Heeft iemand een korte baarmoederhals gehad tijdens de zwangerschap (ook wel verkorte cervix genoemd) of bij iemand waarbij het kindje veel te vroeg geboren is? Hoe gaan jullie daar mee om of zijn jullie toen mee om gegaan? Mijn verhaal: Met 22 weken kreeg ik al harde buiken en zelfs voorweeën. Gelukkig is dat uit zichzelf gestopt, maar ik mocht niet meer werken (ik werk op een kdv). Ik bleef maar last houden van harde buiken tot ik op 6-12-2009 weeën had om de 2 minuten (ik was toen 26 weken zwanger). Ik moest naar het ziekenhuis en daar hadden ze mijn baarmoederhals opgemeten op 1,9 cm. Normaal hoort dit tussen de 4 en 5 cm te zijn. In het ziekenhuis kreeg ik weeënremmers en heb ik een week moeten blijven. Omdat het weer rustig werd mocht ik naar huis. Ik heb absolute bedrust voorgeschreven gekregen en ik mag dus nog niet eens mijn boterhammen smeren of de voordeur open doen. Doordat mijn baarmoederhals zo kort is heb ik een grote kans op vroeggeboorte. Je lichaam maakt namelijk een stofje aan met harde buiken en weeën waardoor de ontsluiting ontstaat. Ik moet er dus voor zorgen dat ik zo min mogelijk harde buiken heb. Ook is het kindje al een beetje ingedaald. Gisteren ging het weer mis en kreeg ik weer harde buiken/weeën om de 2 minuten. Weer naar het ziekenhuis en aan de ctg gelegd. Na een paar uur werd het uit zichzelf weer rustig en mocht ik weer naar huis. Nu blijft mijn buik erg zeuren en onrustig en ben ik bang dat ik komende dagen toch weer een bezoekje aan het ziekenhuis moet brengen.Aan de andere kant ben ik ook bang om "alles" te voelen en dat ik mezelf gek ga maken. Als ik nu zou bevallen moet ik naar een academisch ziekenhuis wat hier niet in de buurt ligt. Vanaf 34 weken mag ik hier in ons eigen ziekenhuis bevallen. Ik vind het allemaal zo spannend en ben ook echt onzeker nu. Ik ben zo bang dat ik naar het ziekenhuis moet en er niet meer uit mag tot de bevalling! Ik baal dat ik niet kan genieten van de leuke dingen zoals shoppen voor de baby en de babykamer. Maar de meeste zorgen maak ik natuurlijk om ons kleintje. De overlevingskans is erg groot, maar wat als er complicaties bijkomen? was als ons ukkie in het academisch ziekenhuis moet blijven en ik naar huis moet?Het dichtstbijzijnde ziekenhuis is een uur rijden van ons. Ik kan ons kindje daar toch niet achterlaten? Ik wil gewoon zelf de flesjes geven (als het kindje geen sondevoeding krijg) en dan wil ik dat ook snachts doen. Als ons kindje in de couveuse ligt mag ik het niet knuffelen en vasthouden. De gedachten daaraan maken me zo onzeker en verdrietig en ik weet niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan. Hoe kan ik straks een goede mama worden als ik zo emotioneel ben door de hele situatie? (daarbij is het ook nog zo dat mijn moeder net begonnen is met bestralingen en chemo en dat is natuurlijk ook heel zwaar) Natuurlijk krijg je van iedereen "goede" verhalen te horen, maar ik wil wel realistisch blijven. Ook krijg ik van iedereen te horen dat ik echt goed mijn rust moet houden. Dat weet ik toch wel en ik hou me er strikt aan! Ik heb alles voor de kleine over!!! Maar goed, ik weet dus niet zo goed hoe ik met deze onzekerheid en verdriet om moet gaan.
Meid wat een verhaal! Allereerst wil ik je heel veel sterkte toewensen. Mijn kinderen zijn met 31 weken geboren, dus ook veel te vroeg. Mijn eerste tip is; laat je goed voorlichten door de artsen. Toen ik werd opgenomen heb ik meteen een gesrpek aangevraagd met de neonatoloog om te vragen wat er allemaal gaat gebeuren. Dat heeft me veel stress weggenomen. Ik begrijp je gevoelens dat e denkt dat je geen goede moeder bent als je je kind moet achterlaten, maar dat is echt niet zo! In het begin vond ik het wel heel moeilijk en het voelt onnatuurlijk om te bevallen en dan zonder kind naar huis te gaan. Maar op den duur weet je dat dit het beste is wat je voor je kind kan doen. Ik weet niet of je bv gaat geven, maar ik ging, op advies van de arts, kolven en dat gaf me zo'n goed gevoel omdat ik dan het gevoel kreeg dat ik daadwerkelijk iets voor mijn kinderen kon betekenen. In het begin wilde ik ook alles doen, en vond ik het moeilijk om het over te laten aan de verpleging, maar aan de andere kant moet je ook voor jezelf zorgen. Een eventuele vroeggeboorte vergt veel energie en dat ik naar huis kon en zelf kon uitrusten was ook erg fijn. Toen de kinderen naar huis konden waren wij ook helemaal klaar om goed voor ze te zorgen. Een goede moeder doet alles voor haar kindje, en zo te horen ben jij een heel goede moeder Emoties horen erbij, ook als je een "goede" bevalling hebt! Maar geloof me, als het zover is, ben je oersterk! Daar zul je nog verbaast over zijn... Heel veel sterkte
Ik ken verhalen van moeders die ook een verkorte cervix hadden. En helaas hierdoor ook vroeggeboortes hebben meegemaakt. Vraag eens een verwijzing naar het academisch ziekenhuis aan, er zijn namelijk mensen hierin gespecialiseerd (in ieder geval iemand in het Radboud, Nijmegen). Voor wat betreft het uur reizen, er zijn bij de academische ziekenhuizen Ronald McDonald huizen, hier kan je slapen. Zo kan je veel van de verzorging mede zelf doen. Ervaring met vroeggeboorte heb ik helaas zelf, Sam is met 30.1 week geboren en zij heeft veel tegenslagen gehad, hele zware tijd, en dan had ik er echt geen uur voor willen rijden. En je kunt ook een gesprek met maatschappelijk werk aanvragen, misschien ook prettig.
Karel, Dank je wel voor je reactie. Hoe gaat het nu met jouw kindjes? Daphne, Ik weet niet of een doorverwijzing gaat lukken. Aangezien ik dan toch een uur heen en een uur terug moet rijden gaat dat teveel voor me worden en ben ik bang dat het mis gaat. Hoe gaat het nu met jouw kindje Sam?
Mijn meiden doen het heel goed!Dankzij de longrijpers die tijdig zijn gegeven hebben ze alleen maar 5 weken hoeven aansterken. Nu zijn het lieve, ondeugende meiden Wat Daphne schrijft zou ik ook even navragen. Roald mc donald huis, en vaak kun je ook in het zkh blijven slapen!
En als je kindje in de couveuse moet mag je best af en toe knuffelen hoor! Buidelen noemen ze dat En als je kindje al wat groter en sterker is mag het naar een ziekenhuis in de buurt waar ze een High Care (HC) hebben. In mijn geval was dat zo toen de kleine boven de kilo uitkwam. Ze was toen omgerekende 32,5 week oud. De geboorte zal dus wel in een academisch ziekenhuis moeten, maar als de kleine niet (meer) op de IC (intensive care) hoeft te liggen heb je een grotere kans dat het dus in een ziekenhuis bij jou in de buurt is.
Hey meis, Herkenbaar wat je schrijft. Ik had ook een verkorte baarmoedermond. Had eigenlijk de hele zwangerschap al bloedingen. Met 22 weken weer een bloeding en toen weer bij de gyn geweest. Ik had toen ontsluiting en ben gelijk opgenomen. De dag erna is er bij mij een cerclage geplaatst. Normaal doen ze dat niet bij 22 weken maar als ze niks zouden doen zou mijn tweeling ook kans hebben dat ze veel te vroeg zouden komen. Heb toen 5 dagen in het ziekenhuis gelegen en mocht naar huis, maar ook met volledige bedrust. Verschrikkelijk vond ik het. We hadden een kraambed geregeld dus lag wel gewoon in de kamer. Net als jou baalde ik enorm, moest nog baby spul halen en de babykamer zou nog komen. En zag er zo naar uit omdat allemaal in orde te maken. Toen ik met 26 weken weer een echo had was de baarmoedermond nog korter geworden, geloof 1.7. Dus werd ik opgenomen in een academisch ziekenhuis (UMCG). Ook in totaal 180 km van huis af. Nou daar lig je dan, bijna geen visite (op familie na) want ja het ligt natuurlijk niet naast de deur. Mijn man en ik zouden op maandag een rondleiding krijgen over de neonatologie alleen die zelfde dag ben ik bevallen van mijn jongens, 3 maanden te vroeg. Tja dan beland je toch wel in een heftige periode. Ook omdat je natuurlijk geen besef hebt hoe klein je kindjes zijn en hoe zo'n afdeling eruit ziet. Ik ben bevallen met een keizersnee en kon mijn kindjes pas na 3 uren zien. Toen ik op de afdeling kwam was het wel even schrikken, mijn jongens wogen 1270 en 1500 gram, echt heel klein. En ze lagen beide aan de beademing en aan verschillende monitoren. De verpleegkundigen op die afdeling waren in 1 woord geweldig. Ik werd de eerste dagen met bed en al naar de jongens gebracht. De 1e dagen mochten we niet buidelen omdat ze de jongens goed in de gaten moesten houden. Na een aantal dagen mochten we dan eindelijk buidelen, echt heel bijzonder om je kleintjes voor het eerst vast te houden. Mijn jongens hebben 3.5 week op de neonatologie gelegen, met diverse ups en downs. 1 van mijn jongens had een darminfectie en na 6 dagen krabbelde hij eindelijk wat op. Door de vroeggeboorte had mijn andere zoon een open ductus maar dat is ook goed gekomen door de medicijnen. Na die 3.5 week hebben ze nog 5 weken in het ziekenhuis gelegen in onze woonplaats. Ik draai er niet om heen maar het is zeker een heftige periode. Je word zo heen en weer geslingerd door hoop en verdriet. Ook ging ik na 5 dagen naar huis, ik heb vreselijk gehuild in de parkeergarage omdat ik mij zo'n slechte moeder vond. Ik ging naar huis en mijn jongens lagen daarna nog. Mijn man heeft goed op mij ingepraat dat het beter was dat ik naar huis ging om bij te tanken en dan maar iedere dag heen en weer te rijden. Ik kon voor mijn gevoel nameijk niet langer in het z'huis blijven er was daar zo veel gebeurd in een korte periode. Daarom was na huis gaan de beste optie om bij te komen. Kun je geen info opvragen bij het ziekenhuis, zodat je je kunt voorbereiden? Ik had namelijk ook informatie mappen gelezen in het ziekenhuis over de neo en de vroeggeboorte. Als je vragen hebt stel ze gerust. Ik hoop voor je dat je kleintje nog lekker veilig in je buik blijft zitten. 1 dag in je buik staat gelijk aan 3 dagen couveuse. Dus dan heb je ind wel door hoe belangrijk die bedrust is. Sterkte meid, ik snap je gevoelens en je onzekerheid helemaal. liefs Jada
Wennepen, met Sam is het uiteindelijk heel erg goed gegaan. Na 12 weken ziekenhuis (en 1 kleine en 2 grotere operaties), tig transfusies, infecties, open ductus en nog meer... mocht ze naar huis. Je ziet nu alleen nog een groot litteken op haar buik (heeft darminfectie, NEC, gehad). Mensen die het niet weten verwachten ook niet dat ze 10 weken te vroeg geboren is. (Lengte nu boven gemiddeld, *zegt trotse mama*). Ook wij zouden een rondleiding krijgen over de afdeling neonatologie, maar ik was op die maandag te ziek, en de dinsdag toen lag ze er al. Ik denk dat als je de kans hebt om een rondleiding te krijgen dat wel moet doen, het is vreselijk confronterend maar je weet wel wat je kan verwachten. Maar ook zijn er vrouwen die met een te korte cervix toch gewoon het "einde" hebben gehaald van de zwangerschap!
Dank je wel voor jullie reacties. Je gunt het niemand maar wel fijn dat jullie me begrijpen. Het gaat echt een hele spannende tijd worden.
hoi ben nu 26 weken zwanger van nr 3 maandag veel last gehad van harde buiken en moest dinsdag naar gyn toe cervix opgemeten was nog maar 1.7 cm terwijl hij daarvoor nog elke keer 4 cm was gyn was hier nog niet van onder de indruk maar kom nu elke keer verhalen tegen van mensen die dan al opgenomen worden of aan de weeenremmers moeten weet iemand misschien waar de grens ligt ??
herkenbaar verhaal, heb je net in prematuur ook een berichtje gestuurd over de ervaingen met mijn oudste die met 33.1 is geboren. ben nu zelf 34.2, en met 33.3 opgenomen ih ziekenhuis en nu strikte bedrust thuis. had bloedverlies en weeen, 2 cm ontsluiting en bmmond was ook stuk korter. van 37 naar 25 gegaan in n paar dagen. hoe het nu is heb ik geen idee, moet maandag weer op controle, dat word de eerste keer dat ik naar buiten ga in dan meer dan een week. nu zorgen dat ze dan nog binnen zit! (gyn had gezegd dat ik eind van het jaar niet ging halen, werd dus oudjaarsdag smiddags opgenomen. en voila, ze had ongelijk! dus hoop voor jou dat jij het ook nog lang vol mag houden) ik wens je iig heel veel sterkte, nogmaals, en geloof me, ookal ga je een heftige tijd tegemoed, je bent echt geen slechte moeder!
1,7 is nog niet zo heel slecht, maar in verhouding tot de 4 is hij misschien erg snel korter geworden. Bij mij was di ook het geval, maar de gyn vertelde dat het heel normaal is dat hij rond die tijd ineens korter wordt. Het ligt aan heel veel factoren of het problematisch wordt. Als je aan de weeremmers moet speelt er veel meer mee, dan moet je ook op de ctg wee activiteit zien ed... Laat je goed informeren en het feit dat je gyn nog niet onder de indruk was kan je misschien ook enigzins geruststellen.
Hier dan even een positief verhaal. Ik moest toen ik 29 weken zwanger was van mijn dochter ook het ziekenhuis in en toen bleek ook dat mijn cervix veels te kort al was. Ik moest volledige rust houden. Uiteindelijk ben ik 3 dagen overtijd gegaan en dus bevallen met 40+3!
hoi, ik had met de 20 weken echo een normaal uitziende baarmoederhals, echter met 26 weken kreeg ik bloedverlies, bleek de baarmoederhals korter te zijn geworden, en het stond ook al een beetje open. En ben ik opgenomen in het ziekenhuis, 10 dagen later (met 29 weken, hij was ouder dan ze dachten) is de kleine geboren. Gelukkig mocht de kleine na 5 dagen al naar een ziekenhuis dichterbij. Eventueel kun je naar het Ronald Mac Donald huis als het goed gaat met je en je ontslagen wordt. Ik werd op mijn tweede dag al ontslagen maar ik mocht gebruik maken van een ziekenhuishotel, hier hebben mijn moeder zus en mijn man afwisselend mij 24 uur per dag verzorgd, dit was wel een vereiste. De controles vonden in het ziekenhuis plaats. Toen ik thuiskwam kwam de vk bij mij thuis voor de controles. Na 3 weken mocht ons kleine in het streekziekenhuis, maar hij werd na een kleine week zo ziek dat hij weer terugmoest naar de academisch ziekenhuis, ook een dik uur reizen van ons huis. De eerste 2 dagen , tot het iets beter ging, hebben we daar in een hotel verbleven vlakbij het ziekenhuis. Ik weet nog dat zo gespannen was dat ik mijn hand enorm had verbrand tijdens het eten koken, en met een ijsblok op schoot naar het ziekenhuis ben gereden.8) Ik heb me nooit een slechte moeder gevoeld. ik was pas een slechte moeder geweest als ik mijn kleine naar huis had meegenomen! ik ben ook een tijdje bang geweest dat mijn kleine ontvoerd zou worden. ik ben wel zo vaak mogelijk als het kon bij mijn kleine geweest, ongeveer 6 tot 10 uur per dag in het ziekenhuis. Mijn man moest ook werken en die vond het vreselijk want de eerste weken kon hij de kleine maar om de dag zien, omdat het ziekenhuis dat iets dichterbij was, nogsteeds een heel eind reizen was. Maar ach, wat doe je eraan. Niets. Je kunt het beste maar positief blijven denken, al is dat moeilijk. Achteraf hebben we ons goed staande kunnen houden, ik ben daar wel trots op. Dat is het gene wat we konden doen, borstvoeding geven en op bezoek komen, en dagelijks buidelen (als hij het aankon). Ik heb me al die tijd vastgehouden aan het verhaal van mijn moeder. Mijn moeder kreeg in de jaren 70 weeen van mijn oudere zus, toen ze 20 weken zwanger was. Mijn moeder heeft toen 3 wk platgelegen en mocht daarna naar huis met het advies rustig aan te doen. al die tijd heeft ze wel prepar geslikt. met 38 weken is ze zelfs ingeleid omdat de gynaecoloog op vakantie ging, en mijn zus in stuit lag en die man was het beste daarin gespecialiseerd. Ik heb er wel veel aan gehad toen ik in het ziekenhuis lag, zo`n mooi voorbeeld als dat van mijn moeder. groetjes en sterkte
ja volgens mij weet ik dat wel, als de baarmoederhals ook een beetje open staat. maar dat is dan bij jou niet het geval, blijkbaar. Ik had er ook bloedverlies bij. Groetjes
Ik wil je gewoon even heel veel sterkte en succes wensen in deze spannende tijd!! Zet hem op! En je gaat straks een super moeder zijn voor je hummeltje!!