Ik moet dit gewoon even kwijt. Verleden jaar kwamen mijn vriend en ik er achter dat ik zwanger was. Totaal ongepland en het gooide heel ons leven overhoop. Maar toch waren we er erg blij mee. Nu is onze kleine meid en we houden zielsveel van haar. Maar het valt me soms wel zwaar. Ik wist niet dat ik iemand was die zo graag de eigen controlle heeft over de leven en ik heb nu er idee dat ik al drie weken geleefd word. En soms valt me dat best heel zwaar. En vraag ik me best af wanneer er weer ritme komt in ons leven en het allemaal in wat rustiger vaarwater komt. Zo mis ik het uitslapen best wel en ben al dagen moe. Zeker nu ze darmkrampjes heeft en ik het nog lastig vindt wat welk geluidje nu wat is. (eten, of krampjes of schone luier) En ben ik sinds mijn bevalling enorm emotioneel. Ik kan echt overal om huilen terwijl ik van mijzelf heel nuchter ben. Ik heb ook zeker de eerste twee weken om haast alles moeten huilen wat met mijn bbevalling te maken had. Die in mijn optiek best heel heftig was.
als je zo veel moet huilen om alles zou ik eens naar de ha gaan. vind je het ook moeilijk om alleen te zijn met de kleine? het duurt wel even voordat je je ritme hebt te pakken. en als je net een ritme hebt word het snel weer omgegooid. je word geleeft door zo'n kleine maar je moet het zelf ook wel leuk blijven vinden. (niet te zwaar, emotioneel onstabiel e.d.) geniet van je dochter, en veel succes!
Poe, ik huil nog steeds om de haverklap. Bij ons was de zwangerschap wel gepland, maar de ervaring van het moeder worden vond ik wel super heftig. De eerste weken vond ik heel zwaar, maakte me ook overal zorgen om. Nou scheelt het dat mijn meisje al snel door sliep waardoor ik weer aardig ben bijgekomen. Inmiddels zit ik dus wel echt op een roze wolk, maar daar was een behoorlijk lange trap voor nodig om er op te komen. Ik vind moeder worden gewoon het grootste, maar ook mooiste wat me is overkomen, maar het is inderdaad ook zwaar. Mijn meisje is pas 8 weken ouder dan die van jou en inmiddels heeft ze haar eigen ritme waar ik me naar voeg en lijken die eerste weken alweer heel ver weg. De huiltjes leer je vanzelf kennen. Ik heb me eigenlijk volledig overgegeven aan ons nieuwe leven en dat hielp. Zeker als ik nu die heerlijke lach zie en lekker met mijn meisje knuffel. Het komt echt helemaal goed! En bovenal, gefeliciteerd met je meisje!!!
Best herkenbaar hoor. Een troost, je leert je dochter steeds beter kennen en dat maakt het makkelijker. Ritme, dat duurt nog even maar gebruik wel de gelegenheid om af en toe wat voor jezelf te doen. Je bent met z'n tweeën, dus ga een keer zonder kind de stad in of laat je man opstaan en slaap lekker uit. En doordeweeks ben je toch nog thuis, niemand die er wat van zegt als je om 8 uur niet opstaat of nog even lekker teruggaat. En de beste maar ook de moeilijkste tip: accepteer dat je ritme weg is. Bij mij hielp het om niet te veel te plannen en vooral niet op vaste tijden.
Nou ik ben nu ruim 4 jaar (en nog een kind ) verder en ik herken het heel erg (ook ongeplande 1e zwangerschap+controlfreak). En dit wil je vast niet horen: nog steeds word ik geleefd door de kids. Maar voor nu, het is heel normaal, je bent net bevallen! Ik heb wel ervaren dat het met een jaar makkelijker werd. Maar voor nu: leef lekker met de dag, en kijk hoe dat gaat. Pak je rust wanneer je kan, dus ook overdag als je meisje slaapt. En voor zover mogelijk (lukt toch niet helemaal, i know) laat de controle los en kijk naar wat jij en je kindje nodig hebben op dit moment. Succes, en het komt allemaal goed!
hier duurde het een maand of 3 dat er echt volledig ritme in zat , week of 6 a7 tot gewenning. geef jezelf wat tijd, probeer nu even te leven voor je kleine en jezelf. Niet voor boodschappen, huishouden, sociale dingen enz. geef de kleine s ochtend in bed de eerste voeding daarna is het waarschijnlijk weer slapen en blijf jij ook nog lekker 2 a 3 uur in bed liggen. evt met boekje/tv /telefoon. Als je de fles geeft laat je partner in het weekend de eerste voeding doen (bij bv als je niet kolft gaat dat nog niet maar laat hem de kleine dan uit bed halen, blijf zelf rustig liggen, na de voeding weer naar papa en die verschoont e.d. jij slaapt weer verder (of 1 dag als hij ook graag uit slaapt)of laat hem doordeweeks de laatste voeding doen terwijl jij om 20.00 in bed gaat. niet gezellig wel nodig soms.
Oh herkenbaar hoor. En dat terwijl dit zelfs onze 2e is. Wat overigens wel veel relaxter is omdat met een eerste echt alles nieuw is. Maar hier ook nog geen ritme gevonden. Dit alles doordat we elkaar nog moeten leren kennen. Ze heeft ook door de dag heen krampen, slaapt en wordt dan opeens weer wakker om welke reden, boer, melk teruggeven, krampen. We hebben avent flessen, difrax geprobeerd en nu over op Born Free waar ze zowaar 10 minuten over een fles doet. Vandaag begonnen met andere voeding en hopelijk helpt dat wat tegen de krampen en het teruggeven van de voeding (zelfs als we haar na 3 kwartier rechtop houden neerleggen). Wat ik je wil meegeven is dat het allemaal fases zijn. Het gaat voorbij. De krampen gaan over. Jouw emoties komen weer in het gareel. Geef je borstvoeding? Probeer af en toe nog wat slaap te pakken overdag als dat kan? Is echt belangrijk. Lukt mij overigens niet hoor. Ik heb vandaag echt waar de hele dag op de bank gezeten met haar op mijn arm. Ze ligt nu net voor het eerst vandaag in haar wiegje. Alsnog van harte gefeliciteerd met jullie meisje!!
Nee ik kan niet alleen maar huilen. Het valt me alleen enorm zwaar soms. Eigenlijk wat rijtje zegt, ik vind het enorm zwaar maar ook heel mooi. Op de momenten dat ze bij mij ligt te slapen of lekker zit te frunniken zit ik op mijn roze wolk. Maar om 4 uur snachts echt niet! En ik voel me daardoor soms een beetje een bordeliner zeg maar. En ook wat jij zegt rijtje ik maak me overal nog zorgen om of ik het wel goed doe.
Ik herken het gevoel niet echt, maar ik denk echt dat je niet de enige bent die zich zo voelt! Echt niks om je voor te schamen hoor. Om te beginnen ben je net bevallen. En als hormonen tijdens een zwangerschap erg (kunnen) zijn, ze zijn helemaal verschrikkelijk als ze in de gaten hebben dat de zwangerschap voorbij is en ze het pand moeten verlaten. Het zijn net krakers, haha. Komt wel goed: De hormonen verdwijnen langzaam aan. Er zal op den duur heus wel een soort van ritme gaan ontstaan. En het belangrijkste: je zult tot bepaalde hoogte leren accepteren dat je bepaalde dingen niet meer precies kunt plannen en dat je soms gewoon even mee moet gaan met de 'planning' van je kind.
Ja ik geef borstvoeding in het begin me ook nog enorm druk om gemaakt. Maar dat laat ik nu wel steeds meer gaan. Wel fijn om eigenlijk te horen dat jullie dit ook hadden. En bedankt voor de felicitaties!
Geef het de tijd! Het komt straks echt wel! Ik vond met name het 1e jaar erg pittig, eerst de eerste weken, daarna liep het allemaal wel maar vanaf 6 maanden weer pittige nachten. Zo rond 1,5 jaar hadden we onze draai helemaal gevonden (en kwamen de kriebels voor een 2e haha). Maar het nu zo leuk. Ik vind het straks weer erg spannend als de 2e komt, dan moeten we weer helemaal opnieuw onze draai vinden. Ik denk wel dat een 2e makkelijker zal zijn. Zo gaan we het onszelf in elk geval ook makkelijker maken. O.a. komt er een co-sleeper zodat ik m'n bed s nachts niet uithoef, slaapt de kleine de eerste maanden in onze buurt zodat ik ook niet heen en weer blijf lopen en heb ik een draagdoek aangeschaft zodat ik de kleine bij me kan dragen als hij/zij onrustig is ipv 3/4 dagen op de bank doorbrengen wat gewoon niet lukt met een peuter erbij. Probeer verder goed je rust te pakken! Hier sliep ik toen s morgens lekker uit, ze kwam bijv. om 7 uur en sliep ze bij mij nog lekker verder tot tegen 10 uur. Afspraken plande ik zoveel mogelijk s middags en we hadden s avonds een vast ritueel naar een paar uur clusteren om half 10 naar boven, met papa onder de douche, laatste voeding en om 22.30/23.00u de nacht in. Zo hield ik het prima vol. Ik vond 6-14 maanden veel zwaarder toen ze 3x per nacht kwam en ik 8 dagen achter elkaar moest werken.
Ik denk dat bijna alle moeders wel momenten hebben dat het even niet zo lekker gaat. Toen ik bij de na controle bij de VK zei dat ik niet op een rose wolk zat, maar op een rose wolk met een donker randje keek ze me heel raar aan. Maar toen ik haar uitlegde wat ik bedoelde en dat is zon beetje wat jij ook schreef. Heel overdonderd, niet altijd even goed tegen het huilen kunnen omdat je nog niet weet waarom ze huilen. Toen snapte ze precies wat ik bedoelde. Ook had ik nog een klein lichamelijk ongemakje. Ik moet zeggen dat loslaten de beste tip is. Laat de dag komen en kijk hoe het gaat. Onze kleine is nu ruim 7 maanden en als hij s middags een dutje doet ga ik nog steeds wel eens even liggen. HET KOMT GOED! En laat je door andere niks wijsmaken. Ook die kinderen huilen wel eens.
Ik herken wel wat je schrijft, ik vond het de 1e weken van tijd tot tijd ook erg pittig. Maar dat wordt beter zodra je je kindje ook echt hebt leren kennen en dus weet waar welk huiltje voor is. Ook gaan ze zich steeds wat langer zelf vermaken zodat je wat vaker je handen vrij hebt. Ik zit sinds ik weer werk echt in een lekker ritme, onze dochter slaapt sinds een maand door en nu vind ik het heerlijk! Ik geniet enorm! Tuurlijk heb je soms nog pittige momenten, maar ik vraag me nu niet meer af waar ik in beland ben en of het ooit nog goed komt, zoals ik in het begin weleens dacht haha!
Het klinkt misschien wat vaag of zweverig. Maar het is fijn om te lezen dat andere dit ook hebben. Zeker omdat als je in je omgeving alleen maar hoort 'geniet er van!' en dat doe ik ook wel. Maar er zijn gewoon momenten dat ik het verdomde lastig vindt. En gelukkig zeggen jullie allemaal dat er op een gegeven moment een ritme komt. Nu ga ik gewoon ook meer de ochtenden uitrekene en lekker op bed blijven na de eerste voeding tot de tweede. Wat meer mijn rust pakken
Heel herkenbaar! Bij de eerste wilde ik heel sterk zo snel mogelijk weer mijn 'gewone' leven oppakken maar dat gaat gewoon niet met een baby, en om dat te accepteren vond ik best lastig, weinig tijd voor jezelf etc. Vanaf het moment dat mijn oudste 's avonds goed ging slapen en ik die tijd voor mezelf kreeg ging het veel beter. En verder is het echt een kwestie van wennen aan elkaar, jij en de baby Nu met de jongste vond ik de eerste tijd weer heel lastig, wat je zegt, gebroken nachten, in het begin heb je ook zo weinig contact met je kindje....Maar sinds dat mijn jongste echt lacht en terug'brabbelt' (vanaf een week of 7) vind ik het al zoveel leuker, nu ze richting de drie maanden gaat huilt ze steeds minder, gaat beter slapen, kan al echt even spelen in de box...Dat maakt het zoveel makkelijker! En ik voel mezelf ook meteen weer beter. En ik weet van de oudste; hoe ouder ze worden, hoe makkelijker en leuker het wordt. Straks gaan ze rollen, speelgoed pakken, kruipen, staan, lopen, praten....er komt nog zoveel moois en met elke ontwikkeling die ze doormaken raken ze minder gefrustreerd en wordt het leuker. Hou dat jezelf voor . Die roze wolk in de kraamtijd heb ik nooit gezien maar hoe ouder ze worden hoe rozer ie wordt
Heel herkenbaar hoor. Ik begin nu pas das rozewolk gevoel te krijgen. vond het zo zwaar die eerste 3 maanden. Maar wat anderen zeggen just go with the flow. Probeer je eigen rust momentjes te pakken. Vanmorgen ben ik ook weer even me bedje ingedoken na de eerste fles. Manlief was de deur uit en ik had verrot geslapen en hoef pas vanmiddag te werken dus ik ben nog ff gaan liggen. Ritme is wat zij aangeeft is ze moe gaat ze slapen doet mama het huishouden of gaat zelf even zitten. In het begin huilde ik ook om alles gelukkig verlaten die hormonsters je lichaam weer en word jezelf ook rustiger.
Ik vond de eerste weken ook loeizwaar! Geen idee precies meer wanneer de omslag was, maar mijn dochter is bijna 16 weken nu en het gaat echt heerlijk Het hoort er echt bij en het wordt echt beter!
Heel herkenbaar, zeker omdat je ongepland zwanger werd, dat had ik ook... Je leven wordt zo omgegooid, totaal anders dan je je had kunnen voorstellen. het is heel normaal dat je zo in je gevoelens heen en weer wordt geslingerd. Let er wel op dat het niet te lang blijft duren, dan kun je beter even gaan praten met je huisarts. Wat niet gek is, het overkomt zoveel moeders. Wat het ritme betreft: bij mijn twee kinderen duurde het zes maanden voor ik een ritme te pakken had, toen kregen ze bijvoeding. Tot die tijd gaf ik borstvoeding op verzoek en dan heb je niet altijd een ritme (het kan wel hoor). Voor nu is het even pittig, je moet elkaar nog leren kennen. Ik heb er ook een tijdje over gedaan voordat ik de huiltjes van mijn eerste snapte. Heel veel sterkte. En hoe moeilijk ook, geniet wel van de bijzondere momentjes, die komen niet meer terug... Het is pittig, maar het komt wel goed. Echt!
Ik heb er weer wat meer vertrouwen in. Gister was ze de hele dag aan het huilen en was het ook stikheet in huis en dan loop jezelf ook met je ziel onder je arm. Maar toen ze vannochtend tegen me aan in slaap viel nadat ze gegeten had maakte het allemaal weer goed.
Mijn dochtertje is nu 4,5 maand, en pas nu heb ik het idee dat ik van haar echt kan genieten. Daarvoor vond ik het ook erg zwaar. Ik geef ook nog bv, waardoor de kleine echt van míj afhankelijk is qua voeding. Dus ik kan nergens gaan zonder haar, ook omdat kolven niet lukt. Ik was de eerste tijd ook erg emotioneel, en super vermoeid. Nu probeer ik gewoon zelf wat slaap te pakken als zij slaapt overdag, en gewoon vroeg naar bed te gaan. Het ís ook een hele verandering, en daar moet iedereen zijn weg even in vinden. maar zodra je kindje een beetje een ritme heeft, en straks wat ouder is dan begint het echt een stuk leuker en hopelijk ook voor jou een stuk makkelijker te worden! Even doorbijten.. je lichaam zit nog zo vol hormonen. Geef jezelf even de tijd om tot rust te komen, een bevalling is niet niks hoor.