Moeite

Lastig he! Ik ben nu bijna 8 weken ver.
Heb het ook aan een aantal mensen verteld.
Nu vind ik de weken wel snel gaan dus dat maakt het wel makkelijker.
Wij maken het als het goed is bekend na de termijnecho.

Heb je al een echo gehad?
Ze geven aan dat je 10% kans heb dat het fout gaat, meestal neemt die kans af als je een kloppend hartje heb gezien.

 

Ik heb het gewoonteregels aan familie en vrienden. Als het mis gaat (wat een keer gebeurd is) wat dan nog? Ik vond het juist fijn dat ze op de hoogte waren en meeleefden. Is toch juist heerlijk dat men er vanaf weet en er voor je is? Tenminste zo heb ik het ervaren... Ik snap dat nooit zo goed dat men 'moet' wachten tot de 12e week. Kijk als je dat zelf graag wil prima dan gewoon lekker doen maar verder moet iedereen gewoon doen waar ie zich goed bij voelt is mijn mening.

 

Wij hebben het onze ouders zelfde dag nog verteld, en het aan vrienden en rest van familie na de eerste echo.

 

Ja, ik vond het echt heel moeilijk hoor, haha. Toen ik een positieve test in handen had was ik net 4 weken zwanger, maar ik zat diezelfde avond nog op de bank bij mijn beste vriendin omdat ik het niet geheim kon houden voor haar. Ook mijn moeder wist het gelijk, de rest van onze vrienden en familie hebben we het wel pas verteld met 12 weken.

 

Als het aan mij had gelegen dan had ik op de dag van de positieve test een advertentie in het plaatselijke dagblad gezet en neonverlichting boven ons huis geplaatst met daarop "IK BEN ZWANGER!".

Ik had mij voorgenomen om netjes te wachten tot de 12 weken maar uiteindelijk floepte ik het er dezelfde week nog uit tegen de buurman. Rond de 9 weken hebben wij het dan ook maar aan onze vrienden verteld. Ik had toen al wel meerdere goede echo's gehad. De verloskundige gaf aan dat de termijn van 12 weken nog iets van vroeger is. Toen kregen de meeste vrouwen pas hun eerste controle. Tegenwoordig worden er over het algemeen al veel eerder echo's gegeven en weet je dus ook al sneller of het wel of niet goed zit.

Als jij het niet voor je kunt houden dan zie ik geen reden waarom je dat wel zou moeten doen. Ik vond het juist wel een fijn idee dat mensen ook mee konden delen in het verdriet mocht het niet goed gaan.

 

Bij alledrie m'n zwangerschappen heb ik het meteen aan m'n ouders en zus verteld. Dit keer drie dagen na de test omdat het toen Sinterklaas was. De rest heb ik het verteld na de eerste echo bij 8 weken.
Bij deze laatste moest dat ook wel omdat m'n buik me verraadde. En onze oudste verklapte het bij 6 weken op een feestje aan een aantal vrienden. 1 van die jongens hoefde geen kaasje meer van hem omdat hij zo'n dikke buik kreeg alsof hij zwanger was. 'Net als mama!!' Riep hij uit 😅 Ach dat is het risico van het hem vertellen natuurlijk.

 

Ik kan het onmogelijk voor me houden! Het liefste had ik een bordje op mn voorhoofd gehangen met ik ben zwanger 😁😁 maar ik wist met 4 weken dat ik zwanger ben en 5.5 weken eerste hartslag gezien, een paar goede vrienden weten het en mijn collega's maar dat is vooral omdat ik zwaar werk doe en dus vaak wat Hulp nodig heb... maar voor me houden vind ik super moeilijk.. ik moet wel echt zeggen dat ik genoot van mijn eerste positie broek aanschaffen, en tegenwoordig hebben ze echt leuke kleding moet ik zeggen.

 

Ik heb het wel al vrij vlug aan mijn moeder/schoonouders etc vertelt en echt pas na 12 weken aan andere bekende..
Maar had er ook geen moeite mee om het 'even geheim te houden'. Dus gewoon doen wat voor jou goed voelt zou ik zeggen.

 

Wij vertelden het aan de mensen die we het ook zouden hebben verteld als het mis zou zijn gegaan.

Gefeliciteerd 😄

 

Ik heb het in totaal 2,5 week geheim kunnen houden. Wonderbaarlijk want ik kan nooit wat geheim houden. Vraag 3x aan me wat ik voor een kado heb gekocht voor mijn verjaardag en ik zeg het. Maar goed niemand vroeg ernaar en ik heb heel enthousiast zitten babbelen over de nieuwe auto die ik wil kopen dit jaar. ( vanwege de gezinsuitbreiding, maar dat vertelde ik niet)

Mijn leidinggevende was de eerste die ik het vertelde de dag na de echo. Ze begon over mijn ziekmeldingen en dat ik er al 3 had dit jaar, dus ja toen maar verteld daarna in het weekend het aan de aanstaande opa's en oma's verteld en onze zus en broer. Pas na termijnecho aan de rest vd wereld.

 

Hier ook snel alles verteld. Vooral mijn kant van de familie en onze beste vrienden. Als je het wil vertellen, gewoon doen. Gaat het mis, kan je iig op steun van die kant rekenen.

 

Direct aan ouders, broers, zussen en 1 bevriend stel verteld. 1 Directe collega op het werk ingelicht voor mocht er iets zijn kon zij mijn werk overnemen.
De rest van de familie, vrienden en collega's ingelicht na de eerste echo met bijna 10 weken

 

Je hoeft het ook echt niet stil te houden hoor! Als het misgaat is het toch ook fijn om wat steun te hebben van familie en vrienden?

Hier weten directe familie en vrienden het ook allemaal, en ook een aantal collega's. Eveneens wisten dezelfde groep mensen het bij de vorige 2 zwangerschappen die misliepen. Was erg fijn om daar wat steun in te krijgen.

 

Wij hebben het nooit lang geheim gehouden. Vooral toen ik na de zwangerschap van m'n dochter een miskraam kreeg, hadden we het nog niemand verteld. Met 5 weken ging het mis. Ik voelde me toen enorm verdrietig en leeg en niemand wist wat er was. Bovendien had ik het idee dat we m'n ouders en schoon ouders bedonderde waarom ik "ziek" was. We hebben het schoonzussen en vriendinnen enz wel pas na de echo verteld (8 weken) maar m'n ouders altijd wel eerder (5 weken zeg maar)

Dit keer hadden we de echo gehad met 7 weken van de tweeling en dat was natuurlijk een grote verrassing. We hebben het toen met de echo aan de familie verteld waarop ik prompt die avond roze slijm verlies kreeg. Ik was enorm in tranen maar de verloskundige had al aangegeven "met wie wil je deze vreugde delen en met wie wil je het delen als je verdriet hebt?" Gelukkig was het alleen roze verlies en geen bloed en ben ik inmiddels 21 weken zwanger. Maar wij vinden zelf wachten tot 12 weken nergens voor nodig. Voor de mensen die dichtbij je staan dan. Ze leven tenslotte ook mee met "wanneer heb je weer een afspraak?" En "hoe is het nu met de vermoeidheid en misselijkheid?"

 

Bij mijn 1e zwangerschap vorig jaar ging het mis, ik had het toen nog bijna niemand verteld maar dan wil je het juist delen met mensen. Ik was heel blij met alle steun die ik toen kreeg. Deze keer heb ik het juist aan meer mensen verteld en dat luchtte heel erg op, ook omdat je bang bent dat het weer fout gaat.

Je moet doen wat voor jou fijn is en als dat juist de mensen om je heen erbij betrekken is moet je dat vooral doen!

 

Gefeliciteerd!!!

Ik heb het meteen aan mensen verteld die mij dichtstbij stonden, ook toen mijn 1ste zwangerschap mis ging, als het mis gaat wat dan nog? het is nooit jou schuld en het kan juist heel erg helpen om de steun te krijgen bij de verwerking (bij mij wel ieder geval) want stel het gaat wel mis, moet je de schone schijn ophouden of je krijgt vragen als: wanneer komt er een baby of een ander duwt haar baby nieuws in je neus? terwijl je aan het rouwen bent, dat is vreselijk!!

Ik ben altijd heel open geweest erover en dat werd gewaardeerd en gaf zelfs een vrouw die ik al heel lang ken de moed om te vertellen dat zij al 8!!!! miskramen in stilte had moeten verwerken niemand wist het en omdat ik er zo open over was durfde ze het mij te vertellen samen hebben we gehuild en steun aan elkaar gehad!! er hangt een taboe om en is nergens voor nodig, ja er zijn mensen die onsympathiek reageren zoals: het is beter anders had je een gehandicapt kind gehad etc maar dat is gewoonweg onwetendheid.

Ik zou het gewoon vertellen aan wie je wilt!!!