Na de newbornperiode ging mijn dochter al vrij snel goed slapen ‘s nachts. Echter is ze sinds de viermaanden regresssie vaak wakker ‘s nachts. Tot voor kort gaf ik haar de borst, waarna ik haar dan teruglegde in haar bed, die op onze kamer staat. Inmiddels is ze tien maanden en laat ze haarzelf heel makkelijk troosten zonder borst. Ik wieg haar dan even en kan haar weer terugleggen. Ze heeft nachten dat ze alleen maar om 02 en 05 uur even een minuut wakker word, maar die zijn schaars. Even wat punten op een rijtje: - ze slaapt overdag 2-2,5 uur, verspreid over twee slaapjes. Wakkertijd in de avond is 3,5-4 uur - ze kan goed zelf in slaap vallen - ze laat haarzelf makkelijk troosten en we slapen weer binnen drie minuten - we hebben geen kamer over, maar gezien ze in fases opeens weer rukken van vier uur slaap maakt, ligt het daar denk ik niet aan - verder is ze een héle blije baby - Ze heeft heel veel fases dat ze minimaal elk uur/ om het uur wakker wordt, soms ook om het half uur - ergens heb ik het idee Dat ze best een oké slaapster is, maar er is gewoon vaaak wel iets mer baby’s wb nieuwe dingen leren, tandjes, verlatingsangst - laatste tijd huilt ze en als ik dan kijk ligt ze omgedraaid in bed en tegen de spijlen aan.. er is altijd wel iets waardoor ze wakker word zegmaar. Of dan zit ze met haar benen vast in haar slaapzak(ze slaapt met opgetrokken knieen). Hierdoor wordt ze afgelopen week volgens mij veel wakker. Ik ben niet zo van het laten huilen en Zou niet weten wat ik nu kan doen.... want ik weet de oorzaak niet. Soms lijken het ook dromen oid..zucht
Tot ze zichzelf echt goed kan redden hou je dit soort dingen toch wel. Ze heeft nog niet de kracht en vaardigheden om weer goed te gaan liggen of om haar beentjes goed te doen, dus daarom ‘roept’ ze jullie. Verlatingsangst komt ook om de hoek kijken bij die leeftijd, dus een combo van alles kan er makkelijk voor zorgen dat ze vaker wakker wordt. Wat normaal ‘makkelijker’ is aan een eigen kamertje is dat je niet op alles in hoeft te gaan. Jengelen kun je dus gewoon laten gaan en kijken of ze zelf een manier gaat vinden om haarzelf te kunnen redden. Ik stond ook altijd gelijk naast zijn bed om te troosten bij elke kick die hij gaf, maar dat bleek juist averechts te werken. Bij jengelen heb ik hem een keer gelaten en toen moest hij dus zelf, bijv, zijn speentje gaan zoeken...dat deed hij dus ook en iedereen kon weer gewoon verder slapen daarna. Toen werden de nachten ook beter. I.p.v. 6 keer eruit hoefde we nog maar twee of drie keer per week eruit. En later helemaal niet meer.