Pfff hallo dames ik ben op 06-11 bevallen van mijn prachtige zoon! Maar nu heb ik eht zo een last van mijn emoties ik kan om elke poep of scheet wel huilen... (ook als ik naar mijn mannetje kijk uit pure geluk maar dat vind ik niet erg maar ook als mijn vriend gewoon niet leuk reageert en dat soort dingen) Kortom ik word er net goed van, ben de hele dag mijn best aan het doen om niet te huilen Wie herkent dit, wat doe je er tegen en wanneer gaat het weer over :
He zomaar, Volgens mij heb je last van "kraamtranen"...wat je er tegen kunt doen..Niet zo veel...er lekker aan toegeven. En hopen dat je omgeving wat begrip kan opbrengen...
Lekker aan toegeven,zijn kraamtranen. Gaat vanzelf over. Hoewel.....na de komst van de kleine ben ik emotioneler geworden. Maar volgens mij hebben veel moeders dat
Gewoon lekker aan toe geven hoor! Als je het probeert binnen te houden schiet je er ook niks mee op he Je vriend moet er maar wat begrip voor opbrengen hoor... Heeeel veel 'sterkte' en genietze van jullie zoon!
Nou, ik kan je vertellen: ik heb ELKE dag gehuild! en niet alleen maar 'op de vierde en vijfde dag', nee, een paar weken. Ik vond mezelf enorm labiel, maar ik heb er maar aan toegegeven. Ik huilde ook van geluk (kijk hoe lief ze ligt te slapen, jaaank!), of van moeheid, van wanhoop, uit onzekerheid, irritatie (kraambezoek dat zich niets van mijn labiliteit aantrok bvb!), ik huilde om ALLES en ik dacht dat het NOOIT over zou gaan. Nou, het gaat wel over... ik voel me nog wel enorm kwetsbaar, maar het lijkt een soort proces waar je doorheen moet: wennen aan de nieuwe situatie die je hele 'vertrouwde leven' op z'n kop zet. Ik vind zelf dat ik niet meer 'de oude' ben en ga dat volgens mij niet meer worden. Ik ben nu moeder en voor altijd verbonden aan dit meisje! (ik hoor van andere moeders dat ook dat langzaam gaat wennen...) succes en laat ze lekker stromen! Amber
De bekende kraamtranen! Het is ook niet niks wat je de afgelopen 9 maanden hebt meegemaakt. Alles komt er nu in 1 klap uit en de zwangerschapshormonen verdwijnen in 1 ruk uit je lichaam. Je wereldje voelt nu even heel klein en alles is nieuw en wennen. Je hebt een heel prachtig klein mensje op deze wereld gezet die jou heel hard nodig heeft en jij bent vanaf nu mama voor de rest van je leven. Ja dat doet wel even wat met je... Net als bij Amber70 heeft het bij mij ook weken geduurd. Huilde om alles..van geluk, boosheid, irritatie, moeheid en vooral als ik niet begrepen werd (lees bemoeienins kraambezoek/familie) En het was geen huilbui van 5 min, nee kon wel dik een uur duren! Het verdwijnt vanzelf weer. Geef je zelf er aan toe, het lucht uiteindelijk op... Geniet van je kleintje! Liefs Angeltje
Heerlijk he die kraamtranen. Ik heb er ook veel last van gehad. Ik kon ook echt om alles huilen. Het voelde zo raar, omdat ik dat niet gewend was van mezelf. Ik huilde ook om alles. En er was ook geen stoppen meer aan. Ook toen mijn man me een mooie ring gaf voor de geboorte van Jasmijn, was het hek van de dam! Ik bleef maar huilen en ik heb denk ik wel een half uur gehuild. Dan denk je dat het bijna over is en dan begint het weer. Gewoon lekker laten gaan en geniet van de mooie kraamtijd! En nog gefeliciterd met de geboorte van jullie kleine!
Pffff ben blij dat ik niet de enige ben..... Het is inderdaad dat je overal om kan huilen en dat voelt zo gek omdat ik zo intens gelukkig ben! Netzoals dat mijn eerste kraamhulp na 6 dagen afscheid ging nemen.... oh oh oh het is zo een fijn mens, het leek voor ons net of we moeder en dochter waren nou heb het met heeeeeeeeel heeeeeeeel veel moeite in kunnen houden! Moet ook niet te vaak aan het feit denken hoeveel geluk je eigenlijk hebt als je een mooi gezond kindje op de wereld mag zetten
ik kom er volgens mij nooit vanaf want sinds de gevboorte van Tijn huil ik ook regelmatig als ik iets vervelends of iets leuks hoor of zie
Hey, Ik kan niet zeggen dat ik er last van had. Maar ik herken het wel omdat mijn zus zo verschrikkelijk veel kon huilen na haar bevalling. Soms wist ze niet eens waarom en rolden de traantjes eruit. Toen haar zoontje een drietal weken oud was is dit overgegaan. Dus einde in zicht !
Heeeeel herkenbaar! Yara is u 6 weken en ik merk dat ik nu stabieler word. Ik kon ook overal om huilen, ook omdat ik zo gelukkig ben met haar. Ik heb zelfs een avond een uur lang gehuild, en daarmee bedoel ik echt huilen...joelen...dikke tranen....het hielp niet op. En als ik dacht waarom huil ik eigenlijk? Ik kon niet 1 specifieke oorzaak aanwijzen... gewoon om alles wat ik meemaakte... een bevalling.... nu ps beseffen hoe bijzonder een zwangerschap eigenlijk is, een ander lichaam om aan te wennen, ervaren van nieuwe gevoelens. Het voelde of mijn hart gewoon open lag, als je begrijpt wat ik bedoel. Zo kwetsbaar en gevoelig. Pfff... er komt heel wat op je af die eerste weken. Laat die tranen maar gewoon komen hoor!
Ja hoor, hier ook dikke kraamtranen. Ik heb niet alleen gehuild, ik heb gegild om d'r toen we het ziekenhuis uitliepen zonder kind. Nu gaat het wel weer, zolang het met haar maar goed gaat. Het zit me af en toe wel hoog, maar het komt er niet meer uit. Ik herken mezelf weer een beetje... Linda