Hallo dames, Ik ben nog maar heel pril zwanger, vandaag 6 weken. Heb het dinsdag aan een, naar mijn idee goede, vriendin vertelt dat ik zwanger ben. Ze wist ook dat wij voor de derde gingen, dus dacht dat ze het leuk zou vinden om al vroeg te weten dat ik zwanger zou zijn. O zegt ze, maar je hebt net koffie gedronken. Dinsdagavond om half 10 meldde ze dat het bedtijd was. Woensdagmiddag was er een vriendinnetje van de oudste aan het spelen. Met de jongste speelt ze ook heel erg leuk, dus dacht gezellig! Totdat wij, moeder is ook een vriendin van mij, boven een hoop geruzie een geschreeuw hoorden. Wij dachten eerst nog laat gaan! Maar het geschreeuw en geruzie hield niet op, ook niet na vertellen dat ze lief konden spelen. Dus na driekwartier geschreeuw en geruzie zijn ze naar huis gegaan. Verder was het hier die middag tot aan vervroegde bedtijd alleen maar geruzie, geschreeuw, elkaar pijn doen en niet willen luisteren. Om 18 uur lagen ze op bed, om 18:15 sliepen ze. Dis ik vraag, zoals ik wel vaker doe en zij ook, of haar dochter ook zo was. Mijn kinderen en vriendin haar kinderen hadden er ook last van. En hoorde later dat er nog meer kinderen zo waren die dag. Krijg ik appje terug met hormonen? Nee, dat weet ik wel zeker van niet. Nou, ze wist wel zeker van wel. Pas toen ik zei dat meerdere niet zwangere ouders er last van hadden en dat er ook een paar erdoorheen zaten (natuurlijk moest ik namen noemen van haar. Leek wel of ze ging controleren), geloofde ze mij pas. Zo kinderachtig. Gister was zoonlief jarig. Ze wist niet dat hij jarig was en zei in de klas dat ze buiten bleef staan. 5 minuten later kwam ik buiten en ze was weg. Prima, geen probleem. Stuurt ze in de middag een appje sorry vergeten te feliciteren. Wij vieren zondag zijn verjaardag. Er komen normaal ook kinderen en ouders waar wij het gezellig mee hebben. Dit jaar doen wij dit niet, vanwege kinderfeestje. Is dan dubbelop. Wel gezellig hoor, maar wat ik zo om mij heen hoor schijnt dat niet gebruikelijk te zijn? Anyway, dus ik had terug geappt dank je en vertelt dat we het nu voor familie doen. En voor met kinderen later. Krijg ik terug zwangerschapsdementie? Misschien had ik het beter moeten formuleren, dat ik normaal ook mensen uitnodig waarmee ik het gezellig heb enzo. Maar goed, waar de opmerking zwangerschapsdementie op slaat snap ik niet, nadat zij 5 minuten na het zeggen dat ze buiten staat te wachten naar huis is. Bah ik word hier zo moe van. En dan moet ik nog (hopelijk) 34 weken. Niet alles is te wijten aan de zwangerschap. Ik durf nu niks meer te zeggen of ik krijg al het gezeur aan mijn hoofd. En weet het al, als ik er wat van zeg zijn het de hormonen volgens haar. Ik heb nu al reuze spijt dat ik haar dit heb vertelt, ik mag het nog 34 weken aanhoren. Had liever in dit geval nog tot de 12-13 weken gewacht. Scheelde weer 6 weken gezeur. Voel mij zo rot erover, word echt verdrietig. Kan niks meer tegen haar zeggen lijkt het wel of het heeft met de zwangerschap te maken. Terwijl ik naar mijn weten niet anders reageer. Bij de oudste was ik depri en die buien had je niet mee willen maken. Nu voel ik mij geestenlijk hartstikke goed. Ja ook ik heb soms een baalmoment, maar heeft iedere niet zwangere dit ook wel eens? Ik wel namelijk. Wat moet ik hier nou mee? Ik denk als ik ga reageren erop dat ze het alleen maar leuker vindt. Ik weet dat ze zelf graag kinderen wilt, dus is misschien ook een tikkeltje jaloezie? Ik weet niet hoor. Ik vind het alleen heel vervelend bij ieder ding dat je zegt dat het gelijk op de zwangerschap wordt gegooid. We hadden zulke leuke gesprekken met elkaar, maar spuwde ook onze gal. Maar helaas, dat gaat niet meer.
Hè bah wat een vervelende situatie. Ik zou toch als ik jou was dit aankaarten bij je vriendin, het moet niet zo zijn dat jij hier mee blijft zitten. Het hoeft ook geen gesprek te worden waarin je haar alles verwijt. Ik zou gewoon aan haar vertel ook en hoe jij je voelt, en wat dit met je doet. Dit zou een hele leuke tijd moeten zijn, en het zou juist fijn moeten zijn om dit te kunnen delen met je vriendin. Helemaal aangezien je al aangeeft jullie altijd alles met elkaar te kunnen bespreken. Misschien is het wel het beste om dit alles even een paar dagen te laten bezinken, en er bijvoorbeeld ergens volgende week over te praten zodat alles eerst even tot rust kan komen. En zwanger of niet, iedereen heeft wel eens een moment dat hij/zij niet lekker in zijn velletje zit. Of een baal moment heeft. Dit is niet alleen maar zo als je zwanger bent..... Succes met de hele situatie, en hopelijk komen jullie er samen uit!
Herkenbaar! Ik heb een baas die zo doet. En ik weet ook echt niet wat ik hier nu mee moet. Alles wat ik zeg is gerelateerd aan hormonen en "ik trek me dingen teveel aan".
Beempje, ik vrees alleen dat dit een geval is "o je bent zwanger", dus of een gesprek zinvol is betwijfel ik eigenlijk. Ik wil haar ook niks verwijten, maar meer zeggen wat haar opmerkingen met mij als persoon doen. Was ook niet van plan het nu al te gaan vertellen over mijn gevoelens. Zwanger of niet, dan ga je dingen zeggen waar je later spijt van krijgt. En ze was naar mijn idee een "goede" vriendin, maar dat goede wil ik nu wel weglaten om eerlijk te zijn. Oreokoekje vervelend he? Hoe reageer jij op zulke opmerkingen? Want praten zal geen zin hebben denk ik.
Oei, goede vraag. Ik heb nooit zo'n goede relatie met mijn baas gehad (we zijn niet elkaars bloedgroep, zeg maar) en ik ben nogal iemand die snel felle maar duidelijke kritiek uit als zaken slecht geregeld zijn, wat bij dit bedrijf aan de orde van de dag is. In het verleden is dus gebleken dat hij daar niet van gediend is. Daarom houd ik vaak mijn mond (ik ben dan gewoon stil en zeg niks terwijl het echt jeukt om wel wat te zeggen), om mijn baan te behouden. Andere situatie dan met een vriendin natuurlijk. Tegen een vriendin, zou je moeten kunnen zeggen wat je denkt. Of maak een keer een hele sarcastische grap als zij weer aankomt met zo'n opmerking. Iets in de trant van "JAAAA klopt hoor, alles ligt zeker aan de hormonen! Ik herken mezelf niet meer af en toe. Je hebt helemaal gelijk, dokter". Eens kijken wat ze dan zegt.
Dat laatste is ook wel een goede dit is ook maar mijn derde zwangerschap, dus zo goed omgaan met hormonen kan ik nog steeds niet
Echt irritant. Terwijl ik jouw bericht las dacht ik al van: zou ze misschien zelf geen kids kunnen krijgen ofzo...al die domme opmerkingen. Wie heeft nu ervaring in zwangerschap en hormonen. Zij zeker niet (helaas) maar dan moet ze niet zo betweterig doen...vorige opmerking vind ik eengoede maar het is lastig he. En k zou haar uit mezelf zo min mogelijk wat van me laten horen
Maak je het niet te groot? ( en nee, ik zou niet durven zeggen: hormonen) Maar toen ik ging trouwen waren er ook steeds dit soort grapjes en opmerkingen. En nu ook met de zwangerschap vliegen ze me om de oren. Zwangerschap is wat nu speelt dus in interactie zal dat een makkelijk onderwerp zijn om steeds zo aan te halen. Ik zou er zo luchtig mogelijk in proberen te staan en het een tijdje aankijken want ik denk dat het over een poosje al minder nieuw is en mocht het je echt blijven storen kan je er altijd nog wat over zeggen. Met idd het risico dat je daar weer een opmerking over krijgt
Met trouwen is geen woord erover gesproken, dat waren dingen voor ons zei ze. Dus lijkt niet dat ik het te groot maak. Werd toen niet geopperd dat ik huwelijksstress had enz.
Mijn haren zouden recht overeind gaan staan van zo'n 'vriendin' en ik zou er ook heel snel klaar mee zijn eerlijk gezegd. Geen contact meer met haar opnemen en als zij begint dan zeggen wat je dwars zit. Het komt op mij over als jaloezie. Je kunt haar evt ook vragen naar haar kinderwens en plannen. Misschien komt het echte probleem er dan uit. Maar laat dit sowieso niet je eigen geluk beïnvloeden!
Jaloezie zit ik zelf ook aan te denken. Zij wilt een tweede, alleen haar man houdt zijn handen er vanaf. Bovendien wat ik van haar hoor houdt hij er niet van om 'het gezellig te maken'. Maar om dat op een ander te botvieren die wel zwanger is?? Dan ben je geen goede vriendin in mijn ogen.
Ik denk persoonlijk dat dit wat over jouw vriendin zegt, maar ook over jouzelf (glad ijs, ik weet het). Wat ik bedoel is, is dat je vriendin kennelijk niet beseft hoe irritant het kan zijn om constant de zwangerschap aan te halen. Aan de andere kant lukt het jou ook (momenteel) niet goed te relativeren hierin, misschien door hormonen, misschien ook niet. De opmerkingen over mijn zwangerschap vliegen mij ook om de oren, bij iedere zwangere denk ik wel, maar ik lach ze gewoon weg of ga er heel serieus op in. En toegegeven, een hoop ís ook toe te schrijven aan zwangerschap, waardoor het voor "buitenstaanders" een (te) snelle conclusie is. Mijn advies zou zijn: geef je vriendin terloops eens aan dat je zo moe wordt van al die mensen die steeds maar zeggen dat alles wat je denkt en doet met de zwangerschap te maken heeft. Dus niet als ze net zoiets gezegd heeft, maar meer out of the blue. Hopelijk zet dat haar dan aan het denken. Ik ben bang dat als je het direct zegt, of met een scherpe/sarcastische opmerking, dat dat dan ook weer opgevat wordt als hormonaal gedrag. Succes!
Hoi, Het is heel moeilijk voor iemand die een onvervulde kinderwens heeft om (ook al is het een goede vriendin) te horen dat iemand al voor de derde zwanger is. Probeer hier echt begrip voor te hebben, het is allemaal niet even makkelijk!
Dat is natuurlijk waar maar ze kan dit ook gewoon aankaarten in plaats van zulke ergelijke dingen te roepen. Het komt dan duidelijk over als jaloezie. Het moet ook van 2 kanten komen natuurlijk. Wanneer zij aangeeft dat het haar hard valt en ze er moeite mee heeft dan erkent ze meteen het probleem (want wellicht is het wel wat anders?) en zorgt ze voor begrip.
Het kan best dat ze probeert om "leuk" te doen om haar eigen teleurstelling te verbergen. Ik denk dat kadootjem best een punt kan hebben. Ik zou in dat geval gewoon haar even laten... wat haar ook dwars zit, het komt er vanzelf wel een keer uit. Wanneer het eruit komt kun je er samen over praten. Maar meteen de confrontatie aangaan, of sneren teruggeven, daar heb je toch niets aan? Gewoon niet teveel aandacht aan besteden. Of het grapje meespelen.
Ik vind je verhaal een beetje warrig... maar wat mij opvalt is dat het een goede vriendin is maar ze wist niet dat je zoon jarig was??? Als mijn goede vriendinnen dat zouden vergeten waren ze meteen van het lijstje goede vriendinnen af
Uhhh, dan zou ik geen goede vriendinnen over houden. Ik vergeet echt alle data. Ik moet daarvoor echt op de kalender kijken om een verjaardag niet te vergeten. Sterker nog, ik durf zo niet eens te zeggen wanneer mijn ouders jarig zijn. Stel die vriendin zit echt te worstelen met haar gevoelens en vergeet daardoor te feliciteren.. Kan gebeuren. Ik denk dat die twee gewoon eens goed moeten praten met elkaar.
Dit. Ik snap dat dit een lastige situatie is en het jou allemaal rauw op je dak komt vallen, maar zoals jouw vriendin niet in jouw hoofd kan kijken over hoe dwars het jou zit, kan jij dat ook niet bij haar. Ik snap de verleiding om sneren terug te geven, of om wat sarcastisch uit de hoek te komen omdat je teleurgesteld bent over het gedrag van je vriendin, maar uiteindelijk is praten de beste oplossing. Ik zou het even op een laag pitje zetten, en dan de boel rustig met elkaar bespreken. Wellicht leidt dit voor beiden tot nieuwe inzichten en zul je zien dat er zorgen zijn geweest om niets, wellicht leidt dit niet tot nieuwe inzichten maar weet je direct waar je aan toe bent. Succes!
Klinkt voor mij ook als jaloezie, al kan ik ook begrijpen dat het frustrerend is voor haar. Maakt het nog niet rechtvaardig maar wel begrijpelijk. erg volwassen is het natuurlijk niet... Maar laten we haar vooral niet zwart gaan maken ze zal vast ook haar goede kanten hebben. Als jij denkt dat een eerlijk gesprek met haar hierover niet veel nut zal hebben heb ik denk ik maar 1 tip. Je doet je best en krijgt er weinig voor terug. If you gotta force it, leave it alone. relationships, friendships, ponytails, just leave it.
Inmiddels uitgesproken gelukkig. We zaten er allebei mee. Ze had het niet zo bedoeld gelukkig. Ze heeft de wens, maar gunt het een ander wel. Qua verjaardagen: ik weet en onthoud ook niet alles hoor. Heb dan wel een kalender, maar kan niet van iedereen verlangen dat die er ook eentje hebben.