Toen onze dochter 6 maanden was werd ik voor de 2e keer zwanger. We konden het niet geloven, en vanaf het begin dat ik wist dat ik zwanger was kon ik er maar niet aan wennen. We hebben ruim 2 jaar moeten wachten voordat ik zwanger werd van onze eerste en we waren door het dolle heen. Nu voor de tweede keer kan ik er maar niet aan wennen dat we nog een kleintje krijgen. Ik heb een enorm schuldgevoel hierover. Onze kleine is hartstikke gewenst en we vinden het leuk dat ik plots zwanger ben geworden zonder erop te ' wachten' . Het enige is dat ik nog een opleiding doe, en onze baby geboren word in oktober wat dus betekent dat ik een tijd niet naar school kan. Ik baal hier zo enorm van dat ik daarom misschien wel niet zo blij ben met de zwangerschap.(het is mijn laatste jaar namelijk en dan zou ik afgestudeerd zijn, nu moet ik nog een extra halfjaar naar school) Aan de andere kant denk ik jemig waar maak je je toch druk om ik heb kennissen en die zijn al jaren bezig om een kindje te krijgen. En wat is een halfjaar nou eigenlijk Hebben meer vrouwen dit? ik voel me zo schuldig tegenover de baby.
Lynn was ook 6 maanden toen ik een positieve test in handen had. Tot op heden kan ik het maar moeilijk bevatten, bovendien gaat deze zwangerschap zo snel voorbij. Ik heb inmiddels een dikke pens en de baby is gezellig actief dus ik kan er echt niet meer om heen. Maar heb echt soms nog de gedachte dat dit een droom is die ik beleef. Snap gewoon niet zo snel zwanger te zijn geworden. Soms twijfel ik ook of ik er wel aan toe ben maar als kleine uk me weer trapt ben ik zo gelukkig. Over zo'n 10 weekjes is ze er al, en ik kan het me nog niet bevatten dat ik straks nog een hummeltje mag verwelkomen.
wat grappig onze dochter heet ook LYNN ! Tsja ik kan het ook nog steeds niet bevatten en inderdaad ik denk eigenlijk nooit aan de zwangerschap, en de weken vliegen een stuk sneller voorbij als bij de eerste. Ik hoop ook dat ik straks als de kleine weer beweegt in de buik ik meer een band krijg met onze uk. Voel me er namelijk wel behoorlijk schuldig om, terwijl het echt wel welkom is maar gewoon zo snel.
Onze tweede was ook hartstikke gewenst. Maar toch dacht ik steeds: Kan ik van deze wel zoveel houden als van de eerste? Of waar ben ik aan begonnen? Je hebt er nog geen beeld bij. Voel je niet schuldig, het hoort er gewoon bij dat soort gedachten en twijfels. Hier is het helemaal goed gekomen. Al heb ik wel een hele verschillende band met ze allebei. Ze zijn ook elkaars tegenpolen. Maar hou van allebei echt evenveel!