Drowning

Ik heb sinds bijna 6 maanden een zoontje. Sinds het einde van mijn zwangerschap is er een gat gekomen tussen mij en mijn partner. Alsof er een glazen muur tussen ons in staat. Dat is ook een beetje zo met de rest van de wereld behalve tussen mij en mijn zoontje.

Ik ben opgebrand. Ik ben of in de weer met mijn zoontje en dingen rondom mijn zoon of ik zit me te stressen over zaken rondom de wmo en de participatiewet. Ik ben jong-gehandicapt en ik heb wajong en had begeleiding. De begeleiding is gestopt. Niet omdat het goed genoeg gaat om het alleen te kunnen maar omdat ik doordat de eigen bijdrage 550 procent is geworden van wat het was niet meer kan betalen. Met begeleiding redde ik het huisvrouw/moeder zijn aardig. Nu is niet alleen de begeleiding weg maar is de kans ook groot dat ik na de grondige wajong herkeuring moet gaan werken. Het gebrek aan begeleiding, de zorg voor mijn zoontje en de angst over hoe ik het moet gaan redden als ik ook nog moet gaan werken zorgen ervoor dat ik me geen moment meer echt kan ontspannen. Ik slaap weinig omdat ik moeilijk in slaap kom en de dag weer vroeg begint.

Mijn vriend zegt dat het allemaal goed komt. Dat is lief van hem, maar ik voel me er ook ongehoord door. Wat weer voor extra afstand zorgt. Ik kan ook nergens echt meer heen met mijn zorgen. Waardoor ik langer blijf hangen in een angstig gevoel.

Daarbij komt dat ik een heel laag zelfbeeld heb. Er gaat geen uur voorbij waarin ik mezelf niet tot de bodem toe heb afgekraakt. Dat lage zelfbeeld zorgt voor extra afstand tussen mij en mijn partner omdat ik niet meer aangeraakt wil worden.

Mijn zoon komt niks te kort lichamelijk, emotioneel en cognitief. Gek genoeg doe ik dat blijkbaar toch goed. Maar ik krijg weer het gevoel dat ik aan het verdrinken ben. Ik probeer positief te blijven, en vast te houden dat geen nieuws goed nieuws is. Ik kan het me niet permitteren om in te storten.

Mijn excuses als de tekst een beetje warrig is.

 

Ik ken je handicap niet, maar ik weet wel dat er heel veel vrouwen zijn die werken en een gezin hebben. Ook met een handicap of anderswerkend lijf. Zie het als iets positiefs, een kans om een andere kant van jezelf te laten zien. Je kindje is al best groot en gaat het vast reuze op zn zin hebben op de opvang of bij de oppas.

 

Wat een toestand Rietje. Het is niet niks om dat zo kort na de geboorte van je kindje allemaal op je dak te krijgen. Het wennen aan een kindje, het moederschap is eigenlijk in elke situatie iets wat veel -tja, hoe zal ik het noemen? 'energie' kost. En dan niet alleen in de zin van slapeloze nachten en moe zijn enzo. Maar het kan je ook gewoon helemaal opslokken. Ineens is daar dat kindje dat alles voor je is. Andere dingen lijken minder belangrijk.
Toch is het wel belangrijk om ook een balans te vinden. "Moeder" is nu de belangrijkste functie die je hebt. Maar het is niet de enige. Je bent ook nog iemands partner, je bent vast ook iemands vriendin. En je bent bovenal nog steeds gewoon jezelf. Je bent andere dingen belangrijk gaan vinden. Maar vergeet de dingen niet die je vroeger leuk vond. Daar kun je nu nog steeds van genieten.

Als ik jouw verhaal lees denk ik dat je een paar dingen nodig hebt.
- Praat met je vriend. Zeg dat je wel snapt dat hij je gerust wilt stellen en dat je dat heel lief vindt. Maar vertel ook dat hij jou daarmee onbedoeld het gevoel geeft je zorg weg te wuiven. En dat dit dus niet helpt om jou beter te laten voelen, maar dat het er erger van wordt omdat het dan juist voelt alsof je er alleen voor staat.
Als jij hem dat niet vertelt, weet hij het niet. Probeer er dus samen ver te praten en geef hem de kans om zijn reactie aan te passen en jou te steunen. Je hebt iemand nodig!
- Ga naar de huisarts en spreek ook daar je zorg uit. Als je weer steun voelt van je vriend, kun je hem meenemen. De huisarts kan dingen niet 1 2 3 oplossen, maar kan je in ieder geval doorsturen naar iemand die je kan helpen jouw negatieve gedachten over jezelf te veranderen. En wie weet ziet de huisarts nog andere mogelijkheden om jou te helpen.

- Ga iets leuks doen. Wat vond je 'vroeger' leuk om te doen in je vrije tijd? Iets met je partner of alleen? Ga het weer doen. En dan kan zonder schuldgevoel naar je kindje. Die is nog steeds het allerbelangrijkst voor je. Maar je mag daarnaast ook nog dingen voor jezelf doen. Op die manier zit je beter in je vel en daar wordt je alleen maar een betere moeder van.

Ik hoop dat je iets met deze adviezen kunt. En ook al vind je ze niks, dan toch nog 1 advies: ga iets doen. Problemen vragen om een oplossing. Je hoeft het niet zelf te doen en het hoeft zeker niet in 1 keer allemaal opgelost te zijn. Maar je zult wel zelf een 1e stap in de juiste richting moeten zetten. Om te beginnen omdat niemand anders het voor je doet. Maar ook omdat iets doen jou weer het gevoel kan geven dat je zelf controle hebt over je eigen leven. Dat geeft je weer kracht en wat meer zelfvertrouwen.

 

Ik zou ook stappen ondernemen.

Moeder worden betekent niet dat de rest van de wereld ophoudt met bestaan. Je wordt naast partner, werknemer, vriendin, zus OOK een moeder, niet in plaats van.

Als jij het anders voelt, moet je daar hulp voor zoeken.
En ik denk dan aan hulp die jou gaat veranderen, en geen begeleiding die je gaat help en om te leven met dat gevoel. Want daar heb je uiteindelijk niks aan.

Doe dat ook voor je kind. Opgroeien met een moeder met zo'n laag zelfbeeld en moeite om de dag door te komen, kan enorme invloed hebben op zijn zelfbeeld en karakter.

 

Helemaal eens met Tupp!

 

Ik heb al vanaf mijn twaalfde zogenaamde hulp gehad. Ze hebben me uit huis getrokken, tussen de gekke gezet en vol geduwd met zware pillen die niet nodig waren geweest. Er zijn dingen gebeurd in de instellingen die terug blijven komen als een pop up. Net als een hoop dingen daarvoor. Elke keer krijg ik wel een nieuwe stempel (met bijbehorende pillen en bijwerkingen) en word de vorige uitgeveegd.

Ik heb jaren lang door gevochten, ook al ik 80 tot 100 procent afgekeurd ben. Ik heb mijn MBO gehaald met 80 procent afwezigheid en waarin ik 3 keer minimaal een half jaar ben ingestort. Daarna in 1 keer mijn HBO propedeuse, en daarna ben ik weer anderhalf jaar ingestort.

Vrienden heb ik alleen als het goed gaat. Zodra ik me weer een beetje slecht ga voelen dan zijn ze meestal weer pleite. En mijn begeleidster die ik al 11 jaar kende en het dichtste bij n moeder kwam wat ik had heeft extra uren die niet gemaakt zijn gecashed om nog uren te hebben voor als mijn pgb stopte en is nadat ze het geld heeft gehad met de noorderzon en mijn papieren vertrokken.

Ik weet even niet meer wat ik leuk vind en wat nog mogelijk is qua tijd en geld. Geld uitgeven aan mezelf vind ik zoizo moeilijk geworden en die ik inmiddels zelden.

 

Probeer een beetje uit de negatieve sfeer te komen meid! Je hebt zo te lezen heel veel meegemaakt en veel mensen hebben je teleurgesteld, maar je kunt geen stap vooruit maken, als je alleen hieraan blijft denken. Zet indd voor jezelf op een rij wat je leuk vindt (hoeft geen geld te kosten). Desnoods samen met je vriend, als je het zelf lastig vindt. Maak plannen, probeer niet bij de pakken neer te zitten en denk aan de toekomst van je zoontje! Hij is ook het meest gebaat bij een moeder die tevreden is met zichzelf en haar leven!

Sterkte!

 

Is er niet iemand die je helpen wil uit je kennissenkring of kerk of wat ook, tegenwoordig zijn er toch ook maatjes-projecten? Of zeg ik nu iets geks? Ik denk dat je iemand nodig hebt die jouw begrijpt en die er (af en toe) voor je is.

Sterkte..

 

Ik ben niet altijd ontevreden. Er zijn perioden dat het erg goed met me gaat en dat ik me even normaal voel. Ik heb het bericht geschreven in een vlaag van wanhoop. Periodiek krijg ik perioden dat ik triester word gepaard met flashbacks. Ligt eraan hoeveel druk en stres ik heb. Tijdens school werd het altijd heftiger. Met het leven dat ik nu heb is het er nog wel maar is het nog leefbaar. Ik ben heel bang voor de periode dat het onder druk staan etc weer zou kunnen beginnen en wat dat voor effect op mijn kleine heeft.

Het schrijven heeft me geholpen om bijvoorbeeld bij mijn vriend aan te geven dat ik me belazerd voel door een aantal mensen uit mijn omgeving. En te erkennen dat ik even in een dip zit.

Leuke dingen om te doen blijven lastig. Dat moet ik nog uitzoeken

 

Goed dat je er in ieder geval met je vriend over gepraat hebt. In je este bericht schreef je dat je je niet echt gehoord voelde door hem. Hoe was dat nu?

Jammer dat je zulke slechte ervaringen hebt gehad met hulperleners. Ik hoor het wel meer. Het lijkt soms echt een soort roulette. Je moet maar net het geluk hebben dat je het treft met iemand waar je een 'klik' mee hebt en waarmee het gewoon allemaal werkt. Als je al vaak hebt meegemaakt dat dit niet zo was, kan ik me goed voorstellen dat je er niet om staat te springen om weer zo'n traject in te gaan. En zo lang je het redt, hoeft dat ook niet. Als je dat maar wel in de gaten houdt. Als het echt niet meer gaat is 'de gok' die je moet nemen dat je een goede hulerlener treft, misschien beter dan door blijven modderen terwijl je gewoon vastloopt.
Mocht je toch ooit weer een traject voor jezelf ingaan, zie het dan gelijk als 'onderdeel van de therapie' om mondig te zijn en voor jezelf op te komen. Als je het gevoel hebt dat die persoon niet de juiste voor je is, zeg dat dan en vraag om een ander. Daar heb je gewoon recht op.

 

Is trouwens voor jou voldoende duidelijk wat er nu allemaal verandert nu die participatiewet in werking treedt? Je schrijft dat de kans groot is dat je moet gaan werken. Maar is daar al naar gekeken? Want niet iedereen moet na die herkeuring gaan werken. Sommige mensen blijven gewoon volledig arbeidsongeschikt. Als jij nu in de groep 80-100% afgekeurd zit, is er een redelijke kans dat je blijft horen bij die groep die niet kan werken. En dan verandert er verder niks voor je.
Als ze inschatten dat je wel kunt werken, gaat je inkomen er wel op achteruit zie ik. En je krijgt begeleiding om aan het werk te komen. Ze zijn verplicht om samen met jou te kijken wat je wel zou kunnen. Er moet dan nog wel een passende baan te vinden zijn. En als er dingen zijn die het voor jou lastig maken om te werken, moeten ze je daar ook weer bij helpen. Als je toch weer moet gaan werken, zul je dit pas in de tweede helft van dit jaar te horen krijgen. Hoe lastig het ook is, zou ik toch proberen die zorg nog wat voor je uit te schuiven. Je kunt er nu toch nog niks mee. Het heeft een zin je nu al zo druk te maken. En als jij nu al zo ver afgekeurd bent voor werk, is volgens mij de kans het grootst dat dit gewoon zo blijft.

 

Wat ik een beetje begrijp als ik alle berichtgeving volg is dat ze het positief en subtiel proberen te brengen. Maar dat je wel heel gehandicapt moet zijn om nog in de wajong te blijven. Groepen die ik in de wajong blijf verwachten zijn mensen met bijv mvb. (meervoudige lichamelijke en geestelijke problematiek.

Ik loop bij de hulpverlening al zo vaak spaak dat ik bang ben dat ze mijn probleem ook bij het uwv verkeerd gaan inschatten. Daarbij komt dat de meningen zo enorm uit elkaar lopen over waar ik last van heb. Om maar een voorbeeld te noemen van de verschillende diagnoses die ik heb gehad: PDD nos, Borderline, dreigende persoonlijkheidsstoornis, Bipolaire stoornis, ADHD, hoogbegaafdheid (ja dat zie ik als handicap). Als ik weet terug ga naar de behandelaar gaan ze kijken naar angst en trauma. Ik heb geen idee meer wie ik zelf ben deels vanwege alle hulpverlening.

Dat loopt uit een van dat ik nooit op mezelf zou kunnen wonen (wat ik nu wel doe) tot dat ik maar gewoon moet slikken en moet doorgaan. Ik voel zelf in mijn leven dat ik veel tegen onzichtbare blokkades oploop. En het is zo lastig om aan te geven wat het probleem is. Ze hebben nu zo'n groot doel gezet van het aantal mensen dat ze uit de wajong willen hebben dat ik me afvraag of ze het of wel halen of dat als ze het halen wel goed beoordelen.

Nou heb ik nooit een herkeuring gehad sinds 2006 hiervoor. Daar waar andere 80/100 procent hadden en wel herkeurd werden. En in mijn papieren staat geen einddatum. Maar toch het brengt zoveel stress met zich mee.

 

Ik herken zeker een aantal dingen uit jouw leven. Ikzelf heb ook Wajong en ik vind het moederschap en alles er omheen ook zwaar vallen. Soms heb ik het idee dat er gewoon niet genoeg van mijzelf is om alles voor elkaar te krijgen. Dat gevoel van "verdrinken" heb ik maar al te vaak. Alle moeders hebben dat, maar ik denk dat Wajongers dit vaak wel intenser ervaren.

Ik vind dat Tupp je hele goede adviezen geeft en fijn met je meedenkt. Ik kan je verder nog twee dingen meegeven:

1) Ga echt even naar je huisarts. Zo te horen zit je momenteel een beetje in de knoop met jezelf, en heb je professionele hulp nodig om eruit te komen. Daar zit geen schande in, ikzelf zit eraan te denken om dit ook weer te gaan doen. En ook ik heb jaaaarenlang therapie gehad, van ontelbaar veel therapeuten. De één zei dit, de andere dat. De meesten hebben het allemaal erger gemaakt, maar soms had ik geluk en kwam ik de juiste hulpverlener tegen. Maar alleen nadat ik aangaf dat ik iemand anders wilde zien, als er weer eens een therapie geen effect had. Ik heb nu geleerd snel te zeggen wanneer ik geen verbetering merkte (zeg binnen een aantal weken) en te eisen dat ik een andere hulpverlener kreeg. Soms kon dat binnen dezelfde organisatie, soms moest ik terug naar mijn huisarts en kon hij mij verder helpen.

2) Ik denk dat ik je gerust kan stellen over de Wajong en participatiewet. Ja, er is een grote kans dat het UWV zal vinden dat jij kan werken. Dé brief heb ikzelf inmiddels al binnen: "Aan de hand van onze beschikbare gegevens (ze hebben mij overigens niet herkeurd, maar hebben alleen gekeken in hun dossier) hebben wij vastgesteld dat jij kan werken". Een aantal weken later kreeg ik een brief met daarin "je hebt in principe mogelijkheden om te werken, maar de arbeidsmarkt is, al dan niet tijdelijk, beperkt toegankelijk voor jou". Al met al betekent dit dat er eigenlijk niks gaat veranderen. Het UWV gaat er namelijk steeds vanuit, zoals het hoort, dat jij er alles aan doet om weer op de arbeidsmarkt te kunnen komen. En daar hoort ook bij: aan je conditie werken, eventueel nieuwe therapie volgen, misschien wat vrijwilligerswerk doen wanneer je je daarvoor fit genoeg voelt. Er zijn namelijk nog zó veel stappen te nemen voordat je echt klaar bent voor een echte baan. En dat weet het UWV en houdt daar rekening mee. En ze weten ook dat er een kans is dat je wellicht nooit een echte baan zal kunnen volhouden. Dan zal iedereen genoegen moeten nemen met wat je wél kan, zoals bijvoorbeeld je conditie op peil houden, goed voor je kind zorgen, ev. wat vrijwilligerswerk. En DAT is de essentie van de participatiewet. Niemand, ook niet het UWV, zal je dwingen te gaan werken, als je dat niet aankan. Het enige wat van je verlangt wordt is dat je zo veel doet als dat je aankan. Dat je dus participeert in de samenleving. Meer niet.

En wat betreft je inkomen: ja, grote kans dat die achteruit zal gaan. Namelijk van 75% van het minimum loon, naar 70% van het minimum loon. Echt niks dus. En dat zal sowieso pas vanaf 2018 zijn. Dus ook daar hoef je je geen zorgen om te maken.

Dus meid, wat ik probeer te zeggen: ik weet goed hoe je je voelt, ik herken het. Vaak zullen mensen ons niet begrijpen, en soms ook adviezen proberen te geven waar we gewoon, als Wajonger, geen bal aan hebben. Maar dat betekent niet dat er geen mensen bestaan die ons niet kunnen helpen. Ze zijn er, maar wij moeten wel naar ze op zoek (en soms dus ook blijven doorzoeken). En een goed startpunt hiervoor is dus de huisarts. En verder: probeer je zorgen over de Wajong los te laten nu. Hopelijk heb ik het een beetje duidelijk uitgelegd, maar er is dus niks om je zorgen over te maken. Niemand zal je dwingen iets te doen wat je niet aankan, echt.