Tijdens mijn zwangerschap heb ik bekkeninstabiliteit gekregen, al rond de 18 weken, dit ging heel snel steeds slechter en uiteindelijk met 25 weken ben ik volldeig thuis komen te lopen. Nou de rest van de zwangerschap door complicaties uiteindelijk ingeleid met 36 weken ruim en uiteindelijk bevallen met een keizersnee onder volledige narcose. Na de bevalling ging het wel redelijk ja ik mocht nog niets door de keizersnee, maar na 6 weken ging het eiegnlijk slechter dan voor ik was bevallen. weer naar de therapie. naar het ziekenhuis, ik had helemaal geen gevoel meer in mijn rechterbeen. nou ziekenhuis kon niets vinden, Mijn wereldje werd steeds kleiner de muren kwamen op me af kon helemaal niets heb een periode van 5 weken gehad dat ik de deur niet uitkon ik viel gewoon om. uiteindelijk terecht gekomen bij een speciaal centrum en daar kwamne ze erachter dat ik een hele zware vorm van bekkeninstabiliteit heb, al mijn spieren die zouden moeten stabiliseren deden niets meer, geen kontakt meer met mijn benen. nou ben ik sinds 3,5 week bezig met revalideren daar en het gaat een stukje beter inmiddels kan ik een wandeling maken met mijn zoontje van 20 min. en ook kan ik 10 minuten los lopen zonder pijn ik voel me daar heel blij en gelukkig bij maar besef wel dat ik er nog lang niet ben en nog een lange weg te gaan heb maar het heeft mij wel weer positieve energie gegeven. Tijdens dit hele proces heb ik wel mijn echte vrienden leren kennen maar ook mijn familieleden en collega's vanaf dat ik thuis was niets gehoord van mijn werk en collega's behalve bedrijfsarts of brieven dat ik aan het werk moest? wat nog steeds niet kan. maar ook mijn familie hefet lang geduurd voordat ze begrepen dat ik er niets aan kan doen maar ook dat het geen knopje is die je omzet en dat het tussen mijn oren zit. dit heeft me heel veel pijn gedaan. ijn vrienden heb ik leren kennen sommigen zeggen letterlijk ik heb ook wel eens wat, of jij doet nooit meer wat met ons, maar ook je bent toch bevallen wat zeur je nou bekkeninstbiliteit is dan toch gelijk over. mijn man heeft altijd achter me gestaan, maar door alle pijn en frustraties en woede en onmacht maar ook het vele verdriet wat ik maar oko hij heeft gehad over deze situatie is het ook een periode heel slecht gegaan met ons huwelijk, dat we beiden hebben uitgesproken dat we misschien maar eens moesten nadenken of het nog ging tussen ons. uiteindelijk zijn we nu misschien nog wel sterker geworden, diit komt ook doordat bij mij een knop omn is gegaan dat ik niet meer mezelf wilde verdedigen tegenover mensen collega's vrienden en dat ik de mensen die me belachelijk maakten links ben gaan laten liggen. dit lukt nog niet altijd maar wel steeds meer. Ik denk dat wij er heel sterk uit gaan komen en we zijn nu een heel hecht gezinnetje. maar besef me wel dat dit bijna mijn huwelijk heeft gekost
Oh meid, wat verschrikkelijk. Ik heb ook last van bi gehad. Gelukkig was het bij mij wel over na de bevalling. Maar ik weet nog goed hoe het voelde als mijn oudste (toen 9-14 maanden) met mij wilde spelen en ik niks kon doen!!! Dat heb jij dus elke dag.... Heel veel sterkte gewenst!
Meid wat akelig. Ik weet wat je voelt, ook ik heb nog steeds BI na de bevalling. Gelukkig lang niet zo erg als jou, maar wel erg genoeg om nog steeds niet normaal te kunnen functioneren. Werken is hier ook nog steeds een probleem, loop nog steeds bij de fysio. Mensen die je niet willen begrijpen laat die maar links liggen, zulke heb ik ook om me heen gehad en ook eigen familie die het maar niet willen snappen. Dat doet pijn, maar ja, je doet er niets aan want die mensen zijn gewoon kortzichtig. Wat fijn dat jij en je man er sterker uit gekomen zijn. Mijn man heeft gelukkig altijd achter mij gestaan en die ziet ook wel hoe het er aan toe is met mij. Hij neemt nog altijd veel taken van mij over. Dat doet goed. Ik merk wel dat het nu langzaamaan de goede kant op gaat en dat ik steeds langer klachten vrij ben, maar het blijft een zwakke plek. Ik hoop voor je dat je er weer vanaf komt, blijf doorzetten en natuurlijk lekker genieten van je gezinnetje, dat is het aller belangrijkste. Gr. Puck.