Dag dames, Ik heb me net aangemeld hier. Op dit moment denk ik dat ik zwanger ben. Mijn man en ik zijn vijf jaar samen, hebben al een dochter van twee en ik ben nu vier dagen overtijd met dezelfde 'klachten' als aan het begin van mijn eerste zwangerschap. Ik zit alleen ergens mee. We wilden al vanaf het begin graag kinderen hebben. Op dit moment heb ik echter een angststoornis, eetstoornis en ben ik depressief. Voor de depressie heb ik medicatie en dat gaat nu redelijk goed. Ik was in behandeling voor de eetstoornis (BED), maar de angststoornis (mogelijk door een lichte persoonlijkheidsstoornis) blijkt de boosdoener te zijn. Om een lang verhaal kort te maken: ik functioneer zeker niet op mijn best, wordt waarschijnlijk afgekeurd binnenkort, maar ben wel gelukkig in huis en met mijn gezin. En nu ben ik misschien zwanger! En dit terwijl ik nu een maand geleden nog met crisis opgenomen moest worden in een instelling voor psychiatrische zorg (was meer time-out dan dat ik gevaarlijk was voor mezelf of anderen trouwens). Hoewel heeeeeeel erg gewenst, vind ik het ook eng! Mijn huisarts is wel positief over mijn wensen, aangezien ik wel een gelukkig huwelijk en thuisleven heb. Herkent iemand dit? Heeft iemand dit ook meegemaakt? Wat vinden jullie ervan?
miekemiek meisje tjee je hebt het ook zwaar als ik het zo allemaal lees mischien is dit juist wel een goede zet en kun je doordat het wel gewenst is iets positiever denken en gaat de rest langzaamaan mee ik hoop het zo voor je. ik ken het zelf niet (gelukkig als ik dat mag zeggen) maar hoop dat je sterk wordt en bent en dat dit een omkeer in je leven zal zijn denk dat de huisarts wel redelijk kijk op dingen heeft en als hij of zij positief is moet jij het ook gaan worden en zijn hoor hoop over een x aantal maanden te lezen dat je een mooi brusje in je armen houdt dikke knuffel miriam
Het is heel dubbel. Zeker is een zwangerschap iets waar wij heel blij mee zullen zijn, maar het spookt al zo in mijn hoofd. Voor mezelf vind ik het ook 'not-done' om als psychiatrisch patiënt een kind te krijgen, terwijl ik van anderen hoor dat die er anders over denken. Dus eigenlijk keur ik het zelf heel erg af, terwijl ik er ook heel gelukkig mee zou zijn. Pfffff, drukte in mijn hoofd!
Ik wil je in elk geval veel sterkte wensen... het lijkt me geen makkelijke situatie: je hebt er zelf twijfels bij en je familie zet ook vraagtekens. Het enige wat ik kan bedenken: praat erover. Met je man, en met een psycholoog of psychiater. Die kunnen je vast helpen e.e.a. op een rijtje te zetten en voor jezelf af te wegen. Wees eerlijk (ook tegen jezelf) over je gevoel: er is geen goed of fout in wat je denkt en voelt. Hoe vindt je man het eigenlijk?
Mijn man is er dolgelukkig mee en ikzelf dus ook (voordat ik begin te denken over alles). De huisarts wist ook van mijn twijfels vooraf en die reageert positief. Ze zegt: ik weet dat het bij jullie thuis goed zit, dat is het allerbelangrijkst. Je basis is goed, alleen is er nog wel werk voor je aan de winkel met je ziekte. Maar ja, ik kan mezelf het best afkraken, dus dat doe ik dan ook steeds. Pffffff! Wel heel veel geluk, maar ook veel maars. (En dat wil ik dus echt niet)
Nou, ik zit momenteel in de ZW (en ws. nog wel minstens een jaar). Dat scheelt me veel. Mijn paniekstoornis zit onder andere in angst om te functioneren in een werkomgeving. Dus dat scheelt al. Ik heb de antidepressivum geminderd en ik merk dat ik daar ook al last van heb. Ik denk dat ik dat niet door moet gaan zetten, zal ook veel stress schelen. Bedankt voor je opbeurende bericht en ik hoop dat je snel positief mag testen.
Ik heb ook Citalopram. Ik heb de psychiater al gebeld en die zei dat kindjes na de geboorte soms af moeten kicken (hoewel niet gevaarlijk, wel erg vervelend) en dat er geen eenduidige mening is over het krijgen van aangeboren afwijkingen bij kindjes. Sommige onderzoeken zeggen wel, andere zeggen van niet. Ik kan niet echt overstappen volgens mij vanwege het feit dat ik ook veel dwanggedachten heb en die Citalopram daar specifiek tegen werkt. Ik zat op 40 mg, nu op 20, maar wil weer terug naar 40. Voel me niet zo daverend de laatste paar dagen, weer veel dwang in mijn hoofd. En ja, qua werkomgeving: doodeng! Het is al zo vaak misgegaan, kan daar niet de controle houden zoals thuis (thuis kan ik het net handelen). Ik ben blij dat ik daar voorlopig niet over na hoef te denken. Jij ook succes. Hopelijk heb je snel een huisje en ben je ook nog snel zwanger! Spannend hoor. PS: met borderline kun je toch ook leren om om te gaan? Ik moet zeggen dat ik daar niet zo heel veel van af weet.
Hoi miekmiek,sorry lees je berichtje nu pas *bloos* Wist niet dat citalopram tegen dwanggedachten ook werkt,ik heb het het meeste voor paniekaanvallen,heb gelukkig nauwelijks meer last van borderline Ik kan ook geen controle hebben over mn werkomgeving,ik doe vrijwilligerswerk,kan ik mooi naar huis wanneer ik wil. Heel veel plezier en succes met je zwangerschap!