Mijn tweede zwangerschap eindigde vorige jaar in een vroeggeboorte met 25 weken door cervixinsufficiëntie. Helaas na een periode van maanden in de mmm is mijn zoon van het zomer overleden. Ik heb kort daarna gekozen voor preventieve therapie om de "piek" er een beetje af te halen. Dit heeft me erg veel goeds gedaan. En ja ik weet dat verwerking nog lang kan gaan duren, gelukkig zijn de goede dagen er meer dan de mindere dagen. We hebben ook een mooi plekje thuis voor hem waar hij zelf (de urn) ook bij staat. Nu hebben wij besloten dat we nog een keertje willen proberen of een volgend kindje ons is gegund. Over een week of 3 hebben we dan ook een gesprek bij de gynaecoloog over mogelijke preventie middelen. Uiteraard zelf ook al veel informatie bij elkaar gezocht en mijn vragen lijstje ligt klaar. Maar dit is allemaal praktisch, gevoelsmatig is het erg dubbel. Wij zijn er klaar voor om na de zomer (als we groen licht krijgen) het weer te proberen. En als het ons gegund is, dan is het kindje ook van harte welkom! Tegelijkertijd wil ik mijn zoon* niet het gevoel geven dat we hem gaan vervangen. En ja ik weet hij leeft niet meer en hij krijgt dat gevoel dus niet, maar ik hoop dat jullie snappen hoe ik het bedoel. Voor mij is hij er toch altijd bij en wordt hij ook dagelijks wel benoemt. Misschien denk ik er teveel over na, maar hoe kan ik het samen laten lopen. En misschien doe ik het ook al wel in de kleine dingen. Het voelt alleen zo dubbel. Is dit herkenbaar of ...Does it make sense?
Stiekem gehoopt dat iemand hier was langs geweest. Maar misschien is dit niet de plek om 'het' te delen. 😊
Hoi Faithful, Met vlagen heb ik hetzelfde gevoel als jij hebt. Wij hebben onze zoon verloren met 39.2wk. Dat was in november 2015, inmiddels ben ik 8 weken zwanger. Vooral mijn man wilde graag snel weer zwanger zijn, van mij had het nog wel iets langer mogen duren, maar we hebben het geluk gehad dat we in 1x weer zwanger waren. Ik begrijp je verhaal niet helemaal, weet ook niet wat cervixinsufficiëntie of mmm is. Wat ik in elk geval uit je verhaal haal is dat jullie zoon na vroeggeboorte wel een tijdje geleefd heeft. Onze situatie is dus niet helemaal gelijk. Maar het gevoel van het niet willen zien als vervanging, het schuldig voelen tegenover onze zoon. Dat gevoel heb ik ook. Wij zijn kort geleden bij een professor geweest in het UMCG, deze man is specialist op het gebied van doodgeboren baby's. Hij heeft ons gezegd, je bent niet gek en je wordt niet gek. Het is heel normaal dat je angst hebt en verdriet. Maar als je er niet uit komt zoek dan om hulp want het is niet nodig om ermee te blijven lopen. Daar heb ik wel veel aan. Verder bekijk ik alles vrij nuchter als nuchtere fries, maar af en toe vliegt het mij ook wel eens aan. Het is gewoon iets wat je je leven lang mee zult dragen. Liefs Fryslangirl
Allereerst, wat enorm verdrietig dat jullie zoontje niet bij jullie mocht blijven. Wat zullen jullie hem verschrikkelijk missen Het gevoel herken ik wel. Je kunt zo uitkijken naar een kindje om voor te mogen zorgen, maar het verdriet en het gemis overheerst op veel momenten. Ik was heel snel na mijn bevalling zwanger ( 6 weken), en hoewel de zwangerschap enorm zwaar was, is voor mij de sprong in het diepe ook goed geweest. Onbevangen zwanger zijn zal er niet meer in zitten, maar het vertrouwen zal ook hopelijk bij jullie groeien. Jullie zoon is onvervangbaar en hij zal er altijd bijhoren. Maar ik weet zeker dat er in jullie hart genoeg liefde is voor nog een kindje. Ik wens jullie heel veel kracht, liefde en sterkte toe!
Sorry voor de late reactie, bedank voor jullie berichten! fryslangirl, aller eerst gecondoleerd met je zoon en tegelijkertijd gefeliciteerd met je zwangerschap. Kan me je gevoel wel voorstellen over dat het wel iets langer had mogen duren voor het weer zo ver was. Lijkt me ook een dubbele periode. Wat fijn dat jullie bij die professor terecht konden en hij jullie zo heeft kunnen steunen! Bedankt voor je advies, ik heb al wel hulp gehad en daar ook veel steun aan gehad. Maar merk dat ik nu echt in zo'n rouw/verwerkings/voel/emotionele fase zit. Misschien toch maar bij neer leggen dat dat er gewoon bij hoort van tijd tot tijd. Cervixinsufficiëntie is kort gezegd de baarmoederhals/mond die te vroeg open gaat staan met alle gevolgen van dien en met mmm bedoel ik de medische malle molen waar we na de geboorte maanden in zaten met de kleine voor uit eindelijk zijn lijfje niet meer kon. Diazz, Wat spijtig dat het bij de eerste zwangerschap niet zo mocht zijn en tevens gefeliciteerd met jullie dochter. Lijkt me wel bijzonder zo snel na de bevalling weer zwanger te zijn. Soms denk ik dat een sprong in het diepe inderdaad wel goed is, zou ook graag nu al wel gaan voor een kleine (als het ons gegund is). Maar we hebben er bewust voor gekozen te wachten tot na de zomer. Vooral ook omdat ik waarschijnlijk vrij weinig zal mogen tijdens de zwangerschap en ik nu nog even wat tijd heb om een aantal dingen te doen die ik graag wil doen. Dank je voor je lieve woorden en het delen van je verhaal! Soms gaan de gevoelens een beetje met me aan de haal, of misschien hoort dat wel bij rouwen van een kindje. (Het voelt iig heel anders als dat een volwassenen overlijd, hoe dicht bij die persoon ook bij me stond.)
Faithfull, ik denk dat je dubbele gevoelens heel herkenbaar zijn voor moeders die een kindje hebben verloren. Heb je het boek "altijd een kind tekort" al gelezen? Zo niet, dan zou ik je het echt aan willen raden. Het kan een enorme steun zijn en daarin lees je ook dat je gevoelens echt niet raar zijn.
Nena, bedankt voor de tip, ik heb het boek besteld. Jeetje Faithful, het moet een hele zware tijd voor jullie geweest zijn en zal ook nog wel even zo blijven. Ik denk inderdaad dat het je gewoon af en toe aan blijft vliegen. Als je dat kunt accepteren ben je al een heel eind denk ik. Maar soms is het gewoon echt heel naar. En iedereen probeert je wel te helpen, maar ik denk echt dat het per persoon weer zo anders is. Er is geen weg die de juiste hierin is. Zelf heb ik bijvoorbeeld veel moeite mee om blij te zijn over de zwangerschap. En dat zorgt dan weer voor het gevoel dat ik deze kleine eigenlijk net zoveel liefde en aandacht wil geven dan tijdens de zwangerschap van broerlief. Zo zie je maar weer, het blijft je gewoon bezig houden. Ik hoop dat jullie na de zomer snel een positieve test in handen mogen houden!
Faithful, zo begrijpelijk al die gemengde gevoelens. En voor verdriet en rouw staat geen tijd. Een plekje geven vind ik zelf nog steeds lastig hoor. Het is niet iets dat ik in de kast zet, of op mijn nachtkastje ' een plek geef'. Wel gaan de scherpe randjes ervan af. Het verdriet wordt niet minder ( in mijn geval), maar je leert er anders mee om gaan. Nogmaals heel veel sterkte! Fryslangirl, moeite om blij te zijn is voor mij ook heel herkenbaar. Tuurlijk ben je enorm dankbaar voor dit kindje, en natuurlijk verdiend dit kindje net zoveel liefde als jullie overleden kindje. Helaas draag je nu bagage mee, waardoor deze zwangerschap zo anders voelt. Maar dat komt straks echt wel goed. Voel je niet schuldig. Het genieten kwam bij mij ook veel later. Maar dan wel genieten met een zwart randje. Ook voor jou veel sterkte, maar ook enorm gefeliciteerd met deze nieuwe zwangerschap!
Nena bedankt voor de tip! Ken het boek niet ga zeker eens kijken of het wat is. Kan hem morgen bij de bieb ophalen, ben erg benieuwd. Fryslangirl, ja het was echt een rollercoaster waar we in zaten. Acceptatie blijft het sleutel woord ja, al is dat de ene dag makkelijker dan de andere dag. Maar goed dat komt wel, met de tijd. Merk je trouwens veel verschil in omgaan met/jullie gevoel rondom deze zwangerschap tussen jou en je partner? Wij kunnen er gelukkig goed over praten en daar ben ik erg blij mee, wel merk ik dat hij er vooral minder 'zichtbaar' mee bezig is dan mij. Diazz, wat beschrijf je dat mooi, "Het is niet iets dat ik in de kast zet, of op mijn nachtkastje ' een plek geef'." Soms lijkt het wel alsof men denkt dat je dat zo 'ff' kan doen en alles goed is. Allebei erg bedankt voor jullie berichtjes!
Bij ons is het juist andersom. Bij onze vorige zwangerschap was ik er al jaren mee bezig, maar manlief was er nog niet echt aan toe. Ik heb niet echt een carrière doel, maar wil gewoon heel graag moeder worden. We hebben een eigen bedrijf, wat dan weer de droom van mijn man is. Samen hadden we afgesproken om na mijn studie te gaan starten. Dit omdat in mijn familie het zwanger worden niet heel vanzelfsprekend is. Ik ben 2 jaar ouder dan mijn man en wilde het lot niet tarten dat het straks helemaal niet zou lukken. Dus na mijn studie zijn we direct begonnen en waren we gelukkig zomaar zwanger. Manlief heeft toen de halve zwangerschap nodig gehad om aan het idee te wennen. Nu is het juist geheel andersom, hij vond onze zoon zo fantastisch en was echt helemaal verliefd toen hij geboren was, dat hij zo snel mogelijk weer zwanger wilde zijn. Hij voelt zich ook heel erg schuldig tegenover onze zoon dat hij hem in het begin niet zoveel aandacht gegeven heeft. Nu praat hij al iedere dag tegen mijn buik en verteld het het liefst aan de hele wereld dat ik zwanger ben. Terwijl ik nog wat terughoudend en zelf beschermend ben. Gelukkig kunnen wij ook heel goed met elkaar praten en zijn we door dit alles nog dichter bij elkaar gegroeid. We zijn bijna in alles altijd compleet het tegenover gestelde, dus zou wel gek zijn als we dit wel hetzelfde hadden. Maar daardoor vullen we elkaar wel heel erg goed aan. Diazz het is fijn om te horen dat je hetzelfde ervaren hebt als ik. Je twijfelt wel eens aan jezelf en dan is bevestiging wel fijn. Ik kijk ook echt wel uit naar de kleine hoor, maar ja inderdaad, blij zijn met een zwart randje. Vandaag heb ik me toch nog opgegeven voor Moeders voor Moeders. Ik weet hoe belangrijk het kan zijn om een kindje te kunnen krijgen. Die vrouw vond het heel bijzonder dat ik ondanks alles wat ik meegemaakt heb toch mee wilde doen. Ik kijk er heel anders tegenaan. Als ik met een hele kleine moeite andere moeders kan helpen die niet zo makkelijk zwanger worden dan ik. Dan is dat toch het minste wat je kunt doen, ik gun iedereen het beste van de wereld. Dan maakt het toch niet uit wat je zelf meegemaakt hebt.
Heb inmiddels het boek op drie hoofdstukken na uitgelezen! De drie hoofdstukken die ik nog moet lezen gaan over tijdens de 3 fases in de zwangerschap en vond dat ik die als laatste kon lezen. Het is erg mooi beschreven vanuit haar eigen ervaringen, maar ook de ervaringen van de andere dames en een vader. Het deel dat geschreven is over de mannen vond ik erg interessant. Tuurlijk praat je wel met je partner over alles wat er gebeurd is en hoe we ons nu voelen, maar ik vond het zeker een aanvulling! Fryslangirl, dank je voor je verhaal. Bijzonder hoe dat bij elke zwangerschap zo kan verschillen! Ben ook erg benieuwd hoe het straks bij ons zal zijn, als het ons gegund is.
Ik ben ook in het boek begonnen. Vind het erg fijn om te lezen en vooral de herkenning doet me goed. Ik hoop dat het jullie net zo gauw als wij een positieve test in handen hebben!! Alhoewel ik me er ook wel van bewust ben dat het wel heel bijzonder is, en het echt niet bij iedereen zo vlug gaat. Maar gun het jullie van harte! Liefs Fryslangirl
Vorige keer was ik meteen zwanger, manlief is er van overtuigd dat het nu ook niet lang duurt. We zullen wel zien wat ons gegund is, ik pin me er niet op vast hoelang het gaat duren. Ik laat het wel weten als het zo ver is. Ja herkenning he in dat boek, ook al is ons kindje dan later overleden. Toch haalde ik er veel steun, herkenning en tips uit. Liefs
Beste Faithful Heftig zeg! Moeilijke periode maken jullie mee en nog steeds. Als ik het zo lees is het nog erg recent ook, daar jullie nog geen groen licht hebben. Maar ik begrijp je gevoel erg goed. Ik ben rond dezelfde zwangerschapsduur als jij bevallen van een levenloos zoontje. Weliswaar andere oorzaak maar toch. Ik ben nu na bijna 2 jaar weer zwanger na inmiddels 3 miskramen. Misschien nu ook pas zwanger omdat ik het nu pas aan kan. Het liefst ben ik zwanger van mijn zoontje, rationeel gezien weet ik uiteraard dat dit niet kan. Het samen laten gaan gebeurd min of meer vanzelf, alleen ben ik tegenwoordig minder onbevangen er in. Ik kan me er nog totaal geen voorstelling bij maken dat het deze zwangerschap wel goed zal gaan. Ik kijk iedere dag naar het urntje van mijn zoon en noem zijn naam, ik zal hem nooit vergeten. Het is immers toch de eerste. Het boek altijd een kind tekort wat hierboven genoemd is heeft mij ook geholpen. Verder denk ik dat het vooral aan jullie is om te kijken wanneer je eraan toe bent. Het is echt voor iedereen weer anders. Ik dacht er na 3 a 4 maanden aan toe te zijn maar ben ontzettend blij dat het nu pas zover is.
Daphne dank je voor je berichtje! Het groene licht is meer vanuit ons zelf, we hadden gewoon 6 weken na de bevalling er weer 'tegen aan' gemogen. De gynaecoloog toen was erg enthousiast in dat ziekenhuis daar op controle. We zijn nu zo ver dat we er voor willen gaan, als het ons is gegund. Inmiddels is onze kleine alweer 7 maand een engeltje. Maar gezien mijn voorgeschiedenis qua vroeggeboorten e.d willen we eerst advies en dus groen licht van mijn eigen gynaecoloog. En dan pas na de zomer gaan we er echt voor, puur uit praktisch oogpunt gezien onze plannen nog. En dan is ook de sterfdag geweest van onze hummel. Maar jij hebt ook genoeg meegemaakt zo te lezen, lijkt me vreselijk als je alleen maar hebt kunnen genieten van de bewegingen e.d als de kleine in je buik zit en daarna niet meer. (Bij gebrek aan betere bewoordingen) Ja vergeten doe je nooit meer! Ik haal troost uit het feit dat hij toch nog bij ons is, zijn urn staat in de woonkamer en als er een kastdeur spontaan open gaat. Gho "..." ben je ons weer aan het plagen. Mag ik vragen hoever je nu bent?
Oke, op die manier, ik begreep het even verkeerd. Goed dat je naar jezelf/jullie zelf luistert. Ik hoop dat het allemaal gaat lukken maar dat je er mentaal ook aan toe bent. Ik hoor bij anderen dat het juist goed gaat wanneer ze zwanger zij, hoelang dat dan ook is na de geboorte van je engeltje. Omdat de kinderwens toch blijft. Ik ben heel pril zwanger, bijna 6 weken. Vorige keren met de miskramen werden de testen lichter, deze keer knallen ze. Vol goede moed hebben we op 4 april de echo. Doodeng ineens, waar ik bij mijn zoontje geen last van had. Wij hebben de urn ook in de woonkamer, op een of andere manier kan ik hem niet loslaten en hem een plekje op een begraafplaats geven. Het blijft dubbel waarschijnlijk, voor iedere engeltjes-ouder die daarna zwanger is of er over nadenkt, de kunst is om er mee om te gaan.
Ik begreep je berichtje niet helemaal, ik dacht dat je de mmm bedoelde als in moeilijk zwanger raken, maar je bedoeld waarschijnlijk de medische periode van je zoontje? Gecondoleerd, wat verdrietig maar ook heel herkenbaar. Mijn tweelingzoontjes zijn door vroegeboorte na een strijd in de couveuse overleden en ik begrijp wat je bedoeld mbt het vervangen, maar je kan het ook anders zien. Als jullie zoontje nog had geleefd, had je mss ook een broertje of zusje gewild, en dat is wat jullie hem willen geven? Ik zeg altijd, we gaan met jullie broertje alles doen wat we zo graag met jullie hadden willen doen, en in ons hart gaan jullie mee, waar dan ook! Iedere avond als hun broertje gaat slapen wensen we onze zoontjes terwijl we kijken naar de sterren welterusten en zeggen we dat we van ze houden! Ik las dat het je tweede zwangerschap is, was je eerste zwangerschap wel goed verlopen?
Daphne gefeliciteerd met je zwangerschap. Nog anderhalve week en dan de echo, lijkt me wel een fijn gevoel als je die straks hebt gehad. En je gevoel van 'doodeng' lijkt me normaal. Want dan krijg je meer zekerheid en de eerste keer dat je de kleine ziet. (Sorry als ik wat zweverig klinkt.) Ik weet trouwens niet of "het niet kunnen loslaten' de reden is dat je het urntje niet op een begraafplaats wilt/kan zetten. Misschien hoef je dat ook niet te doen om hem los te laten. Want hij blijft altijd bij je. Zelf heb ik ook niet de behoefte om hem op een begraafplaats of in een urnenwand te zetten op het crematorium. Voor een kleine vind ik dat (persoonlijk) te koud en kill. Ik weet ook dat ik nooit daar heen zal gaan en je weet ook nooit wie daar komt. Gevoelsmatig vind ik thuis veel fijner en warmer. Wij hebben een urntje dat er uitziet als een mooi beeldje, waardoor ik niet altijd herinnerd wordt aan het beeld van overlijden (wat ik wel heb bij standaard urnen). Door het mooie beeldje, moet ik juist denken aan de mooie momenten die we samen hebben gedeeld. Dubbelgeluk, Met mmm bedoel ik inderdaad de medische malle molen die we in de maanden na zijn geboorte hebben mee gemaakt. Mijn eerste zwangerschap is ook een vroeggeboorte geweest, de eerste jaren ook in de mmm gezeten. Maar inmiddels een gezonde puber! Mijn huidige partner en ik hadden besloten om voor een kindje te gaan en het daar bij te laten. Maar nu het niet zo mocht zijn voor ons kindje samen, willen we het toch nog eens proberen. Gecondoleerd met je beide kleintjes, dat lijkt me ook erg moeilijk! Wat je schrijft is wel een mooie gedachte ja dank je dat je dit wilde delen! En ook hier wens ik mijn jongste iedere avond een goede nacht terwijl ik zijn urn zacht aanraak. Liefs
Wat fijn dat je dochter een gezonde puber is na zo'n start, verdrietig dat je twee keer een vroeggeboorte hebt moeten meemaken. Wij weten niet of we als de tweelingboys nog hadden geleefd voor een broertje of zusje zouden zijn gegaan, maar ik denk dan altijd maar dat ze dat vast wel heel leuk zouden vinden. Ik moet ook echt zeggen dat hun broertje zoveel plezier en vrolijkheid in ons leven brengt, dat is voor ons het enige 'recept' geweest. De pijn komt op sommige momenten nog heel erg naar voren, maar het is beter draagbaar en over het algemeen gaat het goed. Ik hoop dat je na de zomer durft te gaan voor een volgende zwangerschap. Ik vond het zwaar, maar het was het ontzettend waard, ik hoop als ons zoontje wat ouder is nog voor een 3e zwangerschap te gaan, maar ik moet daar nog veel moet voor bijeenrapen.
Wij zijn ongeveer 2 maanden na het verlies van onze dochter er weer voor gegaan en ik was direct weer zwanger. De eerste periode kon ik me soms ook wel schuldig voelen naar mijn dochtertje toe, wat weer leidde tot verdriet om haar gemis, het was soms inderdaad wel even dubbel. Maar op een gegeven moment kon ik ook tegen mezelf zeggen dat ze gewoon een grote zus ging worden en kon ik het ook op die manier zien, en kon ik dit gevoel loslaten. Ze blijft altijd bij ons horen, na haar geboorte en overlijden hebben we nog 2 kinderen gekregen en nog steeds hoort ze bij ons gezin. Ieder jaar op haar 'verjaardag' staan we bij haar stil, gaan we met ons gezin uiteten, laten we wensballonnen op. Vergeten doen we haar nooit.