met medicatie, in week 6 ben ik volledig ziekgemeld en zit nu al bijna anderhalf jaar thuis sinds die dag. Met 7 weken was de eerste dagbehandeling waar ik 4 liter vocht kreeg. Waar de meeste stellen met een week of 9 aan het denken zijn hoe ze gaan vertellen dat ze in verwachting zijn, lag ik toen al 11 dagen in het ziekenhuis. Ik woog toen ruim 20kg minder dan mijn startgewicht (woog 72kg, dieptepunt 50,8). Daar hadden we gesprekken of het wel verantwoord was om de zwangerschap door te zetten omdat mijn organen op instorten stonden door de ondervoeding, uitdroging en uitputting. Sondevoeding werd weer uitgekotst, een darmsonde voorkwam dat het eten uitgespuugd werd. Maar blijkbaar kan je een darmsonde wel ook uitspugen, dus die is meerdere keren zonder roesje of verdoving terug geplaatst. In totaal hebben we 23 ziekenhuisopnames gehad voor de bevalling en 'van' de bevalling wegens de inleiding. Van die 23 opnames was de kortste 2 nachten, de langste 17. Dat is exclusief 2 a 3x per week een dagbehandeling voor een vochtinfuus. Als je dat allemaal bij elkaar optelt heb ik bijna de helft van mijn zwangerschap in het ziekenhuis doorgebracht. Er zijn een aantal momenten die geleidt hebben tot PTSS. Ik ben 's nachts door het overgeven in elkaar gezakt en uren buiten bewustzijn geweest, werd wakker in het ziekenhuis. Het plaatsen van een sonde is vrij traumatisch, zeker als ze perongeluk in je long terecht komen ipv je maag. Maar ook de constante angst om er zelf aan dood te gaan, het kindje te verliezen, het constante braken van bloed omdat je slokdarm letterlijk opengebrand is door het maagzuur en gal wat je spuugt etc. Onderstaand filmpje geeft een beetje een idee.
Jeetje wat heftig wat je mee gemaakt hebt! Heb er gewoon geen woorden voor maar wel diep respect dat ondanks alles wat je mee gemaakt hebt de wens voor nog een kindje te hebben vind ik echt ontzettend dapper! Helaas wel iets waar je niet zo 1 2 3 van herstelt bent dus snap wel wat je omschrijft dat het een lang traject is. Ik hoop wel dat een volgende zwangerschap wat beter mag verlopen voor je! Maar kan me voorstellen dat je er ook enorm bang voor bent!
@Oilell wat goed en dapper dat je naar de specialistische ggz gaat. T is een heftig traject en dat zal veel energie kosten (maar ook rust in het lijf en hoofd). Emdr is zwaar maar ik vond t de sleutel om de ptsd niet meer de hoofdrol te laten spelen (en dat glorieuze moment zich niet zou herhalen dat ik dacht dat t best goed ging en ik tijdens een les over inwendige bloedingen uit t niets een paniekaanval kreeg en alleen maar kon huilen dat ik dood had kunnen gaan... ging minder goed dan ik dacht). Eerst maar weer jezelf hervinden sterkte! HG is maar een ongelooflijk nare en doodenge aandoening