Ik schaam me diep. In een enorme oververmoeide zwangere hormoonopwelling in combinatie met diepgewortelde ergernis over mijn man zijn eindeloze slordigheid, laksheid (en de laatste tijd ook enorm gebrek aan aandacht voor iets anders dan zijn eigen hobby's) ben ik in een discussie ontploft en heb hem geslagen...een harde klap met m'n hand op z'n bovenarm. Ik vind dit echt onacceptabel..en nu heb ik het zelf gedaan Ben een beetje in shock ervan. Hoe moet ik dit nou goedmaken. Het is gedreven door hormonen, maar dat mag geen excuus zijn voor zoiets.
Ik zou een goed gesprek aangaan en aangeven hoe diep je je schaamt. Ik heb uit kwaadheid mijn man ook wel eens een stomp verkocht, ook niet acceptabel en ik wil het nooit meer doen. Ik voelde me ook zo beroerd, dat was al een hele straf op zich, 300x sorry gezegd en een lief kadootje gekocht. Ik weet het, echt niet netjes en ik wil ook niet dat hij mij slaat. Maar ik weet wat voor goedzak het is en als hij mij een keer een stomp verkoopt (waar ik het dan eerlijk gezegd waarschijnlijk naar gemaakt heb, hij is niet echt makkelijk boos te krijgen), zet ik hem ook niet gelijk het huis uit. Het is niet dat je zijn neus hebt gebroken of bont en blauw hebt geslagen. Krijg nu vast iedereen over mee heen, maar er zijn verschillende situaties, en iemand bont en blauw slaan is gewoon echt niet goed. Maar in onmacht gebeurd er soms iets wat niet goed is. Mijn moeder heeft een keer een hele stapel borden stuk gesmeten, schrok me dood als jong meisje zijnde. Maar nu snap ik dat je soms, soms gewoon even overmand wordt door onmacht. Als ze die borden niet had genomen had ze m'n vader een klap verkocht... (Of ze wilde graag een nieuw servies )
Ach heb mijn lat toen wij nog getrouwd waren ook eens uit frustratie een trap gegeven. Hij sloeg wel terug. Maar was niet zwanger op het moment. Hormonen zijn je excuus maar zal wel aan je temperament gaan werken. Heb gemerkt dat je door hormonen anders kan reageren maar vaak zit het al bij je van naturen. Let op maak het goed en leuk is anders. Je schuldig voelen is een goed teken. Dit doe je niet zo snel meer.
Dus dat moet ik de volgende keer doen! Wil stiekem ook een nieuw servies Kwam er ook overigens, dat nieuwe servies. Maar goed, ik wil niet ineens doen alsof een vrouw een man mag slaan en andersom niet! Dat bedoel ik zeker niet! Maar ik kan niet goed uitleggen wat ik bedoel, je hebt slaan, en slaan. Nooit goed. Maar net als kinderen, vechten is geen oplossing, maar als mijn dochter stelselmatig getreiterd zou worden bijvoorbeeld en ze schiet een keer uit haar slof en verkoopt zo'n pestkop een ram voor zijn harses, zal ik diep van binnen trots zijn dat ze van zich afbijt, en haar uitleggen dan geweld geen dingen oplost. Misschien slechte moeder, maar dat is dan maar zo..
Ik heb dat in mijn zwangerschap ook gedaan, ik heb het uitgelegd en mijn excuses aangeboden en gelukkig heeft hij me vergeven. Succes.
Het is mij ook gebeurd toen ik zwanger was, ik schrok er zo van en begon gelijk te huilen. Heel leuk die hormonen... Mijn vriend vergaf het mij want hij zag zelf ook wel dat ik dat echt niet "zelf" was. Denk dat extra lief zijn echt wel werkt en er wel even over praten en vertellen hoe erg je je schaamt.
zojuist in bed lagen we strak naast elkaar in stilte. Toen maakte mijn buik een hard borrelgeluid en moest m'n man lachen. Waarop ik keihard begon te huilen. Sorry gezegd. T was al goed. Hij had blijkbaar ook wel door dat 'ik t niet was'. Nu slaapt al zowat en dat ga ik ook doen. Hoewel de schrik nog goed in m'n lijf zit. En terecht natuurlijk.
Gelukkig dat je man je vergeven heeft. Het is inderdaad niet goed te praten maar we zijn allemaal mensen. Ik heb in deze zwangerschap de gordijnen van de rails gerukt en een tube tandpasta vernield (de achterkant sprong eruit) en mijn vuisten blauw gebeukt op de tafel omdat ik ook 'mijn punt' wilde maken. En achteraf me zo slecht voelen en schuldig. Gelukkig zag mijn man ook in dat ik niet mezelf was. Ik heb nooit de intentie gevoeld hem aan te vallen, ik koel mijn woede altijd op spullen. Het gaat nu veel beter, ben sinds 30 weken veel meer 'zen'.
Ik heb m'n man een keer een blauw oog gestomt.. Was niet eens zwanger. Had wel een goede reden, maar slaan is natuurlijk geen oplossing. Hij moest er achteraf wel om lachen en zei: Jij kan jezelf prima verdedigen.. goeie genade.. Schaamde me ook dood. Maar we zijn nog steeds bijelkaar en kunnen er inmiddels smakelijk om lachen
Dit heb ik ook gedaan onder invloed van hormonen, ik denk dat dit hem nu wel duidelijk maakt hoe vervelend je het vindt dat hij zo laks is en dat er wat moet gebeuren. Ik zou me niet schamen, het was een moment van machteloosheid en dan doe je gekke dingen...
gewoon sorry zeggen was niet mijn bedoeling dat ik zo zou ontploffen volgende keer als dit weer gebeurt zoek een eigen plekje op waar je kan afkoelen ,ik kan door de hormonen mega sagie worden echt plots uit het niets ga ik even computeren op mijn kantoortje oo en heb mijn man ook wel eens een knieetje gegeven hoor was ook niet de bedoeling schoot wat uit ihihi was sagie en ging even sporten Pats ,, oooooo heb hem nog nooit zo zien janken
Grappig dat iedereen het gedrag van ts goed lijkt te praten maar wanneer het om een meppende man gaat, er gelijk reacties konen als: gooi zijn kleding uit het raam, ik zou gelijk wegwezen met de kinderen, enz.
Dat ligt er aan... Volgens mijn vriend kan ik heel goed het bloed onder de nagels vandaan halen (zoals heel veel vrouwen, van wat ik hoor ) en ik maakte vroeger de fout, dat als hij weg wilde lopen tijdens een ruzie heem telkens tegen te houden etc. Tja, dat is vragen op moeilijkheden. Dan komt er ook een moment waarop je wat hardhandiger aan de kant gewerkt wordt. Elkaar aanraken op zo'n manier is nooit goed maar er zijn grenzen, en soms worden die overschreden. Soms is het ook een leerles die je krijgt. Ik wist na dit voorval dat ik iemand moet laten gaan als diegene echt boos is en even weg wil en hij heeft geleerd zichzelf te beheersen.
Ik ben het volledig eens met Islah. En we zijn allemaal volwassenen, en of er nu hormonen of wat dan ook in het spel zijn, je moet weten wanneer het je te veel wordt en dan weg kunnen lopen of het aan kunnen geven. Er is altijd wel een excuus te vinden. Maar stel je zelf deze vraag: mep je ook je kind? Of de caissiere in de albert heijn? Als je antwoord daar 'nee' op is zul je toch ergens in andere situaties wel de controle kunnen bewaren. Dus tenzij je als een ongeleid projectile de wereld rond gaat is het nooit goed te praten om je zo danig te laten gaan. Dus niet alleen met je man praten, maar vooral bij jezelf te rade gaan hoe je jezelf in kunt houden en wat je moet doen om het niet te laten escaleren.
Dit dacht ik ook toen ik zat te lezen. Maar ik vind sowieso dat dingen hier vaak nogal snel worden afgedaan met 'ach, hormonen..' terwijl het andersom inderdaad een heel ander verhaal zou zijn.
ik hoop dat duidelijk is uit mijn posts dat ik t niet goed praat en dat ik de hormonen niet als excuus gebruik. Dat schreef ik zelf al. een kind zou ik nooit slaan (ik ga dit sowieso niet meer laten gebeuren, bij niemand,uiteraard, ben geschrokken en heb ervan geleerd), dat is van een hele andere orde, andere verhouding tussen volwassene en kind als nu tussen twee volwassen levenspartners in een heftige discussie. verder ben ik t helemaal met je laatste alinea eens.
Ik dacht dat het wel duidelijk was dat ik het over de reácties op jouw bericht had... Idd zoals je zelf aangaf, had je er ontzettende spijt van.