Hallo dames (en heren), afgelopen vrijdag heb ik ontdekt dat ik zwanger ben (twee dagen geleden dus), heel pril nog, 5 weken. Ik was die nacht wakker geworden met vreselijke kramp in mijn buik, zo erg dat mijn vriend me bijna naar de eerste hulp had gebracht. Die ochtend kon ik direct bij de huisarts terecht, waar me gelijk werd gevraagd of de kans bestond dat ik zwanger zou zijn. Dus ik legde uit, dat we niet bezig waren zwanger te worden, maar ook niet om het niet te worden. Ik werd met een potje naar het toilet gestuurd om een test te kunnen doen. Ik heb zelf nooit een kinderwens gehad, maar mijn vriend wel en onze relatie voelt heel vertrouwd, dus ik liet de spreekwoordelijke deur sinds een paar weken open staan. De mededeling van de huisarts dat ik zwanger was, had ik totaal niet verwacht! Ik was een week overtijd, maar had ook al een week menstruatie achtige pijntjes, dus ik vermoedde nog niets. Enfin, de huisarts liet ook gelijk weten dat we nog niet konden juichen, want zulke hevige pijn kon ook slecht nieuws brengen. Ik moest direct naar de gynaecoloog om te bekijken of het klontje cellen op de juiste plaats zat. Overweldigd door emoties en vragen liep ik terug naar huis, belde mijn vriend of hij direct kon komen en zenuwachtig zaten we in het ziekenhuis, waar eerst bloed afgenomen werd en een uur later een echo. Er was nog weinig te zien, maar mijn eileiders zagen er gezond uit en er was geen inwendige bloeding geweest. Gelukkig, een beetje opluchting. Ik kreeg een noodnummer mee en volgende week moet ik terug, omdat er dan hopelijk meer te zien is. Mits alles goed gaat natuurlijk, nog geen verwachtingen scheppen. Wat een raar begin van hopelijk iets moois.
En? Nog last gehad? Ik ben sinds gistermiddag thuis door Mega krampen. Anders dan echte menstruatiekrampen maar rechtop lopen ging haast niet. Heb ook bruin bloedverlies maar nog steeds geen rood en de testen worden donkerder..
Net terug uit ziekenhuis; had nog geen verwachtingen, maar wel hoop, dus doet toch zeer: De kans dat het misgaat is groter dan dat het een kindje wordt, want mijn hormoonwaarden waren onvoldoende gestegen (hCG in een week van 228 naar 239). Emotionele achtbaan heeft er zojuist een lus bijgekregen. Gyn zegt dat er komende weken naar alle waarschijnlijkheid een miskraam aankomt, dat ik me daar op voorbereid.. Zonder negatief of positief eraan te hangen, weet ik dat de natuur het hierbij voor het zeggen heeft. Onze 'apparatuur' werkt in ieder geval.
En ja, ik heb constant lichte menstruatiekramp en had gisterenochtend het gevoel dat er iets niet in orde was (maar gaf de zenuwen de schuld) een gisteravond lichte bloeding. Nu dus afwachten wanneer m'n lijf er klaar mee is.. Over anderhalve week controle.
Het is einde oefening. Mijn eerste zwangerschap heeft maar een paar weken geduurd. Vanmorgen begon ik te bloeden en nu is het in alle hevigheid losgekomen. Emotioneel is het erg zwaar, maar ergens heb ik er vrede mee (mentaal vooral). Dit is de kracht van de natuur, daar kunnen wij ons niet tegen verzetten. 'Gelukkig' heb ik niet lang hoeven wachten en was ik op voorhand niet bezig zwanger te worden. En gelukkig was het vroeg in mijn zwangerschap, ik heb geen emotionele band gevoeld met hetgeen in me zat. Maar de oerkrachten/-gevoelens die ik voel zijn heftig, mijn lichaam heeft zo haar best gedaan, maar het mocht niet zo zijn. Soms gaan dingen niet zoals je ze verwacht had.. Ik weet dat ik sterker ben dan ooit en ga mijn best doen dit te accepteren als intense levenservaring en richt mij op wat de toekomst brengen zal. En een paar keer goed janken, praten en nog eens janken, dat zal vast ook helpen. Dank jullie voor je reacties, ondanks dat ik jullie niet ken voel ik me wel gesteund.
Ach lieve meis wat ongelooflijk oneerlijk is dit. Geef je zelf inderdaad de kans om het even te verwerken. Hele dikke knuffel voor jou