Moeder (13) gooit baby van balkon Een 13-jarig meisje uit het Belgische Sint-Jans-Molenbeek heeft zondagavond haar pasgeboren baby van de dertiende verdieping naar beneden laten vallen. Dat meldt de Belgische krant De Gentenaar dinsdag. De baby is overleden aan de gevolgen van de val. De jonge moeder beviel in de loop van de dag van een jongetje en wist geen raad met haar baby. "Wij wisten niet eens dat ze zwanger was", lieten haar broers tegenover De Gentenaar weten. Het meisje raakte zes maanden geleden zwanger van haar 16-jarige vriend. Omdat zij het kindje wilde houden en weigerde abortus te plegen, verliet haar vriend haar. Verlamd door liefdesverdriet zweeg ze al die maanden tegen iedereen over haar zwangerschap, zelfs tegen haar familie en beste vriendinnen. Op alle mogelijke manieren probeerde ze haar dikke buik te verbergen. De politie en justitie hebben een onderzoek ingesteld naar de precieze toedracht. Rechercheurs hebben onder meer de computer en brieven van het meisje meegenomen om na te gaan wat haar plannen waren, en wie van haar zwangerschap op de hoogte was. Bron: Nu.nl
ooh, wat erg! dan ben je idd ver heen! vind het ook altijd zo raar dat ouders dat soort dingen niet zien, of ligt dat aan mij?
oohh wat verschrikkelijk dat iemand zoiets kan doen!!! ik moet er niet aan denken dat ik mn kindje dit aandoe daarvoor hou ik nu al veel te veel van de kleine!! dat ze het heeft verzwegen en vervolgens dit doet! ik kreeg echt kippenvel!!!! vreselijk!
Hoort zo'n 13 jarig meisje zich niet met barbies bezig te houden ipv zwanger worden??? Sorry maar vind dit wel absurt jong... En helaas krijg je dan zulke taferelen
Ik heb geen idee van wanneer dit berichtje is hoor, staat geen datum bij. Maar dat maakt ook verder niets uit, ik vind het een verschrikkelijk triest bericht...
hmm ja.. volgens mij al heel lang geleden ook? anyway.. daar zit vast meer achter dan een gezond gezellig gezinnetje he dus dit berichtje zegt netis over de hele situatie geloof dat het meisje waarvan ik eth eerder hoorde.. moslim was ozfo? nahja.. dan kan je je leven wel gedag zeggen als je strenggelovige ouders hebt dus tja.. je weet het niet he
Jeej.... Dan moet je wel erg wanhopig zijn, als je zoiets doet! Ik was 14 toen mijn (destijds) beste vriendin zwanger raakte van haar viendje. Het stomme was: gedurende dat schooljaar ontstond er en kloof tussen ons, en hadden we steeds ruzie. Zij was een vrij grote, stevige meid, en naar mate de tijd vorderde, kwamen schoolgenoten aan mij vragen of zij zwanger was. Ik wist van niks, en zag wel dat zij dikker werd, maar niet alleen bij haar buik... Dus ik gaf ze te kennen dat ze dat aan haarzelf moesten vragen, en verder bleef het daarbij. Door de ruzies die ik steeds met haar had, spraken wij nauwelijks, en zij sloot zich voor wel meer mensen af. Aan het eind van het schooljaar was ze ineens afwezig. Zelfs tijdens de proefwerkweek! Dat kun je je als 14-jarige niet veroorloven, dus er moest wel iets heel ergs aan de hand zijn! Ze had inderdaad in het ziekenhuis gelegen, en samen met andere vriendinnen gingen we bij haar thuis op bezoek. Daar werd een verhaal opgehangen over een bepaalde ziekte die zij gehad zou hebben, en het sloeg eigenlijk nergens op, maar als haar ouders het zeiden, zou het wel zo zijn. Zelf gaf mijn vriendin behoorlijke hints. Zo vertelde ze dat ze aan de pil moest, en dat ze 's middags moest rusten. Viavia hoorden we dat er in het ziekenhuis een heel jong meisje bevallen was, waarvan niemand wist dat ze zwanger was. En diep in mijn hart wist ik wel dat het over haar ging, maar ik moest het eerst een keer van haar zelf horen. Het schooljaar daarop heb ik er haar zelf naar gevraagd, en toen gaf zij inderdaad toe, dat ze zwanger was geweest. Ze zei dat ze gewoon ongesteld was geworden, en al die tijd echt van helemaal niks wist. Ook voor haar ouders was het een complete verrassing, en ze zei het er niet bij, maar ik voelde wel dat het verhaal richting doofpot moest, en vooral daar moest blijven. Zij zei dat ze het kindje helemaal niet wilde, en het ook niet had willen zien. Ze had het afgestaan ter adoptie, maar daarmee ging (de familie van ) haar vriendje niet accoord. In de periode die volgde had ze zelfs nog de kans om het kindje op te gaan zoeken, en er werd een rechtszak aangespannen omdat de ouders van haar (inmiddels ex)vriendje, de voogdij over de kleine wilden. Ze is haar kindje nooit gaan opzoeken. Ons contact verwaterde, en zij en haar familie verhuisden naar een andere provincie. Uit schaamte, werd er gezegd. Er werd ook gezegd dat zij gedwongen werd haar kindje af te staan, haar ouders waren nogal kerkelijk gezind. Toen ik 23 was, kwam ik haar ineens en onverwacht weer tegen in ons dorp. Ik ben toen een poosje met haar opgetrokken, en kwam er achter dat zij ondertussen een behoorlijk verknipte persoonlijkheid had. Ze was ontzettend dik geworden, en stilde haar verdriet dan ook met eten-eten-eten. Ik heb haar alle vragen gesteld die ik al jaren had over de tijd van haar bevalling, en zij vertelde dat het echt haar keuze was om het kindje niet te willen. Haar ouders hadden zelfs oplosingen aangedragen, maar zij wilde er alleen maar vanaf. Ze gaf ook aan, dat ze diep van binen wel wist dat ze zwanger was, maar zei letterlijk: 'zolang als je het wegstopt, is het er gewoon niet'. Ze heeft haar kind nooit meer gezien, en zocht er ook niet naar. Mar het vrat wel aan haar. Dat werd gel duidelijk uit haar hele voorkomen, haar manier van presenteren, en het omgaan met problemen. Ineens was ons contact dan ook weer over. Ik denk dat ik te dichtbij kwam... Ik hoop dat het inmiddels beter met haar gaat! Waarom ik dit hele verhaal opschrijf??? Ten eerste moest ik er gewoon aan denken, maar ten tweede kan ik, als ik na ga hoe mijn vriendin destijds reageerde, een klein beetje verklaren, warom een 13-jarige tot zo'n daad zou kunnen komen. 'Zolang je het wegstopt, is het er gewoon niet'....
Sjonge Kiz, een heftig verhaal hoor. Je hoort wel vaker dat ( jonge ) vrouwen rare dingen doen als ze een kindje krijgen. Ik oordeel daar nooit over, ja je vind het vreselijk maar je kunt nooit in iemands koppie kijken wat daar aan de hand is. Als je idd niet meer weet wat je moet doen en niemand staat je bij dan kun je in paniek raken en de meest rare dingen doen. Ik vraag me dan wel af...waarom moet zo'n kindje dan naar beneden gegooit worden, of waarom word er een piepklein baby-tje half in het ijs aan de waterkant gevonden? Breng hem/haar dan weg of leg hem /haar voor een ziekenhuis neer, of in een lift ofzo.....maar nogmaals, hoever ben je heen.... Liefs Nies
tja ik denk dat er wel wat in zit wat kiz zegt alleen heeft haar vriendin een veel "prettigere" manier gehad om er vanaf te komen en misschien ahd dat andere meisje heel geen keuze... zeker als het een geloofskwestie was... tja dan is het best een punt denk ik vind het ook voor kiz een erg naar verhaal trouwens tis toch een goede vriendin.. dan zitj e daar toch mee zeker ook als je dr jaren later tegenkomt en ze er nog heel erg mee blijtk te zitten