Hallo, Ik heb hier al eerder een topic geplaatst, kort na de breuk met mijn ex vriend. Inmiddels zijn we een half jaar verder en eindelijk lijkt mijn ex het licht gezien te hebben en wil nu alles goed gaan regelen. In het half jaar heeft hij zijn zoon regelmatig bezocht of opgehaald en de band tussen hun is super. Nu heeft hij eindelijk net als ik ook een advocaat ingeschakeld om het een en het ander vast te laten leggen b.m.t. een omgangsregeling, allimitatie etc .. Toen der tijd is mijn ex partner zichzelf volledig kwijt geraakt en is behoorlijk wat drugs gaan gebruiken en heeft mijn daardoor behoorlijk in de finaciele problemen gebracht, waar hij zich gelukkig wel van bewust is en ook al grotedeels heeft opgelost. Nadat alles het aan het licht kwam zijn we uit elkaar gegaan en is hij terug gegaan naar zijn ouders waar hij nu nog steeds woont en eindelijk zijn leven op de rit krijgt. Ook is hij onder behandeling voor zijn drugsprobleem en zegt mij al geruime tijd clean te zijn. Nu mijn hij zijn leven weer op de rit krijgt doordat hij weer een baan heeft gevonden, de omgang tussen ons weer normaal verloopt en zijn financien aan het regelen is, lijkt het wel alsof hij de klap krijgt die ik een half jaar geleden gehad heb. Hij is ernorm verdrietig om wat er allemaal gebeurd is en hij beseft ineens wat ie allemaal vergooid heeft en wat dat hem allemaal waard is. (niet eens zo zeer dat ie me terug wil omdat hij denkt dat dat uitgesloten is) Ook heeft ie heel erg de behoefte om de dingen uit te praten en zegt me continu dat het hem verschrikkelijk spijt wat hij me allemaal heeft aangedaan maar dat het echt geen pure opzet was van zijn kant. Mijn zoontje en ik hebben na de breuk een zware tijd gehad maar nu loopt het gewoon lekker. Heb me leven ook weer aardig op de rit, financieel gaat het goed, en merk dat ik zelfs soms weer positief en vrolijk in het leven sta. Wel merk ik dat nu mijn ex en ik weer beter met elkaar kunnen praten dat ik eigenlijk zielsveel van hem hou en mn gezin ongelooflijk mis. Ik wil hier niet gelijk mee zeggen dat ik wil dat we weer bij elkaar komen want ik weet eigenlijk helmaal niet of dat is wat ik wil aangezien er zo ontzettend veel gebeurd is en hem niet vertrouw en bang ben voor herhaling lijkt het me bijna onmogelijk. Wel vraag ik me steeds vaker af maar wat als het gevoel na bijvoorbeeld nog een half jaar nog steeds zo sterk is? Dat zegt toch ook iets? Ik zou het voor mijn zoontje zo fijn vinden want hij is zo ontzettend gek met zn vader en andersom ook, maar weet ook dat als ik het erop zo wagen me familie hier niet meer over de vloer zal komen want die zijn echt klaar met hem en ergens kan ik ze geen ongelijk geven en wilde ik dat ik er ook zo over dacht maar het tegendeel is waar. Ik word echt stapelgek van die dubbele gevoelens .
Ik zou hem eerst maar laten bewijzen dat hij het ook voor langere tijd volhoudt om alles op een goede manier te doen. Zorg dat jij zijn problemen niet jouw problemen maakt, maar geef hem wel de kans te laten zien dat hij van je zoontje houdt en zijn verantwoordelijkheid neemt. Dan kan je later altijd nog kijken of het nog ooit gaat werken. Maar ik denk dat het voor jou en je zoontje helemaal niet goed is om nu weer echt samen met je ex een gezinnetje te beginnen. Je zegt zelf dat je nu weer lekker in je vel zit en als het straks weer misgaat dan moet je weer door zo'n moeilijke periode heen. En je zoontje snapt er dan helemaal niks meer van. En als het echt zo is dat jullie bij elkaar horen dan kan het best een tijdje wachten.
heb ook een tijdje terug met deze dubbele gevoelens gezeten lees maar in mijn topic terug naar ex bij wie ging dit goed overwoog zelfs weer samen te gaan proberen. Echter ondanks houden van was dit een illussie... niet zozeer hem terug willen maar meer weer een gezin willen, het plaatje terug willen wat je voor ogen had. ik ben blij dat ik het niet gedaan heb want na 3 weken merkte ik al weer dat het toch niet zo was als het leek. niet veranderd en ex kijkt alleen naar eigen belang. om het hele verhaal uit te leggen wordt wat lang maar komt er op neer dat ik tijd geen contact meer had gehad. na 5½ maand toch weer contact opnam met hem en alles weer even leek zoals het hoorde en ik het graag zou zien. maar dat duurde niet zo lang en was meer mijn hoop dan realiteit dus. Na ook de noidge uitspraken en leugens daarna van mijn ex ben ik nu eindelijk helemaal klaar met hem. Hij is vader van zoontje, maar dat is het dan ook. Liefst zie ik hem niet meer, maar als het goed gaat ga ik dat uiteraard niet tegen houden ex komt nu 1x per week bij mij en zoontje thuis voor opbouwen contact zoontje en de rest zie ik wel hoe het gaat lopen. maar hem terug willen nee. Bovendien had ik eind december doordat ik eindelijk dus na alles los was van hem zoiets van oke... ik blijf lekker samen met mijn zoontje even geen man en ex mag soms komen na afspraak voor zoontje. Rest wil ik rust. Eindelijk had ik echt door dat ik niet hem terugwilde maar een ideaalplaatje voor ogen had gehouden wat ik graag had. Nu dat los te hebben gelaten voel ik me beter. Ik zie wel hoe dingen verder gaan en heel raar... maar kort daarna nu 2 weekjes terug ontmoette ik een leuke jongen. Hoe dat verder gaat weet ik niet, maar ik forceer niets en zie het wel. Maar ik weet wel dat ik liever doorga met een nieuwe jongen die wel voor 100% voor mij en zoontje kan gaan dan met mijn ex die is weggegaan in zwangerschap. En kom ik niemand tegen of is het niet de juiste persoon.... ook best dan doe ik het (voorlopig) gewoon alleen succes ermee
Bedankt voor jullie reacties! En inderdaad hij mag zich de aankomende tijd eerst gaan bewijzen! En later zien we wel weer als we echt voor elkaar bestemd zijn zal ik over een jaar of misschien wel langer nog steeds van hem houden. De pest is alleen dat onze relatie nog helemaal zo slecht nog niet was, we hadden het eigenlijk wel goed samen. Alleen doordat we zoveel narigheid in een korte periode over ons heen hebben gekregen zijn we elkaar en onszelf volledig kwijtgeraakt, maar dat rechtvaardigd natuurlijk niet wat hij heeft gedaan.
herkenbaar hoor wij hadden ook een goede relatie op zich. waren net 8 maanden getrouwd en ik was 6 maanden zwanger toen hij ineens wegging reden geldproblemen en hij kan problemen niet aan, loopt er dus voor weg. maar idd dat rechtvaardigt niet weg te gaan van alles, je alleen te laten en er niet voor te hebben kunnen / willen knokken. doe het idd maar gewoon rustig aan en je ziet dan vanzelf wel wat het brengt