Dat heb ik nou ook dat ik denk wat moet het toch fijn zijn als je het gevoel hebt dat je gewoon compleet bent.. als je het wilt delen ben ik wel benieuwd naar jullie verhaal van de mmm Hahah dat romantische beeld heb ik er zelf echt niet meer bij maar toch zou ik het allemaal zo graag overdoen, nouja liever dan iets beter als de vorige zwangerschappen.. Soms denk ik wel eens zou mijn gevoel daarvan komen dat ik voor mijn gevoel geen goede controle gehad heb over de zwangerschappen en het daarom over wil doen... Leuk dat je mee wilt kletsen! Lastig dat jullie geen middenweg hierin kunnen vinden! Ergens snap ik jouw gevoel wel.. maar je vriend ook wel.. het is zo lastig dan he met je eigen gevoel er in!
He hallo, wat fijn dat hier een toppic voor is! Ik voel me er soms eenzaam onder, dit is niet iets wat ik makkelijk deel met mn zussen of vriendinnen. Mijn man heeft een maand of vier geleden laten vallen dat hij niet zeker meer weet of hij wel en tweede wil, en sindsdien ben ik helemaal de kluts kwijt. Ik slaap slecht, drink maar een wijntje extra, het knaagt aan me en beheerst eigenlijk mn gedachten. Even lang verhaal kort: mijn man heeft een burnout gehad waar hij nog steeds soms last van heeft. Ik vraag me af of hij ook niet depresief is (geweest). Dat was een hele lastige periode waarin hij in jogging broek thuis de hele dag op de bank zat met de gordijnen dicht, pas om 4u naar bed kwam en er met mij heel moeilijk over kon praten. Toen het beter ging hebben we een heerlijk jochie gekregen in 2019. We hebben het altijd over een tweede gehad; op voorhand een grote auto gekocht, die kamer is voor als de tweede komt etc. Nu zei hij laatst dus dat hij een tweede niet ziet zitten, en hij niet weet of dat ooit veranderd. Hij trekt het nu net, een tweede zal het niet gezelliger maken zei hij. Ergens vind ik het heel rot omdat ik zie dat hij worsteld, maar ik vind ook dat als hij dit niet trekt ons leven "on holt" gaat. Hij wil geen proffesionele hulp, dat heeft hij twee jaar geleden een paar gesprekken geprobeerd maar klikte niet. Uit ervaring weet ik dat zulke gesprekken moeilijk zijn, en het soms tijd kost voor je de juiste persoon vind waar het mee klikt. Daar moet je ook moeite voor willen doen. Toen ik het omderwerp van een tweede laatst eindelijk aankaarte (erover praten gaat heel stroef omdat het een ding geworden is, net zoals iemand hierboven al een keer noemde) kwamen we helaas tegenover elkaar te staan en vroeg hij me "of ik dan verder ging kijken". Ik viel even stil. Dat is zeker niet wat ik wil, want ik hou enorm veel van mijn man, maar ik weet ook dat ik echt nog een kindje wil. Ik ben boven de 30, als hij voorlopig geen kinderen meer wil en hij blijft daarbij, gaan we het dan redden...? Dat ik die gedachte had, daar schrok er enorm van. Ik heb ook uitgesproken dat ik best een paar jaar wil wachten tot hij eraan toe is, als ik maar weet dat die tweede er komt. Maar dat kan hij niet beloven. Nou, heel verhaal geworden zeg... beetje als een soort dagboek, geen idee of het nog een beetje duidelijk is. En hopelijk komt mn man niet over als een eikel, want het is echt een lieve man en vader.
Ja zeker lastig, hoop dat we uiteindelijk wel een middenweg vinden, zowiezo moet de kleine eerst goed in eigen bed slapen heel de nacht (nu slaapt ze tussen ons in)
Wat een moeilijke situatie! Je man komt zeker niet over als een eikel hoor! Maar iemand die het gewoon heel moeilijk heeft en daar teveel mee moet worstelen/dealen wel ben ik het eens met wat je zegt dat het tijd nodig heeft tot je iemand vind waar praten mee klikt en hij dit toch wel moet doen zowel voor zichzelf als jullie gezin.. Vind het ook helemaal niet gek dat je die gedachtes hebt gehad, de wens van een kindje kan/is zo intens en sterk denk dat iedereen dat hier wel kan begrijpen! Ah ja dat is dan misschien wel handig ja in dr eigen bedje! Hopelijk vinden jullie er een weg in!
Voor wie het hoop geeft...mijn man vond 2 altijd meer als genoeg ( en hij heeft gelijk...want oh wat kunnen peuters en kleuters draakjes zijn) Maar is toch uiteindelijk overstag gegaan...en nu 39.2 weken zwanger van ons 3de draakje. Ook weer een meisje. Nu droomde eerst manlief over een 4de terwijl we besloten hadden dat 3 echt genoeg is. En een dag later droomde ik erover...maar ik denk ( hoewel er in mijn hart plek zat is en in die van mijn man ook) dat het hierbij blijft. Maar soms komen wensen/ dromen uit...ik hoop voor jullie dat jullie dromen uitkomen. Geweldig topic
@Phoebe fijn om te horen dat je t begrijpt @Burb1988 leuk dat je even reageerd om je succesverhaal te delen, ik hoop zo dat het voor sommige van ons hier ook zo mag lopen!
Ooh Mupp wat lastig zeg. Ik kan me voorstellen dat dit voor jullie beide moeilijk is. Ook omdat het over een 2e kindje gaat. (dan is een 3e of 4e wat meer een kersjes op de taart, of althans zo voelt het voor mij). En succesverhalen zijn altijd fijn. Vanochtend waren we een huis kijken met 4 slaapkamers en ik zei dat er wel ruimte was voor 5 mensen. En man zei tegen de makelaar 'ja, daar is ie weer..... Wie weet he, nog ooit'.
Ohh ik praat heel graag mee met jullie! Heel eerlijk, ik zocht al een tijdje naar zo’n topic haha... Wij hebben 2 kindjes, mijn dochter wordt volgende maand 1 jaar. Ik wil heel graag nog wel een derde. We hebben de ruimte in huis en mijn hart is groot genoeg. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat dit met alles de laatste keer is (zoals velen las ik wel). Weet je waar ik vooral tegen aan loop? Is dat ik er geen jaren tussen wil laten. Mijn dochtertje wordt nog steeds vaak 2 x per nacht wakker voor de fles dus we zitten er vol in, dus kom nu maar door dan hebben we het gehad haha... Daarnaast probeer ik ook voor mezelf na te denken; wil ik echt een derde kindje of wil ik ‘die zwangere/newborn’ periode nog een keer meemaken? Mijn vriend zei na de geboorte tegen iedereen; zeg nooit nooit. Laatst liet hij vallen dat hij het zo genoeg vindt. Ik wil hem nu niet teveel pushen. Onze dochter slaapt niet goed, en hij is ook wat minder stress bestendig dan ik. De keuze hoeven we nu niet te maken maar ergens wil ik ook gewoon graag duidelijkheid (zodat ik weet dat ik dingen moet afsluiten). Maar liever niet nu een definitieve nee. Haha, heel verhaal. Ik kijk er naar uit om mee te kletsen!!
@Mupp jeetje wat heftig ook energieslurpend voor jou. Ik weet hoe het is als je man wel negatieve aandacht opslurpt maar zelf niets wil ondernemen 'want het helpt toch niet, want bij X kwam ik ook niet verder'. Denk ook dat de drempel om hulp te zoeken bij mannen hoger ligt dan bij vrouwen.
Dames ik lees hier nog mee, ik blijf toch dromen en begrijp mijn vent niet. Vanavond voor het eerst sinds de miskraam intiem. Weet dat het nu geen kwaad kan heb nog zoveel hcg in mijn lijf,mijn man weet dat de testen nog positief zijn. Maar waarom geeft hij niet aan dat we een muts moeten gebruiken. Ik ging hem ook een beetje testen en ok merkte dat een orgasme er niet in zat en dat geeft ook niet, maar waarom dan toch zonder muts intiem zijn als je geen kindje meer wil Hij weet mijn wens. Daarbij hou ik al mijn gevoelens en waar ik mee loop bij in een schriftje zo dat hij het kan lezen. Hij weet waar het ligt,maar kijkt er niet eens naar om of vraagt ernaar. Ik moet het weer echt alleen doen. De wens is zo groot geworden na mijn miskraam en ik kan het er niet eens over hebben met hem
Welkom hier! Leuk dat je mee komt schrijven! Ik snap wel wat je zegt met nu zit je er nog vol in dus dan nog maar 1 erbij als in je bent dan toch bezig hahah! Ik denk dat het voor een man anders is zoals je al zegt minder stress bestendig word wel wakker misschien van de kleine dus geen volledige nachten kunnen de meeste mannen ook niet goed tegen dan roepen ze al gauw ach het is genoeg zo denk ik.. Je zit nu natuurlijk nog vol in het verlies en gaat er veel anders om dan je vriend, als je met hem probeert te praten erover krijg je dan gelijk een dichte deur? Als je jouw emoties deelt? Ik snap je idee van een schrift wel maar misschien denkt je vriend wel, laat het maar ze heeft het even nodig om te verwerken zonder echt door te hebben dat jij eigenlijk de behoefte hebt dat hij dit ook leest? Ik merk aan je schrijven dat alles je echt heel hoog zit en dat begrijp ik, maar denk wel dat het goed is toch proberen dit bespreekbaar te maken met je partner anders komt er misschien wel een enorme kloof tussen jullie
Wat een verdrietig dat je een miskraam hebt gehad... Het lijkt me heel lastig dat je man het nu oke vind zonder condoom seks te hebben, en dan straks niet meer. Misschien ziet hij het wel heel praktisch (zoals zo veel mannen), namelijk dat je nu niet vruchtbaar ben en dus geen voorbehoedsmiddel nodig hebt... Dat je er niet over kunt praten herken ik heel erg vanuit mijn eigen situatie, ik vind het dan ook heel rot voor je dat je je gevoelens niet met je vent kan delen. Sterkte en blijf proberen met hem in gesprek te gaan over hoe je je voelt! Zo'n schriftje is misschien wel te subtiel.
Ja de drempel is denk ik wel hoger ja. Mn man heeft een tijdje terug gezegd dat het lang heeft geduurd voordat hij erkende dat er iets aan de hand was, en dat dat ook wel met trots te maken had. Hij had niet gedacht dat het hem ooit zou gebeuren. Even benieuwd dn ik weet natuurlijk niet precies is wat voor situatie jullie zaten, maar is bij jou man/vriend uiteindelijk het balletje gaan rollen? Dat hij hulp grzocht heeft bedoel ik?
Man heeft adhd met een spectrum saus erover en dat verergerd door zorgen en moeheid. Heel begrijpelijk en dat ie minder focus had snap ik maar dat negatieve gedrag? was t spuugzat. En elke keer zijn negatieve gedrag gevolgd door 'ja maar ik kan er niets aan doen' slachtofferrol had bij mij de grens bereikt. Heb gezegd dat als hij er niets aan wil doen, hij alle rust kan krijgen die hij wil want dan ga ik wel met de kinderen naar mijn ouders. En als hij dan in een stil leeg huis zit, hij alleen zichzelf nog de schuld kan geven... Zover was ik ook echt. Dus was geen loos dreigement. Helaas was die hulpverlener die hij had waardeloos (die man is ontslagen), nu heeft hij een goede maar die is langdurig ziek... dus pech. Maar goed, hij heeft wel doorgezet dus. Hij wou er dus niets aan doen, vond het te confronterend. Maar hij confronteerde ons er wel mee. Hij haalde kunnen en willen door elkaar... en in t belang van de kinderen wil hij dus nu wel
Oh tjonge, dan zo de verkeerde hulpverlener treffen, dat lijkt me echt een nachtmerrie Rot dat het zo ver moest komen bij jullie. In mn hoofd heb ik het gevoel alsof ik nu in een soort cruciale periode zit in onze relatie. Ik was bereid om er veel energie in te steken, te wachten tot mn man beter in zn vel zou komen te zitten en de mindere kanten voor lief nemen. Maar nu hij dus hoogstwaarschijnlijk geen tweede wil staat mn leven echt op zn kop en vraag ik me af of ik dit dan nog wil. Heel raar, want als hij nog een kindje zou willen zou ik volmondig "ja" zeggen op de vraag of ik wel met hem verder wil. Ik snap mezelf gewoon even niet op het moment geloof ik
Snap ik hoor! Ik heb ook gezegd, als jij niet erin wil investeren laat het wel op tijd weten want ik ben nu nog vruchtbaar Is ook wel evolutionair bepaald denk ik dan, de man hoeft maar een wipje te doen en kan wegrennen, wij zoeken iemand die erin wil investeren omdat wij ook meer moeten inleveren. Dus vanuit evolutie moeten wij kritischer zijn op t moment dat onze eierstokken nog rammelen. Dat t hier tussen ons slecht ging en ook wel gaat komt ook doordat onze jongste niet doorslaapt en naast mijn man ligt. Als we 2,5 uur achter elkaar kunnen slapen is t een goede nacht... dat maakt dat bij mij emmer ook eerder overloopt. En ik heb veel pijn en ben aardig aan huis gekluisterd door mijn lijf dus dan kun je ook minder hebben van iemand die dan klaagt over dat hij wel een leven heeft buiten dit huis
Hallo hier, even meeschrijven. Hier is de wens voor een derde zeker aanwezig, bij m’n man nog niet echt. Hij wil voorlopig even wachten. Hij zit al bijna 1,5 jaar thuis en heeft een tijdje geleden diagnose ASS gekregen. Zit nu in een traject om weer werk te vinden. De kinderen zijn nu 2,5 en ruim 1, dus wel vrij kort op elkaar. Het is voor ons beter dat we even wachten tot alles weer een beetje op de rit is en de kinderen ietsjes ouder zijn. En toch kriebelt het vreselijk
Herkenbaar hoor! Mn gevoel zegt ook wacht nog even, maar mn hoofd schreeuwt liever vandaag van morgen Mijn vriend wil graag wachten tot de jongste 4 is, is eigelijk ook wel een goeie want ze slaapt nogsteeds tussen ons in
He @Mamaroosje , welkom! Lastig als de wens er is, maar de timing nog niet. Lijkt me wel fijn als je man wel aangeeft een derde in de toekomst te willen, dat je die zekerheid hebt. Maar daar worden de kriebels nu niet minder door worden natuurlijk!Je man zit al even thuis zo te lezen, hoe is dat voor jou..? He @Phoebe , ik zit nog steeds niet zo lekker in mn vel eerlijk gezegd, het gesprek over geen tweede met mn man is nog een beetje vers denk ik.... Vandaag kwam mn zoontje aan met een boekje om voor te lezen. Is het dat boekje dat we van de kraamzorg kregen bij zijn geboorte "de komst van kleine pluis". Boekje van Nijntje wat een klein broertje/zusje krijgt. De gedachte dat ik misschien nooit meer een kindje krijg en mijn zoontje geen broertje of zusje... En ik had in de auto een kado verpakking liggen met "hello baby girl" voor een vriendin. Client van me ziet dat ding in de auto liggen en vraagt heel vrolijk of ik zwanger ben. Zulke dingen helpen niet echt mee natuurlijk... Lijkt wel alsof iedereen in mn omgeving ineens zwanger is of er mee bezig is Herkenbaar? Hoe is het met jou @Phoebe?