Bedankt voor je reactie. Het is inderdaad een handenbinder. Anderzijds kan hij ook goed luisteren, als ik bijvoorbeeld vraag iets in de prullenbak te gooien of bijvoorbeeld de bal te pakken, dit komt hij dan naar mij brengen. Hij huilt snel, maar is ook wel makkelijk te troosten door hem op te pakken en even een knuffel te geven. Ik merk gewoon dat het een jongetje is met een sterk karakter en continu de prikkels zelf wil opzoeken. Sinds deze week komt hij af en toe even op schoot zitten met een boekje (dit duurt wel maar 10 seconde). Mag ik je vragen wat jij precies merkte dat er ‘iets’ aan de hand was? Herken je de dingen uit mijn lijstje en wat waren jou punten?
Om te beginnen: mijn zoontje is als baby heel onrustig geweest. Veel huilen en veel last van krampjes. Hij was nooit helemaal tevreden. Ook is hij niet echt knuffelig geweest, alleen als hij ziek is. Hij werd alleen rustig van wandelen in de wagen. Dit hebben we de eerste 8/9 maanden dan ook heel veel gedaan. Dit herken ik niet echt, maar ik gaf onbeperkt borstvoeding en mijn jongste lag vaak (en lang) aan de borst, ze clusterde veel en was een onrustige slaper die veel wakker werd. Maar zolang ze aan de borst kon liggen was ze redelijk tevreden. Dat was bij flesvoeding misschien heel anders geweest? Ik maak mij vooral druk om bepaalde dingen: -hij lijkt nooit helemaal tevreden. Zeurt, huilt, jengelt veel. Als de keuken deur bijvoorbeeld dicht gaat, gaat hij echt krijsen omdat hij in de keuken wilt zijn (dit is even 1 voorbeeld). Mijn dochter was best tevreden, maar zeurde, huilde en jengelde heel snel, het was extreem jantje lacht, jantje huilt. Was heel eigenzinnig, alles moest op haar manier en volgens haar plan en ze heeft veel last gehad van verlatingsangst. -hij wilt vaak opgepakt worden, maar als je hem oppakt wilt die binnen 1 seconde weer losgelaten worden. Ja, herkenbaar, tenzij het dus borstvoeding was, al moet ik zeggen dat ze overdag ook heel onrustig aan borst was na een maand of 4. Ook meerdere periodes gehad met veel bijten e.d. -hij is heel druk. Altijd bezig met lopen, objecten pakken en ergens mee naar toe nemen om vervolgens weer iets anders te pakken wat op zijn pad ligt. Hij zit geen seconde stil. Zet hem bijvoorbeeld wel eens op de bank met een cracker of wat lekkers, maar hij moet direct van de bank af en eet het lekkers dan lopend. In de eetstoel blijft hij alleen zitten als er eten is. Zodra eten op is moet hij er ook weer direct uit, strekt ze handen dan ook. Als hij niet gepakt wordt gaat hij huilen. Ja. Zo was mijn dochter ook vanaf het moment dat ze mobiel werd (kruipen), en dat werd steeds erger hoe ouder ze werd. Ze was een echte handenbinder (het is soms een wonder dat er geen grote ongelukken gebeurd zijn...) -in bad gaan vind hij prima. Maar afdrogen en aankleden daarna is drama. Hij begint te huilen bij afdrogen en stopt pas als hij zijn fles krijgt. Zit ook niet stil, is een hele opgave om hem aan te kleden, ik raak altijd helemaal gestresst van dat gehuil. Ja. Douchen was ook uit den boze, hysterisch werd ze dan. Net als haren wassen, haren kammen, nagels knippen, tanden poetsen etc. Ik deed alles in de houdgreep onder luid protest. -ik zet hem wel eens op de bank om zijn jas aan te doen, of staand. Dit is ook een hele opgave, kan niet stil staan of zitten om even zijn jas aan te doen. Wilt dan altijd lopen. Yep. Houdgreep en snel zijn, was mijn tactiek. Idem met schoenen aan doen. -hij praat nog niet. Ook geen woordjes. Zegt soms wel eens pa-pa of me-me, maar niet bewust. Mijn dochter had met 18 maanden 1 woordje (naast mama) en met 2 jaar was het ook nog steeds te weinig voor leeftijd, maar maakte rond 2,5 jaar een inhaalslag. Wel bleef verstaanbaarheid (uitspraak) lange tijd een probleem. Logopedie lukte niet (ze werkte niet mee, was niet te testen) en eigenlijk heeft het zich spontaan verbeterd. Met 4,5 jaar (mede ook verzoek van juf van school) opnieuw onderzocht door logopedie, maar toen bleek ze alle klanken (behalve 1, maar dat mocht nog) goed te kunnen uitspreken in losse woorden en een bovengemiddelde taal/woordenschat kennis te hebben, maar in spontane spraak door haast ging er nogal wat verloren. Haar mond kreeg haar hoofd niet bijgebeend. Wetende welke diagnoses ze nu heeft, was het milde dyspraxie. -in de autostoel is het sinds kort ook drama. Huilt als hij erin gezet wordt en stopt pas weer als hij eruit wordt gehaald. Mijn dochter was ook geen fan. Lange autoritten waren moeizaam, ik had idee dat het vastzitten (en dus niet kunnen bewegen) haar soms echt gek maakte. -loopt sinds 12 maanden ongeveer. Wilt echt nooit aan de hand lopen, als iemand zijn hand/arm pakt trekt hij deze heel hard weg en gaat huilen. Hij blijft ook niet naast je lopen. Om deze reden heeft mijn dochter veel in de wagen moeten zitten, ondanks protesten van haar zijde... Lopen was gewoon gevaarlijk, omdat ze niet bij ons bleef en niet luisterde. -lijkt soms oost Indisch doof. Reageert niet altijd op naam 7 van de 10 keer bijvoorbeeld wel. Ik denk dat het hier 9 van 10 keer was. Maar ik weet het niet helemaal zeker, ik was vanwege de oudste al meer gewend om eerst aan te raken en dan pas te praten. -hij had een periode van slaan. Hij sloeg andere kindjes en ons bijvoorbeeld. Dit lijkt nu wel afgeleerd. Mijn dochter heeft periodes van bijten gehad, maar gelukkig niet met andere kinderen. -wil hem soms wel eens bij mij in bed nemen om te knuffelen of slapen, hij weet dan niet hoe snel die weg moet zijn. Dit herken ik niet, mijn dochter zou het liefst alle nachten naast me hebben gelegen, maar ze was wel heel beweeglijk, lag nooit stil. Ze viel ieder avond aan de borst in slaap in mijn bed. En dan moest ik nog wachten tot ze echt diep weg was, voordat ik haar kon overhevelen naar eigen bed. -als hij wakker wordt, is dit bijna altijd huilend. Wil dan direct uit bed. Ja, ik weet niet beter de eerste jaren van haar leven. Het huilen ging met ouder worden over in roepen, gillen e.d. -hij luistert niet als hij ergens niet aan mag komen. Wij zeggen dan nee mag niet. Hij zit er dan expres aan. Wij halen hem dan weg, gaat huilen om het vervolgens weer te doen. Ja, eindeloos moeten herhalen. Maar dit was ik wel gewend met mijn oudste, die had ook extreem veel herhaling nodig voordat kwartjes vielen. -hij begrijpt wel heel veel. Hij kan alles aanwijzen, bijvoorbeeld als je hem vraagt waar is papa, mama, lamp, klok, schoenen, sokken, bal, hondje, auto, poes, neus, oor en ga zo maar door, dit wijst hij allemaal aan. Ja, mijn dochter begreep ook alles (mijn zoon niet). -hij kan wel gek doen en lachen. Zeker! Dochter is heel enthousiast en vrolijk kind, het slaat dus alleen heel abrupt om. Nu nog overigens. Alles of niets en in 1 seconde van 0 naar 100. -hij is een goede eter, laat nooit wat staan. Als baby ja (tot... 18 mnd of zo?) en sindsdien (veel) selectiever, vooral met avondeten. Helaas nu nog. -als iemand zegt ga die maar een kus geven, dan tuit hij zijn lipjes en wilt een kus geven. Hij zwaait mensen ook uit. Niet echt. Als ik het (voor)zei, deed ze dit soort dingen wel, maar ze bedacht/deed het nooit uit zichzelf. Als iemand 'hallo' zei, dan zei ze ook nooit wat terug, ze realiseerde zich niet wat de sociale 'regeltjes' waren. Ik moet zeggen dat ik mijn dochter heel lang als een prikkelgevoelig, temperamentvol, beweeglijk kindje heb gezien en ook niet direct heb gedacht dat er echt 'iets' was, omdat ze ook wel leek op mijn prikkelgevoelige middelste (die dus geen diagnose heeft gekregen) en heel anders was dan mijn oudste. Ook op kinderdagverblijf en later kleuterschool viel ze niet extreem op, behalve dan haar prikkelgevoeligheid, waardoor ik eigen twijfels telkens ter zijde zette. Mijn kwartje viel pas echt toen ze 6 jaar was en gedrag steeds extremer werd en ze niet over bepaalde dingen heen gegroeid was (gedrag wat normaal is bij 2-3 jaar, maar niet meer met 5-6 jaar zeg maar...). Ze is in groep 3 gediagnostiseerd, toen liep ze ook echt vast op school. Achteraf gezien had ik het misschien veel eerder in gang kunnen zetten, maar niemand maakte zich druk/zorgen, dus tja...? Zelfs in groep 3 waren het vooral wij die 'aan de bel' trokken, en niet de juffen. 15 maanden is heel jong, meestal te jong om echt iets van te zeggen, vaak moet de toekomst toch uitwijzen welke kant een ontwikkeling op gaat. Maar als je gevoel hebt dat er iets niet klopt, dan zou ik daar dus wel naar luisteren.